Περιεχόμενα
Ταξίδι στο χρόνο. Πίσω στο 1989. Φώτα αυτοκινήτων ως εκεί που φτάνει το μάτι. Κομβόι. Ο Τζορτζ Έβελιν ήταν ένας από τους 10.000 χιλιάδες ανθρώπους που κατευθύνονταν στο Μπλάκμπερν, σε ένα παλιό σφαγείο. Θα είχε πάρτι το βράδυ. Techno party. «Νόμιζα πως είχαμε γυρίσει στα 60s. Ήμουν πεπεισμένος πως γινόταν επανάσταση», θυμάται πως σκεφτόταν.
Λίγες ώρες μετά κι ενώ είχε βγει λίγο έξω για να πάρει λίγο αέρα, να κάνει ένα break από το χορό, πήγε να του ‘ρθει νταμπλάς ακούγοντας κάτι πολύ γνώριμο σε αυτόν. Από τα ηχεία παιζόταν το δικό του μουσικό παιδί, Dextrous. Το πρώτο του κομμάτι ως Nightmares on Wax, τότε είχε και ταίρι (Κέβιν Χάρπερ), μετά το πήγε σόλο. Το ξεκίνημά του ως DJ.
Δεν το πίστευε. Ένα 19χρονο τότε παιδί από το Λιντς, μόλις καταλάβαινε πως αυτό που έκανε, είχε απήχηση, άρεσε και σε άλλους. Φοβήθηκε. Συμβαίνει όταν βγαίνεις από τη ζώνη ασφαλείας σου.
Ένα πολύ σπέσιαλ υποείδος, που όμως δεν έχει αναγνωριστεί ως θα έπρεπε
Ήταν μια από τις πολλές φορές, ανάμεσα στο 1988 και το 1991, που η bleep, ένα υποείδος της techno έσκασε σαν κύμα στα dancefloors. Τι ήταν ακριβώς; Μινιμαλιστικό – δεν χρειάζονταν πολλά, το συνθεσάιζερ έκανε τη δουλειά, μαζί με τα μπάσα, με έμπνευση από dub & reggae στοιχεία. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν κάτι ανάμεσα σε φουτουριστικούς ήχους επιστημονικής φαντασίας ή video game.
Αλλά από εκεί κι έπειτα, το είδος έπεσε στη λήθη. Οι περισσότεροι, ακόμα και φαν της dance, αγνοούν πως υπήρξε. Κι αυτό είναι που ορισμένοι προσπαθούν να αλλάξουν, θεωρώντας το «εγκληματική παράλειψη» για να δανειστούμε το πώς το έθεσε ο Ματ Άνις, συγγραφέας του βιβλίου Join the Future: Bleep Techno and the Birth of British Bass Music.
Ναι, ακριβώς αυτό φιλοδοξεί να πετύχει αυτός, αλλά και άλλοι. Να αποκαταστήσει την αδικία, να το διορθώσει καθώς, όπως λέει, «υπάρχει ένα κενό στην ιστορία της χορευτικής μουσικής του Ηνωμένου Βασιλείου, ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται η bleep.
Τι μέρους του λόγου ήταν αυτή; Ώρα για παραδείγματα.
Το Voodoo Ray από A Guy Called Gerald’s θεωρείται ως το πρώτο του είδους, αυτό που τα ξεκίνησε όλα:
Το The Theme από Unique 3, από μεριάς του, συνιστά ένα εκρηκτικό δείγμα της bleep. Γινόταν χαμός όταν έπαιζε στα κλαμπ, μυσταγωγία. Κορμιά χόρευαν ιδρωμένα το ένα δίπλα στο άλλο, ενώ όλοι μαζί τραγουδούσαν δυνατά τους στίχους. Στο repeat, αφού ο κόσμος το ζητούσε ξανά και ξανά.
Το Track With No Name των Forgemasters είναι ένα άλλο ιστορικό bleep κομμάτι. Με ρυθμικά ντραμς μοτίβα, κοφτή μπασογραμμή και «αιχμηρά» πλήκτρα.
Όσο και να το πεις, σου αρέσει ή όχι η συγκεκριμένη μουσική, δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς, ακούγοντας τα άνωθεν κομμάτια πως παρουσιάζουν ενδιαφέρον, πως έχουν κάτι να πουν.
Sweet Exorcist, LFO, Tricky Disco και Tuff Little Unit ήταν επίσης γνωστοί εκπρόσωποι της bleep, η οποία βοηθήθηκε πολύ, κατ’ άλλους ταυτίστηκε, από μια δισκογραφική (Warp) με έδρα στο Σέφιλντ.
Η ένταση του τότε, η προσμονή του τώρα για την bleep
Στον κόσμο τότε, άρεσε ιδιαίτερα για τον επιπλέον λόγο πως ένιωθαν πως τα είχε φτιάξει «ένας απ’ αυτούς». Υπήρχε κάτι το οικείο, το ξεχωριστό στον ήχο. Αν και δεν ήταν «φιλιούνται, αγκαλιάζονται» η φάση. Υπήρχαν κόντρες σε αυτήν την underground σκηνή, ανάμεσα στους μουσικούς, τους φαν (τους). Οι δικοί μας και οι δικοί σας. Συνήθως λεκτικές μόνο ήταν οι διαμάχες, αλλά έπεφτε ενίοτε και ξύλο, ναι ήταν ταραγμένη εποχή…
Πάντως γενικώς ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους καλλιτέχνες ήταν ο δόκιμος. Υγιής σε ένα βαθμό, σίγουρα παράγοντας κινήτρου για να προσπαθήσουν περισσότερο. Και όλοι τους ήταν ενωμένοι κατά του «κοινού εχθρού», όσους δηλαδή δεν άκουγαν αυτή τη μουσική.
Ήταν, ωστόσο, τόση η σαρωτική ταχύτητα της dance στις αρχές των 90s, ώστε η bleep ξεπεράστηκε πολύ γρήγορα. Η σκηνή εξελισσόταν, προχωρούσε. Ξεπεράστηκε όμως αλήθεια; Ή ενσωματώθηκε; Μάλλον αυτό είναι το σωστό ρήμα.
Και γι’ αυτό υπάρχουν κάποιοι, εν έτει 2023, που προσπαθούν να τη βγάλουν από την αφάνεια, εξηγώντας γιατί και πώς ήταν σημαντική ως ήχος και ως τρόπος έκφρασης. Για να μην… κλαίει η μάνα ρέιβερ.
* Με πληροφορίες από Guardian
