Δε νομίζουμε πως υπάρχουν λέξεις που μπορούν να χωρέσουν τον Ντέιβιντ Λιντς. Πετάς απλά μερικούς τίτλους από τα έργα του και ελπίζεις ο αποδέκτης να τα έχει δει, για να μπορέσετε να συνεννοηθείτε συναισθηματικά, να πείτε ο ένας στον άλλον πως ξέρετε τι ήταν ο Ντέιβιντ Λιντς. Άντε όμως και πεις “Mulholland Drive, Twin Peaks, Blue Velvet”; Χώρεσε ο Ντέιβιντ Λιντς σε αυτους τους τίτλους;
Για εκείνον τα είπε υπέροχα ο πρωταγωνιστής του Twin Peaks, Κάιλ ΜακΛάχλαν, και θα αρκεστούμε σε αυτά για να εκφράσουμε κι εμείς το πώς μας αφήνει ο θάνατος του Ντέιβιντ Λιντς, ενός εκ των σπουδαίων του σινεμά και της ανθρώπινης ύπαρξης.
«Πριν 42 χρόνια, για κανέναν λόγο που να μπορώ να κατανοήσω, ο Ντέιβιντ Λιντς με έβγαλε από το σκοτάδι και μου ζήτησε να πρωταγωνιστήσω στην πρώτη και τελευταία ταινία του μεγάλου μπάτζετ. Προφανώς, κάτι είδε σε μένα που ούτε εγώ δεν αναγνώριζα. Χρωστάω όλη μου την καριέρα, και τη ζωή, για να είμαι ειλικρινής, στο όραμά του.
Αυτό που είδα στον Ντέιβιντ Λιντς, ήταν ένας αινιγματικός και διορατικος άντρας με έναν ωκεανό δημιουργικότητας να εκρήγνυται από μέσα του. Ήταν σε πλήρη επαφή με κάτι μέσα του που εμείς οι υπόλοιποι θα ευχόμασταν να φτάσουμε.
Η φιλία μας άνθισε στο Blue Velvet και μετά στο Twin Peaks και πάντοτε έβλεπα σε αυτόν τον πιο αυθεντικό άνθρωπο που έχω γνωρίσει. Ο Ντέιβιντ Λιντς ήταν σε σύνδεση με το σύμπαν και η φαντασία του ήταν σε ένα επίπεδο που έμοιαζε να είναι η καλύτερη εκδοχή του ανθρώπου. Δεν έψαχνε απαντήσεις γιατί κατανοούσε ότι οι ερωτήσεις είναι που μας ωθούν να γίνουμε αυτό που είμαστε. Είναι η ανάσα μας.
Μπορεί ο κόσμος να έχασε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, εγώ έχασα όμως έναν αγαπητό φίλο που οραματίστηκε το μέλλον μου για μένα και μου επέτρεψε να ταξιδέψω σε κόσμους που δε θα μπορούσα ούτε να τους έχω συλλάβει. Μπορώ να το δω τώρα, να σηκώνεται να με χαιρετήσει στην πίσω αυλή του με ένα ζεστό χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά και με αυτή τη φωνή που μοιάζει με κόρνα από το Great Plains. Θα μιλούσαμε πίνοντας καφέ για τη χαρά του απροσδόκητου, για την ομορφιά του κόσμου και θα γελούσαμε.
Η αγάπη του για μένα και η δική μου για εκείνον, γεννήθηκαν από την κοσμική μοίρα δύο ανθρώπων που είδαν τα καλύτερα για τους εαυτούς τους στον άλλον. Θα μου λείψει περισσότερο από αυτό που μπορούν τα όρια της γλώσσας να πουν και να αντέξει η καρδιά μου. Ο κόσμος μου είναι υπερπλήρης επειδή τον γνώριζα και έγινε άδειος τώρα που έφυγε.
Ντέιβιντ, παραμένω για πάντα αλλαγμένος και για πάντα ο Κέιλ σου. Σε ευχαριστώ για όλα».
Κι αφού κάπου εδώ μας έφυγαν τα δάκρυα και δεν έχουμε τις λέξεις, όπως ο ίδιος ο Ντέιβιντ Λιντς, για να ανταποκριθούμε σε αυτό και να μεταφέρουμε την ομορφιά που βάζουν μέσα μας τα λόγια του Κάιλ, θα παραθέσουμε απλώς μερικές φράσεις του Ντέιβιντ Λιντς που είναι όροσημα, που σε ανασυνθέτουν κάθε φορά που τις ακούς.
