Στο παρελθόν έχει συζητηθεί έντονα η ανάγκη το Χόλιγουντ να ξεφύγει από τον μικρόκοσμό του και να απλωθεί σε κάθε μεριά του πλανήτη και τα Όσκαρ να επεκτείνουν τις ταινίες τους, να αποκτήσουν μια πιο διεθνή ταυτότητα που να μην περιορίζεται μόνο στο Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Η Ακαδημία το κάνει αυτό τα τελευταία χρόνια και με υποψηφιότητες και με τις απονομές, φέτος όμως ίσως το δούμε στον πιο ακραίο του βαθμό, αφού ταινίες που είναι μη αμερικάνικης παραγωγής, που βραβεύτηκαν σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ, θα βρεθούν σε μεγάλο αριθμό σε κατηγορίες εκτός Ξενόγλωσσης.
Οι δύο πιο επιφανείς, είναι σίγουρα το Anora και το Emilia Perez, δηλαδή ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών και η ταινία που απέσπασε το Βραβείο Επιτροπής στις Κάννες. Σα να λέμε, το Νο1 και το Νο2 του Φεστιβάλ, θα διαγκωνιστούν για τα μεγάλα Όσκαρ.
Τις απόψεις μας για τις δύο ταινίες, τις έχεις διαβάσει εδώ κι εδώ. Όμως, τότε, δεν πιστεύαμε πως μπορεί να μιλάμε για τέτοιες περιπτώσεις που θα πάρουν τόσες υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες και θα προβάλλουν ως τα 2 από τα 3 μεγάλα φαβορί των Όσκαρ, μαζί με το The Brutalist.
Πιστεύαμε πως θα έχουν κάποια δυναμική, αλλά, πάντα με βάση τα δικά μας κριτήρια, αν δίναμε σήμερα τα Όσκαρ, στις δύο ταινίες θα αναλογούσαν με το ζόρι 3 στο σύνολο. Στο Anora ίσως δίναμε για τη Φωτογραφία, άντε για το Σενάριο και πάπαλα. Και στο Emilia Perez θα δίναμε, μάλλον, το Ά Γυναικείο, αφού από τις φετινές γυναικείες ερμηνείες, η Ζόε Σαλντάνα ξεχωρίσει.
Βέβαια, η Ζόε δεν είναι στο Ά Γυναικείο, όπως είδαμε στις Χρυσές Σφαίρες, το γιατί συνέβη αυτό, ας μην το συζητήσουμε, την έχουν τοποθετήσει στο Β’ Γυναικείο, όπου μπορεί να έχει ακόμα περισσότερες πιθανότητες. Δε θα δίναμε κάτι άλλο. Τη σκηνοθεσία θα την δίναμε είτε στην Κοραλί Φαργκά είτε στον Ντενί Βιλνέβ και το Όσκαρ Καλύτερες Ταινίας, χωρίς ακόμα να την έχουμε δει, πιθανότατα στο The Brutalist.
Εκεί που θέλουμε να καταλήξουμε, είναι πως πρόκειται για δύο υπερτιμημένες ταινίες, που, οριακά, έχουν στιβαρή πλοκή.
Πού πάσχουν οι 2 ταινίες
Το Anora έχει απλά το μαύρο χιούμορ που προκύπτει από τη σύγκρουση μιας στριπτιζέζ με τους παρατρεχάμενους του νεαρού Ρώσου που παντρεύτηκε και εξαιτίας του άφησε το strip club πιστεύοντας πως έχει βρει τη μεγάλη ζωή, τα πλούτη και τώρα που πάει να τα χάσει, κρεμιέται πάνω τους και δεν λέει να αποδεχτεί την ήττα της. Είναι μια ευχάριστη ταινία, με την πρωταγωνίστρια Μίκι Μάντισον να είναι μια αποκάλυψη, με τον Σον Μπέικερ να συνεχίζει σε ένα μοτίβο μετά το The Florida Project και το Red Rocket, αλλά να έχει 96% στο Rotten Tomatoes αυτή η ταινία, ανεξήγητο.
Στο Emilia Perez, από την άλλη, το είχαμε πει πιο ξεκάθαρα ότι μετά από τα 45-50 λεπτά, δηλαδή από το σημείο που έχει ολοκληρωθεί η φυλομετάβαση για τον Μανίτας και έχει γίνει Εμίλια Πέρεζ, η ταινία δεν έχει τίποτα να σε κρατήσει, είναι χωρίς ένταση και ερμηνευτικά στηρίζεται μόνο στην Ζόε Σαλντάνα. Το κομμάτι του μιούζικαλ επίσης, αρκετά ατσούμπαλο και αταίριαστο σε κάποιες στιγμές.
Δεν είναι κακές ταινίες. Δεν είναι όμως και για κάτι παραπάνω από απλά καλές. Το Anora σίγουρα καλύτερο από το Emilia Perez στην ολότητα του, το Emilia Perez θα μπορούσε να είναι τρομερό αν διαρκούσε μόνο 45-50 λεπτά.
Ο Ζακ Οντιάρ και ο Σον Μπέικερ, οι δύο σκηνοθέτες, έχουν σίγουρα κάνει και πολύ καλύτερες ταινίες, φτάνουν όμως τώρα σε μια συνθήκη εν όψει Όσκαρ, να έχουν βλέπεις για 3-4 κατακτήσεις έκαστος.
Και να θέτουν εκτός ταινίες όπως το The Room Next Door, το The Substance ή το A Real Pain του Τζέσι Άιζενμπεργκ.
Γενικά, φέτος, δεν βλέπουμε να υπάρχει κάποια ταινία που να μπορούμε να πούμε ότι είναι κυριαρχική όπως ήταν πέρσι το Oppenheimer, η Barbie, το Poor Things, τα Παιδιά του Χειμώνα, το American Fiction ακόμα ακόμα.
