Έχει πάντοτε σημασία ποιος γράφει τι. Έχει σημασία τι κίνητρα έχει αυτός που γράφει, ποιος είναι ο συναισθηματικός του κόσμος όταν γράφει, όλα αυτά που αποτελούν την ανθρώπινη ψυχή και τον νου. Όταν γράφουν κάποιοι για σινεμά, δε γίνεται να μην ανοίγονται στον αναγνώστη. Δε γίνεται να πάνε σε μια κριτική με λέξεις που χάνουν σε χροιά και είναι απλά λέξεις. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για ταινίες όπως το Asteroid City του Γουές Άντερσον.
Εν προκειμένω, είναι υποχρέωση δική μου πριν μπω σε λεπτομέρειες για τη νέα ταινία του Γουές, να προσφέρω στον αναγνώστη δεδομένα που θα του επιτρέψουν να φιλτράρει την άποψή μου για να ξέρει αν αξίζει να πάει να πληρώσει εισιτήριο για να δει το Asteroid City.
Αν για παράδειγμα, μισώ φανατικά τον Γουές, η άποψή μου έχει ελάχιστη αξία. Το ίδιο και αν τον αγαπώ no matter what.
Όσα θα γράψω από δω και πέρα για το Asteroid City, θα είναι πιο κοντά στο συναίσθημα της αγάπης για το έργο του Γουές, αλλά με μια αξιόλογη απόσταση, ώστε να έχουν και ένα μεγάλο ποσοστό αντικειμενικότητας.
Το The French Dispatch μου είχε αρέσει πολύ. Και το Asteroid City έχει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά. Όχι μόνο τεχνικής φύσεως ή στα πρόσωπα του καστ. Αλλά και στην αφήγηση, στην υπόθεση που πραγματεύεται.
Ένας αφηγητής, μια ιστορία που στήνεται fictional (στο French Dispatch ήταν ιστορίες που είχαν γίνει και αφορούσαν άρθρα των δημοσιογράφων στο περιοδικό) και μετά μια βύθιση σε έναν μαγικό ρεαλισμό. Έχει κάτι από Μακόντο και 100 Χρόνια Μοναξιάς αυτό που φτιάχνει στο Asteroid City ο Γουές Άντερσον.
Το Asteroid City είναι ένα πολύχρωμο 100 Χρόνια Μοναξιάς
Αν το 100 Χρόνια Μοναξιάς είχε φουτουρισμό, θα ήταν ακριβώς αυτό. Ένας σεναριογράφος ετοιμάζει ένα θεατρικό έργο και η ιστορία τοποθετείται σε μια πόλη στην έρημο. Το Asteroid City γεννήθηκε από την πτώση ενός αστεροειδή εκεί. Δεν το παρήγαγε ο αστεροειδής, αλλά καθώς ήταν ένα αξιοθέατο, δημιουργήθηκαν μικρές επιχειρήσεις εκεί που εκμεταλλεύονταν την απήχηση του θεάματος.
Εκεί εγκλωβίζεται ο Όγκι Στίνμπεκ (Τζέισον Σουάρτσμαν) με τα 4 παιδιά του, τις 3 μικρές κόρες του και τον έφηβο σχεδόν γιο του. Το αμάξι τους χαλάει και περιμένουν εκεί μέχρι να πάει να τους παραλάβει ο πεθερός του (Τομ Χανκς) που δεν τον συμπαθεί. Η κόρη του και γυναίκα του Όγκι, έχει πεθάνει. Τα παιδιά το μαθαίνουν στο Asteroid City. Καμία σημασία δεν έχει για την πλοκή.
Όλη η πλοκή επικεντρώνεται γύρω από τη γιορτή της Ημέρας του Αστεροειδούς, με τις στρατιωτικές αρχές να έχουν στήσει μια εκδήλωση και να έχουν κάνει μια προσομοίωση της πτώσης. Μόνο που στο ξαφνικό, κατεβαίνει ένα εξωγήινο σκάφος και εμφανίζεται ένας εξωγήινος.
Όλο το Asteroid City μπαίνει σε καραντίνα σε περίπτωση που μπορεί να έχει εξαπλωθεί κάποιος εξωγήινος ιός και αυτό που εξελίσσεται, είναι η γνωστή σουρεάλ μαγεία του Άντερσον. Φλερτ, νωχέλεια, αποκόλληση από τις κοινωνικές νόρμες, όλα όσα δηλαδή αποτελούν τη μανιέρα του Γουές που τόσο αγαπάμε, βρίσκονται σε αυτή την αφήγηση.
Η Σκάρλετ Γιοχάνσον έχει, ίσως, την καλύτερη ερμηνεία της ταινίας, κάτι που αποδεικνύει πως έχει πολλά να δείξει και να προσφέρει. Συνήθως, στις ταινίες του Άντερσον, η Τίλντα Σουίντον και ο Άντριεν Μπρόντι είναι αυτοί που καταφέρνουν να ξεφύγουν από την ισοπέδωση του σκηνοθέτη.
Στο Asteroid City δεν το πέτυχε ο Τομ Χανκς, δεν το πέτυχε ο Σβάρτσμαν, δεν το πέτυχαν όλοι όσοι εμφανίζονται, το πέτυχε, ευνοούμενη και από τον ρόλο της, η Σκάρλετ.
Δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον κάτι καινούργιο να ειπωθεί και να γραφτεί από κάποιον για μια ταινία του Άντερσον, από τη στιγμή που το Asteroid City έχει τον φορμαλισμό του σκηνοθέτη του και δεν φέρνει κάτι καινούργιο στον θεατή.
Πώς να κρίνεις έναν πίνακα;
Κι αυτό είναι και το δίκοπο μαχαίρι που αναφέρθηκε στην αρχή. Αν δεν είσαι παθιασμένος με τον Γουές, το Asteroid City μπορεί και να το βουλιάξεις στα Τάρταρα. Αν είσαι ερωτευμένος με το σύμπαν του, δεν έχεις καν ανάγκη να συζητήσεις, να βρεις κάποιο νόημα, να ψάξεις για ένα απώτερο μήνυμα. Ο Άντερσον, όπως έχουμε γράψει ξανά στο παρελθόν, είναι πια ένας ζωγράφος, παρά motion picture artist.
Είναι ό,τι πιο κοντινό σε ακινησία πίνακα οι ταινίες του. Κι αυτό δεν συμβαδίζει ιδιαίτερα με το κοινό όπως διαμορφώνεται σήμερα.
Γι’ αυτό και στο τέλος της ημέρας, ελάχιστη σημασία έχει που θα πω εγώ ότι απόλαυσα την ταινία. Δεν είμαι ούτε στο 1% αντικειμενικός. Είδα το Asteroid City σε θερινό σινεμά στον Φλοίσβο. Ειδυλλιακά. Θα με πάρεις στα σοβαρά; Όχι.
Καλύτερα να πας να δεις το Asteroid City στο σινεμά που το έχει φέρει η Tanweer και το μόνο που μπορώ να σου εγγυηθώ είναι ότι δεν θα το μετανιώσεις.
