Έχουν περάσει χρόνοι δέκα, μάτια μου, μαύρα μάτια μου κι η Neytiri έγινε μάνα 4 παιδιών με τον Jake Sully μπαμπά και το Avatar επέστρεψε με τρόπο που μπορεί να μην είναι θριαμβευτικός, αλλά κι αυτό είναι κάτι το υποκειμενικό.
13 χρόνια μετά, το σύμπαν της Πανδώρας επέστρεψε, αυτή τη φορά για να έχει μια συνέχεια, αφού ο James Cameron θα κάνει άλλες 3-4 ταινίες, αναλόγως και πώς θα πάνε εμπορικά το The Way of The Water και η επόμενη, που θα μπει σε λίγο καιρό σε φάση γυρισμάτων.
Δεν είναι και κάτι απλό να μπορέσεις να ξεπεράσεις κάτι που μέχρι το Avengers: Endgame ήταν το πιο εμπορικό φιλμ στην Ιστορία του Κινηματογράφου. Η δουλειά είναι ακόμα πιο δύσκολη δεδομένης της χρονικής απόστασης, αφού πίσω στο 2009 ήταν διαφορετικά τα μέσα που ήταν διαθέσιμα στον Cameron και έχουμε δει σε αρκετές περιπτώσεις (λέγε με Hobbit), ότι η καλύτερη τεχνολογία δε σημαίνει απαραίτητα και καλύτερη αποτύπωση.
Παρόλα αυτά, η παραγωγή του Avatar δεν αφέθηκε εντελώς στο CGI, αλλά είχε κοστούμια, είχε μπόλικες ώρες με βάψιμο κάθε μέρα στους πρωταγωνιστές, άρα προσπάθησε αρκετά να διατηρήσει μια αυθεντικότητα στην εικόνα. Και το κατάφερε. Όπως κατάφερε ο Cameron με το The Way of The Water να φτιάξει έναν νέο κόσμο στην Πανδώρα που να είναι με ντοκιμαντερίστικες προεκτάσεις και με ξεκάθαρους συμβολισμούς ως προς την πραγματική ζωή.
Το δεύτερο Avatar δεν έχει κάποιο epicness στη σύγκρουση των Ανθρώπων του Ουρανού με τους Νάβι και τις Φυλές της Πανδώρας, αφού με εξαίρεση ένα 5λεπτο, όλα καταλήγουν στην one on one σύγκρουση του Jake με τον Quaritch.
Συνολικά, η αφήγηση του sequel δεν διαφοροποιείται σε εξωπραγματικό βαθμό από την πρώτη ταινία, υπάρχει εν τούτοις ένα στοιχείο που, τελικά, γίνεται ο πυρήνας της ιστορίας. Ο λόγος για την ωρίμανση, την «ώρα να γίνω ενήλικος» φάση στην οποία καλούνται να περάσουν οι δύο γιοι του Jake και της Neytiri και στην αναζήτηση του εαυτού τους που κάνουν όλα τα παιδιά, ιδίως η Kiri και στο τέλος και ο Spyder.
Avatar: 190 λεπτά διάρκεια που δεν βαριέσαι ούτε σε ένα
Η ταινία χωρίζεται σε τρία βασικά μέρη. Το πρώτο είναι η υπενθύμιση του τι έχει συμβεί και η εγκατάλειψη του Δάσους από τους Sully που πάνε να κρυφτούν κάπου μακριά, για να μην φέρουν τον πόλεμο στους δικούς τους.
Το δεύτερο είναι η μετεγκατάσταση στις Φυλές της Θάλασσας, στους Μετκαγίνα, και σε μια απεικόνιση εθίμων και παραδόσεων της Φυλής, στον σεβασμό τους προς το φυσικό περιβάλλον, στην πνευματική τους ένωση με τα θαλάσσια όντα και στη συνειδητοποίηση πως η ύλη όλων ανήκει στη θάλασσα. Η θάλασσα δίνει και η θάλασσα παίρνει. Από εκεί ξεκινά η ζωή στο Avatar, από την καρδιά της Μεγάλης Μητέρας, και εκεί ολοκληρώνεται με τον θάνατο και την επιστροφή στην καρδιά.
