Είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό κάπως να σε πειράζει που ένας καλλιτέχνης που τον άκουγες εσύ και μερικοί ακόμα, είναι πια από τους πιο περιζήτητους και τα εισιτήρια στις συναυλίες του τελειώνουν σε 2-3 μέρες. Ο Πάνος Βλάχος είναι ένας καλλιτέχνης που πουλάει σε οτιδήποτε και να κάνει και γι’ αυτό απέφευγα για καιρό να πάω κάπου να τον δω, διότι γνωρίζω πως το κοινό στις συναυλίες Ελλήνων καλλιτεχνών είναι ως επί το πλείστον παμφάγο και απαράδεκτο και θέλει να μετατρέψει την εμπειρία σε ατομική, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους στον χώρο.

Αυτό ακριβώς συνέβη και στην πρώτη από τις τρεις εμφανίσεις του στο Vox όπου ένα μεγάλο μέρος του κόσμου είχε πάει εκεί για να πουλήσει μούρη και δεν σεβόταν όσους θέλαμε να ακούσουμε τον Βλάχο να τραγουδάει και όχι τους ίδιους να λένε τα νέα τους ή να πετάγονται όλη την ώρα με το κινητό στα μούτρα μας για να βγάλουν βίντεο (αν ποτέ το δεις αυτό εσύ η καροτομαλλούσα με τις μπούκλες, σε παρακαλώ, πήγαινε να σου μάθει κάποιος να σέβεσαι και στην παρέα σου επίσης).

Παρά λοιπόν αυτή την διαρκή ενόχληση, ο Πάνος Βλάχος παρέδωσε ένα live, μια εμπειρία σε μένα ως θεατή, που μπόρεσα να τον απολαύσω αφήνοντας στην άκρη αυτά τα διαρκή παράσιτα που αφθονούν σε συναυλίες και υπάρχουν μόνο για να καταστρέφουν.

Κι αφού το έβγαλα από μέσα μου αυτό, μπορώ να μιλήσω για το όμορφο, αυτό δηλαδή που κάνει ο Πάνος Βλάχος επί σκηνής, που καταργεί όλες τις μουσικές ταμπέλες, που συνδυάζει Βέρτη με Πανούση και Βίσση με νησιώτικα, που αποδομεί τον ίδιο του τον κοινωνικό στοχασμό και τη δηκτικότητα, με μια αυτοσάτιρα, που δεν καμώνεται, δεν κομπορρημονεί, που είναι ειλικρινής, αποκαλυπτικός ως προς τις ευάλωτες πλευρές του.

Από το ευχαριστώ που λέει στον κόσμο στο φινάλε και νιώθεις ότι στα χείλη του και στο βλέμμα του έχει γίνει παλλαϊκή συναισθηματική συγκέντρωση, ότι έχει στηθεί ένα γλέντι τρικούβερτο στην ψυχή του με αυτό που βλέπει να συμβαίνει από κάτω, μέχρι τις καυστικές ατάκες που στοχεύουν τον εαυτό του, ο Πάνος Βλάχος είναι κάτι το ατόφιο.

Ο Πάνος Βλάχος είναι ένας τρωτός καλλιτέχνης και δε φοβάται να το δείξει

Πέρα δηλαδή από τα τραγούδια του που εμένα προσωπικά με διαπερνούν, είτε επιδαψιλεύουν τον έρωτα είτε καταργούν οτιδήποτε κοινωνικά δεδομένο, είναι ένας άνθρωπος, δεν αυτοτοποθετείται σε κάποιο υψηλό επίπεδο, δεν κάθεται σε έναν θρόνο και περιμένει να λατρευτεί. Πηγαίνει πιο κάτω από το κοινό του, γίνεται αυτός ο αυλικός τους.

Κι εγώ τόση ώρα επιχειρώ να τον ερμηνεύσω, να τον εξηγήσω μέσα μου, μα διαπράττω σφάλμα απέναντι στην καρδιά, το συναίσθημα, πάω να βάλω λογική σε πράγματα που δεν τη χρειάζονται. Οι λέξεις γενικά δεν κολλάνε εύκολα με προσπάθεια να τον περιγράψει κάποιος.

Ο Πάνος Βλάχος επί σκηνής, καλλιτεχνικά, είτε τραγουδάει είτε σατιρίζει την ίδια του την ψυχή, είναι ένας θησαυρός για κάθε έναν που μετέχει στις εκφράσεις του. Ένα βίωμα που μοιράζουμε ο ένας στον άλλον.

Κι είναι κι ένας καλλιτέχνης ο Πάνος Βλάχος που προσφέρει χώρο στους μόνους. Πήγα χωρίς παρέα να τον δω στο Vox και δεν ένιωσα πως είμαι μόνος, πως δεν έχω παρέα. Τραγουδούσα, γελούσα, ζούσα ενεργητικά και όλο αυτό είχε επισκιάσει τα πάντα γύρω μου.

Αν δεν έχει τύχει να πας σε live του, οι δύο επόμενες συναυλίες στις 14 και 21 Ιανουαρίου είναι μια ιδανική ευκαιρία και προλαβαίνεις να βρεις ακόμα εισιτήρια εδώ.

* Φωτογραφία: Illustration/Πέγκυ Δαδάκη