Περιεχόμενα
Στις 18 Σεπτεμβρίου θα ανέβει στη σκηνή της Τεχνόπολης για να κάνει ένα ταξίδι από τα 80s μέχρι το 2024 και το τελευταίο του τραγούδι. Ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι ένας από τους μουσικούς θησαυρούς τούτης της χώρας και έγραψε τη δική του ιστορία σε μια εποχή όπου το να γραφτεί αυτή η ιστορία, είχε πολλές αντικειμενικές δυσκολίες. Άλλο κοινό, μικρότερο κοινό υπό την έννοια πως δεν υπήρχαν τα μέσα να φτάσεις σε εκατομμύρια ανθρώπους, ακόμα και εκτός Ελλάδας. Κι αν έφτανες, δεν ήσουν σε θέση να το γνωρίζεις.
Ο Μιχάλης Ρακιντζής και έφτασε και γνώρισε συνεργασίες και στιγμές στη μουσική του διαδρομή που κάθε τραγουδιστής θα ευχόταν να ζήσει. Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως, δεν είναι το πόσοι σε ακούνε. Είναι αν αυτοί που σε ακούνε, σε αναζητούν σε κάθε εποχή της ζωής τους και αν οι επόμενες γενιές, όταν σε ακούσουν, μπορούν να σε εκτιμήσουν. Κι ο Μιχάλης Ρακιντζής το έχει κατακτήσει και αυτό.
Για μένα προσωπικά ήταν ένα όνειρο ζωής να του πάρω συνέντευξη, το σκεφτόμουν όταν ξεκινούσα σε αυτή τη δουλειά και, έστω κι έτσι, εξ αποστάσεως που μιλήσαμε, πληρώθηκε μια επιθυμία.
Ο Μιχάλης Ρακιντζής, λοιπόν, μας περιμένει σε μια μεγάλη συναυλία στις 18 του μήνα, μαζί με τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο, και για να έχεις κάτι να διαβάζεις μέχρι τότε, ακολουθεί η συζήτησή μας με αφορμή το νέο του τραγούδι «Το Κορίτσι Μου», για το videoclip του οποίου χρησιμοποίησε Τεχνητή Νοημοσύνη και προσέφερε ένα αρκετά αισθαντικό, ρομαντικό και συγκινητικό βίντεο να συνοδεύει τους άκρως ερωτικούς του στίχους.
Ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι ακόμα εδώ
Αν και σε θεωρώ καλλιτέχνη πολύ πρωτοποριακό, να πω την αλήθεια δεν θα πίστευα ότι θα κάνεις ένα AI videoclip, επειδή παρατηρώ γενικά από καλλιτέχνες μία άρνηση-φοβία ως προς αυτό. Πώς προέκυψε η ιδέα και το τελικό αποτέλεσμα;
Χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτήν την ερώτηση, διότι και εγώ επιθυμώ να αναπτύξω την σκέψη μου σχετικά.
Τις τελευταίες δεκαετίες ως ανθρωπότητα (όπου την λέξη «ανθρωπότητα», προσωπικά την ερμηνεύω σαν τον ζωντανό οργανισμό-είδος επάνω στον πλανήτη, που η μοναδική του αποστολή είναι η επιβίωσή του), ως ανθρωπότητα λοιπόν, βιώνουμε μεγάλες τεχνολογικές προόδους απο αυτές που, πιθανότατα, θα διασφαλίσουν την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους κάτω απο οποιαδήποτε «πρόκληση» και συνθήκη προκύψει.
Κάποιες απο τις επαναστατικές, λοιπόν, τεχνολογίες είναι και αυτές που θα βοηθήσουν αργότερα, στο βαθύ και μακρυνό μέλλον, την μετοίκηση του ανθρώπινου είδους στο διάστημα.
