Οι πιο έντονες παιδικές μου αναμνήσεις, περιλαμβάνουν ρεμπέτικα και παλιά λαϊκά. Ο πατέρας μου και ο παππούς μου τα άκουγαν φανατικά. Ο παππούς ήταν πιο πολύ Αττίκ, πιο κουλτουρέ και λεπτεπίλεπτος, ο πατέρας μου ήταν πιο λαϊκός, οπότε Ζαμπέτα-Μπιθικώτση-Καζαντζίδη τους είχε στο προσκεφάλι του. Το να βλέπω πριν 2 χρόνια τους Γιαγκίνηδες, δύο πολύ νέα παιδιά, να ανεβάζουν βίντεο στο Instagram παίζοντας με μπουζούκι και κιθάρα τέτοια τραγούδια, μου κινητοποίησε ευαίσθητες χορδές.
Το ίδιο είχα πάθει όταν πρωτάκουσα την Ιουλία Καραπατάκη. Οι Γιαγκίνηδες κινούνται βέβαια σε πιο εύθυμες επιλογές, λιγότερο αμανέ, είναι όμως θιασώτες του παλιού ελληνικού ρεμπέτικου, που το φέρνουν στο σήμερα χωρίς να το πειράζουν ή να το αναθεωρούν.
Μέσα σε 2 χρόνια, οι Γιαγκίνηδες έχουν διανύσει μεγάλη απόσταση. Όπου εμφανίζονται, γεμίζουν οι χώροι. Από τα 50 άτομα στο πρώτο τους live, έφτασαν στις πολλές εκατοντάδες και στα τετραψήφια οι Γιαγκίνηδες.
Μετά ήρθαν και οι συναυλίες στο εξωτερικό. Έφτασαν μέχρι την Αυστραλία οι Γιαγκίνηδες. Παιδιά τόσο νέα, που φανερώνουν στις εκφράσεις τους το πόσο γεμίζουν παίζοντας αυτή τη μουσική.
Φέτος, οι Γιαγκίνηδες θα οργώσουν πάλι την Ελλάδα και με αφορμή τη συναυλία τους την άλλη Παρασκευή στον Πειραιά, μιλήσαμε για όλα όσα τους έφεραν στο σήμερα.
Γιαγκίνηδες, το ρεμπέτικο στις πένες σας
– Πώς αρχίζει το ταξίδι σας ως Γιαγκίνηδες και πώς φτάνουμε στο σήμερα που είστε μια από τις πιο αναζωογονητικές παρουσίες στην μουσική;
Το ταξίδι μας ως Γιαγκίνηδες, ξεκίνησε νωρίς νωρίς το 2018, με το που φτάσαμε σχεδόν στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσουμε. Μια κοινή μας γνωστή μας έφερε σε επαφή και έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε σποραδικά μερικές πρόβες. Ύστερα βρήκαμε και κάποιους μικρούς χώρους για να παίξουμε αλλά αποφασίσαμε να βγούμε να παίξουμε στο δρόμο αφού μας φαινόταν πιο ελκυστικό και κατάλληλο. Μετά τον δρόμο ήρθαν και τα social με τα βιντεάκια που κάνουμε και μαζί με αυτά ήρθε και σε έναν βαθμό η αναγνώριση από τον κόσμο!
– Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που σας έβαλαν οι γονείς σας να ακούσετε ή τα πρώτα σας ακούσματα εν γένει; Θυμάστε το συναίσθημα;
Σπύρος: Δεν θυμάμαι τώρα αν είναι αυτό ακριβώς, αλλά μια έντονη μουσική ανάμνηση είναι ένα cd με λαϊκά τραγούδια που είχαμε στο αμάξι. Δε θυμάμαι ποια άλλα τραγούδια είχε, αλλά μου έχει μείνει το «Της Γερακίνας γιος» του Στέλιου Καζαντζίδη.
