Αφού είδαμε και τον Λάνθιμο, τώρα είναι η στιγμή για να γίνει αυτό που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ήτοι ανασκόπηση για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
13 είναι αυτές και στη λίστα δεν βρίσκεται το Killers of the Flower Moon που μπορεί σε επίπεδο ερμηνειών να είναι ταινία top-5, αλλά συνολικά ως ταινία ήταν μάλλον κουραστική. Σε 20άδα ταινιών θα έμπαινε, αλλά για τις 13 καλύτερες ταινίες της χρονιάς, χώρος δεν υπάρχει.
Στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς θα δείτε πολύ γνωστές, θα δείτε blockbusters, αλλά θα δείτε και κάποιες που συζητήθηκαν λίγο, αλλά αποτελούν υψηλά δείγματα της 7ης Τέχνης.
Οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς
Mission Impossible: Dead Reckoning
Το Mission Impossible 7 είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει στις αίθουσες 2 βδομάδες πριν ξεκινήσει ο παροξυσμός με το Barbenheimer, δηλαδή την ταυτόχρονη κυκλοφορία της Barbie και του Oppenheimer. Κι αυτό επισκίασε και την εμπορική του απόδοση, αλλά και το πόσο καλή action ταινία είναι, σε βαθμό που δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο Τομ Κρουζ έκανε κάτι ακόμα καλύτερο κι από το Top Gun Maverick. Δες το review μας εδώ.
Dream Scenario
Ο Νίκολας Κέιτζ έχει καταφέρει επιτέλους τον τελευταίο χρόνο να κάνει τους σινεφίλ να του αναγνωρίσουν πως σε αυτή τη φάση της ζωής του, έχει αναπτύξει το ταλέντο του και πως έχει μάθει να κάνει και σωστές επιλογές ρόλων. Και ανταμείβεται από την ερμηνεία του και την υποδοχή της ταινίας αυτής.
Ο Κέιτζ υποδύεται έναν καθηγητή βιολογίας, τον Πολ Μάθιους, ο οποίος γίνεται διάσημος επειδή οι άνθρωποι αρχίζουν να τον βλέπουν μαζικά στον ύπνο τους. Η πλειοψηφία δεν τον έχει δει ποτέ από κοντά και δεν τον γνωρίζει. Πρώτα, εμφανίζεται με διάφορους γκροτέσκ τρόπους, σχεδόν αδιάφορα, όμως τα πράγματα γρήγορα ξεφεύγουν.
Ένας ψυχοπαθής τον βλέπει στον ύπνο του και επιχειρεί να τον σκοτώσει. Ο Πολ αναγκάζεται να υπογράψει με γραφείο ατζέντηδων και γίνεται πολύ διάσημος. Η εμφάνιση του στα όνειρα αρχίζει να αποκτά διαστάσεις ενόχλησης, η φιγούρα του γίνεται βίαιη και ενώ ο ίδιος ήθελε να εκμεταλλευτεί τη δημοσιότητα του για να εκδώσει ένα βιβλίο, όλα γυρίζουν μπούμερανγκ.
Οι μαθητές του δεν τον θέλουν και του απαγορεύεται να διδάξει, η γυναίκα του τον χωρίζει, εκείνος ενδίδει σε μια ερωτική φαντασίωση μιας γυναίκας που τον είδε στον ύπνο της να κάνουν σεξ και θέλει να το ζήσει κανονικά, αλλά εκσπερματίζει πρόωρα, τον διώχνουν από το σχολείο της κόρης του κι ένας συνάδελφος του έχει δημοσιεύσει ένα άρθρο για το βιβλίο που ήθελε ο ίδιος να γράψει.
Τα χρόνια περνάνε, τα όνειρα έχουν σταματήσει, έχει εφευρεθεί τεχνολογία καθοδήγησης των ονείρων και ο Πολ εμφανίζεται στο όνειρο της πρώην γυναίκας του με την αμφίεση που η ίδια πάντοτε του ζητούσε να εμφανιστεί.
Από τα καλύτερα σενάρια που είδαμε να γίνονται ταινία το 2023.