Κάνοντάς, λοιπόν, αυτόν τον μικρό πρόλογο αντιλαμβάνεται κανείς, κάτω απο αυτό το πρίσμα, την χρησιμότητα των τεχνολογιών. Η ΑΙ τεχνολογία, είναι τόσο νέα για όλους μας, που στην κυριολεξία όλοι την κοιτάμε με δέος αλλά και με κάποιο σκεπτικισμό, γιατί πράγματι η συγκεκριμένη τεχνολογία θα επιφέρει μεγάλες αλλαγές στην καθημερινότητα μας και δεν ξέρω πόσο έτοιμοι είμαστε να τις καλοδεχτούμε διότι πρώτα πρέπει να «ξεβολευτούμε». Μας «σπρώχνει», όμως, με έναν ευγενικό τρόπο σε κάποιου είδους εξέλιξη και αλλαγή. Έγκειται στην δική μας επιλεκτική και σωστή χρήση, προκειμένου να απολαύσουμε όλες τις όμορφες αλλαγές που θα επιφέρει.
Προσωπικά, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη νοημοσύνη που, σημειωτέον, είναι αυτή που παρήγαγε την τεχνική νοημοσύνη. Σε επίπεδο καλλιτεχνικό, προσωπικά την καλωσορίζω διότι η σκέψη μου δίνει προτεραιότητα στις θετικές προοπτικές που ανοίγονται και όχι τόσο στις αρνητικές, που όπως σε όλα τα πράγματα φυσικά, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.
Τώρα, στην ερώτησή σου πως προέκυψε η ιδέα παραγωγής ΑΙ βίντεο κλιπ. Χρόνια οραματιζόμουν και περιέγραφα στο κοντινό μου περιβάλλον πως θα επιθυμούσα την παραγωγική διαδικασία των βίντεο κλιπ, και αυτό που περιέγραφα σύντομα κατάλαβα ότι, ήταν όλο αυτό που σου παρέχει σήμερα η ΑΙ τεχνολογία, δηλαδή ταχύτητα στην παραγωγή του, άριστη ποιότητα εικόνας, επιλογή εικαστικού στυλ με απόλυτη ακρίβεια και ελεγχόμενο κόστος παραγωγής.
Συνεπαγωγικά, λοιπόν, με αφορμή το νέο μου τραγούδι «Το Κορίτσι Μου» που αποτελεί μια συναισθηματική μπαλάντα, με διευρυμένο target group, επεδίωξα η οπτική του απόδοση να μπορεί να προσεγγίσει και τη νέα γενιά μέσω των anime χαρακτήρων του.
Στο videoclip βλέπουμε ένα ζευγάρι, έναν έρωτα και η δήλωση είναι πως αυτός ο έρωτας είναι παντοτινός, πως ο χρόνος δεν τον σκοτώνει, μα τον δυναμώνει. Και αυτό είναι επίσης κάτι που αν με ρωτούσες, θα πόνταρα πως δεν είναι του χαρακτήρα σου, αυτό το «Για Πάντα». Θα πόνταρα πως ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι ένας άνθρωπος που ήθελε να γνωρίζει πάντα το καινούργιο.
Πολύ σωστά με «διαβάζεις». Ναι, είμαι ο άνθρωπος του νέου, του καινούργιου, είμαι ο άνθρωπος που δεν εφησυχάζεται γιατί διέπομαι απο μια υγιή «φιλοπεριέργεια», αλλά αυτό το κομμάτι αφορά περισσότερο τον τομέα της εργασίας μου και των ενδιαφερόντων μου.
Κι όπως έλεγα την προηγούμενη ερώτηση, σκέφτομαι ότι πριν 30 και βάλε χρόνια έγραψες το Δικός Σου Για Πάντα, δηλαδή κάτι ακριβώς αντίθετο και λέω «να, κοίτα να δεις, σαν να ολοκληρώνεται ένας κύκλος με αυτό το τραγούδι και ο Μιχάλης Ρακιντζής του τότε να ακούει τον Μιχάλη του σήμερα». Είναι τόσο προσωπικά αυτά τα 2 τραγούδια όσο τα φαντάζομαι;
Ως μουσικός και ως στιχουργός είχα μεταξύ άλλων την ευλογημένη τύχη να γίνω κατανοητός απο τον κόσμο ως προς την αλήθεια που πρεσβεύουν οι στίχοι μου, γιατί θα μπορούσε να έχει συμβεί και το αντίθετο και να μην έχουν αφουγκραστεί την αλήθεια τους.
