Περιεχόμενα
Λίγο πριν το 2022 αποχαιρετήσει, κάνουμε το countdown με τις ταινίες που εμείς θα βάζαμε στις κορυφαίες 10 της χρονιάς, γνωρίζοντας πως είναι αναπόφευκτο να μην υπάρξουν αδικίες, αφού όπως θα δείτε λείπουν αριστουργήματα του ευρωπαϊκού κυρίως σινεμά, όπως το Η Μεγάλη Απόδραση ή το Τρίγωνο Της Θλίψης.
Barbarian
Ένα θριλεροχόρορ έχει πάντα χώρο-ρ (ΣΧΩΡΑΤΕ ΜΕ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ, ΗΤΑΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ) στις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς, ιδίως από το 2015 και μετά που έχουν κυκλοφορήσει πολλά πολύ καλά, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις το Don’t Breathe, το Mother και φυσικά το Get Out και το Us του Jordan Peele. Τα δύο πρώτα έχουν και πολλά κοινά υφολογικά στοιχεία με το Barbarian, το οποίο κέρδισε στο νήμα στις επιλογές μου το Black Phone με τον Ethan Hawke από horror ταινίες και φυσικά ταινίες όπως το Bones and All και το Avatar.
Στο Barbarian έχουμε ένα σπίτι στο Ντιτρόιτ, σε μια εγκαταλειμμένη γειτονιά, όπου δύο άνθρωποι το έχουν νοικιάσει για Airbnb, χωρίς να γνωρίζονται και αναγκάζονται για δύο μέρες να μείνουν εκεί μέχρι να βρουν στο τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη. Μόνο που σε αυτό το σπίτι, υπάρχει κάτι που συμβαίνει στο σκοτάδι και είναι πέραν κάθε υποψίας. Κάτω από το σπίτι υπάρχει ένας υπόγειος κόμβος από τούνελ, με σκοτεινά δωμάτια.
Εκεί έχουν πεθάνει πολλοί άνθρωποι. Εκεί ζει ένας γέρος και ένα πλάσμα που δεν μπορεί να καταταχθεί πουθενά. Είναι σαν μια Έχιδνα, μια τερατώδης μητρική μορφή που αιχμαλωτίζει ανθρώπους για να τους θηλάσει. Κι αν δεν πιεις το γάλα σου, τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με μια τερατώδη Μήδεια.
Top Gun: Maverick
Αν δεν ήταν ο Tom Cruise κι αν δεν ήταν αυτή η θριαμβευτική επιστροφή του franchise, ίσως και η παρουσία του στην 10άδα να μην είναι δικαιολογημένη. Είναι μάλλον η πιο συναισθηματική επιλογή από τις 10, καθαρά και μόνο από αγάπη στο σινεμά που παραδίδει τόσα χρόνια ο Cruise και φυσικά για τη συγκινητικότατη σκηνή με τον Val Kilmer.
The Menu
Ένα ψυχολογικό θρίλερ που εξελίσσεται με τρόπο διακριτικό, για να φτάσει στο τέλος να ξεχυθεί. Ο Ralph Fiennes είναι ένας παγκοσμίου φήμης σεφ, ο Julian Slowik, και στο εστιατόριό του, σε ένα απομονωμένο νησί, φιλοξενεί μια σειρά από πλούσιους πελάτες που έχουν πάει για να δοκιμάσουν τα πιάτα του.
Όμως, εκείνος σχεδιάζει να τους σκοτώσει στο τέλος της βραδιάς. Εμπόδιο στο πλάνο του πάει να σταθεί η Margot Mills (Anya Taylor-Joy), μια νεαρή που θέλει να εισβάλει στην κουζίνα και να μάθει τα μυστικά της ύψιστης γαστρονομίας.
Aftersun
Το στόρι θυμίζει κάτι από το Gifted του Μαρκ Γουέμπ με τον Κρις Έβανς, καθώς αφορά τη σχέση ενός μικρού κοριτσιού με τον μπαμπά της. Αυτή τη φορά όμως, όχι στο εδώ και τώρα της αφήγησης. Η Σόφι, στα 31 της, επαναφέρει στη μνήμη της την τελευταία φορά που πήγε διακοπές με τον μπαμπά της, τον Κάλουμ. Από τη Σκωτία σε ένα θέρετρο στην Τουρκία, πατέρας και κόρη θα περάσουν διακοπές γεμάτες περιπέτεια και γέλιο, σε μια αφήγηση από την Σάρλοτ Γουέλς που δεν εκβιάζει τη συγκίνηση, αλλά την κατακτά με την ηρεμία που προσδίδει στην αποτύπωση αυτής της ιδιαίτερης σχέσης πατέρα-κόρης.
