Αν αφήσει κάποιος στην άκρη την προσπάθεια του Ντέιβιντ Λιντς, το Dune ήταν για 4 δεκαετίες και βάλε, ο μεγαλύτερος ανεκπλήρωτος μύθος του σινεμά. Μέχρι που το 2018 ο Ντενί Βιλνέβ, που τότε είχε μόλις ολοκληρώσει το Blade Runner 2049, αποφάσισε ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου ώστε να δώσει πνοή στο όραμα του Αλεχάνδρο Χοδορόφσκι. Ο Χοδορόφσκι, ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες και σίγουρα ο πιο σημαντικός Χιλιανός, θα είχε κάνει το κορυφαίο sci-fi όλων των εποχώ πριν 40 χρόνια περίπου.
Τότε, για την δική του φαντασία του Dune, θα είχε στην ταινία μέχρι και τον Σαλβαδόρ Νταλί για να κάνει τον Αυτοκράτορα, με τον Ισπανό εκκεντρικό καλλιτέχνη να του ζητάει 100.000 δολάρια την ημέρα. Και με τον Χοδορόφσκι να του λέει «Ναι». Ο Χοδορόφσκι είχε κλείσει επίσης τον Όρσον Γουέλς για το ρόλο του Βαρόνου Χάρκονεν, ενώ ρόλους θα είχαν και ο Αλέν Ντελόν με τον Μικ Τζάγκερ. Παράλληλα, ο Κρις Φος, ένας από τους κορυφαίους illustrators, είχε δημιουργήσει τους κόσμους του Dune με μαεστρία και με θεϊκή φαντασία.
Η χρηματοδότηση από τα μεγάλα στούντιο δεν ήρθε ποτέ, το θεώρησαν ρίσκο και τελικά ο «Χόδο» έμεινε στον άσο. Ήρθε λοιπόν εν έτει 2021 ο Ντενί Βιλνέβ, και με καθυστέρηση ενός χρόνου λόγω πανδημίας, να παρουσιάσει το δικό του οραμα για το Dune και με στόχο να ικανοποιήσει ακόμα και τον πολύ απαιτητικό Χιλιανό.
Στις 2.5 ώρες διάρκειας της ταινίας και με δεδομένο πως ήδη ετοιμάζεται το δεύτερο μέρος της ταινίας, το Dune λογικά πρέπει να ικανοποίησε τον Χοδορόφσκι. Αν και έχει 2-3 σκηνές που είναι περισσότερο μεγάλες σε διάρκεια απ΄αυτό που, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, θα χρειάζονταν, πρόκειται για μια ταινία που είναι de jure και de facto εποποιία. Αυτό δεν χρειάζεται συζήτηση. Με αυτά τα υλικά φτιάχτηκε, αυτό βγήκε.
Όπως αν πάρεις αυγά, κιμά, μακαρόνια και κρέμα γάλακτος, πας για παστίτσιο, έτσι και με τα μέσα που είχε ο Ντενί Βιλνέβ στη διάθεσή του, δεν μπορούσε να πέσει κάτω απ΄αυτόν τον πήχη. Το διακύβευμα ήταν αν θα το έκανε με στυλ ή αν ο πήχης θα τρανταζόταν λιγάκι. Τραντάχτηκε. Όχι πολύ. Λίγο. Το πόσο επηρεάζει την αίσθηση του θεατή, αφορά τον καθένα ξεχωριστά.
Υπάρχουν σκηνές που νιώθεις την ανάγκη να χειροκροτήσεις και είναι οι περισσότερες. Έχει σκηνές πανστρατιάς, έχει τις φλόγες που σαν κινηματογραφικό στοιχείο σε έναν διαγαλαξιακό πόλεμο προσδίδει πάντοτε φιγούρα, αλλά δεν προλαβαίνεις να τις ευχαριστηθείς. Τα όσα συμβαίνουν στον Αρράκις τη μοιραία νύχτα, θα έπρεπε να έχουν περισσότερο χρόνο και αυτός να αφαιρεθεί από άλλες σκηνές, ιδίως κάποιες πιο φλατ μεταξύ του Πολ Ατρείδης (Τιμοτέ Σαλαμέ) και της μητέρας του Τζέσικα (Ρεμπέκα Φέργκιουσον).
Το δεύτερο μέρος του Dune θα ολοκληρώσει την εμπειρία
Σε επίπεδο τεχνικό, δηλαδή στα οπτικά εφέ, στον ήχο, στα κοστούμια, στα σκηνικά, στα CGI, η ταινία παίρνει στη χειρότερη 9.5/10. Αυτά είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά σε ένα sci-fi και δη αυτού του μεγέθους. Είναι όμως μεγάλο παράσημο ότι καταφέρνουν να ξεχωρίσουν ερμηνείες ακόμα και σε αυτόν τον όμορφο καταιγισμό που διεγείρει όλες τις αισθήσεις εις βάρος της αντίληψης.
Ο Όσκαρ Άιζακ, ο Τζέισον Μομόα, η Ρεμπέκα Φέργκιουσον και ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ υπερβαίνουν τους περιορισμούς των ρόλων τους σε ερμηνευτικό επίπεδο και θριαμβεύουν. Η Zendaya και ο Τιμοτέ Σαλαμέ, ο Τζος Μπρόλιν και ο Χαβιέ Μπαρδέμ, είναι επίσης ισορροπημένοι σε αυτό που καλούνται να κάνουν.
Αν κάποιος θελήσει να κρίνει την ταινία ως κάτι αυτούσιο και χωρίς να έχει στο νου του ότι σε ένα κομμάτι της κρατήθηκε για να δημιουργήσει προϋποθέσεις για το δεύτερο μέρος, τότε ίσως να μην δει το Dune ως ένα από τα πιο επικά sci-fi της 20ετίας. Σίγουρα θα το βάλει κάτω από το Blade Runner, αν και ο ίδιος ο Βιλνέβ θεωρεί αυτή την καλύτερη ταινία που έχει κάνει.
Το Dune όμως αποδεικνύει την όποια αξία του στο εξής: ότι στο τέλος της ταινίας, αν και μοιάζει τραβηγμένη χρονικά, έχεις το συναίσθημα του ανολοκλήρωτου, νιώθεις ότι θα ήθελες παραπάνω για να γεμίσεις. Και το δεύτερο μέρος θα κάνει ακριβώς αυτό.
Δε χρειάζεται καν να ειπωθεί ότι όσο το παίρνει η τσέπη του καθενός, μια προβολή στο σινεμά είναι απαραίτητη. Και η οποιαδήποτε δική μας γνώμη, αν είναι να έχει ποτέ αξία, θα έχει μόνο εφόσον έχετε δει την ταινία. Είναι άδικο να λειτουργούμε αποτρεπτικά. Πόσω μάλλον στο Dune που απέχει όσο ο Αρράκις από τον Κάλανταν από το να γίνει πέταμα χρημάτων.
Το 8.4 στο IMDB και το 88% στο Rotten Tomatoes είναι από τις πιο λιτές και ακριβείς περιγραφές για το Dune!
