Beckett: Απ΄την «πατάτα» του Netflix σώζεται μόνο η Ελλάδα

Γυρνώντας από τις διακοπές (μια πονεμένη ιστορία… τελικά) είχαμε ψηθεί με τον γιο μου να περάσουμε παρέα μερικά βράδια, βλέποντας νέες ταινίες στο Netflix και παραγγέλνοντας ταϊλανδέζικα, κινέζικα και πίτσες. Είχα διαβάσει σε sites ότι μετά τη γενική πίκρα που πέρασε το Netflix, είχε ανεβάσει κάποιες καινούργιες ταινίες και σειρές. Μία μου κάθισε στο μάτι ότι θέλω οπωσδήποτε να την δω. Το Beckett.

Μιας και γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα, και ταυτόχρονα έπαιζε ο γιος του Ντένζελ Ουάσινγκτον, ο Τζον-Ντέιβιντ, πράγμα που εκτιμούσε, μαζί με τη δράση που υποσχόταν η ταινία, και ο γιος μου που ήταν φαν του Tenet του Νόλαν, όπου πρωταγωνιστούσε ο Τζον-Ντέιβιντ. Ελκυστικό ήταν και το γεγονός πως έπαιζε η Αλίσια Βικάντερ, που έκανε τη Lara Croft κι έχει πάρει και Όσκαρ για το Danish Girl.

Παραγγείλαμε κινέζικα, στρωθήκαμε απέναντι στην τηλεόραση και πατήσαμε το play για να περάσουμε μια ωραία βραδιά. Είχαμε παραγγείλει και παγωτά για το τέλος.

Για να μην παριστάνω τον εξπέρ στον κινηματογράφο, αλλά ούτε και τον κουλτουριάρη, δεν ψάχνω συνέχεια, όταν βλέπω ταινίες σπίτι, για κάτι προχωρημένο ή με κάποιο βαθύ νόημα. Έχω δει χαζομάρες, έχω δει ευχάριστες χαζομάρες, γλυκούλικα, ρομαντικά και κυρίως δράση, μιας και ο μικρός θέλει να πέφτουν οι σφαίρες και οι μπουνιές σαν το χαλάζι. Όχι ότι με χαλάνε και μένα.

Ας πούμε τα Fast and Furious (μακριά από το τελευταίο, ανυπέρβλητη πατάτα), ο James Bond ή ο Jason Bourne, θα παίξουν 3-4 φορές το χρόνο. Όχι ότι δε θα ξαναδούμε τα John Wick με τον Κιάνου Ριβς, ταινίες του Λίαμ Νίσον που ψάχνει μόνιμα την κόρη του ή τη γυναίκα του (αυτό με συμφέρει, γιατί ο Νίσον έγινε action hero μετά τα 60 του) και τα Mission Impossible του Τομ Κρουζ. Ακόμα και ο Machette με την φοβερή καλτ φιγούρα του Ντάνι Τρέχο θα παίξει.

Αυτά βέβαια δεν είναι ταινίες που βλέπω μόνο με τον γιο, αλλά και με τους άντρες φίλους, όταν μαζευόμαστε. Γιατί όταν βλέπεις με γυναίκες ταινίες, και λίγο ψαγμένος θες να δείξεις, και λίγο ρομαντικός και αποδέχεσαι επιλογές με τις οποίες, προς έκπληξη σου, μπορεί και να δακρύσεις.

https://www.intronews.gr/3882-2-spider-man-trailer-haos-theories

Αυτά ως επεξήγηση, ότι στην ουσία έψαχνα μια ευχάριστη ταινία δράσης, γεμάτη Ελλάδα. Αφού ξεκίνησε η ταινία με μια ατελείωτη βαρεμάρα, διαλόγους ελληνικού σίριαλ και ανεξήγητους χρησμούς της Πυθίας στους Δελφούς, αρχίσαμε να βλέπουμε το ακατανόητο. Ένα σενάριο “από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα”, μια σκηνοθεσία και φωτογραφία φτηνής παραγωγής σε βαθμό που ακόμα και οι φαν των Άγριων Μελισσών (που δεν το έχω δει ποτέ), θα απογοητεύτηκαν.

Τώρα, το σενάριο όπου ο πρωταγωνιστής (μισοζαλισμένος, μετά από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώνεται η σύντροφός του) βλέπει στιγμιαία ένα μικρό παιδί που εκ των υστέρων ανακαλύπτει τυχαία στο δρόμο από δύο ακτιβίστριες, ότι είναι ο γιος ενός ανατρεπτικού πολιτικού (φωτογραφία Τσίπρα είναι αυτό) που ανθίσταται στις πιέσεις του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων στα οικονομικά μέτρα, είναι για να το κλαίνε οι ρέγγες.

To Netflix κάνει παραγωγές άρπα κόλλα με μεγάλα ονόματα

Το γιατί όλη η ελληνική αστυνομία, πλήρως διαβρωμένη από φασιστικά στοιχεία της οργάνωσης Ανατολή (βλ. Χρυσή Αυγή) αλλά και η Αμερικάνικη Πρεσβεία και όσοι κυκλοφορούν απ΄το Φαράγγι του Βίκου μέχρι την Καλαμπάκα κι από κει στα Εξάρχεια κυνηγάνε να σκοτώσουν τον πρωταγωνιστή, είναι ανεξήγητο. Ακόμα πιο ανεξήγητο ελιναι γιατί σκοτώνουν κι ΄όποιον έτυχε να συναντήσει στο δρόμο της φυγής ο Beckett. Αλλά κι έτσι ακόμα, ο σκηνοθέτης Σίτο Φιλομαρίνο αποτυγχάνει να δώσει έστω κι ένα λεπτό από σασπένς.

