Περιεχόμενα
Μπορεί να συνδεθεί μια ταινία στο Netflix με το σύμπαν της Marvel; Όχι. Αλλά το μυαλό κάνει αναπόφευκτα αυτή τη σύνδεση, εφόσον οι δημιουργοί και στις δύο πλευρές είναι οι ίδιοι. Μπαίνεις, αναγκαστικά, στη διαδικασία να αναρωτηθείς αν διαθέτουν ακόμα το χάρισμα. Φυσικά, άλλα τα κριτήρια που θέτει το Netflix για ταινία η οποία κυκλοφορεί αποκλειστικά σε streaming και άλλα τα κριτήρια ενός τεράστιου κινηματογραφικού franchise.
Βλέποντας όμως το The Electric State των αδερφών Ρούσο, των ανθρώπων που έδωσαν τα δύο τεράστια Avengers, Infinity War και Endgame, το μυαλό μας πήγε στο Avengers: Doomsday και Secret Wars, που το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφουν τα δύο αδέλφια. Και μας έπιασε ένας πανικός.
Διότι το The Electric State είναι μια από τις πιο κακές ταινίες των τελευταίων ετών και θα είναι σίγουρα υποψήφιο για την θέση της χειρότερης, όχι μόνο σε streaming, αλλά γενικά. Αν σκεφτούμε κιόλας πως πρόκειται για μια από τις πιο ακριβές παραγωγές, για μια ταινία που καθυστέρησε έναν χρόνο τουλάχιστον, για να γίνουν reshootings, η οποία έχει και τέτοιο καστ, τότε είναι ισχυρή η υποψηφιότητά της για χειρότερη.
Μπορεί να πήγε στο Νο1 του Netflix για πλάκα, αλλά αυτό δεν είναι παράσημο. Σπάνια θα δει κανείς στο Νο1 πραγματικά καλές ταινίες. Αν υπάρχει μία μέσα στον μήνα, τότε μιλάμε για το ευτυχές σενάριο.
Ταινία με καστ που περιλαμβάνει τους Κρις Πρατ, Μίλι Μπόμπι-Μπράουν, Γούντι Χάρελσον, Στάνλεϊ Τούτσι, Τζιανκάρλο Εσπόζιτο, Κε Χούι Κουάν, Κόλμαν Ντομίνγκο, Τζένι Σλέιτ, Άντονι Μάκι, Μισέλ Γέο, Μπράιαν Κοξ, Χανκ Αζάρια (οι περισσότεροι δίνουν τις φωνές τους σε ρομπότ), θέλει πολλή προσπάθεια για να βγάλει τόσο κακό αποτέλεσμα. Κακό σε βαθμό που στο Rotten Tomatoes έχει βαθμολογία 15% αυτή τη στιγμή κι ένα, μάλλον γαλαντόμο, 6.1 στο IMDB.
Η πλοκή της ταινίας
Στην πολυαναμενόμενη ταινία του Netflix, που ήταν και η πιο must για το πρώτο μισό του 2025, βρισκόμαστε στα 90s, σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, όπου η ανθρωπότητα έχει βγει μέσα από έναν πόλεμο με όλες τις μηχανές, όλα τα ρομπότ, ως νικήτρια, και τα έχει εξορίσει σε έναν ερημότοπο, σε έναν χώρο περιοριστικό και αναζητά διαρκώς ευκαιρία να τα εξαφανίσει.
Επικεφαλής σε αυτή την πολεμοχαρή προσέγγιση είναι η εταιρεία Sentre, που έφτιαξε ο Ίθαν Σκέιτ, η οποία παράγει ρομποτικές κεφαλές και στολές, με τις οποίες οι άνθρωποι πολέμησαν τα ρομπότ χωρίς να είναι στο σημείο της μάχης με το σώμα τους, αλλά με τηλεχειρισμό. Έτσι, δεν υπήρχαν απώλειες. Στην πορεία της ταινίας, μαθαίνουμε πως όλο το σύστημα βασίζεται σε μια ανθρώπινη γεννήτρια, σε ένα ιδιαίτερο ανθρώπινο μυαλό που έχει συνδεθεί μηχανικά με το κεντρικό σύστημα και διατηρεί την ενέργεια των ρομποτικών κεφαλών και στολών.
Μετά το τέλος του πολέμου, η χρήση των κεφαλών δε σταμάτησε, απλά μεταφέρθηκε στην ψυχαγωγία ή στην ψευδαίσθηση και οι άνθρωποι πια δεν επικοινωνούν κανονικά, ζουν σε ψεύτικους κόσμους.
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, η Μισέλ (Μίλι Μπόμπι-Μπράουν), είναι μια ορφανή έφηβη που την υιοθετεί κάθε τρεις και λίγο κάποιος άλλος. Ο θετός της πατέρας είναι μόνιμα μέσα στον ψηφιακό κόσμο, είτε σε ψηφιακά strip clubs είτε τζογάρει. Η Μισέλ έχει χάσει τους γονείς και τον αδερφό της, μετά από ένα τροχαίο. Και ξέρει πως ο αδερφός της έχει πεθάνει.
