12 ερωτικά τραγούδια για του Αγίου Βαλεντίνου

Στο Intronews δουλεύουν 6 άνθρωποι. Οι 4 παντρεμένοι ή σε μεγάλη σχέση, οι 2 μπακούρια του κερατά. Κι είναι αυτά τα 2 μπακούρια που ξεκίνησαν τις ζυμώσεις για να γραφτεί αυτό το κείμενο σήμερα, ανήμερα Αγίου Βαλεντίνου, με ένα ξένο κι ένα ελληνικό ερωτικό τραγούδι που είναι τοπ στη λίστα τους για έρωτα και κλάμα. Έρωτας για τους 4, κλάμα για τους 2.

Κι αφού τα καταφέραμε έτσι, ξεκινώντας από το πρώτο μπακούρι και τελειώνοντας με το δεύτερο μπακούρι, μπορείτε να ταυτιστείτε με όποιον από τους 6 θέλετε. Αλλά οι 4 που είναι με ταίρια δε θα μας το πάρουν κι αυτό!

Με Μπόνι και Μαρία η Βίκυ Διαμάντη του Αγίου Βαλεντίνου

Μιας και έρχεται του Αγίου Βαλεντίνου, ένα τραγούδι που με έχει «στοιχειώσει» κυριολεκτικά είναι το Total eclipse of the heart της Bonnie Tyler…

Δεκαετία του ‘80, εφηβικό πάρτι γιατί γιόρταζε μία φίλη και εγώ και εκείνος (το πρώτο μου αγόρι), χορεύουμε αγκαλιασμένοι το πιο μεγάλης διάρκειας μπλουζ της εποχής και turn around και turn around…

Ρομαντισμός, εμείς τότε νιώθαμε ότι είχαμε βρει το ιδανικό και γύρω μας όλοι φιλιόνταν και αγκαλιάζονταν, αλλά το αγόρι μου (αυτός ο ξένος πλέον…) δεν έκανε κίνηση.

Την έκανα εγώ, αφού έριξα μία ματιά τριγύρω, ξαφνικά γύρισα και του έριξα ένα αδέξιο φιλί, που έγινε πιο αδέξιο ακόμη, γιατί είχε καταφθάσει ο πατέρας μου για να με μαζέψει από το πάρτι και λίγο το άγχος, λίγο η αγωνία για την παρουσία του στο γύρω χώρο, φοβήθηκα μην το είχε πάρει χαμπάρι, δεν με άφησαν να το χαρώ όπως θα ήθελα…

I need you now tonight

And I need you more than ever

And if you only hold me tight
We’ll be holding on forever

And we’ll only be making it right
‘Cause we’ll never be wrong

Together we can take it to the end of the line
Your love is like a shadow on me all of the time

(Δεν βαριέσαι…)

Πάμε τώρα και σε ένα του ελληνικού ρεπερτορίου…

Πολλά, πάρα πολλά χρόνια αργότερα, μέσα δεκαετίας των 90ς, σε σχέση με ένα ζωηρό αγόρι με σπινθηροβόλο βλέμμα και έντονη δημιουργικότητα, που διαρκώς δημιουργούσε προβλήματα στη ζωή μου, στη ζωή του και γενικώς… Μέσα στην τρέλα και τον μποεμισμό…

Ωστόσο πάντα τον συνδύαζα με το καλοκαίρι και με έκανε να νιώθω ερωτική και να… κάτι σαν την Έλενα Ναθαναήλ στην ταινία «Αναζήτηση» και εκείνος ως άλλος Άγγελος Αντωνόπουλος να εξιτάρει το μυαλό μου και το «Σ’ Αναζητώ» όποτε το ακούω μου τον φέρνει στο μυαλό και ένα μειδίαμα σκάει στα χείλη μου…

Γιάννης Σπανός μουσική, Στίχοι Αλέξης Αλεξόπουλος, Μαρία Δημητριάδη στα καλύτερά της και εγώ σε μία παραλία να με χτυπούν τα κύματα, φορώντας το μαγιό μου και ένα καφτάνι αναζητώ… το ερωτικό αγόρι με το σπινθηροβόλο βλέμμα! (Ναι, είχε και πολύ κάπνισμα η κατάσταση και σκέψεις, άπειρες σκέψεις…)

Πολύ πχιοτικός ο Γιώργος Καραχάλιος για του Αγίου Βαλεντίνου

Έρωτας είναι αυτό που δεν άρχισε ποτέ, αυτό που συνέβη, αυτό που ζεις, αυτό που τελείωσε. Έρωτας είναι αυτό που στην εφηβεία νιώθεις καμιά 10αριά φορές τη μέρα (μην πάει ο νους σας στο πονηρό) και μετά διοχετεύεται ορθότερα, κατανέμεται καθαρότερα – δεν εκλογικεύεται, αλλιώς παύει να είναι τέτοιος, είναι κάτι, απλά κάτι άλλο.

