Μερικές φορές, η αφαιρετικότητα εμπλουτίζει μια ταινία. Μια ασπρόμαυρη ταινία, μπορεί να δώσει βαθύτητα, σωστή σκιαγράφηση και μυστήριο. Μια αίσθηση νοσταλγίας. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που στα φετινά βραβεία των Όσκαρ, υπάρχει έντονη συζήτηση γύρω από μονοχρωματικές ταινίες, οι οποίες για διαφορετικούς λόγους επέλεξαν αυτόν τον τρόπο έκφρασης ως αισθητική παρέμβαση.
Ωστόσο όλες του έχουν ένα δυνατό κοινό σημείο: την επιθυμία να τοποθετήσουν τον θεατή σε μια κατάσταση μακριά από το σήμερα και από το εδώ. Όπως εξηγεί ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας C’mon C’mon, Mike Mills, ο οποίος επέλεξε το ασπρόμαυρο, η ταινία είναι μια ζωγραφιά όχι πίνακας. Σκοπός του ήταν να δώσει την αίσθηση του ντοκιμαντέρ.
Έχει την αμεσότητα μιας ζωγραφιάς, σε αντίθεση με την επισημότητα ενός πίνακα
Η επιλογή του ασπρόμαυρου δεν επηρεάζει τον σκηνοθέτη, ωστόσο αλλάζει την δουλειά οποιουδήποτε άλλου που εργάζεται για το πρότζεκτ, ιδιαίτερα τους σχεδιαστές κοστουμιών, παραγωγής και τους κινηματογραφιστές.
The Power of The Dog: Γιατί μπορεί να κάνει την έκπληξη και να πάρει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας
Στη διαδικασία παραγωγής, πρέπει να σκεφτούν όλοι σε ασπρόμαυρο, κάτι που είναι πιο δύσκολο από ότι φαίνεται.
Το σύγχρονο, συγκινητικό δράμα C’mon C’mon, με πρωταγωνιστή τον Joaquin Phoenix στον ρόλο ενός μοναχικού θείου που πρέπει να φροντίσει την διασωληνωμένη ανιψιά του, δεν θα μπορούσε να διαφέρει περισσότερο από κάθε άλλη ταινία αυτής της σεζόν.
Η Τραγωδία του Μάκμπεθ (The Tragedy of Macbeth), με σκηνοθέτη τον Joel Coen, ο οποίος δίνει την δική του εκδοχή στο σαιξπηρικό έργο και τους Denzel Washington και Frances McDormand, ως ένα ζευγάρι αιμοδιψών ανθρώπων.
Τέλος, το αυτοβιογραφικό Belfast του Kenneth Branagh, μιλάει για την ιστορία μιας σκληρά εργαζόμενης οικογένειας Ιρλανδών, στα χρόνια της μεγάλης κρίσης στα τέλη του 1960.
Όταν αναφερόμαστε στο πώς και το γιατί επιλέγουν οι σκηνοθέτες το ασπρόμαυρο, πάντα καταλήγουμε σε μια απάντηση: αφαιρετικότητα.
Την ώρα που ο Μάκμπεθ βυθίζεται στο σκότος, το Belfast χρησιμοποιεί το ασπρόμαυρο για να δημιουργήσει μια αίσθηση νοσταλγίας. Η ταινία φέρει αναλαμπές χρώματος, όταν οι χαρακτήρες παρακολουθούν τηλεόραση ή θέατρο και ξεκινάει με μια εισαγωγή της σύγχρονης πόλης.
Πέρα από την αφαιρετικότητα, ο όρος υφή, προστίθεται συχνά στη συζήτηση γύρω από τέτοιου είδους ταινίες. Η ταινία είναι πολύ συναισθηματική, εξηγεί ο Ζαμπαρλούκος.
Πηγή: Vanity Fair
