Σε μια περίοδο 3-4 ετών στην οποία η βιομηχανία του Χόλιγουντ φωνάζει για να υπάρχει δίκαιη και ίση εκπροσώπηση όλων των φυλών, φύλων και σεξουαλικών προσανατολισμών, η παγκόσμια μυθοπλασία φαίνεται πως έχει βρει το νέο της φετίχ. Το Parasite του Μπονγκ Τζουν-Χο που κατέκτησε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 2020, έφτιαξε το μονοπάτι για τη Νότια Κορέα ώστε να γίνει πιο mainstream κι από τη Marvel.

Προφανώς υπερβάλλουμε, αλλά δεν είναι και πολύ μακριά αυτό το σενάριο, αν κρίνουμε από την επίδραση που έχει συνολικά η korean pop culture, ιδίως με την μουσική.

Μπορεί στο παρελθόν να μας έχει προσφέρει ταινιάρες ο Κιμ Κιμ Ντουκ ή ο Παρκ Τσαν-Γουκ, ή και ο ίδιος ο Μπονγκ, αλλά το Parasite συμβολοποίησε αυτή την προοπτική που ανοίγεται για τη μυθοπλασία της Νότιας Κορέας.

Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, το Parasite έχει μπει σε φάση να μεταφερθεί στην τηλεόραση με επεισόδια που θα διαλευκάνουν απορίες που γέννησε η ταινία, εμφανίστηκε το Minari του Αμερικανοκορεάτη Λι Άιζακ-Τσουνγκ, εμφανίστηκε η σειρά Space Sweepers στο Netflix που έπιασε κορυφή στην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας και η ταινία Alive, επίσης στις πιο δημοφιλείς. Εσχάτως βλέπουμε πως το Squid Game του Netflix είναι με διαφορά η πιο δημοφιλής σειρά στην πλατφόρμα, όντας στο Νο1 στις ΗΠΑ και στις περισσότερες αγορές.

Μάλιστα, με βαθμολογία 100% στο Rotten Tomatoes, δεν είναι ανακόλουθος ο χαρακτηρισμός της ως η καλύτερη σειρά που έχει κυκλοφορήσει το Netflix μέσα στο 2021.

Το Parasite άνοιξε το μονοπάτι προς το mainstream cinema και για άλλες κουλτούρες

Η κορεάτικη σκηνή έχει δώσει ταινίες όπως το Handmaiden του 2016, ποτέ άλλοτε όμως δεν απασχόλησε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και με τόσους διαφορετικούς τρόπους.

Το Netflix και κάθε πλατφόρμα streaming, καταργεί τα στεγανά ύφους και κουλτούρας και δημιουργεί μια νέα παγκοσμιοποίηση της μυθοπλασίας. Πόσοι απ΄αυτούς που βλέπουν το Squid Game θα πήγαιναν για παράδειγμα στο σινεμά να πληρώσουν για να δουν το Handmaiden; Ελάχιστοι. Δεκάδες χιλιάδες στην Ελλάδα το έβαλαν στο σπίτι τους και με αυτή την άνεση για να το δουν.

Ίσως αυτές οι όχι και τόσο γνωστές σε εμάς πλευρές του παγκόσμιου σινεμά να αποτελούν το πεδίο ένδειξης της αναγκαιότητας του κάθε Netflix. Όσο άσχημο κι αν ακούγεται, υπάρχει μια ελαχιστοποίηση ρίσκου για την παραγωγή και τον θεατή, αλλά και μια απίστευτη ελευθερία στη δημιουργία του εκάστοτε δημιουργού.

Σε αντίθεση λοιπόν με όσα μπορεί να πιστεύουν, σωστά ενδεχομένως, οι παλιοί της βιομηχανίας, οι Σκορτσέζε τούτου του ντουνιά, και με όλη τη λατρεία που έχουμε στους ναούς μας, τις κινηματογραφικές αίθουσες, που φιλοξενούν τις θεότητες μας, οι άγνωστες σε εμάς κουλτούρες, βρίσκουν το χώρο τους και τη δόξα που τους αξίζει μέσα από το streaming.

Η νοτιοκορεάτικη μυθοπλασία ειδικά, που χαρακτηρίζεται από την πορεία της προς το στοιχείο του θρίλερ, προς το σκοτεινό της Άπω Ανατολής, όσο αταίριαστο κι αν ακούγεται αυτό, είναι σίγουρα κάτι δύσπεπτο για κάποιον τις πρώτες φορές, αλλά μέσα απ΄αυτή τη δυσπεψία προκαλεί ανοίγματα, ρωγμές, χαραμάδες και στήνει μια νέα οπτική γύρω από την τέχνη του σινεμά.

Βλέποντας κάτι ανοίκειο, είτε από τη Σκανδιναβία είτε από τη Νότιο Κορέα, πέρα από τα κοινωνικά στοιχεία που αναδύονται, υπάρχει και η ίδια η τέχνη, τα αφηγηματικά μέσα, τα οποία απεκδύονται ενώπιον των θεατών.

Σε μια εποχή δε που στις ΗΠΑ οι Ασιάτες Αμερικάνοι δέχονται το χειρότερο hate και τις περισσότερες επιθέσεις, αυτή η επιτυχία μπορεί να οδηγήσει σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από το ίδιο το σινεμά ή την τηλεόραση. Χώρια του ότι η μείξη αυτής της κουλτούρας με τη δυτική, καταλήγει σε ένα αμάλγαμα με τεράστια προοπτική.

Το είδαμε με την K-Pop και συγκροτήματα όπως τους BTS που έχουν κάτι δισ. views και downloads στο Spotify, στο σινεμά ίσως να μην πιάσει το ίδιο μέγεθος, αλλά θα χτιστεί κάτι πολύ μεγάλο.