Κι αφού (άμπελο)φιλοσοφήσαμε περί έρωτος τούτη τη μέρα του εισαγόμενου Υάκινθου από τα LIDL, πάμε και στο προκείμενο, στο ζητούμενο. Ένα ξένο, ένα ελληνικό τραγούδι. Μάλιστα. Στην πράξη είναι πολλά ξένα, πολλά ελληνικά. Γιατί είναι στιγμές, είναι σταθμοί, είναι, και τι δεν είναι.

Ας είναι. Αφού πρέπει να διαλέξω, πάμε. Anathema, “Untouchable”. Και τα δύο parts, μαζί. There’s a feeling that I can’t describe /There’s a reason that I cannot hide /’Cause I’ve never seen a light that’s so bright /The light that shines behind your eyes…

Κι από ελληνικά; Θα «κλέψω» λίγο. Καθώς πιο «αγάπη» από όλο το άλμπουμ «Του Έρωτα και της Φυγής» του Δημήτρη Μητροπάνου, νομίζω, δεν ξαναβγήκε.

Με σι μπε μολ και Led Zepellin «αγιοβαλεντινιζόταν» ο Αργύρης Παγαρτάνης

Ασφαλώς ο Μιχάλης Ρακιντζής όταν εμπνεόταν για να δημιουργήσει το «Μωρό μου Φάλτσο» δεν είχε στο μυαλό του την περίπτωσή μου. Επίσης προφανώς δεν το’ γραψε αυτό το συμπαθητικό τραγουδάκι πιστεύοντας ότι θα λειτουργήσει ως ερωτικός ύμνος. Όποιος, όμως, πιστεύει ότι κανείς δεν τα κατάφερε να προκαλέσει ερωτικά σκιρτήματα μ’ αυτό το τραγούδι, ας ρωτήσει πρώτα την αφεντιά μου.

Όντας σφόδρα ερωτευμένος με νεαρά αιθέρια ύπαρξη στην τελευταία τάξη του λυκείου (κι έχοντας ανακαλύψει ότι το να γρατζουνάς λίγη κιθάρα είναι τεράστια γκομενοπαγίδα) ζώστηκα το όργανο και κατευθύνθηκα στο υπό κατάληψη τότε σχολικό μας κτίριο, με στόχο να περάσουμε μια «επαναστατική» βραδιά 14^ης Φεβρουαρίου με πίτσες, μπύρες και τραγουδάκια. Δεν περίμενα ότι θα ήταν και ο έρωτάς μου στο σχολείο, όντας παιδί πολύ αυστηρών γονιών, όπως γνώριζα (εννοείται ότι γνώριζα τα πάντα, τι σόι έρωτας εξ αποστάσεως ήταν αυτός);

Το ερωτικό στυλ της βραδιάς μας παρέσυρε, τα λυκειακά ζευγαράκια που’ χαν ήδη δημιουργηθεί ζητούσαν συνεχώς «αφιερώσεις» (από «Αύγουστο» του Παπάζογλου μέχρι το «Παραδώσου Λοιπόν» του Πασχάλη, που έκανε θραύση τότε). Η δική μου οπτασία παρακολουθούσε εκ του μακρόθεν, τάχα αδιάφορη, όμως η καρδούλα της το’ ξερε, όπως μου εκμυστηρεύθηκε αργότερα. Κι όταν ξεθάρρεψε, με πλησίασε και μου είπε «κάνεις αφιερώσεις και για singles»;

Εκεί έπαιξα τα ρέστα μου. Όλο το σχολείο γνώριζε ότι προσπαθούσε να μπει στη χωρωδία για να γλυτώνει ώρες μαθήματος , αλλά παρά την εντυπωσιακή (δεν θέλω σχόλια) ομορφιά της δεν το κατάφερνε, γιατί το φάλτσο της ράγιζε τζάμια, κατά το κοινώς λεγόμενο. Αντί λοιπόν για κάποιο ερωτικό τραγούδι, της είπα το «Μωρό μου φάλτσο» κοιτώντας τη ίσα στα μάτια.