How to Blow Up A Pipeline
Ένα φιλμ γεμάτο αγωνία, ένα φιλμ που θέλει γερό στομάχι για να το δεις, ένα φιλμ που σου δείχνει ότι κάποιες φορές, τα μέτρα που πρέπει να λάβεις για να σώσεις κάτι καλό, πρέπει να είναι δραστικά και να θέσουν σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή σου.
Στο How to Blow Up A Pipeline, βλέπουμε μια ομάδα νεαρών ακτιβιστών που οργανώνεται για να πάει στο Τέξας και να χτυπήσει έναν τεράστιο αγωγό πετρελαίου που εισβάλλει στη φύση και στην ιδιοκτησία ενός ανθρώπου και προκαλεί μόνο καταστροφή.
Ο Ντάνιελ Γκολντχέιμπερ έφτιαξε μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς με τα πιο απλά υλικά, ποντάροντας τα πάντα στο μοντάζ και τις λήψεις του.
American Fiction
Ο Τζέφρι Ράιτ είναι ένας βασικός λόγος που το American Fiction βρίσκεται στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αλλά όχι ο μόνος.
Αυτή η ταινία είναι ένα άρτιο σαρκαστικό σχόλιο στην αμερικανική κουλτούρα που θέλει να δώσει χώρο στους μαύρους, αλλά μόνο αν μιλάνε και συμπεριφέρονται ως «μαύροι», όπως τους έχουν στερεοτυποποιήσει. Να μην έχουν δηλαδή ευρύ λεξιλόγιο, να πρέπει σώνει και ντε να έχουν ζήσει ζωή σε γκέτο και στο έγκλημα και να συμπεριφέρονται όσο πιο χαζά γίνεται.
«Όσο πιο ηλίθιος γίνομαι, τόσο πιο πλούσιος γίνομαι», λέει ο συγγραφέας Θελόνιους «Μονκ» Έλισον που βλέπει τα βιβλία του να τρώνε άκυρο από τους εκδοτικούς επειδή είναι πολύ σοφιστικέ για να τα ‘χει γράψει ένας μαύρος.
Ο εκδότης του του λέει να γράψει ένα «μαύρο» βιβλίο κι αυτός απλώς κατεβάζει το επίπεδο της γραφής του. Και καταλήγει να γίνεται περιζήτητος και το βιβλίο best seller. Τρομερό χιούμορ και σάτιρα, πολύ ωραία σκηνοθεσία από τον Κορντ Τζέφερσον και στην παραγωγή βρίσκεται και ο Ράιαν Τζόνσον, ο δημιουργός του Knives Out Universe.
Anatomy of a Fall
Ο Χρυσός Φοίνικας πολλές φορές δεν λέει τα πάντα για μια ταινία. Το Anatomy of A Fall είναι μια από τις νικήτριες στο Φεστιβάλ των Καννών ταινία που η πρωτιά της τα λέει όλα. Για δεύτερη σερί χρονιά, μετά το Triangle of Sadness, η νικήτρια στις Κάννες κερδίζει το Χόλιγουντ και η Ζιστίν Τριέ έχει όλα τα φόντα για να διεκδικήσει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας, όπου είναι πιθανό να δούμε για πρώτη φορά δύο γυναίκες να το διεκδικούν.
Maestro
Δεν περίμενα με τίποτα πριν μερικές εβδομάδες ότι δεν θα είχα άλλη επιλογή από το να συμπεριλάβω ταινία του Μπράντλεϊ Κούπερ σε λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Να που συνέβη όμως και το κέρδισε με το σπαθί του ο Κούπερ, τόσο ως σκηνοθέτης όσο και ως ηθοποιός. Μαζί με την Κάρι Μάλιγκαν δίνουν καταπληκτικές ερμηνείες, η ταινία μπορεί να μην είναι μια τόσο γοητευτική βιογραφία, αλλά σκηνοθετικά ο Κούπερ της δίνει στοιχεία που την αναβαθμίζουν πολύ και κάπως έτσι είναι παρούσα. Πλέον, είναι διαθέσιμη και στο Netflix, οπότε έχεις την ευκαιρία να την δεις. Δες και το review μας για την ταινία εδώ.