Pinocchio
Για μένα είναι ο πιο συγκινητικός και ο καλύτερος Pinocchio που έχουμε δει στο σινεμά. Σε επίπεδο έντασης συναισθήματος, μου θύμισε το Bambi. O Guillermo del Toro είναι ένας παραμυθάς που έχει κερδίσει με το σπαθί του την αναγνώριση, την αγάπη, την κατανόηση στον πολύπλοκο παραμυθένιο κόσμο του και πλέον αναγνωρίζεται από την εποχή του τη στιγμή που τα έργα του κυκλοφορούν κι όχι χρόνια μετά.
Ο τρόπος που τελειώνει το Pinocchio, είναι για να κλαις με διάφανο δάκρυ, όχι από λύπη, αλλά επειδή σε κάνει να καταλάβεις για τα καλά την μεγάλη αλήθεια της ζωής και να ξεσπάσεις μέσα σου απέναντι σε αυτή τη ματαιότητα και στο τέλος των πραγμάτων. Όλοι μας, κάποτε τελειώνουμε. Αλλά δεν είναι αυτό που μας διαλύει. Μας διαλύει περισσότερο να ζούμε σε έναν κόσμο που τελειώνουν οι Αγαπημένοι Άλλοι μας.
Living
Είναι μια κλασική βρετανική ταινία, με τη μουντίλα της, με τη βροχή της, με τον δογματισμό του βρετανικού σινεμά. Και ξαφνικά, χάρη στην πλοκή και την τρομερή ερμηνεία του Billy Nighy, γίνεται κάτι άλλο. Γίνεται μια ωδή προς την ευτυχισμένη ζωή. Ο Nighy υποδύεται έναν τακτικό και λάτρη των τύπων δημόσιο υπάλληλο στο Λονδίνο. Από τότε που πέθανε η γυναίκα του, έχει ξεχάσει να εκφράζεται, να κάνει ακόμα και μορφασμούς. Όλα είναι ήσυχα και τακτοποιημένα μέχρι κεραίας στη δουλειά και το σπίτι.
Μέχρι που μαθαίνει ότι έχει λίγους μήνες ζωής και αποφασίζει να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε σαν άλλος Χειλάκης. Βρίσκει έμπνευση σε μια νεαρή κοπέλα που δούλευαν μαζί, η οποία βλέπει τη ζωή με τον τρόπο που θα ήθελε κι εκείνος. Και γι΄αυτό της ζητά να του μάθει πώς να ζει. Και το καταφέρνει. Κι εκεί αρχίζει πια να απολαμβάνει τις μάχες για τους άλλους. Παλεύει για να χτιστεί μια παιδική χαρά και με αυτό, παραδίδει την τελευταία του πράξη στη ζωή.
Το πολύ όμορφο στην ταινία είναι ότι τοποθετεί τον θάνατο κάπου στα μισά της και μετά αρχίζει τις αναδρομές και τις αναπολήσεις των ζώντων. Τι άφησε πίσω του ο κύριος Williams.
Everything Everywhere All At Once
Ένα σινεμά που έχει μέσα του τα πάντα. Όλες τις τέχνες σε μία. Με το πιο μεγάλο νόημα της Τέχνης να αποτελεί τον πυρήνα του: Αγάπη. Σε έναν κόσμο που διασπάται, όπου ο καθένας μας ζει σε πολλές πραγματικότητες ταυτόχρονα, σε αυτό το multiverse, υπάρχει μια σταθερά που μπορεί να κρατήσει το μυαλό μας ενωμένο και να μην το αφήσει να διαλυθεί και να παρασυρθεί στο χάος. Αυτό είναι η Αγάπη. Και το ότι καταφέρνει να ξεχωρίσει μέσα σε ένα φεστιβάλ science-fiction, δράματος, κωμωδίας, σουρεαλισμού, είναι που διαπιστεύει και την ισχύ της.
Το Everything Everywhere All At Once είναι, κι ας μην του φαίνεται τόσο στο πρώτο μισάωρο της ταινίας, μια ιστορία που μπορεί να αλλάξει το σινεμά στην πορεία του προς τα επόμενα χρόνια.
All Quiet In The Western Front
Ποιος να το περίμενε ότι θα βλέπαμε ένα τιτανομέγιστο war epic και δε θα ήταν αμερικανικής παραγωγής, αλλά γερμανικής και δη στο Netflix; Εγώ σίγουρα όχι.
