Περιεχόμενα
Η Ακαδημία Νέων Λυρικών Τραγουδιστών Camerata Bardi Vocal Academy του Teatro Grattacielo της Νέας Υόρκης και η Ελληνική Συμφωνιέτα παρουσιάζουν την περίφημη όπερα του Μότσαρτ «Don Giovanni», μια συμπαραγωγή των δύο παραπάνω καλλιτεχνικών φορέων με τον Δήμο Σύρου – Ερμούπολης στο πλαίσιο των πολιτιστικών εκδηλώσεων του. Η παράσταση αυτή θα ανοίξει μάλιστα την «αυλαία» του προγράμματος ΣΥΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 2022.
Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί τον δεύτερο καρπό της συνεργασίας του Αυστριακού συνθέτη με τον Ιταλό λιμπρετίστα Lorenzo da Ponte και αποτελεί αναμφίβολα μια από τις δημοφιλέστερες και πιο αριστουργηματικές όπερες της κλασσικής περιόδου.
Πρόκειται για τη γνωστή ιστορία του Ισπανού νάρκισσου καρδιοκατακτητή Δον Ζουάν, ο οποίος αναζητά την περιπέτεια και την ηδονή στο πρόσωπο οποιαδήποτε γυναίκας βρεθεί στο δρόμο του. Η εκδίκηση του γυναικείου φύλου ωστόσο, δεν θα αργήσει να φανεί, παίρνοντας τη μορφή του πέτρινου αγάλματος του διοικητή της Σεβίλλης και πατέρα της Ντόνα Άννα, τον οποίο ο πρωταγωνιστής έχει φονεύσει σε μονομαχία στην πρώτη σκηνή του έργου.
Το έργο θα παιχτεί σε διασκευή για μικρή ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού και καλλιτεχνικού διευθυντή της Ελληνικής Συμφωνιέτας Γιώργου Γαλάνη και την ευρηματική σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Teatro Grattaciello, Στέφανου Κορωναίου.
Ο σκηνοθέτης Στέφανος Κορωναίος, με έδρα του τη Νέα Υόρκη, σημειώνει σχετικά: «Η συγκεκριμένη παραγωγή είναι ένας διεπιστημονικός διάλογος μεταξύ όπερας και άλλων καλλιτεχνικών μορφών, εμπνευσμένος από τον Pedro Almodovar και την La Lupe, μια Κουβανή τραγουδίστρια Bollero που έζησε στο Bronx της Νέας Υόρκης κατά τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.»
Το φθινόπωρο του 2021, το κοινό και οι κριτικοί συγκλονίστηκαν με την σκηνοθεσία του Κορωναίου στον Ιδομενέα του Μότσαρτ, που ανέβηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, στο Νέο Συνεδριακό Πολιτιστικό Κέντρο της πόλης.
Σήμερα, ο Στέφανος Κορωναίος συζητά με το Nitro τι τον εμπνέει ως καλλιτέχνη, πώς οραματίζεται το μέλλον της όπερας και πώς ζει στη Νέα Υόρκη, μεταξύ άλλων. Ευγενής, προσηνής και άκρως χιουμορίστας, ο σπουδαίος βαρύτονος μιλά με τόση αγάπη για την δουλειά του, που ακόμα και αν δεν την έχεις παρακολουθήσει, είναι δύσκολο να πιστέψεις πως δεν είναι καλή.
Πώς ξεκίνησαν όλα; Τι λέγατε πως θα κάνετε όταν μεγαλώσετε ως παιδί;
Μεγάλωσα στην Μάνη σε μια απλή, μικροαστική οικογένεια που δεν είχε κάποιο μουσικό υπόβαθρο, ούτε είχα πάει ποτέ στο ωδείο. Ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας και, μόλις τέλειωσα με το στρατιωτικό μου. πήγα στην Ιταλία για να σπουδάσω. Το Μιλάνο το αγάπησα εξ αρχής και εκεί θεωρώ ότι ξαναγεννήθηκα. Η Αμερικανίδα συγκάτοικός μου στο Μιλάνο ήταν τραγουδίστρια της λυρικής σκηνής και μία μέρα της ζήτησα να μου δείξει πώς το κάνει αυτό το πράγμα, πώς τραγουδάει. Μετά από τα δύο μαθήματα, μου είπε ότι πρέπει να το σκεφτώ σοβαρά γιατί ήμουν καλός και μου το έβαλε στο μυαλό. Τότε ήμουν γύρω στα 20 και δεν ήξερα ούτε νότες να διαβάζω. Άρχισα να σπουδάζω μουσική, να μελετώ με τις ώρες μόνος, να δουλεύω σκληρά.Στα 31 μου έκανα το ντεμπούτο μου, αλλά και πιο πριν είχα δουλέψει, βέβαια σε μικρότερα projects.
Η Νέα Υόρκη πώς σας προέκυψε;
Μέσω…Ρωσίας! Είχα πάει για μία τραβιάτα στη Μόσχα, στα Μπολσόι με τον Φράνο Τζεφιρέλι. Εκείνη την εποχή με είχε ακούσει ένας Αμερικανός μάνατζερ, ο οποίος μου είχε πει ότι αν πήγαινα στην Αμερική θα μου είχε δουλειά. Εγώ ως τότε έκανα character roles, τους κωμικούς κατά κύριο λόγο αλλά σε πολύ υψηλό επίπεδο. Άσε που είχα γνωρίσει και τον άνθρωπό μου που ζούσε στη Νέα Υόρκη, με τον οποίο τώρα είμαστε παντρεμένοι. Σκέφτηκα ότι οι δύο μου αγάπες είναι εκεί πέρα, οπότε πήγα. Από το 2004 μένω εκεί.
Πώς είναι η ζωή εκεί;
Κάθε πρωί ξεκινάει η μέρα μου με crossfit στις 7 το πρωί. Έτσι, ενεργοποιούμαι και περνάω χρόνο μπροστά στον υπολογιστή για ζητήματα διαχείρισης, επικοινωνία με συνεργάτες, επίβλεψη τεχνικών θεμάτων. Στη Νέα Υόρκη απολαμβάνω το περπάτημα, βλέποντας τα υπέροχα κτίριά της-αγαπώ την αρχιτεκτονική της και τα jazz club της στο Village. Έχω περάσει ώρες σε ουρές περιμένοντας να μπω μέσα! Μαγειρεύω όσο μπορώ, επίσης-κάποτε ήξερα να φτιάχνω τα πάντα, γιατί, ως σπουδαστής στην Ιταλία, έχω δουλέψει σε εστιατόριο, με μια…μικρή εξειδίκευση στο ριζότο και το τιραμισού!
Η καθημερινότητα, όμως, ενός τραγουδιστή όπερας είναι εντελώς τρελή, είτε ζει στη Νέα Υόρκη, είτε στο Παρίσι, είτε στον Πειραιά: ανάμεσα σε αεροπλάνα και ξενοδοχεία. Πρέπει να προσέχει κιόλας, να ξεκουράζεται, να έχει το νου του για τραυματισμούς. Το όργανό του είναι το σώμα του, μες στο σώμα του υπάρχει φυλαγμένη η φωνή του, έτσι δεν είναι; Βέβαια, οι τραγουδιστές της όπερας παίρνουν περισσότερα χρήματα από τους ηθοποιούς-όχι τους τηλεοπτικούς ηθοποιούς, τους θεατρικούς.
Ας πούμε πόσα χρήματα για μια παράσταση;
Ένας μεσαίος τραγουδιστής, μπορεί να πάρει μέχρι και 5.000 δολάρια για ένα βράδυ. Έλα, όμως, που δεν είναι η αμοιβή του για εκείνο το βράδυ, για εκείνες τις στιγμές ή τις ώρες που τραγούδησε. Πριν από κάθε παράσταση, προηγούνται μήνες σκληρής, ατομικής δουλειάς, χώρια οι πρόβες. Ενας τραγουδιστής όπερας πληρώνει δάσκαλο φωνητικής, πιανίστα για να μάθει το μέρος του, ίσως να έχει κάποιον ατζέντη που δίνει το 10% του… Δεν θα μπορούσε να παίρνει λιγότερα.
Την όπερα, ως είδος, μπορεί να την ευχαριστηθεί πραγματικά το ευρύ κοινό ή απευθύνεται σε έναν πολύ στενό και συγκεκριμένο πυρήνα κόσμου;
Η όπερα είναι σύγχρονη, συναρπαστική και αφηγείται ιστορίες. Οι τραγουδιστές της όπερας είναι από τους πιο σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι στη βιομηχανία του θεάματος. Ναι, η όπερα δεν είναι ραπ, δεν είναι rnb, δεν είναι popular με αυτήν την έννοια…Όμως, όσες φορές έχω έρθει στην Ελλάδα ως ερμηνευτής, έχω δουλέψει σε sold out παραστάσεις. Αυτό στην Αμερική είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. Το 2016, ας πούμε, στην Λυρική που είχα κάνει τον Βαφτιστικό, δεν έπεφτε καρφίτσα. Ίσως να συμβαίνει επειδή υπάρχουν λίγες παραστάσεις, ίσως πάλι επειδή έχει φανατικό, προσηλωμένο κοινό. Οι ιστορίες της όπερας δεν είναι και αυτό που λέμε…καθημερινές, ανθρώπινες ιστορίες, όμως ακριβώς αυτό το «μαγικό» της όπερας, το έντονο και ίσως πομπώδες της είναι που την κάνει μοναδική.
Η όπερα ξεκίνησε ως λαϊκό είδος πάντως.
Κι έτσι θέλω να ξαναγίνει. Της αξίζει να είναι λαϊκό είδος και να φέρνει κι άλλο κόσμο στις αίθουσες, και φυσικά και πιο νέο κόσμο. Η όπερα δεν πρέπει να είναι ή να θεωρείται ένα ελιτίστικο θέαμα και ακρόαμα.
Ο τολμηρός σας τρόπος να προσεγγίζετε την όπερα φαντάζομαι πως βοηθά σε αυτό που θέλετε να κάνετε. Ομοιάζει περισσότερο με musical, ενώ μάλιστα επιχειρείτε και χρήση των νέων τεχνολογιών με αποτέλεσμα συναρπαστικό.
