Περιεχόμενα
Αν μου έλεγαν πως αυτό είναι το τελευταίο κείμενο που γράφω στη ζωή μου, θα πέθαινα ευτυχισμένος, γιατί θα αφορούσε την Έμμα Στόουν, μία από τις γυναίκες του Χόλιγουντ που έχω στο πάνθεον. Μάργκοτ Ρόμπι, Dua Lipa οι έτερες και σιγά σιγά εγκαθίσταται η Σίντνεϊ Σουίνι.
Το θέμα είναι το εξής όμως. Η Έμμα Στόουν μπήκε στο πάνθεον την χρονιά του La La Land διότι ήταν αυτό το κορίτσι το ρομαντικό, που ψάχνει να ζήσει τον μεγάλο έρωτα. Εκείνη η Έμμα δεν υπάρχει πια. Έχει χαθεί από τότε που γνώρισε τον Λάνθιμο. Δεν το λέω για καλό ή για κακό, το σημειώνω απλά ως δεδομένο, πάντοτε με αυτό που λαμβάνω εγώ, χωρίς να σημαίνει κι ότι ισχύει, γιατί δεν είναι ότι πίνω κάθε μέρα καφεδάκι με τα φιλαράκια μου, την Έμμα και τον Γιώργο στο Da Capo. To vibe ερμηνεύω και, κυρίως, την καλλιτεχνική διαδρομή.
Από το 2016 έχουν περάσει 8 χρόνια. Σου αφήνω λίγα δευτερόλεπτα να το καταπιείς. Και σε αυτό το διάστημα η Έμμα Στόουν έχει κάνει 3 μεγάλου μήκους ταινίες με τον Λάνθιμο και μία μικρού μήκους. Το The Favourite ήταν το ξεκλείδωμα, εκεί που το ρομαντικό κορίτσι συστήνεται στον κόσμο της φαντασίας, των ονείρων, του τρελού κι αλλοπαρμένου.
Με το Poor Things και το Kinds of Kindness πέρασε και με τα δύο πόδια το κατώφλι αυτής της πόρτας που ξεκλείδωσε και έμεινε κανονικά μέσα. Και αυτό το βλέπει κάποιος σε κάτι που έχει δοθεί μεγάλη σημασία σε La La Land, Poor Things και Kinds of Kindness, αλλά όχι σε συσχέτιση μεταξύ τους, το καθένα ξεχωριστά.
Ο χορός μιας έφηβης Έμμα Στόουν στο La La Land και μιας άγριας Έμμα Στόουν στο Kinds of Kindness
Στο La La Land ήταν ο χορός της με τον Ράιαν Γκόσλινγκ στη θέα. Στο Poor Things ο χορός της ξεκίνησε μοναχικά, αλλά μετά την αιχμαλώτισε ο Ράφαλο. Και στο Kinds of Kindness είναι ένας σόλο χορός, ο πιο απελευθερωτικός. Είναι σαν έναν μαθητή τρίτης λυκείου που έχει ολοκληρώσει τις πανελλήνιες, έχει πάει καλά, έχει φύγει όλο το άγχος και πάει πρώτες διακοπές με τους φίλους του. Και το πρώτο βράδυ στο νησί, λύνεται όλο του το κορμί και λειτουργεί κάθε του άκρο αυτόνομα, αρχίζει να αποκτά δική του μνήμη.
Αν το δει κανείς σαν μια συνέχεια, ένα frame by frame, υπάρχει ξεκάθαρη εξελικτική διαδικασία. Κουβέντα με τον Λάνθιμο δεν έχω κάνει, αλλά είμαι βέβαιος πως θέλησε με τους χορούς σε Poor Things και Kinds of Kindness να σπάσει τις αλυσίδες της Έμμα Στόουν, να την πάψει από εκείνο το κορίτσι και να την μετατρέψει σε μια ατιθάσευτη γυναίκα, σε ένα αιλουροειδές που κυνηγάει.
Αν έχετε δει ντοκιμαντέρ, θα έχετε παρατηρήσει πως τα νεογέννητα τιγράκια, λιονταράκια, λεοπαρδαλάκια και λοιπά άλλα, μέχρι να πάνε στο πρώτο τους κυνήγι, είτε κάθονται σε απόσταση και περιμένουν τη μαμά να φέρει το φαγητό είτε πάνε να τη βρουν στο σημείο που σκότωσε το θήραμα για να φάνε. Κι επειδή δε γνωρίζουν, παίζουν με το κρέας τους, δεν αντιλαμβάνονται τι μπορεί να παραμονεύει.
Έτσι φαίνεται στα μάτια μου ο χορός στο Poor Things. Είναι ένας χορός παιδικός, ένας χορός άγνοιας. Και ο Ράφαλο, μέσω του ρόλου του, με την αιχμαλωσία που της προκαλεί και την χαλιναγώγηση, δείχνει στην Έμμα Στόουν, στη Μπέλα Μπάξτερ για την ακρίβεια, τους υπόλοιπους θηρευτές στη σαβάνα.
