Πολλές φορές, οι άνθρωποι προσπαθούμε να υποτιμήσουμε κάτι, με σκοπό να ενισχύσουμε την επιλογή μας προς κάτι άλλο. Ειδικά στην τέχνη, το συναντάμε συχνά. Έτσι έγινε και με τους Coldplay και τις δύο συναυλίες τους στην Αθήνα. Αρκετοί, που δεν τους ακούνε και ίσως κουράστηκαν (δικαιολογημένα εν μέρει) να διαβάζουν και να ακούνε συνέχεια για αυτές τις συναυλίες, επέλεξαν να αντιδράσουν με υποτιμητικά σχόλια προς το συγκρότημα, τη μουσική που κάνουν και προς το κοινό τους.

Αναμενόμενο και μέσα στην ανθρώπινη φύση. Όμως, όταν βλέπεις τα πράγματα με ηρεμία και απόσταση, δε γίνεται να μην αναγνωρίσεις σε αυτή τη μπάντα ότι προσκαλεί σε μια μέθεξη, σε ένα μεγάλο πάρτι, ότι ενώνει τους ανθρώπους κάτω από μια στέγη. Δεν έχει σημασία αν η μουσική των Coldplay σου αρέσει ή την αντιπαθείς. Δεν έχει καμία σημασία αν είναι απλή και δεν έχει κάτι το εξεζητημένο.

Δε χρειάζονται όλα στη ζωή να είναι εξεζητημένα και υψηλή σύνθεση. Δε χρειάζεται να είναι όλα τραγούδια των Metallica. Η μουσική έχει κι άλλον ρόλο, αυτόν της ένωσης των ανθρώπων, του μηνύματος της αγάπης και της αποδοχής. Κι οι Coldplay το ενσωματώνουν άψογα στις μελωδίες τους τα τελευταία χρόνια, κι ας έχουν γίνει πολύ κοινές, ας μοιάζουν πολύ μεταξύ τους.

Το να τους βλέπεις, να ακούς τη μουσική και ταυτόχρονα τις φωνές των ανθρώπων που τη συνοδεύουν ή τα χειροκροτήματα, όπως γίνεται στο videoclip για το «feelslikeimfallinginlove» που κυκλοφόρησε χθες, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος. Νιώθεις πως περπατάς μαζί με άλλους ανθρώπους. Συμμετέχεις ψυχικά.

Οι Coldplay έκαναν την Αθήνα την αντανάκλαση του μηνύματος τους

Τα φώτα, τα χειροκροτήματα, οι φωνές, η ολόφωτη Ακρόπολη από πίσω, οι άνθρωποι που μεταφράζουν στη νοηματική, αυτό που λέει το τραγούδι, είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων που μόνο αν είσαι πλήρως αναίσθητος και απονευρωμένος, δε μπορούν να σε συγκινήσουν, να σε ανατριχιάσουν.

Εγώ που δεν πεθαίνω για Coldplay, που δεν πήγα στη συναυλία, το βλέπω και ευφραίνεται η ψυχή μου. Νιώθω μια ανύψωση, μια προσέγγιση του θείου, του ανώτερου, του σπουδαίου. Ποιο είναι αυτό; Αυτό που έλεγε η Αν Χαθαγουέι στο Interstellar: Η Αγάπη είναι η μόνη διάσταση που μπορούμε να αντιληφθούμε, η οποία διαπερνά τον Χώρο και τον Χρόνο, είναι μια Ανώτερη Διάσταση που δε μπορούμε να μετρήσουμε.

Κι αυτό είναι οι Coldplay εδώ και χρόνια. Προφήτες της Αγάπης προς όλους τους ανθρώπους και προς τον κόσμο που μας περιβάλλει. Έχει καμία σημασία τι συγχορδίες και πόση πολυπλοκότητα έχουν οι μελωδίες τους όταν βλέπεις έναν μπαμπά αγκαλιά με την μικρή του κόρη, να φοράνε φωτεινά βραχιολάκια και να χειροκροτούν μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους; Όχι. Η ψυχή, το συναίσθημα είναι εκεί. Και σε περιμένουν μακριά από θεωρητικούρες και λογική.

Κι αν είσαι άνθρωπος που μένει στην Ελλάδα, στην Αθήνα, που έχει εναποθέσει όνειρα και επιθυμίες σε τούτο τον τόπο, που έχει συνδέσει αυτό το έδαφος με τους γονείς του, με τον παππού και τη γιαγιά, με το πρώτο του φιλί, με τα δάκρυά του όταν έχασε έναν φίλο, με τα γέλια του όταν παντρεύτηκε η κολλητή του, τότε το videoclip των Coldplay μόνο ευδαιμονία μπορεί να σου δώσει.