Μπορεί την περασμένη εβδομάδα ο διευθυντής μας να έγραφε εδώ πως το Deadpool & Wolverine είναι μια ταινία που κουβαλάει τη Marvel, άρα είναι πάρα πολύ καλή, αλλά δεν έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις και σίγουρα όχι την ίδια εκκίνηση. Αν δεις την ταινία με τα μάτια ενός φανατικού της Marvel που έχει στενοχωρηθεί από την κατηφόρα των τελευταίων ετών, τότε ναι, το Deadpool & Wolverine θα σε κάνει να νιώσεις πολύ όμορφα. Αν όμως την δεις ως ταινία, αυτόνομα, χωρίς να έχεις παρωπίδες θετικές, θα βρεις και τα στραβά της, κατανοώντας τα όμως, όχι με διάθεση να την αποδομήσεις πλήρως.
Το Deadpool & Wolverine δεν έχει στα δικά μου μάτια κάποια διαφορά από το Thor 4. Ίσα ίσα που το Thor 4 είχε κι έναν villain που ήθελε να καταστρέψει τον κόσμο, που τον έβλεπες και κάπως σου προκαλούσε ένα δέος. Όχι μεγάλο, γιατί απέτυχε κι αυτή η ταινία, αλλά έστω ένα ψήγμα. Στο Deadpool & Wolverine, όπου σαφώς το χιούμορ ήταν απείρως καλύτερο και στα puns το σενάριο ήταν εξαιρετικό, δεν είχαμε μια τέτοια περίπτωση.
Ένας τύπος από την TVA ήθελε να καταστρέψει το σύμπαν του Deadpool μόνο και στην πορεία είδαμε την Κασάντρα Νόβα, αδερφή του Καθηγητή Χ, που δεν τη λες και κανέναν villain. Τουλάχιστον όχι μέχρι την τελευταία σεκάνς.
Η ταινία ήθελε προφανώς να γίνει η γέφυρα της μετάβασης από την εποχή της Fox στην εποχή της Marvel, τόσο για τον Deadpool όσο και για τον Wolverine, οπότε κινήθηκε αρκετά στον σαρκασμό προς το παρελθόν, χωρίς να το σβήνει, αλλά δίνοντάς του έναν καλό αποχαιρετισμό, ιδίως με τα cameos που έχει. Η σκηνή της μάχης στο λημέρι της Κασάντρα, με τους 4 ήρωες που έχουμε δει στο παρελθόν, είχε μια συγκίνηση σαφώς.
Το Deadpool & Wolverine ήταν ταυτόχρονα πολύ και λίγο
Αλλά στο τέλος τέλος, ένιωθα ότι ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί ήθελαν απλώς να προσφέρουν κάτι το εντυπωσιακό, με την υπέροχη μουσική και τις σκηνές μάχης, αλλά έχαναν σε αυτή τους την πορεία την ουσία. Ο Ράιαν Ρέινολντς έχει παραδεχτεί πως έχει τρομερό άγχος να στήσει κάτι και αρκετές φορές στις ταινίες του είναι σαν να τον βλέπεις να προσπαθεί να τρέξει με το ένα του πόδι να τρέχει 3 φορές πιο γρήγορα από το άλλο, οπότε κάπως καταλήγει να κάνει κύκλους.
Το Deadpool & Wolverine ήταν σαν να βλέπουμε όντως μια από τις πιθανές διαστάσεις του δικού μας πολυσύμπαντος, αλλά όχι μία με τρομερό ενδιαφέρον, μα μία που απλά συμβαίνει κάτι και ως εκεί. Δεν ένιωσα ιδιαίτερη αγωνία σε κάποιο σημείο, ειδικά προς το φινάλε και είμαι σε μια αμφιλεγόμενη κατάσταση ως προς το πώς τελείωσε και πού κατέληξαν οι δύο ήρωες.
Ναι γέλασα, ναι συνδέθηκα με τον ενθουσιασμό της εμφάνισης κάποιων συγκεκριμένων χαρακτήρων, αλλά για μένα δεν ήταν αρκετό ώστε να πω ότι με το Deadpool & Wolverine η Marvel ξαναμπαίνει σε ένα καλό μονοπάτι. Ελπίζω αυτό να συμβεί γιατί, αν και δεν έχω επαφή με τα κόμικς, έχω περάσει πολύ ωραία στις περισσότερες ταινίες της εποχής 2008-2019.
Δεν είδα κάποια συγκεκριμένη πλοκή, για να το πω καθαρά, στην ταινία, τουλάχιστον που να συνδέεται με το υπόλοιπο σύμπαν. Είχε πάντως το θετικό η ταινία πως δεν χρειαζόταν να έχεις δει κάτι άλλο για να καταλάβεις τι γίνεται.
Αν πάμε να συγκρίνουμε το Deadpool & Wolverine με το The Marvels, τότε ναι, είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία. Αλλά προσωπικά θα χρειαστώ και κάτι άλλο από αυτό που παρέδωσαν οι Ρέινολντς-Τζάκμαν.