Παναγιώτης: Θυμάμαι πολύ καλά πως η πρώτη μου ανάμνηση από μουσική ήταν στο σαλόνι του σπιτιού μου, όπου οι γονείς μου συνήθιζαν να βάζουν μουσική. Αυτό που θυμάμαι αρκετά έντονα είναι η «Αλεξάνδρεια» του Γιάννη Κότσιρα!
– Έχετε κουραστεί να απαντάτε στο σχόλιο «μα, τόσο νέα παιδιά πώς και ασχοληθήκατε με το ρεμπέτικο»;
Μας φαίνεται λογική αυτή η ερώτηση όταν προέρχεται από κάποιο άτομο μεγαλύτερης ηλικίας, καθώς δεν γνωρίζει τι γίνεται ακριβώς στις νέες γενιές. Ωστόσο εμάς δε μας φαίνεται τόσο περίεργο. Όπως κι εμείς, υπάρχουν πάρα πολλά νέα παιδιά που έχουμε γνωρίσει και που ασχολούνται με αυτή τη μουσική!
– Γιατί δεν θα το αποφύγω το κλισέ. Θα το ρωτήσω. Τι σας γοήτευσε σε αυτό το είδος;
Μάλλον είναι αυτό που λέμε αρκετά συχνά, αυτή η επαναστατικότητα που κρύβει το ρεμπέτικο τραγούδι, αν σκεφτούμε και την εποχή που κυκλοφορούσαν. Μπορούμε να πούμε πως είναι αρκετά ριζοσπαστικά! Εννοείται πως λατρεύουμε και τη μουσική σαν μουσική, τις μελωδικές γραμμές δηλαδή, που πολλές φορές μπορεί να φαίνονται απλοϊκές ή επαναλαμβανόμενες αλλά είναι αυτό που θες να ακούσεις σε συνδυασμό με τους στίχους.
– Εκείνα τα τραγούδια, του ρεμπέτικου, φέρουν μέσα τους σκληρούς στίχους, έχουν μια άλλη οπτική της κοινωνίας. Θα μπορούσαν κάλλιστα να πάθουν κι αυτά Καραγάτση και να φάει cancel ο Βαμβακάρης ως σεξιστής. Στις επιλογές των κομματιών που τραγουδάτε, λαμβάνετε υπ’ όψιν σας το τι λένε οι στίχοι και πόσο τους αντέχει η εποχή;
Αυτό ισχύει! Εμείς προτιμούμε να μην το λαμβάνουμε υπόψη μας για την επιλογή των κομματιών μας. Αντιμετωπίζουμε αυτά τα κομμάτια σαν ιστορικά κειμήλια που δεν τα πειράζουμε, απλώς τα μεταφέρουμε και τα παρατηρούμε. Δεν ζούσαμε σε εκείνη την εποχή, οπότε δε θεωρούμε πως μπορούμε να κρίνουμε το πώς και το γιατί γράφτηκαν.
– Ποια ήταν η πρώτη φορά που παίξατε ως Γιαγκίνηδες μπροστά σε κόσμο και πόσοι ήταν περίπου;
Πρώτη μας φορά πρέπει να ήταν σε ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη, στην Καλαμαριά συγκεκριμένα. Φυσικά οι πιο πολλοί, αν όχι όλοι, στο μαγαζί ήταν φίλοι μας ή γνωστοί από τις σχολές μας. Δεν νομίζω να ήταν πάνω από 50 άτομα.
– Από τα pop μουσικά είδη της εποχής, ποιο θα λέγατε ότι είναι αυτό που βρίσκεται πιο κοντά στο ρεμπέτικο και θα μπορούσατε να κάνετε και συνεργασίες;
Δεν πιστεύουμε πως θα μπορούσαμε ή θα θέλαμε κιόλας να κάνουμε κάτι pop/ρεμπέτικο, δεν μας έρχεται κάποιος καλλιτέχνης αυτή τη στιγμή, δεν το έχουμε σκεφτεί και ποτέ είναι η αλήθεια. Είναι κάτι πολύ πειραματικό και εμείς προτιμούμε να κρατάμε τα πράγματα απλά ώστε να μένει η ουσία του τραγουδιού και να μην παίζουμε παιχνίδια εντυπώσεων.
