Τις τελευταίες μέρες έχει δημιουργηθεί ένας ντόρος γύρω από τον ΛΕΞ, που έκανε όλους του boomer να αναρωτηθούν ποιος είναι ο περιβόητος ΛΕΞ. Όποιο site κι αν ανοίξεις ένα άρθρο για τον ΛΕΞ θα το πετύχεις – δεν μιλάμε για εμάς, για τους άλλους-. Ακόμα και τα πιο συστημικά μέσα έπλεξαν το εγκώμιο του ράπερ από την Θεσσαλονίκη, που κατάφερε να μαζέψει 25.000 άτομα στο γήπεδο του Πανιωνίου.
Όλοι όσοι πήγαν έχουν να λένε για την συναυλία που θα γράψει ιστορία. Τώρα το ποιοι ήταν όντως οι θαυμαστές του και ποιοι παρασύρθηκαν από μια κοινή παρέα, θα μείνει αναπάντητο. Και την κουτσή Μαρία θα πετύχαινες σε αυτό το live, που σε συνδυασμό με ένα σχετικά οικονομικό εισιτήριο για συναυλία, σε καλούσε να μπεις στο ρυθμό της ραπ.
Όχι ότι είναι κακό να εμπλουτίζει κανείς τα ακούσματά του με διάφορα μουσικά είδη, αλλά με αυτόν τον τρόπο ο ΛΕΞ γίνεται εμπορικός χωρίς καν να το θέλει. Ο Αλέξης Λαναράς θεωρείται ένας από τους κορυφαίους στον κύκλο του με τρανταχτή πένα, που καταπιάνεται με κοινωνικοπολιτικά θέματα. Αυτή ακριβώς είναι η ουσία της ραπ. Μπορεί να καταπιάνεται με βαριά θέματα, που αντικατοπτρίζουν την σύγχρονη κοινωνία, και οι στίχοι του να είναι καταθλιπτικοί, ενίοτε στενάχωροι, αλλά αυτή είναι η δουλειά του.
Έτσι, περνάει τα μηνύματά του, κάνοντας κριτική στο σύστημα. Είναι ένας αντισυστημικός καλλιτέχνης, που δεν χρειάζεται την βιομηχανία για να τον αναδείξει. Άρα το να συγκρίνει κανείς τον ΛΕΞ με τους τράπερ, που όλοι ξέρουμε ότι βγάζουν τραγούδια απλά για να γίνουν hits και να ακουστούν στα clubs, είναι σαν να συγκρίνει πατάτες με πεπόνια. Ούτε οι τράπερ θέλουν να βγάλουν κομμάτια σαν του ΛΕΞ, ούτε εκείνος να κυκλοφορήσει άλμπουμ χωρίς κανένα απολύτως νόημα με ασύνδετα μεταξύ τους κομμάτια, απλά και μόνο για να κουνιέται κάποιος στο μπαρ.
Όποιος θέλει να ακούει ΛΕΞ θα χτυπηθεί στα live του ή αλλιώς θα κάτσει με την ησυχία του να επεξεργαστεί το κάθε κομμάτι για να βγάλει νόημα από τους στίχους. Το κάθε κομμάτι είναι μια ιστορία, μια μουσική για «τσόγγλανους» γραμμένη από καλλιτέχνες του δρόμου που «ανατρέφει τα σκληρότερα παιδιά».
Εν τω μεταξύ και οι τράπερ μιλάνε για τον δρόμο, αλλά έχουν μπει στο «στόχαστρο». Σίγουρα θα έχεις πετύχει έναν εναλλακτικό 17χρονο ή έναν μορφωμένο «παππού» που θα βγει και θα σου πει ο «ΛΕΞ» δεν είναι «σκουπίδι» σαν τους άλλους – χωρίς να γνωρίζει καν τι είναι το ΛΕΞ πριν από δύο μέρες- και θα τον αποθεώσει γιατί δεν καταβαραθρώνει τη νεολαία, όπως οι τράπερ.
Αρχικά, να σημειώσουμε ότι η τραπ είναι μια μορφή της ραπ, οπότε είναι λογικό οι εκφραστές της να έχουν παρόμοιο κοινωνικοοικονομικό background με τους ράπερ. Και ο Light και ο ΛΕΞ μπορεί να έχουν κοινά βιώματα. Ο καθένας, όμως, έχει επιλέξει διαφορετικό τρόπο να εκφράζεται, οπότε το προϊόν που «πουλάνε» είναι κάτι διαφορετικό.
Ο ΛΕΞ στα Βόρεια Αστέρια ήταν άλλος δηλαδή;
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο ΛΕΞ την εποχή που ήταν μέλος στα Βόρεια Αστέρια, δεν ήταν αυτός ο άτρωτος καλλιτέχνης είδωλο που έχει μετατραπεί. Τότε η χιπ χοπ και η μουσική του «δρόμου» ήταν στο παρασκήνιο. Οι ράπερ δεν θεωρούνταν και τα καλύτερα παιδιά, με το ελληνικό κοινό να μην είναι έτοιμο να μπει ακόμα στη «φάση».
Εκτός από μερικά λιβάκια και από το Youtube, δεν θα τους έβλεπες αλλού. Ήταν underground καλλιτέχνες που έκαναν τον μέσο έφηβο να νιώθει ψαγμένο. Είχε και αυτό τη γλύκα του. Ειδικά όταν βλέπεις τώρα 16χρονοι να ακούν Bong Da City, Βήτα Πεις και άλλα ραπ groups της περασμένης δεκαετίας. Λογικά θα νομίζουν οτι έχουν χτυπήσει φλέβα χρυσού, ή ότι έχουν ανακαλύψει κάτι το σπάνιο, που τους κάνει να νιώθουν ξεχωριστοί.
Πλέον η μουσική των ράπερ μοιάζει με ποίηση μπροστά σε αυτή των τράπερ. Αν ακούσεις όμως μερικά κομμάτια από τους Βορ.Ας που ακούγαμε με μανία στα σχολικά μας χρόνια, θα ακούσεις «απλά θέλω να σου των χωσ..» και άλλους στίχους για ναρκωτικά και αλκοόλ, που σήμερα θα λογοκρίνονταν. Τους άκουγαν οι της «φάσης» μόνο για αυτό και δεν ενοχλούσαν τόσο τον μέσο Έλληνα για να γίνουν πρωτοσέλιδο στα sites. Ήταν η μουσική του περιθωρίου, που έκραζαν τους πιο εμπορικούς τότε ραπάδες.
Δεν είναι κανένας ανώτερος κανενός, λοιπόν. Όλοι έχουν περιθώρια εξέλιξης. Μπορεί και σε 10 χρόνια από τώρα, τράπερ, όπως ο Snik, να έχουν σταματήσει το φλεξ, να έχουν μετατραπεί σε σκληροπυρηνικούς επικριτές της κοινωνίας ή να ακούμε τα trap τραγούδια με νοσταλγία, καθώς κάποιοι άλλοι θα τρώνε το ακατάπαυτο hate.
Διαβάστε επίσης στο intronews.gr:
Η YENNA της Μαρίνας Σάττι είναι η Αναγέννηση της ελληνικής μουσικής
Συναυλίες ξένων συγκροτημάτων στην Ελλάδα: Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν λένε μία