Flora and Son
Η Ιβ Χιούσον, η κόρη του Bono, είχε δώσει καλά δείγματα για την υποκριτική της δεινότητα, αλλά όχι τέτοια που να την κάνουν έτοιμη για να πρωταγωνιστεί σε μια ταινία και να είναι αυτή από την οποία εξαρτάται αν θα πετύχει ή όχι. Στην πράξη φαίνονται όμως οι ικανότητες, εκεί που η ζωή απαιτεί το εδώ και τώρα.
Κι η Ιβ επανέρχεται στην γοητευτική ιρλανδική της προφορά και υποδύεται τη Φλόρα, μια νεαρή γυναίκα που έχει έναν γιο που μπαίνει στην εφηβεία, που είναι χωρισμένη και που βρίσκεται σε σύγκρουση με τον ατίθασο γιο. Πάνω στην σύγκρουση και στη σκέψη πως πρέπει να τον αφήσει στην πρόνοια, καθώς αναζητά κάτι με το οποίο θα συνδεθούν και θα νιώσει κι ο ίδιος καλά, βρίσκει μια κιθάρα πεταμένη στα σκουπίδια. Την παίρνει και αρχίζει μαθήματα.
Την ίδια στιγμή, ο γιος της αποδεικνύεται τρομερός στη μίξη ήχου και φτιάχνει dance/electronic ήχους. Η μουσική θα κάμψει τις αντιθέσεις τους, θα φέρει κατανόηση και θα τους κάνει αχώριστους.
Barbie
Για πολλούς, τόσους μήνες μετά την ταινία, το μόνο που θεωρούν ως άξιο για να διεκδικήσει κάποιο βραβείο, είναι η Αμέρικα Φερέρα για τον μονόλογό της. Και το κρίνουν ξεκάθαρα με όρους που δε σχετίζονται με την τέχνη. Γιατί αυτόν τον μονόλογο κάποιο σενάριο της τον έδωσε. Την ερμηνεία δεν την πέτυχε μόνη της, είχε οδηγίες από τη σκηνοθέτιδα, την Γκρέτα Γκέργουικ. Η Barbie είναι μια πολύ καλή ταινία κι ας της προσάπτουν με ακραία φεμινιστικά κριτήρια ότι ήταν πολύ επιδερμική. Το κάνουν γιατί ενοχλήθηκαν που η Barbie δεν ήταν ένα φεμινιστικό μανιφέστο γεμάτο μίσος για τους άντρες, αλλά αποτύπωνε τα φύλα χωρίς διαχωρισμούς, ως ανθρώπους. Δες το review μας εδώ.
Fallen Leaves
Ο Άκι Καουρισμάκι φτιάχνει μια πολύ ρομαντική ιστορία ποτισμένη από την φινλανδική παγωμάτα εκφράσεων και δείχνει γιατί είναι ένας σκηνοθέτης-εθνικός θησαυρός για τη χώρα του και θησαυρός για το σινεμά εν γένει.
Η Άλμα Ποΐστι και ο Γιούσι Βατάνεν είναι δύο μοναχικοί τύποι στο Ελσίνκι, δύο άνθρωποι που ψάχνουν την συντροφικότητα. Και τη βρίσκουν τυχαία σε ένα καραόκε μπαρ. Γνωρίζονται, μιλάνε, ανταλλάσσουν τηλέφωνα, αλλά η ζωή δεν είναι ακόμα έτοιμη για να τους επιτρέψει να γίνουν ζευγάρι. Οπότε, τους υψώνει εμπόδια (χαμένοι αριθμοί τηλεφώνων, λανθασμένες διευθύνσεις κ.α.) και περιμένει να δει πόση διάθεση έχουν να τα ξεπεράσουν.
The Holdovers
Ο Αλεξάντερ Πέιν έκανε τον Πολ Τζιαμάτι από δεύτερο πρώτο και τον οδηγεί στην διεκδίκηση με αξιώσεις ενός Όσκαρ Ά Ανδρικού που ελάχιστοι περιμένουν στο Χόλιγουντ.