– Είστε νέοι άνθρωποι, δείχνετε να αντιμετωπίζετε τη ζωή με αισιοδοξία, το τραγούδι φαίνεται να σας δυναμώνει και να είστε χαμογελαστοί. Αυτή η αίσθηση δίνεται από τις αναρτήσεις σας στα social. Σίγουρα δεν είναι όμως μόνο έτσι. Ποιες σκέψεις προσωπικές ή κοινωνικές σας μπορεί να σας κατευνάσουν την καλή διάθεση;
Ναι, σίγουρα από τα social προτιμάμε να προωθούμε τη θετική πλευρά της ζωής και της κοινωνίας. Ωστόσο το βλέπουμε και καθημερινά με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, πως τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Αυτό φυσικά και μας επηρεάζει ψυχολογικά και μερικές φορές κολλάμε και σκεφτόμαστε «εντάξει, έγινε το τάδε σκηνικό σήμερα ή συμβαίνει αυτό στον κόσμο και εμείς θα ανεβάσουμε τραγούδι;». Από την άλλη βέβαια θέλουμε ο κόσμος να μας βλέπει μέσα από τα social σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα από την δύσκολη καθημερινότητά του!
– Από τα ταξίδια που έχετε κάνει μέχρι σήμερα για συναυλίες, ποιο είναι αυτό που σας έχει μείνει περισσότερο και αν έχετε κάποια ωραία ιστορία να μοιραστείτε.
Σίγουρα ένα αξέχαστο ταξίδι ήταν αυτό της Αυστραλίας, που ελπίζουμε να ξαναπάμε σύντομα! Αυτό που μας έχει μείνει όμως ακόμα πιο πολύ είναι η ευρωπαϊκή μας περιοδεία σε 4 χώρες (Αγγλία, Γερμανία, Ολλανδία και Βέλγιο). Κουραστική μεν αλλά άξιζε τον κόπο! Δεν έχουμε κάποια συγκεκριμένη ιστορία αλλά αξίζει να σημειωθεί το πόσες φορές χάσαμε το λεωφορείο ή το τρένο!
– Παρατηρώ αρκετά τα σχόλια στις αναρτήσεις σας και βλέπω ότι έχετε φανατικές groupies. Λαμβάνετε πιο προσωπικά σχόλια στα social media ή και από κοντά; Κι αν ναι, πώς τα αντιμετωπίζετε;
Και στα social αλλά και από κοντά, περίπου το ίδιο είναι. Είτε αρνητικά σχόλια, είτε θετικά, τα αντιμετωπίζουμε με ευγένεια. Όταν έχεις τόσο μεγάλη έκθεση στον κόσμο πιστεύουμε πως πρέπει να μάθεις να σέβεσαι τη γνώμη του άλλου και να την εκτιμάς!
– Έχετε μπροστά σας δύο πόρτες. Πίσω από τη μία υπάρχει μια ζωή γεμάτη από συναυλίες των 50-100 ατόμων. Πίσω από την άλλη ένα μεγάλο στάδιο γεμάτο με 100.000 ανθρώπους να φωνάζουν για τους Γιαγκίνηδες, αλλά μία κι έξω. Ποια ανοίγετε;
Προφανώς τη δεύτερη! Δεν μπορούμε καν να φανταστούμε το συναίσθημα του να τραγουδάς σε τόσο μεγάλο κοινό και την ενέργεια που παίρνεις! Βέβαια πρέπει να παραδεχτούμε ότι και τα μικρά live έχουν και αυτά τη χάρη τους και σου δίνουν μέσα από την επικοινωνία και τη σύνδεση με το κοινό μια διαφορετικού τύπου ευχαρίστηση! Αλλά σίγουρα το δεύτερο!
