Περιεχόμενα
Η προδιάθεση που έχει κάποιος όταν πάει να δει μια ταινία, είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο της συνολικής εμπειρίας. Ό,τι δει, ό,τι αισθανθεί, θα γίνει μέσα από το πρίσμα της προδιάθεσης. Κι αυτή δεν διαμορφώνεται μόνο από το τι προσδοκίες έχει για την ταινία με βάση το στόρι, τη σκηνοθεσία και τους ηθοποιούς. Αλλά κι από παράγοντες που δεν σχετίζονται με το σινεμά. Σχετίζονται όμως με την ψυχολογία του θεατή, με την εποχή, με το περιβάλλον της κάθε αίθουσας, με το κοινό στην αίθουσα.
Αυτό δεν ισχύει μόνο για τις ταινίες, αλλά για κάθε εμπερία της ζωής μας. Το πώς θα γευτούμε κάτι, πώς θα παρακολουθήσουμε κάτι, έχουν παραμέτρους που επηρεάζουν την τελική αίσθηση που δε σχετίζονται με την εκάστοτε τέχνη.
Η ταινία The Bikeriders είναι μια από αυτές που σου ζητάνε να έχεις προσδοκίες. Αλίμονο αν δεν έχουμε προσδοκίες από ταινία με κεντρικό πρωταγωνιστικό δίδυμο τον Τομ Χάρντι και τον Όστιν Μπάτλερ, που έχει και για θεματική την ιστορία μιας συμμορίας μηχανόβιων και το πώς τα πράγματα αλλάζουν τόσο πολύ στο πέρασμα του χρόνου, ώστε οι παρόντες στο ξεκίνημα, δεν αντέχουν πια να συνεχίσουν με τη νέα γενιά.
Το The Bikeriders ανέβασε ψηλά τις προσδοκίες, αλλά κατάφερε και να ανταποκριθεί, να τις ικανοποιήσει. Και με την ιστορία συνολικά, αλλά και με τον τρόπο αφήγησης, και με τις ερμηνείες των ηθοποιών, και με την ατμόσφαιρα που συνέθεσε ως προς την εποχή που αφορά η ιστορία.
Οι Βάνδαλοι ήταν, με άλλο όνομα, μια λέσχη μηχανόβιων που ιδρύθηκε στα 60s κάπου στο Σικάγο και για μια δεκαετία περίπου λειτουργούσε σαν μια οικογένεια για τα μέλη της. Όμως, όσο περνούσαν τα χρόνια, το όραμα του ιδρυτή άρχιζε να ξεθωριάζει για κάποιους, άλλοι ήθελαν να πάρουν μερίδιο από αυτή την οικογένεια, είχαν όμως ένα διαφορετικό όραμα κι έτσι η λέσχη κακοφόρμισε και έγινε συμμορία.
Όχι ότι δεν ήταν και πριν. Είχε στοιχεία. Απλά ήταν πιο διακριτικά και πιο «ηθικά», αν μπορεί κάποιος να το υποστηρίξει αυτό. Εν πάση περιπτώσει, στον κώδικα τιμής του εγκλήματος, άλλο είναι να δέρνεις και να καις μαγαζιά πού και πού, και άλλο να σκοτώνεις, να κάνεις εμπόριο ναρκωτικών και σωματεμπορία και να σπέρνεις τον θάνατο σε όποιον σου αντιστέκεται.
Τι αφορά η ταινία
Στην ταινία The Bikeriders, η Τζόντι Κόμερ υποδύεται την Κάθι, σύντροφο του Μπένι (Όστιν Μπάτλερ), που αφηγείται τα έργα και ημέρες της συμμορίας στα χρόνια της αγνότητας.
Ιδρυτής των Βανδάλων ήταν ο Τζόνι (Χάρντι) ένας οδηγός φορτηγού, που ήθελε να φτιάξει ένα μέρος όπου θα νιώθει ότι ανήκει, όπου θα ξεφεύγει από την καθημερινότητα της ζωής του και θα μπορεί να κρατήσει ζωντανή την ανάγκη του να παίξει ως αγόρι και όχι ως άντρας. Αυτό είναι πάντα το κίνητρο των ανδρών σε όλες τις κουταμάρες που κάνουν: πιστεύουν πως θα αναζωπυρώσουν το αγοράκι μέσα τους και πως αν ασπαστούν την παιδική μαλακία, θα είναι ευτυχείς.
Κι αν ενώσεις τον έναν με άλλον έναν, τότε η μαλακία διπλασιάζεται. Κι αν τους κάνεις πολλούς, η ψυχολογία της ομάδας, του ανήκειν σε ένα σύνολο που σε προστατεύει από τα πάντα και σε κάνει να νιώθεις άθικτος, τότε πολλαπλασιάζεται και νιώθεις ότι σου ανήκει ο κόσμος.
Αυτό συμβαίνει σε αυτή τη λέσχη με τα περισσότερα μέλη της. Όλοι θα ήθελαν να είναι οι ηγέτες, αλλά δεν θέλουν να μπλέξουν με όλα όσα διαχειρίζεται ο Τζόνι, με το να κουμαντάρουν τους ατιθάσευτους άλλους και γι’ αυτό τον υπακούνε και τον ακολουθούν.
Τα χρόνια περνάνε, ο Τζόνι νιώθει κουρασμένος, βλέπει το τοπίο γύρω του να αλλάζει σε επίπεδο χαρακτήρων, βετεράνοι του Βιετνάμ μπαίνουν στη λέσχη, ανοίγουν παραρτήματα ανεξέλεγκτα σε άλλες περιοχές και είναι ξεκάθαρο πως το όραμα του δεν του ανήκει πια. Το έχουν πάει όλοι και το τραβάνε μανιωδώς. Και του βγάζουν τα χέρια και τα πόδια και το κάνουν κάτι άλλο.
Ο Μπένι είναι ο μόνος άνθρωπος που εμπιστεύεται και αυτός που θεωρεί ότι έχει τα πάντα για να πάρει τα ηνία και να τον ακούσουν οι άλλοι, να σταθούν στο πλάι του. Ο Μπένι είναι λιγομίλητος, πέφτει στο πεδίο της μάχης για τη λέσχη χωρίς δεύτερη σκέψη και ξέρει να προστατεύει. Αλλά βλέπει τον Τζόνι ως τον απόλυτο θεό. Και δεν θέλει να τον χάσει.
Ο Μπένι είναι για την Κάθι και τον Τζόνι σαν ένα βραβείο που το διεκδικούν, αλλά κατανοούν πως δεν μπορεί να ανήκει μόνο σε έναν ή στον άλλον, τον μοιράζονται. Ο Τζόνι γιατί βλέπει έναν γιο ή μικρό αδερφό σε αυτόν, η Κάθι γιατί βλέπει έναν άντρα-παιδί.
Τα ναρκωτικά και η βία αυξάνονται στην κοινωνία και τέτοια στοιχεία δεν γίνεται να μην φτάσουν μέσα στη συμμορία, οπότε το τέλος του ονείρου για τους «παλιούς», φτάνει και ποτέ κανένα τέλος δεν έγινε χωρίς πόνο.
Νοσταλγία και ματαίωση
Η ταινία The Bikeriders είναι μια αποτύπωση της σκληρής πραγματικότητας της ζωής. Αν αφήσουμε στην άκρη το κομμάτι της βίας, όλοι οι άνθρωποι έχουμε αφήσει στο παρελθόν μας ομάδες ανθρώπων στις οποίες ανήκαμε, αλλά οι περιστάσεις και το πέρασμα του χρόνου τις διέλυσαν. Οι παρέες στο σχολείο, η παρέα στη φοιτητική ζωή και γενικότερα σε κάθε περιβάλλον που ήταν κοινός τόπος συνάντησης, υπήρξε μια παρέα με ένα όραμα. Αρκούσε να γίνει η αρχή, να φύγει ένας, ή να εμφανιστεί ένας με διαφορετικές καταβολές και κίνητρο, για να τελειώσει.
Η έννοια της ματαίωσης είναι το βασικό στοιχείο στην ταινία The Bikeriders. Έχεις τις καλύτερες προθέσεις, θέλεις να προσφέρεις μια οικογένεια, θέλεις να είσαι μέλος μιας οικογένειας που τα μέλη της τα έχεις διαλέξει και δεν σχετίζεστε με υποχρεωτικούς συγγενικούς δεσμούς, αλλά αυτό ακριβώς είναι και το ελάττωμα. Όταν θα έρθει η ώρα του σχίσματος, ο συγγενικός δεσμός δεν θα μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα και να κλείσει την πληγή. Θα είναι ανοιχτή για να θυμίζει.
Θεωρώ πως η ταινία είναι ιδανική για καλοκαίρι, γιατί φέρνει μια νοσταλγία του παρελθόντος, χαϊδεύει τις εσωτερικές πληγές του καθενός μας από τις απώλειες που είχαμε στη ζωή μας κι από το αν ποτέ καταφέραμε να ζήσουμε κάτι ως το τέλος του μέχρι που δεν είχε άλλο να δώσει ή αν αφήσαμε ζουμί πίσω μας.
Ο Τομ Χάρντι και η Τζόντι Κόμερ κάνουν τρομερή δουλειά στην ερμηνεία τους στην ταινία, ειδικά η Κόμερ που είναι και αφηγήτρια της διαδρομής των Βανδάλων. Ο Μπάτλερ δεν έχω καταλήξει ακόμα αν μπορεί να παίξει κάτι ή έχει το ίδιο στυλ και απλά κερδίζει από τη μπάσα φωνή του και το άκρατο sex appeal του. Μου δείχνει πως είναι καλός για πιο σιωπηλούς ρόλους γιατί έχει το πλεονέκτημα του να μπορεί να αποτυπώσει στο βλέμμα του τη ματαίωση, την ελάχιστη προσπάθεια.
Ο σκηνοθέτης Τζεφ Νίκολς πάντως, κάνει πολύ καλή δουλειά στο να ζωγραφίσει τον πίνακα της εποχής, με μια εικόνα που κιτρινίζει, έχει μια χλωμάδα, όπως ακριβώς είναι και οι αναμνήσεις μας από το παρελθόν, και σε κάνει να υποδέχεσαι ακόμα και τις σκληρές στιγμές με κατανόηση και να προχωράει το συναίσθημά σου, να μην προσκολλάται στη στιγμή.
Κάπως έτσι έχει γραφτεί μέσα μου αυτή η ταινία και είναι μια ολοκάθαρα υποκειμενική οπτική, με ελεγειακή διάθεση, έτσι είμαι όμως εγώ, έτσι ήταν το συναίσθημα της στιγμής όταν την είδα και έτσι εξελίσσεται ως τη στιγμή που γράφω αυτές τις λέξεις μέσα μου.
Οπότε, αν με ρωτάς, ναι, η ταινία The Bikeriders είναι για να την δεις με την παρέα σου σε ένα θερινό σινεμά και έχει όσα αποζητάς από μια bike gang ταινία. Αν έχεις δει Sons of Anarchy, Mayans MC και οτιδήποτε άλλο υπάρχει, ετοιμάσου να περάσεις πολύ γεμάτα.
* Φωτογραφίες: Focus Features
** Το The Bikeriders κυκλοφορεί στα θερινά σινεμά από την Tanweer