Αν ήταν μια ταινία τύπου Σταλόνε όπου ο τραυματισμένος Σιλβέστερ δε μασάει μία, τότε ξέρεις ότι αυτή είναι η λογική υπερβολή που έχουν πάντα τέτοιες ταινίες. Τώρα βέβαια, ο Σταλόνε, όπως και ο Σβαρτσενέγκερ, είναι αλεξίσφαιροι. Ακόμα και όλα τα όπλα της Αυτοκρατορίας των Σιθ να τους βαράνε, δεν πρόκειται να τους πετύχουν. Πώς ο δικός μας εδώ, σε μια ρεαλιστική ταινία, πηδάει φαράγγια τραυματισμένος και ανεβαίνει όλα τα σκαλοπάτια από τα Εξάρχεια ως τον Λυκαβηττό τρέχοντας, πώς ένας κομπιουτεράς στρουμπουλός αντιήρωας τα φέρνει εις πέρας, κάποιες στιγμές μπαίνει και στο πλαίσιο του σουρεάλ.

Η Ελλάδα “περνάει” όμορφα μέσα από την ταινία, παρά την έλλειψη καλής φωτογραφίας και οι Δελφοί, τα Ζαγοροχώρια, το Φαράγγι του Βίκου, είναι ακόμα μια διαφήμιση μιας Ελλάδας που ούτε νησιωτική είναι, ούτε παραλίες έχει. Μέχρι που φτάνει στην Αθήνα. Όμως και αυτό σωστό το βρίσκω, γιατί και τα Εξάρχεια ή κάποιες άλλες υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, Ελλάδα είναι κι αυτές.

Η διαδήλωση που δείχνουν να γίνεται στο Σύνταγμα υπέρ του ανατρεπτικού πολιτικού, είναι αστεία. Ολόκληρη δολοφονία πολιτικού γίνεται μέρα μεσημέρι κι αυτό που ακολουθεί, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την έλλειψη χρημάτων για να βγει μια σοβαροφανής και πειστική εικόνα.  Και μες στο γενικό χαμό, έχουμε και τρεις, σε μια πάροδο του Συντάγματος, που την έχουν αράξει σε ένα πεζοδρόμιο και μοιράζονται ένα μπάφο.

Για να μην προχωράω σε κριτική κινηματογράφου, μιας και δεν είμαι κριτικός, λέω ότι και οι δύο, εγώ και ο γιος μου, σκυλοβαρεθήκαμε με το Beckett. Εγώ έβλεπα λίγο το Instagram, ο πιτσιρικάς ένα παιχνίδι στο κινητό του, αφού έτσι κι αλλιώς ξέραμε ότι δε θα χάσουμε και τίποτα, αν δε βλέπαμε και δύο τρεις σκηνές. Το κινέζικο ήταν ωραίο, παρότι ξεχάσαμε να βάλουμε μέσα τη σος που μας έστειλαν.

Μείναμε στο τέλος να κοιταζόμαστε κι αναρωτιόμασταν τι ήταν αυτό πού είδαμε. Οι Έλληνες ηθοποιοί που έπαιξαν στο Beckett και ειδικά ο Πάνος Κορώνης που έκανε τον διευθυντή αστυνομίας και η Κιτσοπούλου, ήταν αξιοπρεπέστατοι.

Για να πω την αλήθεια, στενοχωρήθηκα. Γιατί και το καστ ήταν υποσχόμενο, αλλά και γιατί πολύ θα ήθελα μια ταινία που είναι γεμάτη Ελλάδα, να είναι καλή. Πιστεύω ότι το Netflix, μετά την τελευταία του υποχώρηση, και σε ταινίες, και σε σειρές, και σε χρηματιστηριακή αξία, και σε συνδρομητές, κάνει παραγωγές άρπα κόλλα, στις οποίες προσπαθεί να μαζέψει μεγάλα ονόματα μπας και κάνει τζίρο.

Διότι δε μας έφτανε που είδαμε το Beckett, μας έτρωγε ο κώλος μας να δούμε και το άλλο καινούργιο που ανέβασε το Netflix με τον Τζέισον Μομόα, το Sweet Girl, στο οποίο ναι μεν περνούσε πιο γρήγορα η ώρα, λόγω δράσης, αλλά εδώ και η ηθοποιία και το σενάριο και το τέλος ειδικά, μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Όχι από ενθουσιασμό, αλλά γιατί ίσως για πρώτη φορά μας πέρασε από το μυαλό ότι κι εμείς που είμαστε άσχετοι, μπορούμε να γράψουμε ένα σενάριο και να το στείλουμε στο Netflix. Την κεντρική ιδέα την έχουμε. Πώς γράφεται δεν ξέρουμε… Και δεν έχουμε και το τηλέφωνο του ΝτιΚάπριο ή του Μπραντ Πιτ.

Ελπίζω ότι η επόμενη ταινία που θα δούμε με επίκεντρο την Ελλάδα και πρωταγωνιστή τον Ντάνιελ Κρεγκ, το sequel του υπέροχου Knives Out, θα μας αποζημίωσει, παρότι το φοβάμαι πολύ μετά απ΄αυτά που είδα, μιας και η πρώτη ταινία δεν ήταν παραγωγής του Netflix, αλλά έγινε από ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής.

Υ.Γ. Για να μη φαίνομαι και κακός, το Beckett έχει βαθμολογία στο IMDB 5.6/10,  48% στο Rotten Tomatoes και 52% στο Metacritic. Χειρότερο δε γίνεται.