Στο συγκλονιστικό θρίλερ Dark Waters (Σκοτεινά Νερά) που προβάλλεται στο Ertflix, ο Μαρκ Ρούφαλο υποδύεται έναν δικηγόρο που τα βάζει με την διεφθαρμένη εταιρεία που ρίχνει τοξικά χημικά στη Δυτική Βιρτζίνια επί δεκαετίες.

Πρόκειται για μία ταινία που λειτουργεί, με κάποιο τρόπο, αφυπνιστικά γύρω από τα περιβαλλοντικά προβλήματα και τη μόλυνση της φύσης από την ανθρώπινη παρέμβαση, με αποτέλεσμα όλα αυτά τα τοξικά να εισέρχονται στον ανθρώπινο οργανισμό. Και αυτή η τελευταία πληροφορία δίνει στην ταινία μια ζοφερή φόρτιση.

Ο Τοντ Χέινς, με την ξεχωριστή «γραφή» του, βγαίνει εκτός της κλασικής του θεματολογίας, αφήνει για λίγο την βασική ταυτότητά του στην άκρη, και… κολυμπάει στα… σκοτεινά νερά ενός δικαστικού θρίλερ.

Το Dark Waters είναι από πολλές απόψεις εκτός του χαρακτήρα του: ένα ευθύβολο, αληθινό δικαστικό θρίλερ, που διασκευάστηκε με ευχέρεια από τους σεναριογράφους Μάριο Κορέα και Μάθιου Μάικλ Κάρναχαν, βασισμένο σε ένα άρθρο του Ναθάνιελ Ριτς στο περιοδικό New York Times, υπό την καθοδήγηση του συμπαραγωγού Ρούφαλο, ενός περιβαλλοντικού ακτιβιστή.

Το σενάριο είναι εξαιρετικά κατανοητό στον θεατή, καθώς εκτός από τον σκοπό του ήρωα, μας δείχνει και πώς εδραιώνεται το διεφθαρμένο κατεστημένο, μοιάζοντας ανίκητο.

Το «Dark Waters» εξακολουθεί να είναι ένα δυνατό και ενδιαφέρον, αν και υποτονικό φιλμ, παράδειγμα αυτής της κατηγορίας ταινιών, που απηχεί τα σημερινά συναισθήματα απελπισίας για την ξεδιάντροπη διαφθορά που παρουσιάζεται καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Χέινς το προσεγγίζει με σωστή οπτική, χρησιμοποιώντας αφηγηματικά την κίνηση της κάμερας. Παρατηρήστε πόσο συχνά η ταινία ξεκινά μια σκηνή στο σκοτάδι ή μηδενίζοντας ένα στοιχείο που δεν είναι εστιασμένο και στη συνέχεια σταδιακά ξεκαθαρίζει την εικόνα και με την αρωγή της αναμφισβήτητης ικανότητας των ηθοποιών.

Η ταινία εξελίσσεται με το κλασικό, συναρπαστικό στυλ, με τον δικηγόρο που έχει αρχές και ήθος (τον υποδύεται ο Μαρκ Ρούφαλο) να τα βάζει με τους «κακούς» των μεγάλων εταιρειών, υποστηρίζοντας απλούς ανθρώπους και τα δικαιώματά τους.

Δεν υπάρχουν ειρωνικά αυτοσυνείδητες στυλιστικές πινελιές, αν και -δεδομένου ότι πρόκειται για μια ταινία για μολυσμένα νερά- η πρώτη σκηνή με τους νεαρούς ανθρώπους που κολυμπούν απερίσκεπτα σε ένα δηλητηριασμένο ρυάκι θα μπορούσε να παραπέμπει στην έναρξη ενός σπλάτερ θρίλερ, όπως τα «Σαγόνια του Καρχαρία» ή τα «Ιπτάμενα Πιράνχας».

Ο Ρομπ Μπίλοτ (Ρούφαλο) έχει την κλασική εικόνα ενός στιλιζαρισμένου δικηγόρου από το Οχάιο, ο οποίος έχει χτίσει μια άνευρα ευημερούσα καριέρα στη δεκαετία του 1990 εκπροσωπώντας μεγάλες ισχυρές εταιρείες. Ο Χέινς χρησιμοποιεί ευρείες λήψεις για να τονίσει το μέτριο ύψος του Ρούφαλο σε σύγκριση με τους πανύψηλους συμπρωταγωνιστές του, όπως ο Τιμ Ρόμπινς (στο ρόλο του αφεντικού Τομ Τερπ).

