Πριν το Dune Part 2: Τα σπουδαία sci-fi sequels που πρέπει να δεις

Άραγε μπορούν να συγκριθούν ο δυστοπικός κόσμος του «Dune» του σκηνοθέτη Denis Villeneuve με εκείνους του «Star Wars» και του «Lord of the Rings»;

Τούτου λεχθέντος και ενώ το Arrakis -ο πλανήτης της ερήμου στην καρδιά του «Dune»- θεωρείται αυτήν την στιγμή δημοφιλής αναφορά, θα μπορούσε επίσης να γίνει το σημείο εκκίνησης για να θυμηθούμε κάποια sequels ταινιών επιστημονικής φαντασίας, που δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος για να απογειωθεί το συγκεκριμένο είδος κινηματογραφικής γραφής.

Ιδού μια λίστα με μερικά από τα πιο αξιόλογα sci fi sequels.

«Aliens» (1986)

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσουμε αυτή την ανασκόπηση, παρά με μία από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έγιναν ποτέ, με ένα σενάριο που διδάσκεται σε σχολές κινηματογράφου.

Το followup του Τζέιμς Κάμερον στο βραβευμένο «στοιχειωμένο σπίτι στο διάστημα» του Ρίντλεϊ Σκοτ του 1979, έσπασε το «καλούπι» με πολλούς τρόπους, ένας από αυτούς, η επιδέξια ικανότητά του να αναπτύσσει κάθε μέλος του συνόλου των μισθοφόρων, μέχρι το σπαραχτικό επίκεντρο της ιστορίας.

Η σφοδρή προστατευτική και μητρική σχέση της Έλεν Ρίπλεϊ (Σιγκούρνι Γουίβερ) με έναν νεαρό επιζώντα που ονομάζεται Νιουτ (Κάρι Χεν). Και αυτό για να μην αναφέρουμε την απολύτως εμβληματική αντιπαράθεση μεταξύ της Ρίπλεϊ και μιας άλλης μητρικής φιγούρας στην ταινία -δηλαδή της τρομακτικής Alien Queen, όπως φαίνεται παραπάνω.

«Star Trek II: The Wrath of Khan» (1982)

Ένα πρωτοποριακό επίτευγμα όσον αφορά τα ειδικά εφέ και την οικοδόμηση ενός φανταστικού κόσμου εκείνη την εποχή, το «Star Trek II» ήταν ένα sequel μη αναμενόμενο, καθώς κινήθηκε σε εντελώς διαφορετική απόδοση σε σχέση με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία, που βασιζόταν στην ιστορική τηλεοπτική σειρά.

Από την πρώιμη χρήση του CGI έως τις ακραία τέλειες ερμηνείες τόσο από τον ηρωικό William Shatner όσο και από τον κακό Ricardo Montalban, το «Khan» αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου -αν λάβουμε υπόψη και το ανατρεπτικό τέλος.

«Terminator 2: Judgment Day» (1991)

Ο Τζέιμς Κάμερον (ναι, έχει αναφερθεί ως ο βασιλιάς του είδους) γράφει πάλι κινηματογραφική ιστορία, δημιουργώντας έναν κόσμο που προορίζεται να κυριαρχείται από κακά ρομπότ-δολοφόνους και λίγους ανθρώπους –μαζί και ένα φιλικό πλέον cyborg στην πιο αξέχαστη ερμηνεία του Arnold Schwarzenegger– που στέκονται εμπόδιο στην κυριαρχία τους.

Μεταξύ των πολλών, πολλών αξιών του, συμπεριλαμβανομένης μιας πραγματικά κακής στροφής στο χαρακτήρα που ερμήνευσε η Λίντα Χάμιλτον, ως ισχυρότερη και πιο ανθεκτική Σάρα Κόνορ – ο δεύτερος «Εξολοθρευτής» σηματοδότησε επίσης ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός εξαιτίας της χρήσης των εφέ CGI, βοηθώντας να τεθούν οι βάσεις για το μετέπειτα «Jurassic Park», αλλά και άλλες ταινίες που ακολούθησαν.

«Dawn of the Planet of the Apes» (2014)

Έπειτα από ένα τολμηρό νέο ξεκίνημα στο «Rise of the Planet of the Apes» του 2011, αυτό το sequel αύξησε το ρίσκο με αυτό το franchise που είχε τελικά τα απίστευτα ειδικά εφέ, για να υποστηρίξει μια ιδέα που είχε αρχικά φυτευτεί με το πρωτότυπο του 1968.

