Το James Bond: No Time To Die κυκλοφορεί από σήμερα στις αίθουσες, κυκλοφορεί εν γένει σε όλες τις αγορές πλέον και είναι από εκείνες τις ταινίες που δημιουργούν μια άβολη κατάσταση. Πώς θα την κρίνεις; Θα την κρίνεις ως την 25η ταινία του franchise; Θα την κρίνεις ως την 5η και τελευταία ταινία του Daniel Craig στον ρόλο του James Bond; Γιατί η κρίση αλλάζει ανάλογα με το ποια από τις δύο θέσεις θα πάρεις. Ή, καλύτερα, ποια προτίθεσαι να πάρεις.

Το No Time To Die δέχεται αποθέωση από το κοινό και από τους κριτικούς, αλλά την ίδια στιγμή έχει μια βαθμολογία με καθοδική πορεία σε IMDB και Rotten Tomatoes, με την αίσθηση να είναι πως θα κάτσει κάπου στο 7.5/10 και στο 78-79% αντίστοιχα

Γιατί υπάρχει όμως αυτή η συγκρουσιακή κατάσταση; Ακριβώς για τον λόγο που αναφέραμε παραπάνω. Με κριτήριο το ότι το No Time To Die είναι η 25η ταινία James Bond, παρουσιάζεται ανακόλουθη στο μεγαλύτερο τμήμα της και ξενίζει τον φανατικό θεατή, αυτόν που έχει δεθεί ανά τις δεκαετίες με τον χαρακτήρα και αγάπησε τους Connery, Moore και Pierce Brosnan.

Με κριτήριο ότι αποτέλεσε μια ταινία που είχε τον περιορισμό ότι πρέπει να αποχαιρετήσει τον Daniel Craig και πρέπει να παραδοθεί μια σκυτάλη, τότε πέτυχε απόλυτα τον σκοπό της. Για κάποιον που μπορεί να συμπεριλάβει αυτό το κριτήριο ή για έναν ουδέτερο, το James Bond 25 είναι μια χορταστική ταινία που μετατρέπεται σε full action και επιτρέπει στον Craig να δείξει την ικανότητα του.

Το No Time To Die είναι ένα ερωτικό γράμμα προς τον Daniel Craig παρά συνέχεια ενός legacy

Για 160 λεπτά δεν παίρνεις ανάσα από τη δράση και δίνεται ο χώρος σε όλους τους ηθοποιούς, όσο κι αν διαρκεί ο ρόλος τους, να αφήσουν το στίγμα τους.

Το No Time To Die καταλήγει όμως μια ταινία ρομάντσου, ένα love story με sad ending. Αυτό δεν είναι κάτι γνώριμο στο κοινό του James Bond που έχει συνηθίσει να τον βλέπει σε hit and run κατάσταση στα ερωτικά και στα επαγγελματικά.

Ο Daniel Craig αλλοίωσε προφανώς τον αρχικό σκοπό αυτού του ήρωα και επέλεξε να τον αφήσει με τον δικό του τρόπο. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που το theme song της Billie Eilish και του Finneas άλλαξε για να έχει αυτή τη μορφή.

Ένα τραγούδι που ειρήσθω εν παρόδω δένει τρομερά με τους τίτλους αρχής κι είναι ίσως η πιο artistic σκηνή της ταινίας.

Ο πράκτορας 007 – έστω κι αν στην ταινία αυτόν τον αριθμό τον φέρει μια μαύρη γυναίκα, ίσως ένδειξη της κατεύθυνσης του ρόλου – έχει πια καταλήξει στη ζωή του. Βάλτε του να πιει και ξαναβάλτε του, η Madeleine είναι το φινάλε του, θα μπορούσε να τραγουδήσει σαν άλλος Κώστας Καρουσάκης ο Daniel Craig.

Σίγουρα σε αυτή την εντελώς άλλη εικόνα του Bond παίζει ρόλο και η συμμετοχή της Phoebe Waller-Bridge στο σενάριο, για την οποία οι παραγωγοί λένε ότι έχει το μεγαλύτερο credit και ετοιμάζει κιόλας γυναικείο franchise να κοντράρει τον 007.

Ο Cary Fukunaga, ο σκηνοθέτης του No Time To Die και σίγουρα από τους σκηνοθέτες που το κοινό του υποκλίνεται για τον dark χαρακτήρα του και την ελεγεία της νύχτας που δίνει στις δουλειές του, εδώ αφήνει στην άκρη τον ίδιο του τον εαυτό και ενσωματώνεται στον James Bond αντί να τον κατακτήσει, όπως έκανε ο Sam Mendes με το Skyfall. Έδωσε εν τούτοις ένα σκηνοθετικό στίγμα, έστω και με τρόπο διακεκομμένο και όχι συνεχή, ενώ έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στο editing και το sound mixing.

Ο κακός Rami Malek προκάλεσε διιστάμενες απόψεις, αφού για άλλους έδωσε μια σωστή κατεύθυνση στον ρόλο του, αλλά για άλλους ήταν το πιο αδύναμο στοιχείο στο No Time To Die και υστέρησε έναντι ακόμα και του Christopher Waltz, που δεν ήταν κάποιος τρομερός κακός στο Spectre, δεν ήταν Javier Bardem, αλλά ήταν πιο χαρακτηριστικός σε σχέση με τον Malek.

Σε όποια από τις παραπάνω πλευρές κι αν σταθεί κανείς, το James Bond: No Time To Die παραμένει ένα καλό bid farewell στον Daniel Craig, πολύ πιο ηρωικό και ανιδιοτελές και λιγότερο εγωιστικό, αλλά οι εποχές ζητούν τα δικά τους και οι δημιουργοί επιλέγουν αν θα τις υπακούσουν ή θα επιλέξουν τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο.