Μετά από 2 χρόνια και κάτι στα οποία το Eras Tour έσπασε ταμεία, συναυλιακά και κινηματογραφικά, η Τέιλορ Σουίφτ έβαλε πλώρη για νέες περιοδείες και μουσικές διαδρομές, με το πολυαναμενόμενο άλμπουμ της με τίτλο The Tortured Poets Department να κυκλοφορεί το πρωί της Παρασκευής και να ανοίγει μια νέα εποχή.
Αυτό βέβαια ισχύει πάντα για τα άλμπουμ, ισχύει πάντα για κάθε νέα καλλιτεχνική έκφραση που περιλαμβάνει ομαδοποιημένα έργα, οπότε ποια είναι η διαπίστωση για αυτό το άλμπουμ της Τέιλορ Σουίφτ;
Ότι είναι μονότονα υπέροχο. Η Τέιλορ δεν προσφέρει κάτι καινούργιο στις μελωδίες της, δεν ξέρουμε και πόσο εύκολο είναι να το κάνει αυτό σε αυτή τη φάση της καριέρας της, αλλά προσφέρει πολλά καινούργια με τους στίχους της, με τα ποιήματα που έγραψε σε αυτό το διάστημα. Η ίδια εξήγησε στους θαυμαστές της ότι αυτό το άλμπουμ περιέχει πάρα πολλά ποιήματα που έγραψε μετά τον χωρισμό της με τον Τζο Άλγουιν και στο μεταβατικό στάδιο μέχρι να μπει σε σχέση με τον Τράβις Κέλσι.
Με κάθε της άλμπουμ η Τέιλορ Σουίφτ μοιάζει σαν να κάνει αυτοεκπλήρωση μιας προφητείας, σαν να θέλει να παραμείνει η «καταραμένη», σαν κάθε της σχέση να είναι καύσιμο που καίγεται για τις επόμενες μουσικές της. Με την ισχυρή της προσωπικότητα, νιώθεις ότι έχει ορίσει πότε θα αρχίσει και πότε θα τελειώσει μια σχέση.
Δεν σημαίνει πως δεν είναι επώδυνο αυτό. Με το So Long, London το δηλώνει έμμεσα πως την πόνεσε ο χωρισμός με τον Άλγουιν και το τέλος της ζωής της στο Λονδίνο. Με το τραγούδι Loml (Loss of My Life) αποδεικνύει πως τη στιγμή που το έγραφε, το μυαλό και η καρδιά της ήταν κολλημένα στο τέλος των ωραίων πραγμάτων που έζησε με τον Τζο.
Αλλά αυτή είναι η ζωή της, αυτή είναι η ίδια, και περισσότερο από την αρνητική εικόνα που αφήνει στον κόσμο για τον Ματ Χίλι, με τον οποίο είχε σχέση μετά τον Άλγουιν, η Τέιλορ Σουίφτ μοιάζει να διατρανώνει την ευάλωτη ψυχολογία της όταν πρόκειται για ερωτικές σχέσεις, ακόμα κι αν ο σύντροφός της είναι αυτό που φαντάζεται ως ιδανικό. Ακόμα κι αν υπάρχει, δεν υπάρχει. Κι ίσως με αυτά τα τραγούδια, όσο κι αν αποτυπώνουν παρελθοντικά συναισθήματα, να λειαίνει το έδαφος για το τέλος του Κέλσι από σύντροφό της.
Η αυτοβασανιζόμενη Τέιλορ Σουίφτ
Είναι τραγούδια δήλωσης αυτά που έχει στο άλμπουμ της η Σουίφτ, τραγούδια αντίδρασης, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ένα κοριτσάκι που λέει “But Daddy i Love Him” ή που λέει πως προτιμάει να κάψει τον κόσμο παρά να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των άλλων από την προσωπική της ζωή (όταν ήταν με τον Ματ Χίλι, υπήρχαν πολλά red flags και είχε γίνει μέχρι και petition από το φαν κλαμπ της για να τον χωρίσει) και γι’ αυτό οι στίχοι είναι που χρήζουν περισσότερης ανάλυσης παρά η μελωδία.
Δεν υπάρχουν τεράστιες διαφορές στη μουσική από τα προηγούμενα δύο άλμπουμ της (πιο έντονη διαφορά ακούει κανείς στο I Can Do It With A Broken Heart και στο Florida που συνεργάζεται με τους Florence+The Machine) και αυτά τα 31 τραγούδια στο TTPD είναι και μια ένδειξη πως καλό είναι να πάρει μια απόσταση από τόση δημιουργία. Αλλά και να επιτρέψει στον εαυτό της κάποια συναισθήματα να μην έχουν μουσική καταγραφή.
«Εύχομαι να μπορούσα να σβήσω τη μνήμη του ότι παραλίγο να τα είχαμε όλα δικά μας», λέει στο Loml η Τέιλορ Σουίφτ. Δεν ξέρω αν είναι tortured, με αυτό το άλμπουμ είναι σίγουρα cursed και αγγίζει την παρέα των Μποντλέρ, Ρεμπό, Έλιοτ, Βερλέν και των λοιπών καταραμένων ποιητών.
Ίσως αυτούς τους στίχους να μπορούσε να τους εκτιμήσει ένα άλλο κοινό σε απαγγελία με μια ήρεμη μελωδία, διότι η Τέιλορ Σουίφτ σε κάποια τραγούδια, όπως το “Guilty As Sin?” τους κρύβει πίσω από την ένταση της μουσικής.
Ποτέ βέβαια δεν είναι περιττή η μουσική, ειδικά η δική της που ξέρει πως να καλύπτει τα τραύματα και να ανοίγει διαδρόμους για να αποσυμπιεστεί ο πόνος για τον ακροατή που αναζητά παρηγοριά και ελάφρυνση.
Σαν ένας αέναος ψίθυρος από μακριά, η Τέιλορ Σουίφτ ταξιδεύει και ακουμπάει τον ακροατή της με την ίδια ταυτότητα από το 2020. Κι απολαμβάνει να είναι αυτή ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, αυτή που θα ορίζει την θέση για κάθε πιόνι.