Με τον Andy Serkis, σε κορυφαία φόρμα, ως ηγέτη των πιθήκων Caesar, το «Dawn» βασίζεται σε ένα εκρηκτικό κρεσέντο δημιουργημένο από ανατριχιαστικά μετα-αποκαλυπτικά οράματα και αληθινά συναισθήματα, καθώς οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι με την αληθινή φύση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.

Το τέταρτο sequel, με τον τίτλο «Kingdom of the Planet of the Apes», κυκλοφορεί το ερχόμενο καλοκαίρι.

«The Road Warrior» (1981), «Mad Max Beyond Thunderdome» (1985) και «Mad Max: Fury Road» (2015)

Στον μετα-αποκαλυπτικό χώρο δεν υπάρχει μεγαλύτερος ενθουσιασμός από αυτόν που προκαλεί ο κόσμος του Mad Max, ο οποίος έχει δει πολλά sequel να ξαναφτιάχνονται και να βασίζονται σε αυτό που προηγήθηκε, με πραγματικά εντυπωσιακό τρόπο.

Το δεύτερο sequel του εγκεφάλου του franchise, George Miller, «The Road Warrior», πήρε τα συστατικά από την σκληρή πρώτη του κυκλοφορία και τα αποκρυστάλλωσε σε μια υπέροχη συνέχεια, ενώ το τρίτο sequel παραμένει αξέχαστο και σε αυτό συνέβαλε και η απίστευτη εμφάνιση της Tina Turner ως απειλητική Auntie Entity.

Τριάντα χρόνια αργότερα, η επανεκκίνηση του Τομ Χάρντι και της Σαρλίζ Θερόν στο «Fury Road» έδειξε πόσες νέες δυνατότητες που έλκουν το μυαλό υπήρχαν για αυτόν τον κόσμο. Ο Miller εργάζεται όχι σε μία αλλά σε δύο νέες συνέχειες, συμπεριλαμβανομένης μιας αρχικής ιστορίας για το Theron’s Furiosa με πρωταγωνίστρια την Anya Taylor-Joy.

«Ghostbusters II» (1989)

Αν και αυτό το franchise συνορεύει τόσο με το υπερφυσικό όσο και με το είδος της κωμωδίας, αξίζει μια θέση σε αυτήν τη λίστα, επειδή είναι μια εφευρετική και υποτιμημένη συνέχεια που πήρε τα στοιχεία από το αρχικό «Ghostbusters» και τα αξιοποίησε υπέροχα.

Δίνοντας περισσότερο χώρο σε καλλιτέχνες, όπως η Annie Potts, ο Rick Moranis, ο Bill Murray και η Sigourney Weaver –για να μην αναφέρουμε μια πραγματικά τρελή ερμηνεία από τον Peter MacNicol ως έναν παράξενο υπάλληλο του μουσείου που έγινε δαίμονας, ενώ παράλληλα έδωσε νέο νόημα στην ιδέα της «ευχάριστης μουσικής υπόκρουσης» χάρη στην περίοπτη τοποθέτηση του «(Your Love Keeps Lifting Me) Higher and Higher» το οποίο τραγούδησε ο Howard Huntsberry.

«Star Wars: Episode V – The Empire Strikes Back» (Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται) (1980)

Πραγματικά και επάξια ο «πατέρας» όλων των sequels, το «Empire» αξιοποίησε περίτεχνα όλα τα προηγούμενα «Star Wars» και αυτός είναι πιθανότατα ο λόγος που όχι μόνο απέκτησε διαχρονικότητα, αλλά εξελίχθηκε σε ένα αιώνιο στοιχείο της ποπ κουλτούρας σε όλο τον κόσμο.

Η δομή του που χτίστηκε με την εμβάθυνση της ιστορίας και τη διεύρυνση των χαρακτήρων έχει ακολουθηθεί –αλλά ποτέ δεν επιβλήθηκε– από πολλά sequel, συμπεριλαμβανομένου του «Dune: Part Two».

Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά η απόφαση να τερματιστεί το «Empire» πάνω στο σημείο του πικ της αγωνίας, είναι μια τολμηρή κίνηση που λίγα franchises έχουν επιχειρήσει ποτέ, μεταξύ αυτών και το «Dune».

Το «Dune: Part Two» είναι παραγωγή της Warner Bros. Pictures, η οποία, όπως και το CNN, ανήκει στην Warner Bros. Discovery.