Από πάντα, με ενδιέφερε ο διάλογος της τεχνολογίας με την όπερα. Κάτι ολόφρεσκο με κάτι εντελώς κλασικό. Στη Νέα Υόρκη γίνονται διάφορα προς αυτήν την κατεύθυνση, στην Ελλάδα δεν είναι και ό, τι πιο σύνηθες. Όπως γίνεται διάλογος εντός της όπερας, μεταξύ των ηρώων και των χαρακτήρων, έτσι και η ίδια η όπερα, συνομιλεί με το αύριο, το ψηφιακό παρόν και μέλλον, αλλά και με το κοινό, φυσικά.
Τι μουσική ακούτε, αλήθεια;
Aretha Franklin, πεθαίνω. Μου αρέσει πολύ και θα το πω κι ας είναι αναμενόμενο, η κλασική μουσική, φυσικά. Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα κονσέρτα με πιάνο και επίσης στον Ραχμάνινοφ, την τζαζ και την παλιά rnb.
Θυμάστε την παράσταση εκείνη που είδατε και σας σημάδευσε στην ζωή σας ως δημιουργού και ως ανθρώπου;
Έχω δει πολύ ωραίες δουλειές στην Αθήνα και το Λονδίνο, αγαπώ τις πειραματικές προσεγγίσεις που έχω συναντήσει στις δύο αυτές πόλεις. Τη Νέα Υόρκη δεν την αναφέρω καν, εννοείται ότι ανεβαίνουν αριστουργήματα εκεί πέρα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια που να αποτέλεσε ορόσημο ή κάτι τέτοιο για μένα. Μου έχουν αρέσει τόσα πολλά, τόσο πολύ…
Τι σας εμπνέει, γενικώς ή ειδικώς;
Πέρα από την ίδια την ζωή που είναι κλισέ, αλλά απόλυτη αλήθεια, με εμπνέουν οι καλλιτέχνες γενικώς. Από την Φρίντα Κάλο που με συγκλονίζει από μικρό, μέχρι ένα παιδί με ταλέντο που κάνει video art και μου παίρνει τα μυαλά. Θα αναφερθώ στον Έλληνα εικαστικό Γιάννη Δημητράκη που, για μένα, είναι ένας από τους καλύτερους που έχουμε. Εκτιμώ το αυθεντικό στην τέχνη, δεν εμμένω στις τεχνοτροπίες ή τα ρεύματα.
Και η Ελλάδα, όπως έχετε δηλώσει.
Βέβαια! Εκτός από την Αθήνα, αγαπώ πολύ την Σύρο και τη Ρόδο. Αλλά έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου και τα Κουφονήσια, στα οποία θέλω πάρα πολύ να επιστρέψω. Όταν είχα πρωτοπάει, ήταν έρημος τόπος. Γενικώς, λατρεύω τα ταξίδια και ,δεν μπορώ να πω, η δουλειά μου μου έχει χαρίσει κάμποσα! Είμαι περήφανος, δε, που είμαι Έλληνας. Όταν κάποια στιγμή είχε συζητηθεί το ενδεχόμενο να αλλάξω όνομα-το Στέφανος Κορωναίος δεν το λες και ευκολοπρόφερτο- αρνήθηκα. Δεν ξεχνώ ποιος είμαι, ούτε από πού ξεκίνησα.
Πληροφορίες Παράστασης «Don Giovanni»
Sinfonietta Hellenica
Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Γαλάνης
Σκηνοθεσία: Στέφανος Κορωναίος
Σκηνογράφος / ενδυματολόγος: Τάσος Πρωτοψάλτου
Σχεδιασμός φωτισμού: Εμορφίλη Τσιμπλίδου
Διεύθυνση σκηνής: Κωνσταντίνα Στράνη
Γραφείο Τύπου: Χρύσα Ματσαγκάνη
Ορχήστρα: Sinfonietta Hellenica
Εξάρχων: Γιάννης Γεωργιάδης
Τραγουδούν
Madison Zahorsky , US
Lisa Algozzini , ARGENTINA
Sophie Kochanowska, NETHERLANDS
Mara Koutsaimani, GREECE
Clare Ghigo , MALTA
Clara Luz Iranzo , PUERTO RICO
Valia Karagiorga , GREECE
Diego Valdez , US
Adam Goldstein, US
Stephanie Lorenz , GERMANY
Olivia De Roux , FRANCE
Rick Agster , US
Brayn McKlary , US
Lucas Book , US
Valerio Morelli , ITALY
Manos Christofakakis, GREECE
INFO
Παρασκευή 28 & Σάββατο 29 Απριλίου στις 20:30
Θέατρο Απόλλων – Ερμούπολη, Σύρος
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Unlimited Love: Κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος των Red Hot Chili Peppers – «Ηχηρή» η επιστροφή Frusciante
Από την Anitta στον Bad Bunny: Πως η νέα γενιά Λατίνων star κυριαρχεί στην Παγκόσμια μουσική σκηνή