Ο μουσικός, τραγουδιστής και ηθοποιός Νικόλας Παπακωνσταντίνου περνά τις τελευταίες μέρες της φετινής άνοιξης έχοντας σπουδαία χαρά: ο πρώτος του προσωπικός δίσκος που φέρει τον τίτλο «Μάσκες» μόλις κυκλοφόρησε από την FM records. Την σύνθεση και την ερμηνεία έχει ο ίδιος ο Νικόλας, ενώ οι στίχοι είναι του ποιητή Δημήτρη Καρούση.
Τώρα, όταν λέει κάποιος ότι γουστάρει Παπακωνσταντίνου δεν θα ρωτάμε απλώς το κλασικό «Βασίλη ή Θανάση;»-θα έχουμε και Νικόλα, επισήμως! Το χρώμα της φωνής του και η ιδιαίτερη αισθητική του που παντρεύει το κλασικό με το σύγχρονο ανανεώνουν το ελληνικό τραγούδι και, μάλιστα, το επανανοηματοδοτούν.
Ο Παπακωνσταντίνου, λοιπόν, ο Νικόλας(!) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Φοίτησε σε ωδεία και μουσικές σχολές της πόλης κι αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο Μακεδονία με ειδικότητα στην μονωδία. Ξεκινώντας την καριέρα του, εργάστηκε ως μουσικός, ερμηνευτής και ηθοποιός. Οι συνεργασίες του με Κάρμεν Ρουγγέρη, Δημήτρη Αδάμη και Σοφία Σπυράτου είναι μερικές μόνο από αυτές που έχει συνάψει με καταξιωμένους καλλιτέχνες. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται μεταξύ Αθήνας και Ντουμπάι, όπου εργάζεται ως μουσικός και τραγουδιστής.
Σήμερα, μιλά στο Nitro για την διαδρομή αυτή που μοιάζει να έχει πολλές στροφές κι ευθείες ακόμα…
– Νικόλα, θυμάσαι ποιος είναι ο πρώτος δίσκος με τον οποίο κόλλησες ως μικρό παιδί;
Πολύ ωραία ερώτηση (γέλια). Λοιπόν θα φανεί αστείο και περίεργο ίσως αλλά ως παιδί έδειξα αμέσως την αγάπη μου στο λαϊκό τραγούδι. Αυτές ήταν οι επιρροές μου. Η οικογένεια άκουγε λαϊκά και παραδοσιακά τραγούδια.Στο σπίτι μας είχαμε κασέτες, αλλά και πικαπ οπότε κυκλοφορούσαν διάφοροι δίσκοι βινυλίου (Καζαντζίδης, Πάριος, Διονυσίου, Μαρινέλα, Ρίτα, Μητροπάνος κ.α).
Εγώ λοιπόν είχα τρελό κόλλημα με το δίσκο του Χρηστάκη “Παίζουν τα μπαγλαμαδάκια” και το ομότιτλο τραγούδι ήταν το αγαπημένο μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά το ταξίμι της αρχής και η δυναμική έναρξη στη συνέχεια με τρέλαινε. Θυμάμαι για ένα διάστημα υπήρχε ολόκληρο τελετουργικό τα απογεύματα στο σπίτι.
