Ίσως έχεις ακούσει αρκετές φορές το timing και εκείνη τη στιγμή δεν κατανοείς περί τίνος πρόκειται. Μέχρι που έρχεται μια στιγμή που στο εξηγεί. Κυνηγάς κάτι για καιρό και δεν έρχεται και εκεί που το έχεις αφήσει, η ζωή στο φέρνει. Γιατί ξέρει καλύτερα πότε είναι έτοιμο. Κι ανάποδα…Δεν ασχολείσαι με κάτι γιατί δε νιώθεις ότι σου βγαίνει, κι έρχεται μια στιγμή που η ζωή σου δίνει το κίνητρο να αρχίσεις τη θήρα.
Είχα ακούσει τυχαία ένα τραγούδι της Βασιλικής Μιχαλοπούλου, όμως δεν είχα σκεφτεί να της μιλήσω, να την ρωτήσω για το ποια είναι αυτή η φρέσκια ανάδυση στην ελληνική μουσική. Ε, ήρθε η ζωή και την έφερε μπροστά μου στο live της Νίνας Μαζάνη, όπου ανέβηκε και τραγούδησαν μαζί και άναψε η σπίθα μέσα μου.
Σκέφτηκα, λοιπόν, πως, αφού οι καλλιτέχνες μιλούν με τα έργα τους, η Βασιλική Μιχαλοπούλου λέει όσα θέλει να πει στα τραγούδια της. Δεν είναι όμως απόλυτα σαφή στους στίχους. Γι’ αυτό της ζήτησα να μου μιλήσει για το πώς βλέπει την ίδια τη ζωή μέσα από 8 στίχους από τα τραγούδια της που βρίσκονται στον δίσκο της, ο οποίος κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Ενδεχόμενα. Το ομότιτλο τραγούδι θα σε συνεπάρει, αλλά δεν είναι το μόνο.
Η μουσική της Βασιλικής είναι μια χορευτική υπέρβαση της ύλης, σε κρατάει εγκλωβισμένο στις αρχές του καλοκαιριού, εκεί όπου δεν έχεις αποφασίσει ακόμα αν χρειάζεται να πάρεις μαζί σου μια ζακέτα ή περιττεύει. Έχεις όμως την προσμονή της σωματικής απελευθέρωσης από τα πολλά ρούχα, την ένωση με το νερό και χορεύεις για να ζεσταθείς και να μη σκέφτεσαι τη ζακέτα.
Μέχρι εδώ οι δικές μου λέξεις, ακολουθούν αυτές της Βασιλικής Μιχαλοπούλου.
– «Απ’ τη μία μας τρομάζει το μαζί κι απ’ την άλλη η μοναξιά μας»: Τι νιώθεις ακούγοντας αυτόν τον στίχο;
Συγκίνηση απ’ την αλήθεια του. Όλοι μας έχουμε βρεθεί ή θα βρεθούμε στη στιγμή όπου ο δρόμος σπάει στα δύο και πρέπει να διαλέξουμε. Και αυτό δεν αφορά μόνο στον έρωτα. Είτε η μία επιλογή είτε η άλλη, έχει κόστος και απαιτεί από εμάς σιγουριά και «ζύγισμα» για να αποφασίσουμε τι θα επιλέξουμε! Και ό, τι και αν θα είναι αυτό θα πρέπει να το στηρίξουμε. Γι’ αυτό αγαπώ πολύ το «Είναι Κρίμα» και τη γραφή του Γιώργου Καψάσκη. Περιγράφει με τόσο απλό τρόπο μια σύνθετη, δύσκολη στιγμή.