Στο «Δικός Σου Για Πάντα», τους στίχους τους έχει γράψει η Σοφία Αρβανίτη, αλλά είναι στίχοι που της είχα περιγράψει πάνω-κάτω πως ήθελα να αποδωθούν, και η αλήθεια είναι ότι τους προσέγγισε με μοναδικό τρόπο. Η Σοφία, στην κυριολεξία, απέδειξε, εκτός των άλλων, ότι διαθέτει και στιχουργικό ταλέντο.
Στην ερώτησή σου αν τα 2 τραγούδια αυτά είναι προσωπικά ή όχι, θα σου επιβεβαιώσω το αυτονόητο, ότι δηλαδή όλοι οι καλλιτέχνες, μουσικοί, στιχουργοί, εικαστικοί , εμπνέονται και καταγράφουν προσωπικές σκέψεις που προκύπτουν είτε απο προσωπικές εμπειρίες, είτε απο κάτι που τους τράβηξε το ενδιαφέρον και νιώθουν ότι κάτι έχουν να πουν σχετικό, να πάρουν θέση δηλαδή με τον δικό τους τρόπο.
Ακούγοντας αυτό το «Είσαι Ακόμα Το Κορίτσι Μου», εκτός από το όμορφο, υπάρχει στο δικό μου το μυαλό και μια δήλωση της αντίληψης του πόνου που φέρνει ο Χρόνος που περνά, που σε αφήνει στο παρελθόν. Πώς αντιμετώπισες στη ζωή σου αυτή την αντίληψη πως ο Χρόνος όλα τα γερνάει, τα στέλνει στις αναμνήσεις;
Αμφιβάλλω αν υπάρχει άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη που μπορεί να εξοικειωθεί απόλυτα με τον χρόνο και το γήρας και την εξασθένιση που επιφέρει σε όλα τα επίπεδα. Όλοι προσποιούμαστε ότι είμαστε εξοικειωμένοι μέσα απο αυτό το ανάλαφρο που κάπου-κάπου λέμε «Έτσι είναι η ζωή», αλλά είναι σαν να αυτοπαρηγορούμαστε στην κυριολεξία όλοι μαζί χέρι-χέρι.
Υπάρχουν, όμως και κάποιοι πολύ μάχημοι άνθρωποι που κοντράρουν τον χρόνο στα ίσα, όπως αυτοί που στην ηλικία των 80 αποφασίζουν να πάρουν ένα πτυχίο, άλλοι πάλι να κάνουν προπόνηση για να τρέξουν σε έναν μαραθώνιο που ξέρουν ότι θα βγουν τελευταίοι…Πόσο θα ήθελα να τους σφίξω το χέρι και να τους δώσω τα πιο θερμά μου και ειλικρινέστατα συγχαρητήρια και να τους πω ότι το μήνυμά τους είναι το σπουδαιότερο απο όλα όσα μεταδίδονται ή τουλάχιστον για μένα το πιο σπουδαίο.
Ο χρόνος μπορεί να εξασθενίσει μόνο όσους τον μεταφράζουν μέσα απο ρυτίδες και τσαλάκες.
Για αυτούς που ο χρόνος μεταφράζεται σαν ευκαιρίες αυτοεπίγνωσης και αυτοεξέλιξης, μόνο σύμμαχος μπορεί να είναι.
Μιχάλης Ρακιντζής, ένας αιώνιος S.A.G.A.P.O
Οι άνθρωποι τείνουμε να είμαστε αδυσώπητοι απέναντι στους εαυτούς μας, διότι δε μας συγχωρούμε που γερνάμε, δε μας συγχωρούμε που δεν είμαστε οι Εκλεκτοί που νικήσαμε τον χρόνο. Εσύ πώς τα πήγες με αυτή τη φθορά;
Προσωπικά αισθάνομαι εκλεκτός και αισθάνομαι έτσι γιατί είμαι σε θέση να απολαύσω και σήμερα ότι όμορφο ή και όχι, μου επιφυλάσσει η καθημερινότητα.