Το All Quiet In The Western Front τα έχει όλα όπως αρμόζουν στο είδος του. Μουσική επένδυση, μίξη ήχου, μοντάζ, σκηνοθετική οπτική και παρέμβαση, δράση, μήνυμα…
Δεν έχω να προσθέσω κάτι. Είναι ταινία που από το trailer της φαίνεται ότι έχει γίνει ιδανικά και τιμά το είδος του σινεμά που κάνει.
The Fabelmans
Μια ταινία που έκανε τον δημιουργό της να βάλει τα κλάματα για πρώτη φορά στα γυρίσματα στα 50 χρόνια καριέρας του, δε μπορεί παρά να είναι στις ταινίες της χρονιάς και δη ψηλά. Στην δική μου 2η θέση. Αυτό που μου άφησε ως συναίσθημα ήταν μια γλυκόπικρη χαρά, όπως ακριβώς είναι η ζωή και το να μεγαλώνεις ψάχνοντας σε κάθε βήμα το πώς θα γίνεις μέρος του κόσμου, πώς θα πορευτείς διεκδικώντας τα όνειρα σου δίχως να πονέσεις πολύ και σίγουρα χωρίς να πονέσεις άλλους. Ανέφικτο.
Αλλά για τις ουτοπίες ζούμε και το The Fabelmans, έστω κι αν είναι μια καθαρά προσωπική ιστορία του Spielberg, το αποτυπώνει αυτό. Μου θύμισε πολύ το Licorice Pizza από πέρσι και το ότι καταφέρνει να αφαιρέσει εντελώς το σκοτάδι και να δείξει τα άσχημα με ελαφρότητα, με χιούμορ, είναι κάτι που αξίζει συγχαρητηρίων γιατί δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση να κάνεις τον θεατή να γελάσει για παράδειγμα με το bullying και να μην λυπηθεί, να μην του προκαλέσεις οίκτο, αλλά αισιοδοξία πως το θύμα είναι δυνατό και όχι τόσο θύμα.
The Banshees of Inisherin
Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά ανάμεσα σε αυτό και το The Fabelmans. Και νομίζω ότι είναι ανάλογα τη στιγμή για το ποια από τις δύο θα μπει στην πρώτη θέση. Αν είμαι σε μια πιο χαρούμενη φάση, θα βάλω το The Fabelmans. Τώρα, που έχω λίγο και την ανάγκη για μιζέρια και λύπη, το The Banshess of Inisherin, με όλη του την απλότητα, ταξιδεύει πιο γρήγορα βαθιά μέσα μου και εξαπλώνεται. Σαν να παίζουν οι δύο ταινίες μουσικές καρέκλες και το Banshees of Inisherin να κάθεται πρώτο στην μία και μόνη καρέκλα.
Σε ένα απομακρυσμένο χωριό στην Ιρλανδία, ο Padraic και ο Colm είναι δύο φίλοι που συνηθίζουν να περνάνε χρόνο κάθε μεσημέρι στην μία και μοναδική παμπ. Ο Colm όμως αποφασίζει ότι δεν θέλει άλλες συναναστροφές μαζί του. Κι επειδή μέχρι ενός σημείου ο Padraic δεν καταλαβαίνει, τον προειδοποιεί πως για κάθε φορά που θα του απευθύνει τον λόγο, ο Colm θα κόβει ένα δάχτυλό του. Αυτή η απειλή, για έναν άνθρωπο που είναι μουσικός και παίζει έγχορδο, είναι σοβαρή.
Αυτό που ακολουθεί, ανάμεσα στον αφελή και αγαθό Padraic και τον μονόχνωτο Colm, οδηγεί στο τέλος του ίδιου του Inisherin. Όλοι γίνονται στην πορεία Φαντάσματα. Οι Banshees of Inisherin.
* Η 10άδα έχει σχηματιστεί από ταινίες που κυκλοφόρησαν μετά τα Όσκαρ του Απριλίου και αφορά μόνο όσες έχουν προβληθεί σε κινηματογραφικές αίθουσες ή πλατφόρμες στην Ελλάδα. Γι΄αυτό και δεν υπάρχει για παράδειγμα το Tar με την Cate Blanchett.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Άλλο ένα δίωρο Babylon γύρισε ο Damien Chazelle με το… iPhone του
Έφτασε τον πρώτο του στόχο το Avatar: The Way of Water – Σημείωσε $1 δισ. στο παγκόσμιο box office
