Είμαι ένας άνθρωπος που διαρκώς σκέπτεται το διάστημα, τα ταξίδια σε άλλους πλανήτες, που φαντάζεται ότι οι μαύρες τρύπες δεν είναι τόσο τρομερές όσο τις περιγράφουμε, αλλά αποτελούν το μονοπάτι για να μειώσουμε τις αποστάσεις του διαστήματος. Είναι το μετρό, το αεροπλάνο του χάους. Βλέπω το Interstellar και κλαίω από τα πρώτα λεπτά. Και σκέφτομαι πάντοτε ότι είναι οι ήχοι αυτοί που μας κάνουν να δακρύζουμε. Ναι, βλέπεις κάτι, αλλά αν του δώσεις έναν ήχο, τότε γίνεται ακόμα πιο έντονο. Κι αν βάλεις στα πράγματα τον ήχο του Theodore, τότε…θα νιώσεις το δάκρυ του δέους.
Κάπως έτσι νιώθω κάθε φορά που τον ακούω. Είτε σε κλειστό χώρο όπου ο φωτισμός σε γεννά με ψευδαισθήσεις είτε σε ανοιχτό χώρο, με το ουρανό από πάνω, με τα αστέρια να σπάνε το σκοτάδι, ο Theodore είναι ο καλλιτέχνης που γεμίζει τα αστροφυσικά μου κενά. Περνάω πολλά βράδια κάθε χρόνο σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω. Τα καλοκαίρια δεν πρέπει να υπάρχει νύχτα που να μη γυρίζω να κοιτάξω ψηλά και να μη φανταστώ ότι βρίσκομαι σε ένα διαστημόπλοιο και ταξιδεύω στον Άρη, στον Πλούτωνα, στις εσχατιές του γαλαξία.
Σκέφτομαι όμως και το άλλο: να αιωρούμαι με τη γυναίκα της ζωής μου στον Κόσμο. Να σπάνε οι ύλες μας εναγκαλισμένες και να ταξιδεύουν στην αιωνιότητα και στο άχρονο μαζί.
Όλα αυτά τα οράματα, είναι συνδεδεμένα με συναισθήματα. Και αυτά τα συναισθήματα παίρνουν ύψος όταν ακούω τη μουσική του Theodore. Ειδικά τον νέο του δίσκο, όπου κάθε τραγουδί με παραπέμπει στο απέραντο εξωγήινο. Αιώρηση (Floating), Ταξίδι (Voyage), Η Τελευταία Ημέρα στη Γη (Last Day On Earth), Ο Άνθρωπος και τα Εργαλεία Του (Man and his Tools). Αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να παραπέμπει στον πρωτογονισμό, αλλά κι όταν πατήσουμε για πρώτοι φορά σε άλλον πλανήτη, για εκεί, πρωτόγονοι θα είμαστε.
Κι όταν αυτή η μουσική γίνεται και ένα θέαμα φωτός στο Αστεροσκοπείο Αθηνών, σε μια βραδιά με αρκετό αέρα, αλλά με μια σχεδόν γεμάτη Σελήνη στη μια της μεριά, τότε το αποτύπωμα που αφήνει μέσα στον ακροατή, είναι τόσο βαθύ, όσο και μια μαύρη τρύπα.
Στη δική μας κουλτούρα το μαύρο είναι συνώνυμο του κακού, του θανάτου. Στο Σύμπαν όμως, το μαύρο σημαίνει γέννα. Η γέννηση του χώρου, της απόστασης. Κι η απόσταση είναι που ορίζει το ταξίδι. Και το ταξίδι είναι πάντοτε πιο όμορφο με τις μελωδίες του Theodore.
Λένε πως η σιωπή δεν έχει ήχο. Αλλά όταν ακούω τις μελωδίες του Theodore, αγνοώ τους στίχους σκόπιμα και κατανοώ ότι η σιωπή έχει ήχο, ακούγεται. Σιωπή είναι κάθε ήχος δίχως ανθρώπινο λόγο. Σιωπή είναι η απεραντοσύνη του Σκοτεινού. Σιωπή είναι όλες οι χημικές αντιδράσεις στο σώμα μας. Σιωπή είναι η προσπάθεια να εξηγήσει ο Λόγος το Συναίσθημα. Σιωπή είναι να κάνεις επιστήμη την παρατήρηση και το νιώσιμο. Σιωπή είναι ο Έρωτας.
Σιωπή είναι η μουσική του Theodore. Σιωπή εκκωφαντική και διασταλτική. Εξωθεί όλο το μέσα σου προς το φευγιό. Κι όταν θα γεμίζουμε τα διαστημικά σκάφη για να αφήσουμε τούτο τον πλανήτη, όταν θα πέφτουμε σε έναν ύπνο κρυογονικής, θα κοιμόμαστε και θα ξυπνάμε με τον Theodore.
* Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Ο Σπύρος Γραμμένος θέλει να φεύγει από τις συναυλίες του κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή