Δείτε πόσο περίεργα παιχνίδια φέρνει η ζωή. Μπαίνω στη διαδικασία να γράψω σήμερα για μια ταινία που κυκλοφορεί αύριο στις αίθουσες, το περιεχόμενο της οποίας θα έκανε τον Τραμπ και κάθε υποστηρικτή του να αναγουλιάσει και να διαμαρτυρηθεί για την ατζέντα που εξυπηρετεί το σύγχρονο σινεμά.
Ο λόγος είναι πως το Emilia Perez έχει ως μία από τις δύο πρωταγωνίστριες του μια τρανς γυναίκα, η οποία υποδύεται και μια τρανς γυναίκα.
Το Emilia Perez συστήθηκε στο κοινό τον περασμένο Μάιο στο Φεστιβάλ Καννών και θεωρήθηκε από την πρώτη στιγμή ταινία που μπορεί να πάει για το Όσκαρ, με τον Ζακ Οντιάρ να χάνει στις λεπτομέρειες τον Χρυσό Φοίνικα από τον Σον Μπέικ και το Anora του. Βραβεύτηκε όμως το ανσάμπλ της ταινίας, η Ζόε Σαλντάνα, η Κάρλα-Σοφία Γκασκόν, η Σελίνα Γκόμεζ και η Εμίλια Παζ, για τις ερμηνείες τους.
Μια ταινία με ζήτημα ταυτότητας
Το Emilia Perez είναι η ιστορία φυλομετάβασης ενός ναρκέμπορου του Μεξικό, εκ των πιο διαβόητων και κυρίαρχων στη χώρα, του Μανίτας. Ο Μανίτας όμως (διόλου τυχαίο όνομα), βασανίζεται όλη του τη ζωή ψυχικά, διότι είναι άντρας, αλλά θέλει να ζήσει ως γυναίκα, θέλει να αποκτήσει γυναικείο σώμα.
Μετά από αναζήτηση, βρίσκει την δικηγόρο Ρίτα Μόρα (Σαλντάνα) και την φέρνει στο κρυσφήγετό του για να της αναθέσει έναντι αδράς αμοιβής να βρει έναν γιατρό που θα αναλάβει τις εγχειρήσεις και ταυτόχρονα θα βοηθήσει να εξαφανιστεί και να αφήσει πίσω του την ζωή που είχε ως εκείνο το σημείο. Μια ζωή στην οποία περιλαμβάνονται μια γυναίκα, η Τζέσι (Γκόμεζ) και δύο παιδιά, δύο αγοράκια. Α, και ένα ολόκληρο καρτέλ να κρέμεται στις πλάτες του.
Η Ρίτα βρίσκει τον γιατρό, γίνονται όσα πρέπει να γίνουν, ο Μανίτας στήνει τον θάνατό του και φεύγει για να γίνει η Εμίλια Πέρεζ. Όμως, η ταινία δεν τελειώνει σε αυτή την ιστορία.
Η Εμίλια δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει χωρίς τα παιδιά της, οπότε ζητά από τη Ρίτα, μετά από 4 χρόνια στα οποία δεν είχαν καμία επαφή, να φέρει πίσω και την Τζέσι και τα δύο αγοράκια, στο Μεξικό, όπου τους συστήνεται ως ξαδέρφη του Μανίτας, ως θεία τους.
Το παρελθόν δε σε αφήνει ποτέ και η Εμίλια, έχοντας αποκτήσει πια την ευαισθησία μιας γυναίκας, αφήνοντας στην άκρη την σκληράδα ενός άντρα ναρκέμπορου, θέλει να λυτρωθεί και για τα εγκλήματα που αναγκάστηκε να κάνει όσο ήταν ο Μανίτας. Έτσι, αρχίζει και μια ΜΚΟ ανεύρεσης αγνοουμένων.
Στο Μεξικό, ως γνωστόν, ο πόλεμος των καρτέλ για τα ναρκωτικά, έχει απώλειες, άνθρωποι δολοφονούνται και τα πτώματά τους είτε καίγονται είτε θάβονται. Είτε πετάγονται σε λίμνες και ποτάμια και ωκεανούς. Οπότε, βλέπεις συγγενείς να τους αναζητούν για χρόνια. Κοντά στις 100.000 εκτιμάται ότι είναι οι αγνοούμενοι, ιδίως στο Χαλίσκο.
Έτσι, Εμίλια και Ρίτα ιδρύουν τη ΜΚΟ και βοηθούν ώστε να βρεθούν έστω οι νεκροί και να ταφούν από τους οικείους τους όπως πρέπει.