Η παρέα γύρω ξέσπασε στην αρχή σε πνιχτά γέλια, αλλά μάλλον το έλεγα με τόσο πάθος, που με λυπήθηκαν. Το τέλος του τραγουδιού βρήκε τον κόσμο να αλαλάζει και να χειροκροτεί και τον πρώτο μου έρωτα να με ανταμείβει μ’ ένα φιλί στο μάγουλο κι ένα ψιθυριστό «ευχαριστώ, ήταν τέλειο». Περαιτέρω δεν γράφω, υπολήψεις δεν θίγω, όμως ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας έγινε πια αμφίδρομος…

Όσο για το πιο ερωτικό ξένο τραγούδι που ξεχωρίζω, το «Stairway to Heaven» των Led Zeppelin είναι εκτός συζήτησης το κορυφαίο. Θα μπορούσα να σας αραδιάσω ένα σωρό λόγους: Από τους μαγικούς αυλούς στην αρχή, την ροή του, την εκπληκτική μελωδία, την φωνή του Ρόμπερτ Πλαντ σαν δροσερό αεράκι στη Σαχάρα, αλλά ο σημαντικότερος λόγος έχει να κάνει μ’ έναν αριθμό: 8:04. Τόση είναι η πλήρης διάρκεια του τραγουδιού.

Στα πάρτι που οργανώναμε τότε, έφηβοι και μετα-έφηβοι, στα σπίτια, σβήναμε τα φώτα και το τραγούδι έδινε την ιδανική συγκυρία να αγκαλιάσεις σφιχτά το ταίρι (ή το υποψήφιο ταίρι) σου και να δοκιμάσεις… σωματομετρικά όρια: Όπως π.χ. μέχρι πόσο κάτω μπορούν να κατέβουν τα χέρια, παραδομένα στο πάθος του μπλουζ. Σήμερα, στην εποχή της «πολιτικής ορθότητας», μπορεί να διαβάζεται ως και πρόστυχο, αλλά πιστέψτε με, δεν ήταν. Είχε μια αθωότητα, μια συστολή, ένα σκίρτημα αξέχαστο. Απ’ αυτά που μόνο ο έρωτας προκαλεί.

Με Insatiable και Ελίνα ζει του Αγίου Βαλεντίνου η Κατρίν Ξενάκη

Πότε δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τον Άγιο Βαλεντίνο. Για μένα ήταν και παραμένει μια τσιχλοφουσκα των ονείρων. Ωστόσο, θα το παραδεχτώ, έχω υποπέσει και εγώ σε αυτά που κορόιδευα και έχουν υπάρξει στιγμές που ακούγοντας κάποια κομμάτια έχω λικνιστεί, κλάψει και βρίσει για κάποια ψυχή εκεί έξω που έχω ερωτευτεί. Άνθρωπος είμαι και εγώ, μην με κρίνετε.

Κομματάκι πρώτο που πάντα κάνει το μυαλό μου να τρέχει και να αλλάζει χώρα, είναι το Insatiable του Darren Hayes. Τώρα αν σας πω ότι και το αντίστοιχο αίσθημα του φέρνει και ξενικά με την ίδια πρώτη συλλαβή, δεν θα με πιστέψετε αλλά είναι αλήθεια. Το κομματάκι αυτό είναι το επίσημο soundtrack μιας αγάπης που τελικά δεν έδωσε καρπούς. Και αυτό γιατί αν έδινε, εγώ θα είχα τέσσερα παιδιά τώρα!! Ας είναι όμως, έμεινε στο μυαλό μου σαν μια ανάμνηση που επανέρχεται μαζί με τον Darren. Αχ David…. Εεεεεεεεε Darren εννοούσα καλέ!

Δεύτερο κομματάκι θα σας πάω και σε ένα ελληνικό. Όταν το είπα στον αρχισυντάκτη μου, μου είπε ότι είναι ψαγμένο, δηλαδή όσο χαμένη ήταν και αυτή η περιπτωσούλα. Το τραγουδάκι αυτό είναι το Όταν το Τηλέφωνο Χτυπήσει της Ελίνας Κωνσταντοπούλου. Το άσμα αυτό μου φέρνει μια θλίψη. Εντάξει θα το αντέξω. Εξάλλου δύσκολα παίζει πια και το άτομο με το οποίο το έχω συνδέσει, σίγουρα δεν παίζει πια, έχει φάει μπλοκ!

Με Scorpions και Θηβαίο ερωτεύτηκε ο Στέφανος Νικήτας

Δεν ξέρω πότε ήταν η τελευταία συναυλία των Scorpions στην Ελλάδα αλλά σίγουρα θυμάμαι πότε κυκλοφόρησε το Still loving You. Ήταν το 1984 και ήμουν επτά ετών. Θα πήγαινα στη Δευτέρα δημοτικού. Το καλοκαίρι εκείνο όπως κάθε καλοκαίρι που ακολούθησε μέχρι να τελειώσω και τη Β’ Λυκείου πήγαινα κατασκήνωση.