Μέχρι που εμφανίζεται στο σπίτι της ο Kid Cosmo, ένα ρομπότ που ήταν ο αγαπημένος animation χαρακτήρας του αδερφού της, και της λέει πως ο αδερφός της είναι ζωντανός. Στην ουσία, στο ρομπότ έχει μεταφορτωθεί μέρος της συνείδησης του αδερφού και αυτός της ζητάει να τον βρει και να τον απελευθερώσει.
Έτσι, η Μισέλ και το ρομπότ αρχίζουν ένα ταξίδι αναζήτησης ενός γιατρού ο οποίος είχε ενημερώσει την ίδια για τον θάνατο της οικογένειάς της, όταν νοσηλευόταν κι αυτή μετά το ατύχημα. Στην αναζήτησή τους, θα κάνουν ομάδα με τον Κιτς (Κρις Πρατ), έναν βετεράνο του στρατού που πολέμησε τα ρομπότ, κατάλαβε όμως πως ο κακός της υπόθεσης ήταν ο άνθρωπος, και κατέληξε να κάνει παράνομο εμπόριο αντικειμένων από την εποχή πριν τον πόλεμο, κινούμενος εντός της Ζώνης όπου ζουν τα ρομπότ.
Με τον ρομποτοφίλο του τον Χερμ έχουν χτίσει ένα υπόγειο καταφύγιο, όπου καταλήγουν η Μισέλ και ο Cosmo, όμως τους κυνηγάει ένας άνθρωπος της Ειδικής Ομάδας Αποστολών, ο Χασάπης (Τζιανκάρλο Εσπόζιτο), ο πιο διαβόητος και αποτελεσματικός στην ανεύρεση και εξουδετέρωση ρομπότ, φορώντας πάντα την ρομποτική στολή της Sentre.
Για να τον αποφύγουν, Μισέλ-Κιτς και τα ρομπότ τους, καταλήγουν σε ένα καταφύγιο των ρομπότ, με τη βοήθεια των οποίων θα αναζητήσουν τον γιατρό και θα τους αποκαλυφθεί η αλήθεια για τον αδερφό της Μισέλ.
Τι επίγευση αφήνει η ταινία
Η ταινία The Electric State ίσως να είχε καλύτερη υποδοχή αν ήταν παιδική ταινία. Ή, έστω, εφηβική. Με αυτό το στόρι επιχειρείται μια κριτική στην βαθιά βύθιση των ανθρώπων στον ψηφιακό κόσμο, όμως η πλοκή συνολικά φαίνεται ελλειμματική, κυρίως λόγω της Μίλι Μπόμπι-Μπράουν, η οποία παρουσιάζει για πρώτη φορά τόσο έντονα την ερμηνευτική της αδυναμία. Μια αδυναμία που καλύπτει το υπόλοιπο καστ στο Stranger Things και καλύφθηκε από διάφορα στοιχεία στις ταινίες Enola Holmes.
Γενικώς, η Μίλι μοιάζει με εκείνες τις περιπτώσεις ηθοποιών που ξεκίνησαν από πολύ νωρίς και ήταν καλύτεροι ερμηνευτικά σε μικρή ηλικία, ακριβώς επειδή ως ακατέργαστοι, ήταν πιο αυθόρμητοι και εύπλαστοι. Μοιάζει να σκέφτεται πολύ πώς θα πει τα λόγια της, με αποτέλεσμα να μην τα λέει καλά.
Ο Κρις Πρατ κάπως σώζει, την κατάσταση, το ίδιο και ο Εσπόζιτο, αλλά όλοι οι υπόλοιποι αποτυπώνονται ως μη ικανοί. Κι αυτό είναι ευθύνη και του σεναρίου και της σκηνοθεσίας. Δηλαδή να φτάνω στο σημείο να αναρωτιέμαι αν είναι ο Στάνλεϊ Τούτσι αυτός που βλέπω ή αν ο Κε Χούι Κουάν είναι ο ίδιος που πήρε Όσκαρ πριν 2 χρόνια, είναι αρνητικό κατόρθωμα.
Η ταινία The Electric State είναι δυσανάλογη της επένδυσης και του περίλαμπρου καστ και των στελεχών της και ξεχνιέται εύκολα. Προφανώς, για να τη δεις ένα βράδυ, να σε πάρει ο ύπνος και να συνεχίσει να παίζει στο background, για να ξυπνήσεις κάποια στιγμή να κλείσεις την τηλεόραση και να δεις το φινάλε, είναι σούπερ. Ως εκεί. Τα υλικά της ήταν για να φτιαχτεί epic ταινία και το αποτέλεσμα ήταν κακό.
Σαν να έχεις υλικά για να φτιάξεις παστίτσιο και να βάζεις ένα κομμάτι στο πιάτο που διαλύεται, με τη μπεσαμέλ να είναι πολύ πιο υγρή και τα μακαρόνια να έχουν ξεραθεί.
Και δεν μπορώ να αποφασίσω αν η ερμηνεία της Μπράουν επισκιάζει όλα τα καλά της ταινίας ή αν είναι πολύ λίγα τα καλά για να μπορέσουν να «μεταμορφώσουν» την Μίλι.
