Περιεχόμενα
Γνωρίζετε όλοι αυτή τη φάση που διαβάζετε έναν τίτλο στα social media σε μια ανάρτηση, πατάτε το link και όταν μπαίνετε μέσα, ο τίτλος με το περιεχόμενο έχουν μια απόσταση ετών φωτός. Ε, το Argylle, μια ταινία που είχαμε και τη φαεινή ιδέα να την βάλουμε στις πολυαναμενόμενες του πρώτου μισού του 2024, είναι ακριβώς αυτός ο clickbait τίτλος. Αν υπάρχει clickbait ταινία, είναι αυτή.
Επειδή είμαι φουντωμένος με αυτό που είδα από το Argylle και δύσκολα θα μου ξεφύγουν spoilers, αν έχεις ψηθεί τόσο να πας να την δεις, καλό είναι να αποχωρήσεις από το κείμενο, για να μην το χω και βάρος ότι σου το χάλασα, επηρέασα το μυαλό σου.
Αφού λοιπόν είχες την ευκαιρία σου να φύγεις και δεν έφυγες, όπως έχει πει κι ο Βαλάντης, δε θα φταίω για ό,τι γίνει από τούδε και στο εξής.
Το Argylle είχε όλα τα υλικά, όλα τα υλικά, στη θεωρία δεν του λείπει απολύτως τίποτα. Έχει ένα καλό σενάριο, ανήκει σε ένα genre που πάντα είναι απολαυστικό, έχει ένα καστ φανταστικό, αψεγάδιαστο, μόνος μου να το έκανα, δε θα μπορούσα να το κάνω πιο απολαυστικό για μένα, έχει μέχρι και γάτα σε σημαντικό ρόλο, ξεκινάει και εντυπωσιακά με τον Καβίλ να βάζει τη Dua Lipa με ανοιχτά πόδια στο κεφάλι του και να απλώνει τους μυς της η κοπέλα καθώς χορεύει στον αέρα, τι άλλο να ζητήσει κανείς δηλαδή, και 2 ώρες μετά, αναρωτιέσαι γιατί έκατσες ως το τέρμα.
Αν δεν είχα φάει μια ωραία πίτσα, πιθανότατα στα μισά θα είχα σηκωθεί να φύγω, γιατί κάπου εκεί καταλαβαίνεις τι κοροϊδία σου έχει παίξει τελικά το σενάριο και ο σκηνοθέτης. Κάποιοι το τόλμησαν γιατί έκαναν το λάθος να επιλέξουν ποπ κορν αντί για πίτσα. Ή το σωστό.
Η πλοκή του Argylle
Anyway, το Argylle είναι μια ταινία κατασκοπευτική, κωμικό spy film, με τον Αργκάιλ να είναι ένας κατάσκοπος που τα βάζει με το διεθνές έγκλημα. Αυτός είναι ο Καβίλ. Στο team του είναι ο Τζον Σίνα και η Αριάνα ΝτεΜπόουζ και αντίπαλος τους η Dua Lipa στον ρόλο της ΛαΓκράντζ. Σε μια αποστολή λοιπόν, στη Σαντορίνη, πάει ο Αργκάιλ να την πιάσει, αυτή τον έχει ψυλλιαστεί, του στήνει παγίδα, αυτός ξεφεύγει και μετά αρχίζει η καταδίωξη στο νησί από τα ψηλά που ήταν μέχρι κάτω το λιμάνι.
Σε αυτή την καταδίωξη ο Αργκάιλ έχει καταστρέψει τις μισές σκεπές, έχει διαλύσει κάμποσα σπίτια, θα έπρεπε να διωχθεί για καταστροφή περιουσίας, η ΛαΓκράντζ μπαίνει με τη μηχανή σαν άλλος κάγκουρας μέσα σε σπίτια για να φύγει, αλλά στο λιμάνι την περιμένει ο Γουάιατ (Σίνα) και την πιάνει με το ένα χέρι και την σηκώνει από τη μηχανή καθώς αυτή είναι εν κινήση. Την καθίζουν σε ένα καφενείο για ανάκριση κι εκεί μαθαίνουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι η αφήγηση από το βιβλίο της Έλι Κονγουέι (Μπράις Ντάλας Χάουαρντ), μιας πολύ επιτυχημένης συγγραφέα.