Πήγαινα άνοιγα το πικαπ, το καθάριζα, έβλεπα σε τι κατάσταση ήταν η βελόνα, τοποθετούσα το βινύλιο αφού το φυσούσα και μόλις τοποθετούσα στην αρχή του τη βελόνα, έτρεχα να πάρω θέση στο κέντρο του σαλονιού και να αρχίσει το σόου μου…! Μόνιμος θεατής ο μικρότερος αδερφός μου και πολλές φορές συμπρωταγωνιστής. Κάθε φορά εμπλούτιζα την παρουσίαση μου με καινούργιες χορευτικές φιγούρες και τραγουδιστικά στολίδια για να παρουσιάσω κάτι καινούργιο τις βραδιές που είχαμε επισκέψεις στο σπίτι! Φωνές, φασαρία, ένας μόνιμος χαμός! (Γέλια)
– Πού συναντιούνται, εντός σου, το Θέατρο με το Τραγούδι; Και πώς συμπορεύονται, τελικώς;
Νομίζω φαίνεται από τα παραπάνω ότι δεν ήταν και ποτέ χωριστά αυτά τα δυο. Ίσως στην περιόδο της εφηβείας όπως κάθε παιδί να είχα κάποιες συστολές αλλά και πάλι θυμάμαι να γυρίζω σπίτι από το σχολείο να κλειδώνομαι στο δωμάτιο και να ακούω στη διαπασών τραγούδια, τραγουδώντας από πάνω και υποδυόμενος ότι τραγουδάω μπροστά σε κοινό.
Όταν λοιπόν παραδέχτηκα, πρώτα σε μένα ότι αυτή θα είναι η “μοίρα” μου, άρχισα να λύνω σιγά σιγά και το σώμα μου από την αρχή και λέω από την αρχή, διότι ως μουσικός πλέον αφού είχα ξεκινήσει από τα 8 μου, κατά κάποιο τρόπο είχα “κλειδωθεί” σωματικά με το όργανο μου και ήθελα χρόνο μέχρι να αρχίσω να μπορώ να παίρνω την προσοχή μου μόνο από την μουσική εκτέλεση.
– Ποιο τραγούδι από όλα θα ήθελες να παίξει στο αγαπημένο σου στέκι από τα ηχεία και όλοι οι θαμώνες να σταματήσουν να πίνουν και να σταθούν να ακούσουν;
Υπάρχει ένα πρόβλημα: δεν έχω στέκι! Κατά δεύτερον δεν θα μπορούσα να ξέρω τι θα ερεθίσει το κάθε αυτί και γι αυτό ίσως να έγραψα ποικίλες μουσικές για τα τραγούδια του δίσκου, στη προσπάθεια μου να βρουν όλοι κάτι να τους αρέσει. Κατά τρίτον δεν χρειάζεται να σταματήσουν να πίνουν…(χαχα, γέλια) εννοώ ότι η μουσική και κυρίως τα τραγούδια δεν είναι διάγγελμα, οφείλουν να συνοδεύουν τις στιγμές της ζωής μας και να δημιουργούν χαρακτηριστικές αναμνήσεις. Αυτό λοιπόν που θα μου άρεσε είναι κάποιο από τα τραγούδια μου να γίνει διαχρονικό και να αποτελέσει για διαφορετικούς λόγους απόχρωση στις ζωές των ανθρώπων.
– Γιατί αποφάσισες να μελοποιήσεις ποίηση; Και γιατί του συγκεκριμένου ποιητή;
Προκύπτουν πράγματα στη ζωή μας και κυρίως άνθρωποι κλειδιά που ξεκλειδώνουν μια πόρτα και σου ανοίγουν το δρόμο σε κάτι καινούργιο. Ο Δημήτρης το πίστευε! Με το Δημήτρη Καρούση γνωριστήκαμε τυχαία. Είναι ο πατέρας του φίλου μου του Στέφανου, τον οποίο γνώρισα όταν υπηρετούσαμε μαζί στο κέντρο.
Σε μια έξοδο μας στην Αθήνα από τον Αυλώνα ο Δημήτρης ήρθε για να πάρει το Στέφανο με το αυτοκίνητο και έτσι όπως μας βρήκε εμένα και άλλους δύο μαζί του να περιμένουμε, μας πρόσφερε μια θέση στο αυτοκίνητο. Εεε μέχρι να φτάσουμε τα είχαμε “μαγειρέψει” όλα. Με τα πολλά μου έστειλε ένα μειλ με διάφορα ποιήματα και συμφωνήσαμε πως εάν μου κέντριζε κάποιος στίχος το ενδιαφέρον θα προσπαθούσα να του βάλω μουσική, ώστε να περάσει πιο δημιουργικά αλλά και γρήγορα η θητεία!
