Πριν από αρκετά χρόνια, ο Μανώλης Φάμελος, έγραφε το τραγούδι Γράμμα Από Το Μεγάλο Πουθενά, όπου έλεγε ότι η Αγάπη σε φτάνει κοντά στο φως, μα λίγο πριν το αγγίξεις, σου κόβει τα πόδια. Η Αγάπη κι ο Έρωτας είναι δύο έννοιες ενίοτε ξέχωρες, ενίοτε ταυτόσημες, μα πάντα βασανίζουν τα μυαλά των ανθρώπων που τα ζουν πρώτα στο μυαλό τους και μετά αφήνονται σε αυτά, για να τους πάνε όπου βγάλει.
Η Marseaux και ο Solmeister, δεν ξέρω αν έχουν ακούσει το τραγούδι του Φάμελου, αλλά έφτιαξαν τη δική τους εκδοχή, με τίτλο Για Πάντα Και Λίγο Ακόμα, που είναι ένα Γράμμα Από το Μεγάλο Πάντα.
Η Marseaux και ο Solmeister, τα 2 από τα 3 μέλη του WNC, δύο καλλιτέχνες που συνεννοούνται χωρίς να μιλήσουν, ενώνουν τις φωνές τους και μας ταξιδεύουν με το καινούργιο τραγούδι τους με τίτλο «Για Πάντα Και Λίγο Ακόμα», το οποίο κυκλοφορεί από τη Minos EMI, A Universal Music Company. Μάλιστα, το τραγούδι αυτό αποτελεί μια μουσική δημιουργία του ίδιου του Solmeister, ενώ τους στίχους υπογράφει μαζί του η συγγραφέας Ρενέ Στυλιαρά.
Ένα τραγούδι βγαλμένο από την ομορφιά της οδύνης του τέλους
Το «Για Πάντα Και Λίγο Ακόμα» είναι ένα τραγούδι γεμάτο συναίσθημα και υπόσχεται να μας συντροφεύσει στις πιο τρυφερές στιγμές μας. Ένα τραγούδι που μας θυμίζει τους πιο τρυφερούς μας έρωτες, τις πιο ζεστές αγκαλιές, και κάθε λέξη του και νότα του μοιάζει με μια γλυκιά υπόσχεση.
Από τα μεσάνυχτα που κυκλοφόρησε, έχει μπει στο repeat όλων όσοι το άκουσαν, εγώ βρίσκομαι κάπου στην 96η επανάληψη, σε κάποιες από αυτές έφυγαν δάκρυα, το κομμάτι αυτό έγινε μια χαρακιά, έγινε εκείνο το λαστιχάκι που βάζεις στο χέρι για να ξέρεις ότι κάτι πρέπει να θυμηθείς, αλλά δε θυμάσαι τι πρέπει να θυμηθείς. Και τραβάς το λαστιχάκι για να σε χτυπήσει και να τσούξει τόσο όσο, μπας και η μνήμη φέρει μπροστά αυτό που θες να θυμηθείς.
Είναι ένα τραγούδι που αν ακούσεις προσεκτικά τους στίχους, διαβάζεις ποίηση. Κάποιοι στίχοι «μυρίζουν» Κική Δημουλά. Και το αναφέρω αυτό γιατί συνηθίζουμε να υποτιμούμε τη σύγχρονη ποπ μουσική, να έχουμε μια προκατάληψη, μια αγκύλωση λόγω της μελωδίας και να αδιαφορούμε για τους στίχους. Αν ψάξετε, θα βρείτε στίχους ποιητικούς σε τραγούδια που δεν φαντάζεστε ή θεωρείτε «λίγα».
Αυτό το τραγούδι είναι μια έμμεση παράκληση προς τον Χρόνο που τόσο αρνείται να μας κάνει αιώνιους. Που εμείς του χαρίζουμε έναν Έρωτα σμιλεμένο που απηχεί στο Σύμπαν, αυτός όμως δεν μας εξαιρεί από την εντελέχεια, μας καταδικάζει άκριτα στο τετέλεσται. Χρόνος και Έρωτας μοιάζουν με δύο Τιτάνες σε μάχη από πάνω μας. Ο Έρωτας χάνει διαρκώς, αλλά αντέχει και ορθώνεται ξανά. Για Πάντα Και Λίγο Ακόμα!
«Και όταν πια θα έχουμε κάτασπρα μαλλιά…κι απ’ τη χαρά ρυτίδες γύρω από το στόμα, θα έχουμε ζήσει ένα “Για Πάντα” αγκαλιά και θα σου λέω ότι θέλω λίγο ακόμα»!