Κάθε χρόνο, από 7 έως 17 ετών, στην κατασκήνωση ερωτευόμουν παράφορα  – Μη μου μιλάς για καλοκαίρια, για ακρογιαλιές και αστέρια . Πες μου μονάχα πως κ’ εδώ το ίδιο μ’ αγαπάς όπως λέει και το τραγούδι- και κάθε χρονιά το τραγούδι που με συγκινούσε και μου θύμιζε τις παλιές και τις νέες αγάπες ήταν το  Still loving You.

Το χόρεψα για πρώτη φορά στη «Νύχτα disco» της κατασκήνωσης με τη Σοφία. Η Σοφία ήταν ομαδάρχισσα και πήγαινε 1η Λυκείου. Ήταν ένας άγγελος, ή κάτι τέτοιο. Πριν κλείσει η «Νύχτα disco», όπου ο dj έβαλε τα πάντα εκτός από disco έπαιξε το νέο τραγούδι του αγαπημένου Γερμανικού συγκροτήματος.

Από μικρός είχα άγνοια κινδύνου. Όταν ερωτευόμουν δε κώλωνα ποτέ. Πήγα στην παρέα της και της ζήτησα να χορέψει μαζί μου. Τα «μουλάρια» δίπλα μου γέλαγαν από αμηχανία που ένας μπόμπιρας τους έκανε χαλάστρα. Η Σοφία με συμπαθούσε πολύ με πήρε από το χέρι, πήγαμε στο κέντρο της πίστας και χορέψαμε.

If we’d go again
All the way from the start
I would try to change
The things that killed our love
Your pride has built a wall so strong
That I can’t get through
Is there really no chance
To start once again?

ΑΓΑΠΗ,(Πόσο πολύ σ’ αγάπησα)

Για ένα περίεργο λόγο τα ερωτικά τραγούδια τα έχω συνδέσει με ξένο στίχο και όχι Ελληνικό. Υπάρχουν ωστόσο δεκάδες Ελληνικά τραγούδια που έχω σιγοτραγουδήσει μόνος ή με φίλους. Ερωτευμένος ή χωρισμένος. Μελαγχολικός ή μέσα στην καλή χαρά.

Υπάρχει όμως ένα τραγούδι που ξεχωρίζει και αυτό είναι το ΑΓΑΠΗ,(Πόσο πολύ σ’ αγάπησα) που ερμηνεύει ο  Χρήστος Θηβαίος.

Είναι ένα τραγούδι που μπορείς να το νιώσεις ελάχιστες φορές στη ζωή σου. Ίσως και μόνο μία. Απλά λιτά κι απέριττα. Ήπια μια βότκα, έκοψα την τούρτα και το χόρεψα στο γάμο μου.

Το πήρε Προσωπικά ο Στέργιος Πουλερές με τους Antebellum του Αγίου Βαλεντίνου

Αν έφτιαχνε κάποιος τα Φιλαράκια σε ελληνική έκδοση και έψαχνε κάποιον να κάνει τον Τσάντλερ, θα ήμουν ισχυρός διεκδικητής. Μέχρι τα 33 μου, δηλαδή μέχρι και σήμερα, νομίζω πως η απάντηση στο «Είμαι ερωτευμένος μαζί σου» είναι το «Ντάξει, πέσε να κοιμηθείς, άλλαξε πλευρό και θα σου περάσει».

Οπότε, δε θα μπορούσα να έχω πιο εύθυμες επιλογές για τραγούδια για του Αγίου Βαλεντίνου. Για απόγνωση, απελπισία και έρωτες που πέθαναν σε μια στιγμή, μιλάνε τα τραγούδια μου.

Πάμε ένα βαρβάτο ξεκίνημα με το ξένο, με τους Lady Antebellum και το Need You Now, που έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που βγήκε και με σοκάρει που πριν 12 χρόνια ήμουν ενήλικος ακόμα και στις ΗΠΑ.

Από ελληνικά, μόνο Ρέμος μου έρχεται πρώτος στο μυαλό και επιλέγω το Προσωπικά. Όχι αυτό που είναι της Ελένης Δήμου και το έχει κάνει επανεκτέλεση, αλλά το δικό του το Προσωπικά, αυτό που λέει «και σταμάτησε για λίγο η καρδιά μου, χίλια έγινα κομμάτια τελικά, δε φαντάστηκα ποτέ πως θα το πάρω τόσο πολύ προσωπικά…προσωπικάαααααα»!

Έχει φύγει κλάμα στη μπανιέρα με δαύτο…Κλάμα και αυτολύπηση, στο νέο τεύχος που κυκλοφορεί από την Stergios Edition.

* Εικονογράγηση: Πέγκυ Δαδάκη