Κάπου εκεί, ως θεατής, θα αρχίσεις να σκέφτεσαι, μάλλον, ότι δεν είναι προφανώς μια ταινία που απλά αυτή αφηγείται στο κοινό της και βλέπουμε την αφήγηση σε μορφή εικόνας, δεν βλέπεις ταινία του Γουές Άντερσον. Οπότε, θα εικάσεις ότι το twist θα είναι πως οι fictional χαρακτήρες της είναι πραγματικοί και κάπου θα εμφανιστούν.
Πολύ γρήγορα αυτή η υπόθεση καταρρίπτεται, άμα τη εμφανίσει του Έιντεν (Σαμ Ρόκγουελ), ο οποίος λέει στην Έλι ότι τα βιβλία της προαναγγέλουν πράγματα που συμβαίνουν όντως στον κόσμο της κατασκοπείας και των διεθνών συμμοριών, με κορυφαία το Παράρτημα. Και το τελευταίο της βιβλίο, για την ακρίβεια αυτό που ετοιμάζει, πριν καν εκδοθεί, έχει προφητεύσει πράγματα, με αποτέλεσμα να μπει στο στόχαστρο και της καλής και της κακής κατασκοπείας.
Οπότε, ακολουθεί τον Έιντεν με σκοπό να βρουν έναν Βρετανό χάκερ ονόματι Μπακούνιν – όχι, δεν είχε κάποιο πτυελοδοχείο, ούτε είχε συνεισφορά στο σενάριο ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου – από τον οποίο θα πάρουν ένα στικάκι που θα αποδεικνύει την δράση του Παραρτήματος.
Ως αυτό το σημείο, η συμμετοχή του Καβίλ, του Αργκάιλ, είναι ως παραίσθηση της Έλι, που χρησιμοποιεί τη φιγούρα του ως μηχανισμό άμυνας, για να αντεπεξέλθει σε όσα της συμβαίνουν και τη σοκάρουν. Οπότε, έχω ψιλοαρχίσει να κατανοώ ότι δύσκολα να δούμε σε ρόλο ουσίας τον Καβίλ, αφού και στη σκηνή στο τρένο, κάνει την εμφάνιση του σε διακεκομμένα δευτερόλεπτα, όσο ανοιγοκλείνει τα μάτια της η Έλι. Και πάλι όμως, με τον Έιντεν να είναι μια καλή εναλλακτική και με τον Καβίλ σε αυτή την εκδοχή, ικανοποίηση μπορεί να νιώσει κάποιος. Αρκεί να εμφανιστεί και η Dua Lipa.
Ε λοιπόν παιδιά, ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ! Καθόλου. Ντιπ. Μετά την εναρκτήρια σεκάνς, δεν την ξαναβλέπουμε παρά σε δευτερόλεπτα που παίζει η εναρκτήρια σκηνή ως ανάμνηση. Κι αποδεικνύεται πως το Argylle είναι ένα όνομα που η Έλι δεν το εμπνεύστηκε, αλλά της το φύτεψαν στο κεφάλι με συγκεκριμένη ψυχιατρική μέθοδο, διότι το πραγματικό της όνομα είναι Ρέιτσελ Κάιλ, δηλαδή R. Kyle (Αρ-Κάιλ) και είναι κατάσκοπος που έχασε τη μνήμη της και της πούλησαν μια ψεύτικη ζωή από το παράρτημα για να την ελέγχουν.