Μου έρχονται στο μυαλό όλα τα τραγούδια που έχεις γράψει και καταλήγω ότι είσαι ένας ερωτικός καλλιτέχνης. Βλέπεις έτσι τον εαυτό σου;
Η επικρατέστερη πλειοψηφία των τραγουδιών μου αφορά ερωτικά τραγούδια, οπότε μοιραία θα με συγκαταλέξω σε αυτή την κατηγορία.
Κάθε φορά που ακούω το S.A.G.A.P.O. με πιάνει μια ανατριχίλα, το ακούμε με φίλους και τρελαινόμαστε. Οπότε, δε μπορώ να χάσω την ευκαιρία να σου ζητήσω να μας πεις τα πάντα για αυτό το τραγούδι. Πώς γράφτηκε, τι πίστευες τότε για αυτή την επιλογή, αν θεωρείς ότι ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του – εγώ πιστεύω αν είχε βγει 10 χρόνια μετά, θα διεκδικούσε πρωτιά στη Eurovision – ό,τι ιδιαίτερη ιστορία μπορεί να έχεις σχετικά με αυτό.
Το S.A.G.A.P.O ήταν ένα ολοκληρωμένο concept κατά την γέννησή του. Το λες και λίγο διορατικό, σαν να είχε προβλέψει τα social media (που τότε δεν υπήρχαν ακόμη) μιας και στον στίχο του αναφέρεται σε password (when you see me down and sad, give the password), μέσα στην ξενόγλωσση απόδοσή του, η μόνη ελληνική λέξη είναι το SAGAPO, όσο για τις στολές της παρουσίασης, μια προσπάθεια φουτουριστικής απόδοσης, που θα ταυτίζονταν, ίσως, όλοι όσοι νιώθουν «μαχητές» της αγάπης. Ακόμη και σήμερα υποστηρίζω, ότι για την εποχή του ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια, και απο ότι φαίνεται, ολοένα και περισσότερο γίνεται κατανοητό το concept του.
Τότε με αφορούσε η πρωτιά, γιατί όταν αγωνίζεται κανείς αυτός είναι ο υγιής στόχος. Σήμερα αυτό που με χαροποιεί, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, είναι ότι ο κόσμος το αγκάλιασε και το «προστάτευσε» μέσα στα χρόνια και το έχει αναγάγει στο πολυαναμενόμενο τραγούδι σε όλες μου τις συναυλίες.
Αν έπρεπε να επιλέξεις, από όλα τα τραγούδια σου, υπάρχουν κάποια που να έχουν ιδιαίτερη θέση στη δική σου καρδιά, στις αναμνήσεις σου;
Μου είναι δύσκολο να επιλέξω πιο έχει αυτήν την ιδιαίτερη θέση. Σε αυτήν την ερώτηση, μπορεί άλλο να σου πω την τάδε εποχή που ξαναερωτήθηκα, ίσως ένα διαφορετικό σήμερα.
Δεν μπορώ να μην συγκαταλέξω σε αυτά, τα τραγούδια τις συνεργασίες με τον Ian Gillan αλλά και με την Bonnie Tyler γιατί πρώτον, το να επιτύχεις τέτοιες συνεργασίες σε μια εποχή που τα μουσικά σύνορα δεν ήταν ανοιχτά ακόμη, όπως σήμερα δηλαδή, προσδίδουν σε αυτά τα τραγούδια μια ιδιαίτερη δυναμική. Επιπλέον, τα συγκεκριμένα αυτά γιγάντια ονόματα της ξένης μουσικής σκηνής τα συμπεριέλαβαν και σε προσωπικά τους cd, που είναι ιδιαίτερη τιμή για εμένα.
Εκτός λοιπόν, του “Get Away” και του “The Desert Is In Your Heart”, το επόμενο που νιώθω ότι πάντα θέλω να αναφέρω είναι το «Δικός σου Για Πάντα» διότι στις συναυλίες μου, ο παλμός του κοινού σε αυτό το τραγούδι, μου δημιουργεί κάθε φορά και μια νέα όμορφη ανάμνηση αναφοράς.
Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις και στιγμές από το παρελθόν σου από συναυλίες; Έχεις κάποια αξιομνημόνευτα περιστατικά να μοιραστείς; Με θαυμαστές και θαυμάστριες για παράδειγμα, ή με άλλους καλλιτέχνες;
Την εποχή των late 70’s, 80΄s και 90’s η μουσική έχτιζε “άπιαστα” είδωλα σε αντίθεση με το σήμερα, που η μουσική χτίζει τα είδωλα της με την ακριβώς αντίθετη προσέγγιση. Και οι δυο προσεγγίσεις, αν και εκ διαμέτρου αντίθετες, προφανώς και δεν στερούνται σε δυναμική. Ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει η κάθε εποχή, αυτά και αξιοποιούνται.
Τα χρόνια που άρχιζε να αναπτύσσεται η δυναμική του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, ο μόνος τρόπος για να μάθεις έστω και το παραμικρό για την δουλειά κάποιου καλλιτέχνη ήταν να συντονιστείς με κάποια ραδιοφωνική ή τηλεοπτική συχνότητα και αυτό προσέδιδε ένα, ας το πούμε «πέπλο μυστηρίου» σχετικά με τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Και αυτό δημιουργούσε και προκαλούσε έντονα συναισθήματα στην έκφραση της αγάπης του κοινού.
Ναι, η αλήθεια είναι ότι έχω δεχθεί αξιομνημόνευτα περιστατικά απο φίλες και φίλους της μουσικής μου. Αν υπήρχαν τότε τα σόσιαλ και καταγράφανε την τόσο μεγάλη αγάπη που δεχθήκαμε οι καλλιτέχνες εκείνης της εποχής, δεν θα το πίστευε η σημερινή νεολαία.
Ο Μιχάλης Ρακιντζής παραμένει σύγχρονος και πρωτοπόρος
Πώς βλέπεις τη μουσική του σήμερα, αυτό που λέμε «κυρίαρχες τάσεις»; Υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες που να σου αρέσει η μουσική τους προσέγγιση, το καλλιτεχνικό τους αποτύπωμα;
Απο νεαρός μουσικός που ήμουν, για ευνόητους λόγους, ήμουν πάντα λίγο ξενομανής, με την έννοια ότι μελετούσα όλες τις υπέροχες τεχνικές και μελωδίες απο τα μεγαλύτερα συγκροτήματα και καλλιτέχνες της εποχής.
Βρίσκω ενδιαφέρον σε κάποια νέα μουσικά κινήματα, όταν όμως αυτά διαθέτουν μελωδία.Τα Afrobeats φαίνεται ότι κερδίζουν τις εντυπώσεις και υπάρχουν καλλιτέχνες-ιδες που το υποστηρίζουν ωραιότατα.
Ακόμη και στην Ελλάδα, παρατηρώ κάποια νέα πρόσωπα με δυναμική, ταλέντο και με appeal στον κόσμο, κυρίως γυναικείες προσπάθειες.
Για ποιον λόγο έγινες αυτός ο καλλιτέχνης τελικά; Τι ήθελε ο τότε Μιχάλης Ρακιντζής, του ξεκινήματος, να πετύχει και πώς μετράς το τότε στο σήμερα; Τα κατάφερες; Θα ένιωθε εκείνος ο Μιχάλης Ρακιντζής χαρούμενος λες;
Δυστυχώς ή ευτυχώς όταν ξεκινούσα δεν είχα καμία προγραμματισμένη σκέψη. Ήμουν άνθρωπος του στούντιο, να γράφω δηλαδή μουσική και μέχρι εκεί. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με μελωδίες στο μυαλό μου, ακόμη και σήμερα κοιμάμαι και ξυπνάω με μελωδίες. Τα υπόλοιπα τα βίωνα και τα βιώνω λίγο «καταναγκαστικά», αλλά απο την άλλη απολάμβανα και απολαμβάνω όλα όσα επιφέρανε και επιφέρουν.