Κι ενώ φαίνεται όλα να έχουν μπει σε μια σειρά, η Εμίλια είναι ευτυχισμένη και νιώθει για πρώτη φορά ότι είναι γυναίκα, τα πλάνα της Τζέσι να παντρευτεί έναν άντρα και να πάρει τα παιδιά, τις οδηγούν σε κόντρα. Μια κόντρα που θα καταλήξει με την Εμίλια σε ομηρία και τη Ρίτα να πρέπει να τη σώσει.
Αξίζει ή δεν αξίζει;
Η ταινία είναι φανταστική στα πρώτα 45 λεπτά της. Θα μιλήσω αρκετά προσωπικά αυτή τη στιγμή. Βλέποντάς την, βλέποντας έναν άνθρωπο αρσενικού γένους να βασανίζεται τόσο γιατί ένιωθε εγκλωβισμένος σε ένα σώμα κι ένα βιολογικό φύλο που δεν ταίριαζαν με την ψυχή του, σε συνδυασμό με το κοινωνικό του στάτους, δυσκολεύτηκα πολύ να κάτσω σταθερός στη θέση μου.
Κουνιόμουν, ένιωθα τον πόνο του Μανίτας που δεν ήθελε να είναι άλλο Μανίτας, ήταν μια ασφυκτική κατάσταση, σαν να ήμουν εγώ τρανς. Κι ένιωσα την ίδια ανακούφιση στη σκηνή που βλέπει για πρώτη φορά τη νέα της ζωή, το νέο της σώμα, την απελευθέρωσή της. Είναι εξαιρετική η Κάρλα-Σοφία Γκασόν ως Μανίτας, περισσότερο από ό,τι είναι ως Εμίλια Πέρεζ.
Πετυχαίνει να μεταδώσει την επιθυμία, τον πόνο του να είσαι εγκλωβισμένος σε κάτι που σου έδωσε η φύση, που δεν αλλάζει έτσι απλά και που το να το αλλάξεις, περιέχει κι αυτό πόνο ως μεταβατικό στάδιο. Σε αυτή την μετάδοση βοηθά και ότι η ταινία έχει τραγούδια, έχει στιγμές όπου τα λόγια εκφέρονται με ρυθμό, με τονικότητα. Ειδικά η σκηνή όπου ακούμε τον Μανίτας να εξηγεί τραγουδιστά στον γιατρό ότι είναι βέβαιος για την επιθυμία του και ταυτόχρονα βλέπουμε να γράφει σε ένα σημειωματάριο τις οδύνες του, σου επαναπροσδιορίζει τις ευαισθησίες σου.
Κι ενώ η ταινία έχει αυτή τη δύναμη ως εκείνο το σημείο, μετά μπλέκει κάπως άγαρμπα το ζήτημα της επανένωσης της Εμίλια Πέρεζ με τα δύο της παιδιά και την Τζέσι, μπερδεύει την βασική ιστορία με το κομμάτι της αναζήτησης των αγνοουμένων και καταλήγει η ταινία να έχει χάσει το ενδιαφέρον της στο τελευταίο 3ο της. 130 λεπτά, τα πρώτα 45 είναι συνταρακτικά, μετά έχει ένα ήρεμο κομμάτι περίπου 40 λεπτών και μετά, τα υπόλοιπα, δεν προσφέρουν τίποτα στην ιστορία, απλώς κατευθύνουν την πλοκή προς το φινάλε που τελικά έχουν οι χαρακτήρες.
Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι οι εξαίρετη ερμηνεία της Ζόε Σαλντάνα σε όλη την ταινία, δεν έχει ανταπόκριση, με την Γκασκόν να «χάνεται» και τη Σελίνα Γκόμεζ να είναι κακή σε όλη την ταινία, αφήνουν τελικά μια ουδέτερη γεύση και μοιάζει να αφαιρούν ουσία από τα πρώτα 45 λεπτά.
Με πιο απλά λόγια, η ταινία Emilia Perez είναι 130 λεπτά χωρίς κανέναν λόγο, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να τελειώνει στα 90-95. Και, προσωπικά, με άφησε σε μια ημιτελή κατάσταση το γεγονός πως δεν αποκαλύπτει ποτέ η Εμίλια στα παιδιά της ότι είναι ο μπαμπάς τους.
Είναι μια αρκετά καλή ταινία το Emilia Perez, δεν είδα όμως τίποτα που να δικαιολογεί να βρίσκεται στη 2η θέση των φαβορί για να πάρει το Όσκαρ, πίσω από το The Brutalist. Αν κάτι αξίζει σε βράβευση, είναι η Ζόε Σαλντάνα για ερμηνεία και, υπό προϋποθέσεις, η Γκασκόν. Τίποτα άλλο.
Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από αύριο, οπότε δείτε τη κι εσείς κι ελάτε μετά να ανταλλάξουμε απόψεις στα social μας, στο Facebook και το Instagram.
