Μια γυναίκα που φέρει την ποίηση σε κάθε της κίνηση, μια γυναίκα που γελά γάργαρα, που παρατηρεί τον κόσμο αχόρταγα με τα έξυπνά της μάτια, μια γυναίκα που εκφράζεται, που ζει έντονα, που ερωτεύεται δυνατά δεν μπορεί εύκολα να ξεφύγει από τον δρόμο της τέχνης.
Για την ηθοποιό και τραγουδίστρια Μαρία Πλυτά, αυτός ο δρόμος ξεκίνησε από το Μυθικό Αιγαίο Πέλαγος και, πλέον, συνεχίζει τις στροφές του στην Αθήνα, στις μουσικές και θεατρικές σκηνές, στις συμπράξεις, τις συνεργασίες, τα διαβάσματα και τα ακούσματα. Έτοιμος να τιναχθεί ανά πάσα στιγμή, στον Κόσμο.
Το σημείο αναφοράς της; Οι ήρεμες νύχτες που της επιφυλάσσουν οι γεμάτες από ό, τι ονειρεύτηκε μέρες της.
Η Μαρία Πλυτά μιλά για αυτά και για άλλα στο Nitro, πίνοντας καφέ και χαμογελώντας μου οικεία και πλατιά, λίγες μέρες πριν το πρώτο της φετινό live για την χειμερινή σεζόν και εν μέσω προβών για ενδιαφέροντα θεατρικά project στα οποία συμμετέχει.
Πότε αισθάνθηκες πολύ ευτυχισμένη πρόσφατα; Κάτω από ποια συνθήκη;
Μια βουτιά στη θάλασσα, ερωτευμένη, σε αγαπημένη ερωτική αγκαλιά. Αίσθηση ελευθερίας και χαρά να ξεχειλίζει. Ο έρωτας είναι συνθήκη ευτυχίας, αλλά όχι η μόνη.
Πώς είναι να κατάγεσαι από την Τήνο και από την Μύκονο; Και πώς βίωσες την παιδικότητά σου μες στα υπέροχα σύνορα ενός νησιού στο Αιγαίο;
Έχουν πολλή ομορφιά οι τόποι της καταγωγής μου και διαφορετική γοητεία ο κάθε ένας. Το Αιγαίο είναι το απαύγασμα της ομορφιάς. Η Τήνος -του πατέρα μου- πιο ανεμοδαρμένη, χωμάτινη, άγρια, βαθιά καλλιτεχνική. Η Μύκονος -της μητέρας μου- ολόφωτη, πειρατική, κοσμοπολίτικη αλλά και πολύ παραδοσιακή στην ουσία της.
Ήρθα στην Αθήνα στα 17, έχω μεγαλώσει στην Τήνο, με έχει καθορίσει, είναι ο τόπος μου. Ο τόπος από τον οποίο αγαπώ να φεύγω. Κι αυτό το κάνω από παιδί. Μικρή έπαιρνα τους δρόμους των παραμυθιών, των μύθων. Τώρα πια παίρνω τα πλοία, τους δρόμους της μουσικής και του θεάτρου.
Ποιο θεωρείς το πιο ζόρικο κομμάτι στην δουλειά σου;
Το ότι η λειτουργία της τέχνης στην Ελλάδα βασίζεται στην καλή μας θέληση, όσων αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Όλοι μας για να υπάρξουμε κάποιες ώρες πάνω στη σκηνή έχουμε περάσει πολλές ώρες σε πρόβες, απλήρωτες κατά κύριο λόγο, έχουμε δουλέψει με τον εαυτό μας και τα τεχνικά μας μέσα, έχουμε επενδύσει χρόνο, χρήμα και συναίσθημα σε αυτό που κάνουμε και όμως είναι πολύ λίγοι αυτοί που μπορούν να ζήσουν μόνο από την τέχνη.
Ποια είναι, για σένα, η πιο σπουδαία συνεργασία που έκανες μέχρι στιγμής;
Σπουδαίες ήταν όλες γιατί με έφεραν στο σήμερα. Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποια θα αναφέρω την παράσταση “Ionesco blues”, τόσο επειδή ήρθα σε επαφή με το σκηνοθετικό δαιμόνιο της ιδιοφυούς Σοφίας Φιλιππίδου αλλά και επειδή η παράσταση αυτή, βασισμένη στο “Παιχνίδι της Σφαγής”, μας βρήκε στην πρωτόγνωρη τότε συνθήκη του εκλεισμού λόγω του covid και δημιουργήθηκε κάτι πολύ ιδιαίτερο καλλιτεχνικά, προκλήθηκε ένας άλλος τρόπος επικοινωνίας της θεατρικής τέχνης.
Είναι και το έργο τέτοιο, με αναφορά σε μια πανδημία που πέφτει στην πόλη και λειτούργησε κάπως νομοτελειακά…ήταν πολύ ιδιαίτερη εμπειρία. Ας μην ξεχνάμε πως αυτά τα χρόνια της καραντίνας ήταν για την τέχνη μια μεγάλη πρόκληση και μια μεγάλη δοκιμασία. Ένας γύψος από τον οποίο σταδιακά βγαίνουμε σήμερα.