Σε ότι αφορά την ποίηση του Δημήτρη είναι απτή με ρυθμό και ομοιοκαταληξία, γι αυτό και μπήκα στη διαδικασία, αφού πιστεύω, πως η ωραιότητα βρίσκεται στην απλότητα. Άρα λοιπόν καταλάβατε, ότι αν δεν ήταν ο Δημήτρης δεν θα υπήρχαν σήμερα οι «Μάσκες», γι αυτό και τον χαρακτηρίζω “πατέρα” του δίσκου! Επίσης φαίνεται πως ο Δημήτρης με επέλεξε κι όχι εγώ αυτόν. Η στήριξη, η διορατικότητα και η ενθάρρυνση του ήταν παροιμοιώδης.
– Για ποια συναυλία του καλοκαιριού ανυπομονείς περισσότερο;
Λείπω αρκετό καιρό από την Ελλάδα και λαχταρώ να παρακολουθήσω και συναυλίες αλλά και θέατρο. Μάλλον θα πέσω με τα μούτρα μόλις βρεθώ εκεί και φτάσουν προγράμματα στα χέρια μου.
– Και πότε θα σε απολαύσουμε, τώρα σύντομα, σε κάποιο live δικό σου;
Ένας βασικός λόγος που θα είμαι εκεί το καλοκαίρι είναι αυτός. Να αναθερμάνω τις σχέσεις μου με το κοινό αλλά και να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας μαζί με τους συνεργάτες μου. Δεν είναι κάτι έτοιμο προς ανακοίνωση ακόμα, θέλω να πιστεύω όμως ότι σύντομα θα ανακοινώσουμε πράγματα στα social. Κάτι που σίγουρα πρέπει να περιμένουν όλοι είναι ένα νέο τραγούδι με τίτλο “Φεγγάρι κίτρινο” που ελπίζουμε να γίνει χιτ και να αγαπηθεί!
– Εσύ απολαμβάνεις τα live; Ή περισσότερο την σύνθεση, την τραγουδοποιία;
Και τα δύο εμπεριέχουν εξίσου την έννοια της γένεσης και αυτό είναι που σε εθίζει στη διαδικασία. Γίνεσαι μάρτυρας σε κάτι που έχει παλμό, χαρακτήρα και παίρνει σάρκα και οστά εκείνη την ώρα μπροστά σου, όσο εσύ το “πλάθεις”. Σίγουρα όμως μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου προς το παρόν κατέχουν οι ζωντανές εμφανίσεις.
Δεν έχω σταματήσει να παίζω μουσική σε κοινό εκτός από τους μήνες των απαγορεύσεων, (όταν συνειδητοποιήσαμε ακόμα περισσότερο πόση αξία έχει αυτού του είδους η επικοινωνία, πρώτα εμείς οι καλλιτέχνες αλλά και το σύνολο του κόσμου στη συνέχεια). Η “λύτρωση” έρχεται πάντα μέσα από την επαφή. Έχουμε ανάγκη οι καλλιτέχνες να επικοινωνούμε με το κοινό. Είναι φάρμακο και φαρμάκι μαζί. Η τραγουδοποιία είναι κάτι άμεσα συνδεδεμένο με όλο αυτό, απλά απαιτεί από σένα στην αρχή να το “χτίσεις” μόνος, αργότερα όμως, αν δεν το μοιραστείς και δεν το επικοινωνήσεις είναι αδιάφορο ή μάλλον απλώς άγνωστο. Όλα με τον κόσμο γίνονται!