Θα σκεφτείς, contradictory in terms, αλλά σου περιγράφω ακριβώς πως αισθάνομαι, έτσι ακατέργαστα και ειλικρινά.
Ήμουν τόσο προσηλωμένος στο να γράφω μουσική, που μάλλον τότε παρέβλεψα και αρκετά άλλα πράγματα που έπρεπε να έχω επιμεληθεί. Αλλά το μυαλό μου ήταν κατειλλημένο, στο να παράγω όμορφα τραγούδια και ένιωθα ότι δεν έχω ενέργεια για να σκεφτώ τίποτε άλλο πέρα απο αυτό.
Ακόμη και σήμερα, δεν έχω ολοκληρωμένη απάντηση να σου δώσω. Και εγώ θα ήθελα να την έχω, αλλά δεν έχω.
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι είμαι ευχαριστημένος, υπάρχουν όμως και στιγμές που νιώθω ότι θα μπορούσα ακόμη περισσότερα και φυσικά ακόμη καλύτερα.
Σε αυτή τη στιγμή της ζωής σου, μπορείς να πεις ότι νιώθεις πλήρης απ’ όλα; Από μουσική, από έρωτα, από φιλίες, από αγάπη που πήρες κι έδωσες, πήγες στο τέρμα όλα όσα έζησες;
Νιώθω ευχαριστημένος, αλλά η πληρότητα στην οποία αναφέρεσαι και πάλι δεν ξέρω αν μπορώ να στην επιβεβαιώσω.Ίσως επειδή ακόμη νιώθω μουσικά «ανήσυχα» και άρα ενεργός, σαν να μην μου επιτρέπει η γλώσσα μου να σου πει «Ε, ναι λοιπόν, νιώθω πλήρης».
Σίγουρα όμως, είμαι ευχαριστημένος, θα ήμουν αχάριστος απέναντι στα όμορφα που μου χάρισε η ζωή.
Αν μου ζητούσαν να σε περιγράψω, καθαρά και μόνο μέσα από τα τραγούδια σου, θα έλεγα πως ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι ένας γεννημένος νοσταλγός, ένας ονειροπόλος, που δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχει φόβους και αγωνίες, που περιπλανιέται με τον αέρα, που κυνηγάει τα καλοκαίρια. Πόσο μέσα πέφτω σε αυτό;
Αφήνω την περιγραφή σε σένα, ωραία τα λες.
Τι σηματοδοτεί για εσένα αυτή η συναυλία;
Όμορφους λόγους για να ξαναβρεθούμε μαζί, όλοι όσοι αγαπάμε την μουσική των 90s. Μαζί μου θα είναι και ακόμη ένας δυνατός εκπρόσωπός της και μιλάω φυσικά για τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο, που έχει τόσες δυνατές επιτυχίες στο ιστορικό του. Χαίρομαι πολύ για τον Κώστα που αποφάσισε να υπενθυμίσει ότι πολλά απο τα τραγούδια που αγαπήθηκαν, είναι δικά του.
Επιπλέον, δεν μπορώ να μην αναφερθώ ιδιαιτέρως στην εταιρεία μου την Minos Emi, που τόσα χρόνια υποστηρίζει το δικό μου μουσικό όραμα ( ακόμα και όταν τους πήγαινα “αντιεμπορικά” έργα ) και τη δεδομένη στιγμή με συναρπάζει ο ζήλος που αντιμετωπίζουν το νέο τραγούδι αλλά και την συναυλία. Είναι όμορφο να βλέπεις ότι μέσα στα χρόνια, οι σταθερές σου αξίες, ακόμη και μέσα απο τις όποιες δυσκολίες, είναι εκεί για σένα.
Όπως καταλαβαίνεις, η συγκεκριμένη συναυλία σηματοδοτεί ότι ακριβώς και το όνομά του concept της δηλαδή ένα Σ.Α.Γ.Α.Π.Ω σε ότι αγαπώ και εκτιμώ.
* Για πληροφορίες και εισιτήρια σχετικά με τη συναυλία, μπες εδώ.
** Ο Μιχάλης Ρακιντζής σε περιμένει και στο Spotify κανάλι του.
