Τι σου είναι αυτό το ρημάδι το μυαλό; Είναι πραγματικά τρομερό ότι πάει και θυμάται πάντα πιο έντονα είτε αυτό που διαφέρει είτε το τελευταίο χρονικά. Κι αν αυτό γίνεται με κάτι θετικό, λες οκ, έτσι ναι. Έλα όμως που δε συμβαίνει ποτέ με το θετικό. Κάπως έτσι, φτάσαμε στην 6η σεζόν του Cobra Kai, στο 2ο μέρος που κυκλοφόρησε την περασμένη Παρασκευή, και ενώ έχουμε πάρει 5 πολύ ωραίους κύκλους από τη σειρά, φτάνουμε να είμαστε πιο ξενερωμένοι από τη μία, την 6η, και να ξεχνάμε ό,τι ωραίο είχαμε.
Είναι μια ειμαρμένη σαφώς, ειδικά στην εποχή μας, αφού ούτως ή άλλως ακόμα και μια σειρά να σου αρέσει πολύ, αν είσαι άνθρωπος που βλέπει 10-15 καινούργιες κάθε χρόνο, όπως εμείς που το κάνουμε για τη δουλειά, αναγκαία θα εξαφανιστούν όλα, θα πάνε σε ένα σημείο της συναισθηματικής μνήμης μη προσπελάσιμο, στο νεκροταφείο των παρελθοντικών συναισθημάτων και, αναπότρεπτα, θα μένει το τελευταίο, ιδίως αν είναι αρνητικό.
Είναι η απόδειξη πως τα άσχημα πράγματα μας κρατούν σε εγρήγορση, μας κινητοποιούν, αυτό που συμβαίνει με το Cobra Kai. Όσο μας άρεσε, δεν είχαμε και κάτι ουσιώδες να γράψουμε και σε μια συναισθηματική νιρβάνα ήμασταν. Το αρνητικό σου μένει γιατί σου δίνει κίνητρο να πας στο επόμενο επίπεδο, να βρεις τον τρόπο να μην βαλτώσεις.
Υπό αυτή τη σκοπιά, είναι λογικό που το Cobra Kai στην 6η σεζόν του είναι μια σειρά που μοιάζει να έχει πατήσει το κουμπί της αυτοκαταστροφής. Το 1ο μέρος, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο, ήταν στο όριο του απαράδεκτου. Το 2ο μέρος, ξέφυγε κάπως από αυτό το όριο, αλλά όχι τόσο ώστε να ξεχαστεί το 1ο.
Έχει πολλά ζητήματα στο σενάριο, αυθαίρετες μεταβάσεις, έχει αυτό το πράγμα που ο Κριζ είναι καταζητούμενος και πάει με τόση άνεση στη Βαρκελώνη, έχει πάλι την επιστροφή του Σίλβερς, οπότε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που θέλει μια τον Κριζ μια τον Σίλβερς, μετά πάλι τον Κριζ και ξανά μανά τον Σίλβερς να αλλάζουν τα σκήπτρα του villain, φέρνει μια ενοχλητική προβλεψιμότητα. Μια μονοτονία που δεν υποστηρίζεται κι από τα υπόλοιπα στοιχεία.
Ποιο είναι το πρόβλημα με την 6η σεζόν του Cobra Kai
Στο 2ο μέρος της 6ης σεζόν, το Cobra Kai δείχνει όλη τη φθορά του στον Λαρούσο, την κόρη του τη Σαμ και τους δύο νεαρούς πρωταγωνιστές, τον Μιγκέλ και τον Ρόμπι. Ο Λαρούσο δεν έχει καμία πλαστικότητα πια στις κινήσεις του, όπως και η Σαμ, οπότε οι σκηνές μάχης είναι σε slow motion και μη αληθοφανείς, όπως στις προηγούμενες σεζόν. Μιγκέλ και Ρόμπι έχουν μικρότερο κομμάτι, είναι σαν δεύτεροι ρόλοι, ενώ ο Ρόμπι κουράζει ως χαρακτήρας που σε 2 αγώνες είναι κοντά στη νίκη και τον αποπροσανατολίζει που βλέπει την Τόρι.
Έχει δε απλωθεί τόσο σε επίπεδο χαρακτήρων το Cobra Kai, που το supporting cast αγνοείται, ιδίως ο Ιλάι, ενώ φτάνουμε μέχρι και στο σημείο να καταστεί παράγοντας για να κερδίσει το τουρνουά το Cobra Kai ο πιτσιρικάς Κένι.
Τα 5 αυτά επεισόδια έχουν αξία μόνο και μόνο για τον Τζόνι Λόρενς που κρατάει τη σημαία μόνος του, με τον Τσόζεν και την Κιμ να δίνουν κάτι το αξιόλογο σε επίπεδο χιούμορ. Από τους νέους χαρακτήρες η μόνη που αξίζει, είναι η Θάρα, επειδή είναι πραγματικά αθλήτρια πολεμικών τεχνών, άρα εκτελεί άψογα τις κινήσεις. Στα διαλογικά κομμάτια βέβαια, κι αυτή είναι…
Το Cobra Kai έχει τραβηχτεί από τα μαλλιά όταν θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί στην 4η σεζόν, με την 5η να είναι μια απιθανότητα που βγήκε τόσο καλή. Αναμένεται ένα 3ο μέρος στην 6η σεζόν του Cobra Kai και πρέπει να γίνει θαύμα για να μπορέσει να αντικαταστήσει μια γλυκιά μνήμη το ξενέρωμα που έχει αφήσει η 6η σεζόν.
Ο τρόπος που τελειώνει το 10ο επεισόδιο, μπορεί να φαίνεται καλό cliffhanger, αλλά όπως εξελίσσεται γενικά η σκηνή αυτή, γλυκοκοιτάζει το αστεία κακό. Το Cobra Kai, για να το πω με μια φράση χωρίς περιστροφές, μοιάζει να γίνεται στην 6η σεζόν για να αποχαιρετίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλον όσοι ήταν και στις 6 σεζόν, παρά για να παραδώσει μια καλή, εν συνόλω, ιστορία.
Τουλάχιστον, αυτό το κάνει, θα δώσει μια ολοκληρωμένη ιστορία για τον Τζόνι που ήταν εξ αρχής η δική του ιστορία που έπρεπε να ειπωθεί για να δούμε πως δεν ήταν τελικά «κωλόπαιδο».
Δες κι εσύ τα νέα επεισόδια στο Netflix κι έλα μετά να μας πεις άποψη.
