Η ταινία αυτή, κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2022, έδωσε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ στον πρωταγωνιστή της, που έγινε ο νέος καρδιοκατακτητής του Χόλιγουντ και αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης για την απλότητα των συναισθημάτων και για την ευρηματική ιδέα αφήγησης. Το Aftersun, περί ου ο λόγος, ήρθε από το πουθενά και σημάδεψε όσους το είδαν.
Πρόκειται για μια αυτοβιογραφική ταινία από την Σάρλοτ Γουέλς, που θέλησε να εξετάσει από ένα νέο πρίσμα τις τελευταίες διακοπές που πήγε μαζί με τον μπαμπά της, 20 χρόνια πριν, όταν ήταν 11 ετών.
Ο Κάλουμ (Πολ Μεσκάλ) κι η Σόφι (Φράνκι Κόριο) λοιπόν, πατέρας και κόρη, έχουν ταξιδέψει στα τουρκικά παράλια, σε ένα all inclusive ξενοδοχείο, για να περάσουν μερικές μέρες μαζί. Οι γονείς της Σόφι είναι χωρισμένοι, οπότε μοιράζεται τον χρόνο της και μετά τις διακοπές με τον μπαμπά, θα επιστρέψει στη μαμά της για να προετοιμαστεί για τη νέα σχολική χρονιά.
Καθώς λοιπόν οι επόμενες 4-5 μέρες θα τους βρουν μαζί, στο ίδιο δωμάτιο, να τρώνε και να κολυμπάνε μαζί, Κάλουμ και Σόφι θα αναζητήσουν ο ένας τον άλλον, θα σταθούν δίπλα ως ισότιμοι, εξίσου παιδιά και εξίσου ενήλικες, με τη Σόφι μάλιστα να βρίσκεται στο κατώφλι της εφηβείας και στην μετάβαση από παιδί σε κοπέλα, σε ώριμη κοπέλα.
Συζητούν διαρκώς, ο Κάλουμ προσπαθεί να εμφυσήσει μια κοσμοθεωρία στην Σόφι, χωρίς όμως να της το παίξει δάσκαλος και να της αφαιρέσει τη δυνατότητα να ανακαλύψει μόνη της κάποια πράγματα, παίζουν στην πισίνα, κάνουν γνωριμίες, τρώνε, πάνε για χορό, κάνουν και μια εκδρομή, όπου εκεί υπογράφεται η ατάκα που σημαδεύει όλους μας: είναι ωραίο που μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό. Αυτό λέει η Σόφι στον μπαμπά της.
Η ταινία που βλέπεις για να κλάψεις
Κι εκεί αντιλαμβάνεσαι το νόημα του Aftersun και το πώς μπορεί μια καθαρά προσωπική ιστορία να υποδεχτεί μέσα της όλους εμάς, τον καθένα μας ξεχωριστά. Είναι εκεί που καταλαβαίνεις πως η ταινία μιλά για την μοναχική διαδρομή μας στη ζωή, όπου ακόμα κι η μάνα με τον πατέρα μας είναι περαστικοί, όπου γνωρίζουμε ανθρώπους και μας βαθαίνουν οι σχέσεις μας με αυτούς, μας σκάβουν βαθιά, ώστε να νιώθουμε πως θα αφήσουν δυσαναπλήρωτο κενό όταν φύγουν από τη ζωή μας. Και θα φύγουν. Όλοι φεύγουν. Κάποιοι προγραμματισμένα, άλλοι απρογραμμάτιστα.
Είναι πολύ αδυσώπητη ταινία το Aftersun. Αμείλικτη. Κι ας μην της φαίνεται. Ειδικά με τον τρόπο που τελειώνει, με αυτό το βλέμμα και τον αποχαιρετισμό…Το γράφουμε και θέλουμε να κλάψουμε σχεδόν.
Κι επειδή είναι τόσο αδυσώπητη, συνίσταται να την δεις τώρα που είναι καλοκαίρι, τώρα που ίσως το θέρος κάπως να μακιγιάρει τις επώδυνες σκέψεις που προκαλεί, τώρα που ελέω άδειας πόλης, μπορεί να νιώσεις πιο άνετα να κλάψεις και να περιπλανηθείς αναλύοντας τις σκέψεις σου. Ή να βγεις στην ταράτσα και να κοιτάξεις τα αστέρια, την Ακρόπολη, ένα τοπόσημο-ορόσημο που θα σου τραβήξει την προσοχή από το να κοιτάς μέσα σου.
Η ταινία είναι διαθέσιμη στην Cosmote TV για να την δεις σήμερα το βράδυ στο σπίτι σου, κι αν χρειαστείς μια παρέα καλή, τηλεφώνησε στον αριθμό που είχε πει ο Γιώργος Λεμπέσης!
