Περιεχόμενα
Όταν κάθεσαι και διαβάζεις για μια ταινία που πρόκειται να δεις, διάφορες κριτικές και σχόλια, προετοιμάζεις ουσιαστικά το μέσα σου για όσα θα δεις. Με το Dune, όσο και να διαβάσεις, όσο και να προετοιμαστείς θετικά με βάση τις αποθεωτικές κριτικές, δεν μπορείς ποτέ να είσαι έτοιμος για αυτό που θα δεις.
Ξεκινάω ανάποδα. Η ταινία έχει μόλις ολοκληρωθεί στην avant premiere που διοργάνωσε η Tanweer, που φέρνει και το Dune Part 2 από αύριο στις αίθουσες, και είμαι αποσβολωμένος. Για χρόνια χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη, αλλά μόνο άλλες δύο φορές την έχω νιώσει σε κάθε της γράμμα. Μία με το Avengers: Infinity War και άλλη μία πέρσι που είδα ξανά στο σινεμά το Lord of the Rings που είχε βγει για την επέτειο 20 ετών του Return of the King.
Και δεν περίμενα ποτέ να ξανανιώσω κάτι αντίστοιχο τόσο σύντομα ή να μπω σε διαδικασία να συγκρίνω την Νο1 ταινία όλων των εποχών για μένα, δηλαδή το Return of the King, με κάτι. Δεν το έκανα ούτε με τα δύο τελευταία Avengers, με τα οποία συγκινήθηκα πολύ και συνδέθηκα πολύ συναισθηματικά.
Δεδομένου κι ότι το Dune Part One δεν με είχε ξετρελάνει, το θεωρώ δηλαδή πολύ καλή ταινία, αλλά δεν μπήκε στην μεγάλη αίθουσα των επικών ταινιών, δεν περίμενα ότι το Dune Part Two θα το καταφέρει αυτό. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που μιλάμε για μια ταινία διάρκειας 166 λεπτών, μέγεθος που εσχάτως συνήθως με ενοχλεί ή μου φέρνει υπνηλία. Δηλαδή και στο Killers of the Flower Moon και στο Avatar, έναν υπνάκο τον έριξα στο σινεμά.
Με το Dune Part Two ήμουν στο 50% με την πλάτη στην πολυθρόνα κολλημένη και το βλέμμα μου να κινείται πέρα δώθε για να πιάσει όλη την οθόνη και στο υπόλοιπο 50% είχα σκύψει προς τα μπρος και είχα τα χέρια μου πότε στο κεφάλι μου πότε στο στόμα μου, εκστασιασμένος σχεδόν.
Τι γίνεται στο Dune 2
Στο Dune 2 βρισκόμαστε στις ερήμους που ζουν οι Φρέμεν και βλέπουμε την ανάδυση του Πολ Ατρείδης σε Λιζάν Αλ Γκαΐμπ, δηλαδή στον Μεσσία που θα λυτρώσει τις νομαδικές φυλές και θα τους δείξει το μονοπάτι για τον Πράσινο Παράδεισο.
Στους Φρέμεν επικρατεί αυτή η σύγκρουση των πρεσβυτέρων με τη νέα γενιά, η οποία απορρίπτει τις προφητείες και θεωρεί πως η μία μεγάλη προφητεία για τον Μεσσία είναι το χαλινάρι των βασανιστών τους, δηλαδή του Αυτοκράτορα και των Χαρκόνεν. Η αναμονή δηλαδή για την έλευση του Μεσσία τους κράτησε καθηλωμένους σε μια παθητική στάση αντί να είχαν επαναστατήσει νωρίτερα.
Όσο ο Πολ εκπαιδεύεται για να γίνει αποδεκτός στους Φρέμεν και μαθαίνει πώς να δαμάσει σκουλήκια, η μητέρα του, η Λαίδη Τζέσικα, που κυοφορεί την κόρη της, καλείται να γίνει η νέα Σεβάσμια Μητέρα για τους Φρέμεν, πίνοντας από το Νερό του Θανάτου ή της Ζωής, δηλαδή από το υγρό που βγάζει ένα σκουλήκι όταν πεθαίνει. Από αχώριστοι, τώρα θα πρέπει να τραβήξουν χωριστούς δρόμους, με τη Τζέσικα να πηγαίνει στον Νότο του Αρράκις, στις φυλές των φονταμενταλιστών, και τον Πολ Μουαντ’ Ντιμπ να καθοδηγεί τους Φρέμεν προς τον Βορρά, εκεί όπου στόχο έχει να καταστρέψει την παραγωγή μπαχαρικού στην πόλη Αρράκιν.
Οι εξελίξεις όμως τους προλαβαίνουν, ο Χάρκονεν επιστρατεύει τον ψυχοπαθή ανιψιό του, τον Φέιντ Ράουθα για να ηγηθεί στην Αρράκιν και να πάει στα κρησφύγετα των Φρέμεν να τους σκοτώσει, οπότε ο Πολ πρέπει να επισπεύσει την διαδικασία της μετάβασης του στην Εποχή του Μεσσία. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να πληγώσει την Τσάνι, την ηγέτιδα των Φεντάικιν, με την οποία είναι ερωτευμένοι.