Γι’ αυτό, ο χορός της στο Kinds of Kindness δε μπορεί να είναι ίδιος. Πρέπει να είναι απελευθερωτικός και επιθετικός, πρέπει το σώμα να λέει «τόλμα να με πλησιάσεις, τόλμα να με κατευνάσεις, τόλμα να με συγκρατήσεις». Και είναι. Πρωτόγονος με ρούχα κοινωνικών συμβάσεων, βάρβαρος, σαν να δέρνεις κάτι αόρατο.
Τα ρούχα της Στόουν έχουν τη σημειολογία τους
Κι έρχεται και η αντίστιξη των ρούχων. Στο Poor Things η Έμμα Στόουν φοράει αυτά τα βικτοριανά ρούχα, μια μακριά φούστα που είναι μια δήλωση παιδιού πως θέλει να μεγαλώσει γρήγορα. Έχουν μεγαλύτερη ελαστικότητα, οπότε η Μπέλα που έχει εγκέφαλο μωρού 1 έτους, δεν περιορίζεται από αυτά. Κουνιέται όμως σέρνοντας τα πόδια της στην αρχή, δεν κάνει μεγάλα ανοίγματα.
Στο Kinds of Kindness τα ρούχα είναι το αντίθετο. Φοράει αυτά τα ρούχα της αιχμαλωσίας στην 3η ιστορία, όπου ο χαρακτήρας της ανήκει σε μια αίρεση, είναι στενά, είναι ρούχα ενήλικα, είναι ρούχα εργασίας. Οι κινήσεις της όπως είναι πιο απότομες, σε βαθμό που θα μπορούσαν και να σκίσουν τα ρούχα. Κι εδώ, το ξεκίνημά της, οι πρώτες κινήσεις, είναι σαν τέντωμα μυών, σαν αναγνωριστικές για να δει πόσο ευέλικτα είναι τα ρούχα, σαν να τα τεντώνει για να αντέξουν στο ξεχαρβάλωμα.
Αν δούμε τι κάνει στο La La Land, είναι ένας χορός που φαίνεται ότι είναι πολλές ώρες προβαρισμένος και χορογραφημένος. Στις άλλες δύο, παρόλο που ξέρουμε ότι υπάρχει χορογράφος, δίνουν την αίσθηση πως είναι αυτοσχεδιασμός της στιγμής, ότι η Έμμα Στόουν αφήνεται στο κύμα του ήχου.
Στο La La Land, η σκηνή του χορού είναι στο σημείο όπου το φλερτ πλανιέται στην ατμόσφαιρα για τη Μία και τον Σεμπάστιαν, αλλά, παρά την υπέροχη θέα και τον ρομαντισμό, τα λόγια λένε πως «δεν πρόκειται να γίνει, κρίμα που βλέπουμε μαζί αυτή τη θέα». Και έρχεται μετά ο χορός, όπου αν κοιτάξετε τα πόδια, πατάνε με στόμφο το οδόστρωμα, είναι σαν επιπλήξεις, κι ας χορεύουν σε τζαζ ρυθμό, που η τζαζ έχει ένα έλεγκανς, κάτι το λεπτεπίλεπτο. Όχι όμως η τζαζ που πρεσβεύει ο Σεμπάστιαν. Η δική του τζαζ είναι αυτός ο μανιακός ρυθμός στο μπαρ που πηγαίνει για πρώτη φορά τη Μία. Υπάρχει συγχρονισμός ανάμεσα στην Έμμα Στόουν και τον Ράιαν Γκόσλινγκ, ένα κοινό όραμα.
Στο Poor Things όχι. Εκεί υπάρχει το «θέλω να βγω, να πάω να μεθύσω, να ξαναπαίξουμε για λίγο να χαθούμε, να σε σκεφτώ και να σε νοσταλγήσω και αν υπάρχει λόγος να γυρίσω», που τραγουδούσαν οι Κατσιμιχαίοι με τον Νταλάρα.
Και στο Kinds of Kindness, η Έμμα Στόουν συνεχίζει να παίζει και έχει αποφασίσει πως δεν υπάρχει λόγος να γυρίσει. Στο La La Land χόρευε με τον τότε εαυτό της. Στο The Favourite διαχωρίστηκε από αυτόν, όπως ο Σμίγκολ με τον Γκόλουμ στο Lord of the Rings, στο Poor Things έκανε ένα πισωγύρισμα και στο Kinds of Kindness προχωράει μπροστά.
Όλα τα παραπάνω βέβαια, δεν είναι πράγματα που μου τα είπε ο Λάνθιμος ή η Έμμα Στόουν για να πω ότι είναι σίγουρα. Έτσι επιλέγω να τα ερμηνεύσω αυτή τη στιγμή, τόσο με βάση το συναίσθημα που έχω για τον Λάνθιμο και την Έμμα Στόουν όσο και με βάση το πώς αντιμετωπίζω το σινεμά, την καλλιτεχνική αφήγηση.
* Φωτογραφία/Εικαστικό: Πέγκυ Δαδάκη