Και το τρίτο είναι η υπεράσπιση βωμών και εστιών απέναντι στον εχθρό που θα είναι πάντα ο καταστροφέας άνθρωπος. Το δεύτερο Avatar είναι ακόμα πιο σαφές στους παραλληλισμούς του και φανερώνει και τις βαθιές οικολογικές ανησυχίες του James Cameron, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, συμμετείχε σε μια συνέντευξη τύπου που έγινε σε ενυδρείο και σε χώρο εκμετάλλευσης δελφινιών για «διασκέδαση».
Τα τουλκούν είναι όλα τα θηλαστικά της θάλασσας που δολοφονούνται αφειδώς κάθε μέρα από τα μεγάλα αλιευτικά, οι Φυλές της Θάλασσας είναι όλοι οι ιθαγενείς που σφαγιάστηκαν από τους δυτικούς και όσοι βλέπουν τα φυσικά τους περιβάλλοντα να καταστρέφονται από τον «πολιτισμό», είτε άμεσα με φωτιές και αποψιλώσεις, είτε έμμεσα με την κλιματική κρίση.
Είναι κεντρικό σημείο του Avatar η σύνδεση των όντων με τη γη, με το χώμα, με το νερό, με όλα τα όντα και ο σεβασμός στην ισορροπία. Κι ο άνθρωπος είναι αυτός που την διαταράσσει. Μέσα σε αυτά τα 13 χρόνια από την πρώτη ταινία, ο Cameron είχε και μια εμπειρία ζωής, αφού βυθίστηκε στα 10.000 μέτρα στη θάλασσα με υποβρύχιο, οπότε μπόρεσε να αποτυπώσει με αυτές τις εικόνες που είδε, με πολύ εντυπωσιακό τρόπο τα νερά της θάλασσας των Μετκαγίνα.
Το Avatar: The Way of The Water μπορεί να μην είναι κάποια ταινία-ορόσημο σε 5-10-15 χρόνια, αλλά είναι μια ταινία που βάζει στο αδράχτι πολύ σημαντικές ανησυχίες της ανθρώπινης ύπαρξης σε κάθε εποχή και έχει ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αψεγάδιαστο, αφού χτίζει έναν καινούργιο κόσμο με τον ίδιο καταπληκτικό τρόπο που το έκανε π.χ. ο Peter Jackson στα Lord of the Rings.
Κι αυτό είναι το σινεμά, πέρα από τις ερμηνείες κτλ. Είναι κι ένα ταξίδι σε κόσμους που δεν θα υπάρξουν ποτέ, άρα ένα ταξίδι μέσα στο υποσυνείδητο και το ασυνείδητο, ένα ταξίδι στα όνειρα. Και το Avatar 2 είναι ένα όνειρο, ακόμα και με τις εφιαλτικές τους στιγμές. Όπως αυτή που έχουμε στο τέλος, το οποίο δεν είναι happy end και πολύ σωστά δεν είναι. Η ζωή πρέπει να έχει απώλειες, κι ας είναι οι πιο άδικες, οι πιο επώδυνες.
Άλλωστε, κάθε απώλεια, η ζωή ξέρει να την αναπληρώνει. Το θέμα είναι να επιθυμούμε να το δούμε. Και το Avatar είναι ένα μάθημα. Όσο fictional κι αν είναι, παραμένει μάθημα.
Ναι, είναι ένα blockbuster. Ναι, είναι ένα μεγάλο κινηματογραφικό franchise. Αυτό δεν του αφαιρεί όμως από ουσία. Ούτε θα απολογηθεί που δημιουργεί ένα CGI σύμπαν. Έχει να πει μια ιστορία και την λέει με τρόπο συγκινητικό, ρομαντικό, χωρίς να μακιγιάρει τις άσχημες πλευρές της ζωής.
* Το Avatar: The Way of The Water κυκλοφορεί στις αίθουσες σε διανομή της Feelgood.
Διαβάστε ακόμη στο intronews.gr:
Τέλος εποχής για τον Henry Cavill ως Superman – Η DC τον θέλει (μάλλον) για άλλον ήρωα
Oppenheimer: Ανακοινώθηκε η ημερομηνία κυκλοφορίας της νέας ταινίας του Christopher Nolan