Όλα θα οδηγήσουν στην μάχη ανάμεσα στους επαναστάτες που ηγείται ο Πολ και στους Χάρκονεν που συνεργάζονται με τον Αυτοκράτορα. Κι ο Πολ θα πρέπει να παρουσιάσει ένα πλάνο μάχης αψεγάδιαστο για να έρθει η νίκη. Και το καταφέρνει. Όχι όμως χωρίς απώλεια. Η Τσάνι αποφασίζει να αποσχιστεί από τα πανηγύρια των Φρέμεν και ο τρόπος που τελειώνει η ταινία υποδηλώνει πως στο τρίτο μέρος, θα δούμε τον Πολ, παντρεμένο με την κόρη του Αυτοκράτορα, να έρχεται αντιμέτωπος με την Τσάνι.
Δεν υπάρχει στοιχείο της ταινίας που να μη σε κάνει να νιώθεις ότι αντίκρυσες τον θεό
Α ναι, μας είχε πείσει ο Βιλνέβ πως το Dune 2 θα ήταν το τέλος, αλλά λίγο πριν κυκλοφορήσει η ταινία, ανακοίνωσε το 3ο και τελευταίο μέρος. Και πολύ σωστά διότι τα έπη έχουμε μάθει να είναι τριλογίες. Ειδικά όταν το δεύτερο μέρος τελειώνει με ένα τόσο μεγάλο cliffhanger και εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, ότι έχεις υπερχειλίσει ψυχικά από αυτό που σου έδωσε ο Βιλνέβ, σου αφήνει αυτή την ανοιχτή πόρτα στο τέλος.
Το Dune Part 2 απ’ όπου κι αν το δεις, είναι μεγαλειώδες. Ο Χανς Ζίμερ έχει γράψει σπουδαίες μουσικές σε όλη του την καριέρα, αλλά κάτι μου λέει πως αυτή για το Dune θα βρεθεί ψηλά στα αγαπημένα του. Οι κόσμοι που φτιάχνει ο Βιλνέβ είναι σαν οράματα μιας άλλης μας ζωής. Και με τα πλάνα του τους κάνει όσο πιο αληθινούς γίνεται. Το βλέπεις αυτό στις πρώτες λήψεις, εκεί που στέκεται η Τσάνι σε ψηλό σημείο της ερήμου και ο ήλιος κρύβει τη μορφή της, αλλά όχι το επιβλητικό της ύψος και τη σκιά της.
Ο Βιλνέβ ενεργοποιεί με τα πλάνα του και με τα εφέ που έχουν φτιαχτεί, αισθήσεις που δεν χρησιμοποιούνται στο σινεμά, όπως η αφή, η όσφρηση και η οσμή. Ως θεατής ένιωσα να πατάω πάνω στην άμμο, ένιωσα την αγωνία τη στιγμή που ο Πολ πάει να δαμάσει το μεγαλύτερο σκουλήκι που έχει υπάρξει. Ένιωσα να βρίσκομαι μέσα στις τεράστιες αμμοθύελλες που καλύπτουν τον ουρανό και μοιάζει σαν να βρίσκεσαι στον Άρη.
Το Dune Part 2 είναι τόσο σπουδαίο που επιτρέπει στους ηθοποιούς να αποδώσουν ερμηνευτικά σε πολύ υψηλό επίπεδο, κάτι που δεν συναντάται εύκολα σε ταινίες sci-fi που έχουν τόσα πολλά στοιχεία, τόσες πολλές πλευρές να καλύψουν, ώστε ο ηθοποιός δεν έχει χώρο να αναπτύξει τον ρόλο του. Εδώ συμβαίνει. Ο Σαλαμέ, η Zendaya, η Ρεμπέκα Φέργκιουσον, ο Χαβιέ Μπαρδέμ, ο Τζος Μπρόλιν, ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ, ο Όστιν Μπάτλερ, ο Ντέιβ Μπαουτίστα…Από τον μεγαλύτερο ως τον μικρότερο ρόλο, έχουμε ηθοποιία στο Dune.
Για το τέλος, άφησα τους αριθμούς. Το Dune 2 κάνει κάτι πρωτοφανές στην κινηματογραφική ιστορία. Έχει την υψηλότερη βαθμολογία στο IMDB, με το απόλυτο 10/10 και το «φτωχό» 97% στο Rotten Tomatoes. Αν υποκύψουμε στη λογική που λέει ότι σιγά σιγά το 10/10 θα πέσει, το χαμηλότερο που μπορεί να πάει είναι το 9.2. Δεν βλέπω να του αξίζει κάτι λιγότερο. Και γι’ αυτό δε μπορώ να φανταστώ πως το Dune 2 δε θα είναι μεγάλο φαβορί για τα Όσκαρ την επόμενη χρονιά. Θα είναι σχεδόν έγκλημα να μην είναι, οτιδήποτε κι αν κυκλοφορήσει ως το τέλος του χρόνου.
Δεν μπορώ επίσης να διανοηθώ το πώς συνεχίζει ένας δημιουργός τη ζωή του μετά από αυτό. Ο Βιλνέβ έπιασε, θεωρητικά, την απόλυτη κορυφή της Τέχνης. Όχι μόνο τη δική του, αλλά όλων των δημιουργών. Πώς κάνει κανείς και τρίτο μέρος δίχως να βαραίνει; Πώς βρίσκει κίνητρο; Πώς δεν αδειάζει ψυχικά;
Μόνο υπόκλιση αξίζει στο Dune 2 και στο καλλιτεχνικό μεγαλείο του Ντενί Βιλνέβ, αλλά και κάθε ένα συντελεστή της ταινίας sci-fi του αιώνα μας και σίγουρα θα έχει κάνει τον Αλεχάνδρο Χοδορόφσκι να ζηλεύει!
