Μόλις εννέα μήνες πέρασαν από την κυκλοφορία του «Certified Lover Boy», δηλαδή του έκτου στούντιο άλμπουμ του Drake, και πέρασε ήδη στο επόμενο. Δεν το περίμενε κανείς. Ακόμα δεν είχαμε «χωνέψει» το προηγούμενο άλμπουμ του, που έφερε επιτυχίες όπως το «Fair Trade» και το «Knife Talk», και μας πετάει ακόμα 14 νέα τραγούδια; Κάτσε καλά Drake, μας κακομαθαίνεις.
Το νέο του άλμπουμ, λοιπόν, «Honestly, Nevermind», μας έπιασε απροετοίμαστους και σίγουρα δεν περιμέναμε αυτό που ακούσαμε. Ο ράπερ μας έχει συνηθίσει σε μια συγκεκριμένη, άλλοτε μονότονη, που για κάποιο λόγο σου κολλάει στο μυαλό και μπαίνει στο repeat ξανά και ξανά. Αυτός ο δίσκος τα ανατρέπει όλα. Μοιάζει σαν να ξεφεύγει από την τάση της εποχής, τον ήχο της τραπ δηλαδή, και να κάνει ένα throw back στα παλιά.
Μοιάζει ένας περισσότερο χαρούμενος και χορευτικός δίσκος, που κρύβει τα νέα hits του καλοκαιριού. Δυστυχώς, δεν έχει το r’n’b στυλ του 50 Cent, αλλά θυμίζει και κάτι από Kanye West στο ξεκίνημά του – τύπου «Heartless»-. Μπορεί να μην του άρεσε αυτό το σχόλιο του Drake, αλλά σε κάποια από τα κομμάτια του ραπάρει σαν τον αιώνιο εχθρό του. Ακόμα και το εξώφυλλο του άλμπουμ του είναι oldschool. Σαν να έχει φτιαχτεί στην ζωγραφική των Windows XP.
Αν και η θεματολογία των τραγουδιών του παραμένει στο ίδιο καταθλιπτικό, μελαγχολικό τόνο, με αναφορές σε ρομαντικά παιχνίδια εξαπάτησης, και με μερικά υπονοούμενα να πετιούνται διάσπαρτα, πλέον τα τραγούδια του ακούγονται διαφορετικά. Χάρη στο μουσικό περιτύλιγμα που «ντύνει» το κάθε τραγούδι. Στο «Honestly, Nevermind» πειραματίζεται, μπερδεύει και παντρεύει ήχους, χωρίς να χάνεται η ουσία. Ακούγοντάς το επί μια ώρα συνεχόμενα μπορεί να νιώσεις ότι «κουράζεσαι» ή ότι το ίδιο κομμάτι έχει μπει στο repeat, αλλά μεμονωμένα τα τραγούδια είναι masterpieces.
Ξέρει πολύ καλά πώς να δημιουργεί ατμοσφαιρική μουσική που θα ακούγονται παντού το καλοκαίρι. Ραπάρει λιγότερο και τραγουδάει περισσότερο. Το «Massive» με ηλεκτρονικούς ήχους και ένα χορευτικό beat, είναι κατά την άποψή μου σήμα κατατεθέν του νέο του δίσκου. Κι αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι επιτέλους υπάρχει ένας ράπερ που προσπαθεί να αλλάξει το πλέον μονότονο μοτίβο της τραπ. Μπορεί να βλέπει το μέλλον ή μπορεί να είναι εκείνος που θα φέρει την αλλαγή στη ραπ σκηνή.
Τι είναι αυτό που κάνει τον Drake τόσο ξεχωριστό
Τον φανταζόμουν άνετα να έχει κάνει συνεργασία με τον Harry Styles σε αυτό το άλμπουμ, χάρη στους πιο χαλαρούς lounge ήχους του. Ειδικά στο «Flight’s Booked» με τις απαλές φωνές που ακούγονται στο intro πριν «μπει» ο Drake, η φωνή του Styles θα ταίριαζε γάντι. Έχει επηρεαστεί από διάφορα είδη της house και afro στοιχεία από το Jersey club, Dancehall και το Detroit club, τα οποία ενσωμάτωσε στη ραπ με τον καλύτερο τρόπο. Μπορεί με αυτό τον τρόπο να διευρύνει τους θαυμαστές του, αν σκεφτεί κανείς ότι στο «Tie That Binds», το πιο χαλαρωτικό τραγούδι του άλμπουμ, έχει μια μικρή πινελιά από φλαμένκο. Φέρει έναν σύγχρονο ήχο για ενήλικες που δεν απογοητεύει.
Δεν λείπουν και τα πιο σκληροπυρηνικά κομμάτια, όπως το «Jimmy Cooks», σε συνεργασία με τον 21 Savage. Παραπέμπει σε πολλά κομμάτια που έχουν κάνει οι δύο τους στο παρελθόν, με την διαφορά ότι το beat είναι πιο χορευτικό και φέρει ένα πιο chillout jazzy beat, χαρακτηριστικό της παλιάς χιπ χοπ σκηνής. Ε, ναι. Drake γύρνα μας πίσω στα 90’s-00’s. Θα έκανε μια πολύ μεγάλη χάρη στους λάτρες της r’n’b και της hip-hop μουσικής.
Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να έχει συνεργαστεί με τους masters της house για ένα ακόμα πιο θεαματικό αποτέλεσμα, που θα τον έφερνε για ακόμα μια φορά στην κορυφή των charts. Το «Honestly, Nevermind» μπορεί να ικανοποιήσει τόσους, όσους θα ξενερώσει. Είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να σε μπερδέψει στο πρώτο άκουσμα, αλλά με την δεύτερη φορά θα το εκτιμήσεις περισσότερο.
Έχει έναν διαφορετικό μουσικό προσανατολισμό, σε αντίθεση με τα προηγούμενά του, τα οποία κάλυπταν όλα τα γούστα. Το χαμαιλεονικό στυλ του Drake είναι από τα δυνατά του χαρτιά και έχει δείξει ότι μπορεί να κάνει οποιοδήποτε είδος μουσικής. Για να μείνεις στην κορυφή χρειάζεται να εξελίσσεσαι και να μην παραμένεις στάσιμος κι αυτό το άλμπουμ είναι η απόδειξη στον Drake ανήκει δικαιωματικά η πρωτιά.
Άλλωστε ήταν εκείνος που καινοτόμησε πίσω στο 2010, συνδυάζοντας το τραγούδι και το ραπάρισμα, φτιάχνοντας pop τραγούδια, που στην ουσία διέφεραν από αυτό που ορίζαμε τότε σαν pop μουσική. Μήπως ήρθε η ώρα να πάρει ξανά το παιχνίδι στα χέρια του και να παίξει με τους όρους του;
Διαβάστε επίσης στο intronews.gr:
Σόνια Θεοδωρίδου: Ντίβα σημαίνει να απλώνεις το χέρι και να βοηθάς, τίποτε άλλο
Trannos: «Τεμπέλης» δηλώνει ο τράπερ – «Δεν ήθελα να δουλέψω, η μουσική με ηρέμησε»