– Τι νιώθεις όταν τραγουδάς; Καλύτερα μόνος ή με κοινό;
Μόνος είναι μισή χαρά, με το κοινό παίρνει άλλες διαστάσεις, ολοκληρώνεται και μπορεί να κρατήσει για ώρες ή…και για πάντα! Πολύ σπάνια θα τραγουδήσω μόνος, πιο πιθανό να παίξω μουσική, να μελετήσω κάτι. Οι τέχνες είναι κυρίως έκφραση και υπηρετούν τον άνθρωπο, χωρίς εκείνο δεν υφίστανται.
– Τι ήθελες να μας πεις, τελικά, με τον δίσκο «Μάσκες»; Αισθάνομαι ότι ο σκοπός δεν είναι απλώς η ψυχαγωγία, αλλά υφίσταται και ένα ευφυέστατο παιχνίδι ανάμεσα στα μουσικά είδη, είναι ερωτικά τραγούδια, αλλά και φιλοσοφικά.
Ο δίσκος νομίζω δεν έχει κρυφά νοήματα. Επειδή με συστήνει στο κοινό αλλά και στην καλλιτεχνική οικογένεια κι ως συνθέτη, είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι πρέπει να αποτελεί ένα ψηφιδωτό της μουσικής μου παιδείας και των επιρροών μου, έτσι κι αλλιώς δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες και προσωπικά δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ταυτιστεί ή να τοποθετήσει κάτι κάπου με το ζόρι.
Ήθελα να δώσω πνοή ξανά σε αγαπημένες μουσικές φόρμες χωρίς να τις κάνω σύνθετες και ξένες στο αυτί. Μουσικές που θα μπορούσαν να ακουστούν σε ένα ελληνικό εστιατόριο, σε ένα ελληνικό σπίτι, αυτοκίνητο, καλοκαιρινή συναυλία. Έπειτα, είναι και οι στίχοι που με οδήγησαν σε κάτι τέτοιο και μου έδιναν κάθε φορά διαφορετική κατεύθυνση, ανάλογα με τις εικόνες που δημιουργούσαν στο μυαλό μου.
– Ο Νικόλας Παπακωνσταντίνου και τα τραγούδια του σε δέκα χρόνια από σήμερα. Φαντάσου…
Σίγουρα μεγάλη ποικιλία σε τραγούδια από ζωντανές εμφανίσεις σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Ελπίζω και εύχομαι μεγαλύτερη δισκογραφία στη φαρέτρα μου και φυσικά συνεργασίες με καταξιωμένους καλλιτέχνες του χώρου, στιχουργούς, μουσικούς, τραγουδιστές.
Info
«Μάσκες»
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Μάριος- Ιβάν Παπούλιας: Βιολί, φλάουτο
Νίκος Σταδιάτης: Ακορντεόν
Στέλλα Τέμπρελη: Τσέλο
Δρόσος Σκυλλάς: Ντραμς
Αγάπη Φασούλα: Άρπα
Φοίβος Μποζάς: Σαξόφωνο
Χριστιάνα Γαλιάτσου: Τραγουδίστρια
Μίνα Πολυχρόνου: Σοπράνο
Ευγενία Λιάκου: Mέτζο σοπράνο
Ιωάννης Καλύβας: Tενόρος
Kostika Collaku: Μπάσος
Μουσική σύνθεση και ερμηνεία: Nικόλας Παπακωνσταντίνου
Cover/Art direction: Φίλιππος Κοκκαλιάρης
Ηχογράφηση και ενορχήστρωση: Γιώργος Ντινάκος
Ακούστε τον δίσκο σε όλες τις πλατφόρμες: orcd.co/maskes
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Οι Jacks Full παίζουν όπου έχει ρεύμα και κόσμο που γουστάρει
Σκέψεις ε-Φοίβου Δεληβοριά: Τι παθαίνεις όταν ακούς το νέο του άλμπουμ
Η Σοφία Παπάζογλου πιστεύει ότι το λαϊκό τραγούδι είναι πάλκο και όχι views