Όσο και να ψάξω στις μνήμες, άλλο τέτοιο διήμερο όπως αυτό που πέρασε, δεν βρήκα. Σίγουρα, θα έχει υπάρξει κάτι στο παρελθόν, αλλά στο παρελθόν δεν υπήρχαν τόσα μέσα για να καταγραφεί. Κι αυτό που έγινε στις δύο συναυλίες των Coldplay στο ΟΑΚΑ, σε συνδυασμό με την έναρξη του Release Athens και τη συναυλία των Offspring, έφερε μια παρέλαση μουσικής στα social media και μια τεράστια ένωση ανθρώπων που απελευθερώθηκαν από τις ζωές τους, από τις υποχρεώσεις τους. Έχω και πιο μπλιάχ παρομοίωση, μα εύστοχη. Αλλά θα την κρατήσω για τον εαυτό μου.
Παρατηρώντας πάντως τόσο τις αναρτήσεις στη διάρκεια της συναυλίας, όσο και την αποτίμηση του μετά από τους ανθρώπους που πήγαν στους Coldplay, κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι Coldplay είναι το συναυλιακό Έβερεστ που κατέκτησε το ελληνικό κοινό, το οποίο δεν έχει τόση ευκολία να δει τέτοια σόου. Και οι Coldplay δεν είναι καν στο πάνω πάνω ράφι της παγκόσμιας μουσικής σε επίπεδο ονόματος. Είναι όμως στους κορυφαίους καλλιτέχνες σε συναυλιακό επίπεδο. Φανταστείτε να μπορούσατε να δείτε το σόου της Madonna όμως. Εκεί, ίσως αυτό που ζήσατε με τους Coldplay να έβρισκε ισχυρό ανταγωνισμό.
Επειδή όμως αυτή είναι μια υποθετική συζήτηση, ας μείνουμε σε αυτό που έγινε. Στον Κρις Μάρτιν και την παρέα του. Αυτές οι δύο συναυλίες ανέβασαν στο τελευταίο επίπεδο των εμπειριών του ελληνικού κοινού τον πήχη, που δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι το οποίο θα μπορούσε πια να τους γεμίσει την ψυχή.
Ήταν σαν το καλύτερο πάρτι της ζωής σου. Που κάθεσαι μέχρι τις 7 το πρωί, κι ας έχουν φύγει οι περισσότεροι κατά τις 4-5, απλά και μόνο γιατί ξέρεις ότι το πιθανότερο είναι πως θα αργήσεις να ζήσεις ξανά τέτοιο πάρτι, με τους ανθρώπους που αγαπάς, γιατί οι ζωές απλώνονται και πάνε σε δικές τους διαδρομές.
Ε, μετά από τέτοιο πάρτι, όπου και να σε καλέσουν, θα έχεις ένα μέτρο σύγκρισης, θέλοντας και μη, και θα ξέρεις ότι δεν έφτασες εκεί που σε έφτασαν οι Coldplay. Αυτό είναι. Με τη βρετανική μπάντα είδες το πόσο ψηλά μπορείς να πας, οπότε αν είναι να πετάξεις ξανά, δεν θα το κάνεις για να πας απλά πάνω από μια πολυκατοικία. Θες να πας πάνω από έναν ουρανοξύστη.
Ακόμα και για όσους δεν είχαν εισιτήριο, δεν πήγαν στις συναυλίες, το να μπορούν να γίνουν κοινωνοί του ενθουσιασμού όσων πήγαν, να τους ζηλέψουν για αυτό που θα ζήσουν, να χαρούν από την τόση συγκέντρωση κόσμου για κάτι τόσο όμορφο όσο η μουσική ταύτιση, οι συναυλίες των Coldplay ήταν σπουδαίες. Κι ας είχαν αυτό το ατόπημα.
Υπάρχει ζωή μετά τους Coldplay;
Μόνο με παρομοιώσεις και μεταφορές μπορώ να περιγράψω αυτό που ένιωσαν οι θεατές στο ΟΑΚΑ. Σκέψου την τελευταία σκηνή στο Lord of the Rings, όπου ο Φρόντο, κουβαλάει την πληγή από τη λεπίδα και ξέρει πως δεν έχει πια κάτι να ζήσει, γιατί η εμπειρία της διαδρομής για να καταστρέψει το δαχτυλίδι του ρούφηξε ζωή.
Σκέψου την καλύτερη σχέση που είχες στη ζωή σου, η οποία τελείωσε. Και πας στις επόμενες γνωριμίες, κάνεις σχέσεις, τραβιέσαι με ανθρώπους, αλλά γεμίζεις περισσότερο όταν συναντάς τον ή την πρώην. Κάνετε ίσως κι ένα αναμνηστικό σεξ και σκέφτεσαι ότι θες να είσαι ξανά μαζί με αυτό το άτομο, οπότε διώχνεις το καινούργιο και μένεις αιχμάλωτη σε μια ανάμνηση.
Πέρα από την προσπάθειά μου να βρω στοιχεία από τη ζωή για να αποδώσω το τι άφησαν ως αποτύπωμα οι Coldplay, επιβεβαιώθηκε και κάτι που υποστηρίζω χρόνια. Η αναμονή για κάτι μεγάλο, είναι πολύ καλύτερη από το να έρχεται αυτό και να το βιώνεις. Το να έχεις κάτι να περιμένεις, σε κρατάει ζωντανό. Γι’ αυτό και θαυμάζω όσους μπορούν να κατεβάζουν τον διακόπτη και να στρέφουν το βλέμμα τους στα επόμενα, χωρίς να κωλυσιεργούν ενθυμούμενοι αυτό που πέρασε. Κι ας ήταν μόλις χθες που το έζησαν.
Αν μπορώ να σας ευχηθώ, λοιπόν, κάτι, είναι αυτό: να έχετε πάντα την ικανότητα να προχωράτε στις νέες εμπειρίες, χωρίς να σας κρατάει δέσμιους η σπουδαιότητα των εμπειριών που βρίσκονται στο παρελθόν!