Ονειρεύεσαι περισσότερο ή αναπολείς;
Ονειρεύομαι φυσικά. Η αναπόληση κάποιες φορές πυροδοτεί τα μελλοντικά μου σχέδια, αλλά πολύ συνειδητά κοιτάω μπροστά, εκεί που με πάνε τα όνειρά μου. Έχω πολλή θέληση, πίστη και αγάπη σε αυτό που κάνω κι αυτό με κινητοποιεί και με γεμίζει.
Τι διαβάζεις και τι παρακολουθείς (τηλεοπτικά, θεατρικά…) αυτή την εποχή;
Διαβάζω με πάθος “Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους” της Estes Clarissa-Pinkola, που είναι μια ψυχαναλυτική προσέγγιση των αρχετυπικών μύθων που αφορούν στη γυναίκα ανά τους πολιτισμούς παγκοσμίως και περιγράφει την αδάμαστη γυναικεία φύση και την ζωτική της δύναμη. Με εμπνέει και με αφυπνίζει το βιβλίο αυτό.
Θεατρικά, ήρθα πολύ πρόσφατα σε επαφή με την προσέγγιση του Άρη Μπινιάρη, του οποίου σεμινάριο παρακολούθησα προ ημερών, και μου φάνηκε αποκαλυπτική η οπτική του ως προς το αρχαίο θέατρο και την σύνδεση του λόγου των κειμένων με τον παλμό-ρυθμό αλλά και τη δόνηση των παραδοσιακών μουσικών δρόμων. Τον αισθάνθηκα εμπνευσμένο και με συνεπήρε, πράγμα που είχα να νιώσω καιρό.
Τηλεοπτικά, δεν έχω το χρόνο να παρακολουθήσω πολλά πράγματα, αν και γίνονται ποιοτικά προσεγμένες παραγωγές τόσο στην ΕΡΤ όσο και άλλους σταθμούς.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου σε γενικές γραμμές; Τι δεν λείπει από καμία μέρα σου;
Οι δυο γιοί μου καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της φροντίδας και της έγνοιας μου στην καθημερινότητά μου, η οποία ισορροπεί ανάμεσα στους ρόλους μου και περιλαμβάνει σπίτι, πρόβες, μαθήματα και προπονήσεις. Όσο τρέξιμο κι αν έχω όμως, κάθε μέρα που κάνω αυτά που έχω επιλέξει με αφήνει ήρεμη στο μαξιλάρι μου.
Και τι θέση καταλαμβάνει ο έρωτας στην ζωή σου, μιας που τον αναφέραμε και πιο πάνω;
Ο έρωτας έχει κυρίαρχη θέση στην ζωή μου, είτε αφορά τη θέλξη από και προς ένα ποθούμενο πρόσωπο, είτε αφορά την τέχνη, μα κι ό,τι άλλο κάνουμε στη ζωή. Θεωρώ τον έρωτα κινητήριο δύναμη. Το θεϊκό, μέσα μας, δώρο. Το αντίδοτο στην αγωνία που είναι συνυφασμένη με τη ζωή. Ο έρωτας είναι το νερό που κρατά τον κήπο μου ανθισμένο…
Τι είδος ανθρώπων θαυμάζεις; Με ποιες ποιότητες;
Θαυμάζω τους πηγαίους, αυθεντικούς ανθρώπους, που αυτό που κάνουν στη ζωή το κάνουν με μεράκι, με αγάπη και χαρά. Που δίνουν απλόχερα την τέχνη τους, σε πείσμα των όποιων δυσκολιών. Θαυμάζω τους ανθρώπους με ψυχική ρώμη κι ευαισθησία. Αυτούς που απολαμβάνουν τις μικρές όμορφες στιγμές, γιατί εκεί είναι το νόημα. Τους ανθρώπους που μοιράζονται τα δώρα τους επίσης…γιατί το μοίρασμα κάνει τα πάντα στη ζωή πιο νόστιμα.
Τι σχεδιάζεις για την σεζόν που μόλις μπήκε; Καλλιτεχνικά και όχι μόνο.
Και φέτος έχω την τύχη να συμμετέχω σε δουλειά του υπέροχου σκηνοθέτη Δημήτρη Αδάμη, που μας σκηνοθέτησε και πέρυσι στην Σφίγγα και ζήσαμε τη θερμή υποδοχή του κοινού. Θα είμαι λοιπόν στη Σφίγγα και φέτος, τις Κυριακές από 20 Νοεμβρίου, στην μουσική παράσταση “Το Αίνιγμα”, ένα πάρτυ αφιερωμένο στις δεκαετίες 80-90, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη, με την Άννα Μελίτη και τον Προκόπη Πολίτη και άλλους, πολύ αξιόλογους συντελεστές, σε μια φρέσκια επιθεωρησιακή μουσική παράσταση με χιούμορ και πολλές guest εκπλήξεις.
Επίσης θα συμμετάσχω στον Προμηθέα που ετοιμάζει ο σκηνοθέτης Γιάννης Φαλκώνης. Πριν από αυτά όμως, έρχεται το δικό μου μουσικό live στο Μουσικό Κουτί όπου θα παίξουμε 27/10, με τον εξαιρετικό μουσικό Χρίστο Θεοδώρου.
* Φωτογραφίες: Δημήτρης Κοιλαλούς