Ο Ντέιβιντ Λιντς μέσα από τα λόγια του
Η διαίσθηση είναι το κλειδί για όλα, στη ζωγραφική, το σινεμά τη δουλειά, παντού!. Νομίζω πως μπορείς να έχεις την διανοητική ικανότητα, αλλά αν κάνεις πιο αιχμηρή τη διαίσθησή σου, όπου, λένε, το συναίσθημα ενώνεται με τη διανόηση, τότε συμβαίνει η αντίληψη.
Νιώθω άβολα να μιλάω για νοήματα και πράγματα. Είναι καλύτερα να μην ξέρουμε τόσα πολλά για το τι σημαίνουν τα πράγματα. Διότι, το νόημα είναι κάτι πολύ προσωπικό και το νόημα για μένα διαφέρει από το νόημα για κάποιον άλλον.
Οι ιστορίες έχουν σύγκρουση και αντίθεση, ψηλά και χαμηλά, ζωή και θάνατο, και το ανθρώπινο άχθος και κάθε είδους πράγμα…
Ένας ζωγράφος κάνει έναν πίνακα και κανείς δεν τον παρενοχλεί για αυτό. Είσαι απλά εσύ και ο πίνακάς σου. Για μένα, έτσι πρέπει να είναι και με τις ταινίες.
Δε νομίζω πως οι άνθρωποι αποδέχονται ότι η ζωή δε βγάζει νόημα. Νομίζω πως τους κάνει να νιώθουν τρομερά άβολα. Λες και η θρησκεία με τη μυθολογία φτιάχτηκαν κόντρα σε αυτό, προσπαθώντας να βάλουν νόημα στη ζωή.
Μισώ τα τέλεια και ωραία πράγματα. Προτιμώ τα λάθη και τα ατυχήματα. Γι’ αυτό και μου αρέσουν οι αμυχές και οι μώλωπες – είναι σαν μικρά λουλούδια. Πάντα έλεγα πως αν έχεις ένα όνομα για κάτι, όπως «αμυχή» ή «μώλωπας», οι άνθρωποι θα θορυβηθούν αυτόματα από αυτό. Αλλά, όταν βλέπεις το ίδιο πράγμα στη φύση και δεν ξέρεις τι είναι, γίνεται κάτι πολύ όμορφο.
Νομίζουμε πως κατανοούμε τους κανόνες, όταν γινόμαστε ενήλικες, αλλά αυτό που στην ουσία βιώνουμε, είναι το στένεμα της φαντασίας μας…
Έμαθα ότι κάτω από την επιφάνεια, υπάρχει ένας άλλος κόσμος, και άλλοι διαφορετικοί κόσμοι όσο πιο βαθιά σκάβεις. Το ήξερα ως παιδί, αλλά δε μπορούσα να βρω την απόδειξη. Ήταν σαν ένα συναίσθημα. Υπάρχει ομορφιά στον μπλε ουρανό και στα λουλούδια, αλλά μια άλλη δύναμη – ο σκληρός πόνος και η αποσύνθεση – συντροφεύει εξίσου τα πάντα.
Οι κουρτίνες κρύβουν και αποκαλύπτουν ταυτόχρονα. Κάποιες φορές, είναι τόσο όμορφο που κρύβουν, σου ανάβουν τη φαντασία. Αλλά, στο θέατρο, όταν οι κουρτίνες ανοίγουν, έχεις μια φανταστική ευφορία που πρόκειται να δεις κάτι καινούργιο, κάτι αποκαλυπτικό.
Μέσα μας, είμαστε χωρίς ηλικία και όταν μιλάμε στον εαυτό μας, είναι πάντα το ίδιο άτομο, η ίδια ηλικία που μιλάμε, όταν ήμασταν μικροί. Είναι το σώμα που αλλάζει γύρω από αυτό το χωρίς ηλικία κέντρο.
Μην πολεμάς το σκοτάδι. Μη σε νοιάζει καν το σκοτάδι. Άναψε απλά το φως και το σκοτάδι φεύγει. Άναψε το φως της καθαρής ενσυναίσθησης και η αρνητικότητα φεύγει!