– «Περιμένω περιμένω πότε θα ‘ρθει αυτό το τρένο»: Αξίζει τελικά να περιμένεις για έναν έρωτα και να προκύπτει μέσα από μια διαδικασία οδύνης ή τα πράγματα αξίζουν μόνο όταν γίνονται με ευκολία και κουμπώνουν από μόνα τους;
Πιστεύω πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Πιστεύω στον έρωτα που προκύπτει αβίαστα, από αυθόρμητη χημεία και μόνο. Δεν πιστεύω πως ο έρωτας και η αγάπη πρέπει να προκύπτουν από οδύνη και πόνο. Μας συμβαίνει, αλλά αφορά άλλα κομμάτια δικά μας, πιο βαθιά. Όχι τον έρωτα. Πιστεύω όμως πως, αφού συσχετιστούμε με έναν άλλον άνθρωπο, σαφώς υπάρχει και κόπος και προσπάθεια, μια διαδικασία ζύμωσης μαζί του για να συμπορευτούμε. Δεν είναι όλα απλά και στρωτά, έρχονται, εννοείται, και δύσκολες στιγμές. Όμως, δυο άνθρωποι αληθινά αγαπημένοι και ερωτευμένοι βρίσκουν τον τρόπο να προχωράνε.
– «Δίνω μια και καταστρέφω, ό,τι έχτιζα καιρό, δεν ξέρω πού πατάω και πού πηγαίνω»: Για να μπορέσεις να αποδώσεις ερμηνευτικά τους στίχους στα τραγούδια σου, πρέπει να είναι βιωματικοί, να γνωρίζεις το συναίσθημα, τη συνθήκη; Σου έχει συμβεί να τελειώσεις μια σχέση γιατί δεν ήξερες πού πατάς και πού πηγαίνεις και να τα «καταστρέψεις»;
Πάντα ψάχνω μέσα μου την ανάμνηση, το βίωμα ή την έμπνευση για κάτι που θα τραγουδήσω. Για να μπορέσω να το εννοώ και να το απευθύνω. Αλλιώς είναι σαν να λέω «κούφια» λόγια. Κυρίως πράγματα που έχω ζήσει και άρα με συγκινούν, αλλά και βιώματα άλλων ανθρώπων που έχουν γράψει μέσα μου ή μου έχουν κάνει εντύπωση. Μου έχει συμβεί να είμαι και εγώ χαμένη μέσα σε έναν εγωισμό, «οδηγό και Θεό», λέει το τραγούδι.
Το «Μόνο Εσένα Έχω» είναι το αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου, ακριβώς γιατί η ερωτική είναι μία μόνο από τις αναγνώσεις που μπορεί να έχει. Για μένα ας πούμε, μέσα μου, δεν είναι ερωτικό τραγούδι. Είναι κάπως σαν μια προσωπική εσωτερική στιγμή-εξομολόγηση. Τα λόγια του είναι αλήθειες σκληρές για τον εαυτό, τις αλήθειες που κάποιοι άνθρωποι δεν παραδέχονται ίσως και σε όλη τη ζωή τους.
– «Μου ‘δωσαν έναν ρόλο που δεν κράτησα/Εγώ είχα άλλα ν’ αγαπώ»: Σε κοινωνίες που βάζουν τις δικές τις επιταγές στους ανθρώπους και νιώθουμε συχνά ότι πρέπει να ανταποκριθούμε σε αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εμάς, πώς σπάει κανείς τα δεσμά του; Πώς το καταφέρνεις αυτό εσύ που είσαι καλλιτέχνιδα, που θες να απευθυνθείς σε ένα κοινό, που το κοινό γίνεται σιγά σιγά κτητικό και αφήνει στην πλάτη σου τις δικές του επιθυμίες;
Η κοινωνία έχει ένα τεράστιο «πρέπει» επάνω μας πριν καν γεννηθούμε. Από το πώς πρέπει να φερόμαστε, τι πρέπει να φοράμε, ποιον να αγαπάμε, τι δουλειά πρέπει να κάνουμε, πώς να ζούμε κτλ κτλ. Για μένα ήταν ζήτημα επιβίωσης να ξεφύγω από αυτό κι η μουσική μου έδωσε τη δυνατότητα να το κάνω. Νομίζω πως η σχέση με το κοινό καλλιεργείται στα χρόνια και από τις δύο πλευρές. Είναι νωρίς ακόμα αλλά δεν αισθάνομαι ότι μου επιβάλλεται το κοινό.
