«The dog days are over», τραγουδάει σε ένα τραγούδι της η Florence Welch από τους Florence and the Machine και σαν ένα hauling λύκου, άνοιξε το στόμα της το βράδυ της Κυριακής στην Πλατεία Νερού και ενημέρωσε την αγέλη των 20.000 ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί πως είναι η ώρα για να βγουν στο λυκόφως και για να πάνε για το κυνήγι τους.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν και πολλά να ειπωθούν για το πώς είναι να συνέρχεσαι σε μια συναυλία της Florence μαζί με τόσους χιλιάδες ανθρώπους και να ιδρώνετε μαζί, να πίνετε μαζί, να σηκώνετε τα χέρια ψηλά μαζί.
Η ενέργεια της καταργεί τα λεξιλόγια και πυροδοτεί μια πόλη, μια χώρα, έναν γαλαξία. Μέσα σε λιγότερο από 2 βδομάδες, το αθηναϊκό κοινό είδε την Rosalia για το Release Festival, μια σταρ που οδεύει για να βρεθεί στο πάνω πάνω ράφι της μουσικής βιομηχανίας και δεν ήρθε εδώ στα τελειώματά της, και την Florence για το Ejekt Festival, που πέραν των τραγουδιών της, μεταδίδει τέτοια ενέργεια, που και τρεις μέρες άυπνος, με υπερατλαντικό ταξίδι να είσαι, θα σε παρασύρει.
Η Florence είναι Ιέρεια της Παγκόσμιας Μουσικής
Από τη συναυλία της στην Πλατεία Νερού, ξεχωρίζει η διαρκής αναφορά της στην αγάπη που έχει για τους Έλληνες, πόσο όμορφες θεωρεί τις Ελληνίδες, τα «Καλημέρα, Καλησπέρα, Καληνύχτα», αλλά το σημείο που απογείωσε την μυσταγωγική και διονυσιακή της ένωση με το κοινό, ήταν όταν κατέβηκε από τη σκηνή και πλησίασε τα κιγκλιδώματα.
Τότε, η Florence ήταν σαν να είπε στον κόσμο «δείτε με, αγγίξτε με, δεν είμαι μια θεά απρόσιτη, είμαι μια ιέρεια που κοινωνώ το μήνυμα της μουσικής και του πάθους». Και σε αυτή την ιεροσύνη που εξελισσόταν ενώπιον του κόσμου, οι θαμώνες στις πρώτες σειρές άπλωσαν τα χέρια τους και άγγιξαν την ιερότητα της Florence. Και είδαν ότι ήταν καλή.
Σαν μια ύλη που μετασχηματίζεται και εισάγεται μέσα σε άλλες ύλες, η Florence χάθηκε στα χέρια και τις αγκαλιές των θαυμαστών και έδωσε λίγη από την τελειότητα της στον κόσμο που είχε πάει για να την προσκυνήσει.
Δεν θυμάμαι να έχω δει πιο σαγηνευτική καλλιτέχνιδα στη σκηνή. Έχω δει και τη Lady Gaga πριν μια δεκαετία περίπου, έχω δει αρκετά μεγάλα ονόματα. Αυτό που κάνει η Florence δεν συγκρίνεται με κανέναν ξένο καλλιτέχνη ή καλλιτέχνιδα. Τουλάχιστον ως προς το ελληνικό κοινό που δεν έχει τις ιδιές ευκαιρίες με έναν Βρετανό ή έναν στη Βαρκελώνη.
Κάποια στιγμή η τραγουδίστρια μοιράστηκε και την τύχη που έχει, όταν το 2019 πήγε και βάρεσε ένα τατουάζ που έγραφε No Quiet, τότε, μετά την πρώτη της φορά στην Ελλάδα, στο Ηρώδειο, και λίγους μήνες μετά έσκασε η πανδημία και επήλθε το απόλυτο quiet και αποκόπηξε από τον κόσμο της.
Σχεδόν 4 χρόνια μετά, η Florence πάτησε ξανά ξυπόλυτη στην Αθήνα, έβγαλε το αλύχτισμά της, συμπαρέσυρε το κοινό και έσπασε αυτή τη σιωπή. Όχι, αυτό που κάνει στη σκηνή δεν είναι προϊόν της αποχής ετών από τα lives. Είναι το modus operandi της.
Υπερβαίνει το ανθρώπινο, φέρνει το φως της νύχτας μέσα μας και μας κάνει Βάκχους!
Εδώ η τύπισσα κατάφερε να κάνει τους Editors να μοιάζουν μια νορμάλ εμπειρία. Μας ανάγκασε να τους αφήσουμε για λίγο στην άκρη, κι ας ήταν υπέροχοι…
* Φωτογραφίες: NDP