Δε λέω, δυνατό twist, μόνο που, με όλο το συμπάθιο, δεν είναι η Μπράις Ντάλας Χάουαρντ το άτομο που μπορεί να πείσει για κατάσκοπος με τομκρουζικά στοιχεία, γιατί τέτοια έχει ο ρόλος της όπως βλέπουμε στην πορεία. Και αφού ανακαλύπτει την παλιά της φλόγα και γίνεται η ανίκητη κατάσκοπος, κάνει πράγματα που είναι εξ ορισμού άβολα και μη πειστικά, με αποκορύφωμα δύο σκηνές, μία με πατινάζ πάνω σε πετρέλαιο (ποιος το σκέφτηκε αυτό να πάρει αύξηση..;) και μία με τον Σαμ Ρόκγουελ στο φυλάκιο του Παραρτήματος. Σκηνές που τις παίζει φορώντας ένα φόρεμα που σε κάθε δευτερόλεπτο παίζει να της βγει έξω το στήθος και φαίνεται πόσο αγχωμένη είναι με αυτό.
Σταματώ εδώ με τα στοιχεία της ταινίας και επιστρέφω στα γενικά. Το Argylle μοιάζει να είναι 10 διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Πηγαίνει συνέχεια προς την υπερβολή, με αποτέλεσμα ως θεατής να δυσκολεύτηκα πολύ να ενώσω τις σκηνές μεταξύ τους και να νιώθω πως κάθε φορά έβλεπα μια άλλη ταινία. Υπερφόρτωση σε κάθε σκηνή, μια ανούσια φαντασμαγορία. Και διαρκώς ανατροπή αυτού που είχε έρθει για να ανατρέψει κάτι άλλο. Χαοτικό.
Έχει τίποτα καλό το Argylle;
Παλεύοντας να βρω κάποια καλά στοιχεία στο Argylle, ίσως το όλο gimmick με τον γάτο είχε την πλάκα του, ευχάριστες ήταν οι στιγμές με τον Ρόκγουελ και την Χάουαρντ στο σπίτι του Μπακούνιν, καλές και 2-3 ακόμα σκηνές με τον Μπράιαν Κράνστον. Δεν είναι όμως αρκετή ποσότητα για ταινία 140 λεπτών.
Ο σκηνοθέτης του Argylle, ο Μάθιου Βον, θέλησε να συνδέσει όλο αυτό το σύμπαν με το King’s Man στο φινάλε για να απογειωθεί το ασύνδετο του πράγματος, κατάφερε όμως να παραδώσει ένα Argylle που αναρωτιέσαι ως θεατής αν ήταν ταινία αυτό που είδες ή ήταν μερικές draft σκηνές από διαφημίσεις για το Super Bowl ή ταινίες που θα ολοκληρωθούν κάποια στιγμή στο μέλλον.
Ότι όλη η προωθητική εκστρατεία σε κάνει να θεωρείς πως ο Καβίλ και η Lipa είναι στο επίκεντρο της ιστορίας του Argylle και αυτό ακυρώνεται, προσωπικά μου χάλασε και το συναίσθημα απέναντι σε μια ταινία που δεν είναι τόσο κακή όσο την περιγράφω, αλλά δεν είναι και έστω ελάχιστα καλή, τηρουμένων των στοιχείων που την αποτελούν.
Κι όσο το σκέφτομαι, είμαι βέβαιος πως όλο το καστ της ταινίας, μετά τα γυρίσματα θα γελούσε με το πόσα λεφτά και πόσο εύκολα έβγαλε, κάνοντας απλά την πλάκα τους. Ούτε σε ταινίες του Άνταμ Σάντλερ που μαζεύει κάθε φορά τα φιλαράκια του, δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο.
Το Argylle ίσως είναι η πιο εκθαμβωτική ξεπέτα των τελευταίων ετών!
Για το τέλος, σας αφήνω με μερικές λήψεις με τη Dua Lipa για να παρηγορηθώ.