Το The Holdovers εξελίσσεται στη Μασσαχουσέτη του 1970, σε μια περίοδο Χριστουγέννων, όπου ο καθηγητής Πολ Χάναμ έχει αναλάβει να προσέχει τους «ξέμπαρκους», παιδιά δηλαδή που δεν έχουν οικογένεια και δεν έχουν κάπου να περάσουν τις γιορτές. Σε αυτούς τους μαθητές, ο Πολ θα ξεχωρίσει τον Άνγκους Τάλι, ένα αγόρι που η μητέρα του τον παράτησε για να πάει μήνα του μέλιτος με τον νέο της σύζυγο. Ο Τάλι έχει οργή μέσα του, αλλά θα δει στον Πολ έναν μπαμπά.
Μαζί με την μαγείρισσα του σχολείου, η οποία έχασε τον γιο της στον πόλεμο του Βιετνάμ, οι τρεις τους θα σχηματίσουν μια οικογένεια μιας χρήσεως για τις γιορτές και θα σταθούν ο ένας στο πλάι του άλλου σε μια περίοδο που η απώλεια και η έλλειψη είναι έντονες, ειδικά σε σύγκριση με τους άλλους.
Εκτός του Πολ Τζιαμάτι και της Νταβίν Τζόι Ράντολφ, η ερμηνεία του Ντόμινικ Σέσα στον ρόλο του Τάλι, που είναι και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, έχει γνωρίσει αποθέωση στο Χόλιγουντ και είναι μια ακόμα απόδειξη για το άψογο σενάριο του Ντέιβιντ Χέρμινγκσον και φυσικά τη σκηνοθεσία του Πέιν.
Oppenheimer
2.5 ώρες ταινία, βιογραφική, με τόσο βαρύ θέμα κι όμως δεν υπήρξε ούτε ένα σημείο που να έκανε κοιλιά. Σε αυτή του την ταινία, σε αντίθεση με το Tenet και το Dunkirk, ο Νόλαν είχε την ικανότητα να ενώσει την μαεστρία του στην τεχνική πλαισίωση μιας ταινίας (μουσική, ήχος, μίξη, μοντάζ, φωτογραφία) με τις υπέροχες ερμηνείες. Κίλιαν Μέρφι, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Έμιλι Μπλαντ, ακόμα και ο Ματ Ντέιμον, αναδεικνύουν τη δύναμη του ηθοποιού και αναβαθμίζουν το δικό τους στάτους. Δες το review μας εδώ.
Past Lives
Η Σελίν Σονγκ, ενδεχόμενα με επιδράσεις από το Everything Everywhere All At Once, έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο σκηνοθετικά με μια ταινία που θα μπορούσε άνετα να είναι η καλύτερη της χρονιάς. Θα είναι απίθανο αν χάσει το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης, κι ας υπάρχει έντονος ανταγωνισμός με το Anatomy of A Fall που πήρε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και το Fallen Leaves.
Το Past Lives έχει κάτι κι από το Αν του Παπακαλιάτη, αφού περιγράφει τη ζωή της Νόρα και του Χάε, που έζησαν μαζί την παιδική τους ηλικία, κάπου στη διαδρομή χάθηκαν, η μία παντρεύτηκε τον Άρθουρ, όμως ο ρομαντισμός και η ανάγκη να βλέπουν ο ένας τον άλλον, υπήρχε. Κι όμως, η παρουσία του ενός στη ζωή του άλλου, γίνεται είτε με τυχαιότητα είτε υποθετικά και με τον Άρθουρ να εμπλέκεται σε αυτή τη δυαδική συνθήκη ως ένας villain που εμποδίζει την ένωση αυτών των δύο.
Poor Things
Ναι, δεν ντρέπομαι να το γράψω ανοιχτά, το Poor Things το στηρίζω ψυχή τε και σώματι για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, για ταινία της χρονιάς και όλους τους λόγους που το υποστηρίζω αυτό, μπορείς να τους βρεις εδώ.
Εσύ πόσες από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς έχεις δει;
