Σήμερα, είναι το πιο εύκολο πράγμα να αναζητήσουμε κάτι στη Google και να πάρουμε την απάντηση. Για τα ζώα, για τη συμπεριφορά τους, απλά γκουγκλάρουμε και τέλος. Ξεχνάμε όμως πως η πληροφορία έχει έρθει με τεράστιο κόπο. Ξεχνάμε ή αγνοούμε. Ε, αυτό το ντοκιμαντέρ στο Netflix φτιάχτηκε για να σου δείξει ότι δεν είναι απλά να τοποθετήσουμε 5 κάμερες σε διαφορετικά σημεία σε μια ζούγκλα, να πάρουμε το υλικό και να το μοντάρουμε.
Κάποιοι άνθρωποι παρακολουθούν, ακολουθούν, καταγράφουν, σημειώνουν, βρίσκονται να μαγειρεύουν το φαγητό τους σε ένα μάτι κουζίνας που έχουν ενσωματώσει στο ειδικό αυτοκίνητο και να κοιμούνται σε ένα στρώμα στην οροφή του, που το περιβάλλουν με μια σήτα για να μην μπουν φίδια, σκορπιοί και άλλα ζωύφια και τους τσιμπήσουν ως και μοιραία. Έχουν την ευκαιρία να δουν έναν απίθανο έναστρο ουρανό στην καθαρότητα της αφρικανικής ηπείρου, αλλά πάντα υπάρχει κόστος και τεράστιος κίνδυνος.
Στο Living With Leopards στο Netflix, κάποιοι φύλακες της άγριας ζωής, αποφάσισαν να ακολουθήσουν για περίπου 2 χρόνια μια οικογένεια, μια μητέρα με τα δύο νεογέννητα, συν τον πατέρα που δε συμμετέχει στην ανατροφή, αλλά συνεχίζει να κυνηγάει για τον εαυτό του και να προστατεύει την περιοχή του από εισβολείς, κατά βάση άλλα αρσενικά λεοπαρδάλεις.
Γιατί δύο χρόνια; Γιατί μετά το διάστημα αυτό είναι που οι λεοπαρδάλεις ενηλικιώνονται και αρχίζουν το δικό τους μοναχικό ταξίδι. Οι λεοπαρδάλεις, όπως και τα περισσότερα αιλουροειδή (με εξαίρεση τα λιοντάρια), δε ζουν σε αγέλες, δεν υπάρχει κάποια ομάδα να τις προστατεύει και να τις βοηθάει στο κυνήγι. Η μαμά κυνηγάει μόνη για να ταΐσει τα μικρά, ο μπαμπάς επίσης μόνος για να τραφεί και να παρέχει την προστασία.
Στο ντοκιμαντέρ του Netflix, πρωταγωνίστρια είναι η Μοτσίμα με τα δύο παιδιά της, την Κουτζίρα και τον Ντακούνγκα. Όπως εξηγούν οι ειδικοί, χρειάζονται μερικές εβδομάδες για τα νεογέννητα μέχρι να βγουν από τη φωλιά που τα έχει η μητέρα και να δείξουν τον χαρακτήρα τους, ώστε να πάρουν το όνομά τους. Η Κουτζίρα είναι η ντροπαλή, ο Ντακούνγκα είναι ο παράτολμος, ο απερίσκεπτος, ο θρασύς.
Αν θες πολύ να κλάψεις, δες αυτό το ντοκιμαντέρ στο Netflix
Οι λεοπαρδάλεις στα πρώτα δύο χρόνια τους διατρέχουν κινδύνους θανατηφόρους και γι’ αυτό υπάρχουν πολλές απώλειες σε αυτό το διάστημα, μέχρι να είναι σωματικά έτοιμες να βγουν στον έξω κόσμο. Δε μπορούν να κυνηγήσουν τα θηράματα πιο πριν γιατί είναι πιο μεγαλόσωμα και με μεγαλύτερη δύναμη, όπως οι ζέβρες ή τα ιμπάλα, υπάρχουν άλλοι θηρευτές, ενώ υπάρχουν και οι αρσενικές λεοπαρδάλεις που τα σκοτώνουν για να προκαλέσουν ξανά οίστρο στη μητέρα τους και να την γονιμοποιήσουν.
Στα 69 λεπτά που διαρκεί το ντοκιμαντέρ του Netflix, βλέπουμε μια ομάδα 6-7 ανθρώπων να ακολουθεί για αυτό το διάστημα τις τρεις λεοπαρδάλεις και να αντιμετωπίζει όλα αυτά τα ζητήματα. Σκεφτείτε να εμφανιστεί ένα αρσενικό με στόχο να σκοτώσει τα μικρά. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να το πάρουν από την αρχή ή να αλλάξουν κατεύθυνση. Άλλες φορές χάνουν τις λεοπαρδάλεις από το οπτικό τους πεδίο. Είναι όμως έμπειροι και βλέπουν ίχνη, έχουν χαρτογραφήσει την περιοχή. Κάποιες μέρες οδηγούν για 7-8 ώρες ακολουθώντας τις λεοπαρδάλεις που έχουν μεγάλη αντοχή.
Το πιο σημαντικό μάθημα στο ντοκιμαντέρ του Netflix είναι ότι η φύση όλων των ζώων είναι σκληρή, ειδικά των θηρευτών. Βλέπουμε πως κάποια στιγμή η μάνα με την κόρη έρχονται σε σύγκρουση καθώς της μαθαίνει να κυνηγάει. Και αναγκάζεται να την διώξει. Και μένει με τον γιο. Ο οποίος όμως ακολουθεί το ένστικτο και ξαφνικά η μάνα θα ετοιμαστεί για την επόμενη γενιά παιδιών που θα κάνει.
Αλλά και στα θηράματα, βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ του Netflix πως παρακολουθούν καθώς τρώνε το χόρτο τους, έναν θηρευτή να σκοτώνει ένα μέλος της αγέλης τους. Βλέπουμε πως οι λεοπαρδάλεις δεν πάνε να δαγκώσουν τον λαιμό, αλλά δαγκώνουν το στόμα, για να το κλείσουν, ώστε να μην βγάζουν ήχο και διώξουν τα υπόλοιπα θηράματα και να μην ανασαίνουν. Με ασφυξία τα σκοτώνουν.
Έχεις μπορέσει να δεθείς τόσο με τους ανθρώπους που καταγράφουν όσο και με τις λεοπαρδάλεις, που δεν σε πονάει να βλέπεις τα ιμπάλα να πεθαίνουν. Διαλύεται η καρδιά σου όμως με τη σκηνή στο φινάλε. Και με το πόσο γρήγορα προχωρά η ζωή στην άγρια φύση, δεν υπάρχει χώρος για θλίψη, για να μείνεις στην απώλεια. Πρέπει να προχωρήσει η λεοπάρδαλη και κάθε θηρευτής, να πάρει τα ηνία, να συμμετέχει στον κύκλο της ζωής, που μας έμαθε πριν το Netflix, το Lion King.