Η γλώσσα του σώματος του ηθοποιού που μοιάζει με χελώνα μέσα στο καβούκι, τονίζει ακόμη περισσότερο ότι αυτός ο έξυπνος, ηθικός άνθρωπος είναι οικονομικά, πολιτικά, ακόμη και επιστημονικά ξεπερασμένος όταν προσπαθεί να αποδείξει ότι η DuPont έχει ρίξει τοξικά απόβλητα στο έδαφος της Δυτικής Βιρτζίνια, προκαλώντας καρκίνο, δυσφορία και σάπια δόντια σε ανθρώπους και ζώα.

Όλα ξεκινούν όταν ένας θυμωμένος αγρότης από τη Δυτική Βιρτζίνια, ο Γουίλμπουρ Τενάντ (τον υποδύεται ο Μπιλ Καμπ), έρχεται σε επαφή μαζί του, επειδή είναι φίλος και γείτονας της γιαγιάς του Μπίλοτ (στην αληθινή ιστορία ο Τενάντ απλώς τηλεφώνησε στον Μπίλοτ, στην ταινία εισέρχεται αμήχανα στο γραφείο με τη σκονισμένη αγροτική του στολή). Όλες οι αγελάδες του Γουίλμπουρ δηλητηριάζονται εξαιτίας του κοντινού εργοστασίου της χημικής εταιρείας DuPont. Κάτι πραγματικά άσχημο συμβαίνει στην περιοχή και καλούνται να το «πολεμήσουν».

Αυτή είναι η στιγμή που γίνεται η ανατροπή και ξεκινά ουσιαστικά η ιστορία της ταινίας. Όταν ο δυστυχισμένος αγρότης που γνώριζε τη γιαγιά του, του έδειξε την αλήθεια για το πώς οι εταιρείες μεταχειρίζονται αθώους ανθρώπους, ο Μπίλοτ αλλάζει στρατόπεδο, με τον αρχικό τρόμο των συναδέλφων του και την απογοήτευση της οικογένειάς του και της συζύγου του Σάρα (Αν Χαθαγουέι) να τον περιβάλλουν (ίσως και να τον «συνετίσουν»).

Από αυτή την στιγμή, περνάει στο αντίπαλο «στρατόπεδο» και χρησιμοποιεί όλες τις γνώσεις του για τις μεγάλες χημικές εταιρείες εναντίον τους.

Τα νομικά δράματα, όπως η Έριν Μπρόκοβιτς, παρουσιάζουν γενικά έναν μάλλον γραφικό συνηθισμένο άνθρωπο, με όλα τα ελαττώματά του, ο οποίος τα βάζει με το κατεστημένο των «δυνατών», με τη βοήθεια ενός υπεραπασχολημένου δικηγόρου.

Στο Dark Waters το σενάριο αλλάζει ελαφρώς καθώς ο αγρότης του Καμπ είναι ο συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν στον δικηγόρο του Ρούφαλο, ο οποίος είναι ο πραγματικός everyman-σκυφτός, με κακή στάση του σώματος, μια μόνιμη γκριμάτσα στο κάτω χείλος του και ένα τρεμούλιασμα στο χέρι του που προκαλείται από το άγχος.

Κατά κάποιο τρόπο, η ταινία είναι πιο κοντά στο The Insider (1999) του Μάικλ Μαν για την αντιμετώπιση των μεγάλων καπνοβιομηχανιών.

Πρόκειται για μια ταινία ρεαλιστική με κάποιο τρόπο και όλη η γοητεία βρίσκεται στις λεπτομέρειες: στους όγκους των εγγράφων, στις συζητήσεις στην αίθουσα συνεδριάσεων, στις πονηρές στρατηγικές στο δικαστήριο και στο ηρωική χρήση του τεράστιου θεσμικού βάρους εναντίον μιας διεφθαρμένης εταιρείας.

Το Dark Waters είναι μια ταινία που κινείται θαυμάσια μέσα στους δικούς της γενικούς κανόνες και λειτούργησε μάλλον λυτρωτικά για τον Χέινς.