Από πλευράς μου, εγώ αντίστοιχα, ανεβαίνω πάνω στη σκηνή πολύ συνειδητοποιημένη και καθαρή ως προς το ποια είμαι. Συστήνομαι και το κοινό είτε παίρνει το πακέτο είτε όχι. Γνωριζόμαστε και προχωράμε μαζί. Επομένως, αυτό είναι κάτι που χτίζεται αργά και σταθερά, έτσι όπως κινούμαι και προτιμώ εγώ τουλάχιστον, διαδικασία την οποία απολαμβάνω πάρα πολύ.
– «Όλα θα τα μπορώ και τα δύσκολα κάνω στη μπάντα»: Τι είναι για σένα ο Έρωτας;
Ζωή, περιπέτεια, ανεμελιά, δάκρυ καμιά φορά. Η κινητήριος δύναμη του κόσμου όλου.
– «Και θα φτιάξω απ’ την αρχή τα καράβια μου, πλώρη να βγάλουν κι όπου βγει»: Θα έλεγες πως η ζωή σου είναι το αποτέλεσμα της δύναμης του τυχαίου ή ενός σχεδίου για έναν στόχο;
Πάλι θα έλεγα ένας συνδυασμός. Είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύει πάρα πολύ, είμαι μεθοδική, ψάχνω, δουλεύω, βελτιώνω αδυναμίες, κοκ. Όμως πολύ συχνά αφήνω πράγματα να τρέξουν από μόνα τους. Όσο και αν δουλεύω, δεν θέλω να λείπει ο αυθορμητισμός και το άγνωστο από τη ζωή μου. Αντιθέτως, με εξιτάρει τρομερά και το ψάχνω. Θέλω να δοκιμάζω καινούργια πράγματα, να αλλάζω, να αναζητώ το καινούργιο. Ο τρόπος που το βλέπω είναι ότι εγώ δουλεύω με τον εαυτό μου στο μέγιστο, για να απολαύσω ή να διαχειριστώ οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο μου!
– «Βρε δεν παν’ να λένε, εγώ το χω μέσα μου, ό,τι είναι να γίνει ας γίνει χαλάλι κι αν πληγωθώ»: Είσαι άνθρωπος που σε κάθε νέα σχέση μπαίνεις με τα μπούνια ή κάθε πόνος του παρελθόντος σε κάνει αμυντική, πιο διστακτική;
Όσο μικρότερη, τόσο πιο με τα μπούνια! Χαχα! Σίγουρα μεγαλώνοντας γίνομαι πιο επιφυλακτική. Ωστόσο εξακολουθώ να ενθουσιάζομαι πολύ αν συναντήσω έναν άνθρωπο που έχουμε χημεία! Νομίζω είναι ένα χαρακτηριστικό που δύσκολα θα χάσω αυτό.
– «Τι κι αν πηγαίνω κόντρα στα προγνωστικά»: Είναι κινητήριος δύναμη για τους ανθρώπους να νιώθουν ότι αυτό που επιθυμούν βρίσκεται στο τέλος ενός δρόμου γεμάτου εμπόδια, κόντρα στον καιρό, απέναντι στους νόμους και τα ήθη;
Νομίζω όλοι αναζητούμε την πρόκληση. Έχει άλλη γλύκα για να φτάσεις στο όμορφο τέλος της διαδρομής, να έχεις πατήσει και μερικά αγκαθάκια. Μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη από τον έρωτα όμως υπάρχει; Θα παλέψεις, «κόντρα στα προγνωστικά» για χάρη του και θα κερδίσεις!
* Η Βασιλική Μιχαλοπούλου θα κάνει προς το τέλος Απριλίου το επόμενο live της στον Σταυρό του Νότου, παρακολούθα το προφίλ της για να μάθεις ακριβή ημερομηνία γιατί, πίστεψέ με, θα θες να πας με την παρέα σου.
** Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
