Μπορούν 14 λεπτά να σου αλλάξουν τη ζωή; Ακόμα και ένα μπορεί. Οπότε, φαντάσου τι μπορούν να κάνουν τα 14 λεπτά που διαρκεί η ταινία μικρού μήκους που σου προτείνω να δεις στο Ertflix. Πρόκειται για ένα ταινιάκι που φτιάχτηκε πριν 3-4 χρόνια και κυκλοφόρησε στο Φεστιβάλ της Δράμας το 2023. Ο τίτλος του: Μια Πολυθρόνα Στο Πεζοδρόμιο. Και βρίσκεται στο Ertflix.
Η ταινία, λοιπόν που θα δεις στο Ertflix, ξεκινάει ως εξής.
Ένας παππούς είναι στο μπάνιο και ξυρίζεται. Καθώς ξυρίζεται, στην κουζίνα είναι η γυναίκα του και κάτι μαγειρεύει.
Στο ραδιόφωνο ακούγεται ένα τραγούδι που τον ξεσηκώνει. Είναι ένα τραγούδι με το οποίο είχαν κάνει τους πρώτους τους χορούς με τη γυναίκα του. Πάει στην κουζίνα για να την κορτάρει, όπως τότε, να την ακουμπήσει, να τη χορέψει. Εκείνη γκρινιάζει με αυτόν τον χαρακτηριστικό «τραβάτε με κι ας κλαίω» τρόπο που γκρινιάζει μια γυναίκα που είναι τόσες δεκαετίες με τον άντρα της.
Η αγάπη, ακόμα και σε αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, είναι έκδηλη.
14 λεπτά στο Ertflix, κάμποσες ημέρες εσωτερικής αγωνίας και σκέψεων
Από την κουζίνα, τον πάει να καθίσει στο σαλόνι. Εκεί της τηλεφωνάει ο γιος της να την ενημερώσει πως δε θα μπορέσει να έρθει, γιατί προέκυψε δουλειά. Όσο μιλάνε, ο παππούς παίρνει τους δρόμους. «Έχει το χαρτάκι με τη διεύθυνση πάνω του», λέει η γυναίκα στον γιο. Εκεί καταλαβαίνουμε πως έχει γεροντική άνοια ο παππούς.
Τίποτα δεν την προδίδει όμως. Κουνιέται και περπατάει σαν να είναι 60άρης, είναι κοτσονάτος. Με τη μαγκούρα του κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο, για να πάει να πάρει φρούτα. Στο πεζοδρόμιο βλέπει να ξεφορτώνουν έπιπλα και διάφορα αντικείμενα σπιτιού. Γκρινιάζει στους μεταφορείς που τα αφήνουν εκεί. Είναι ενεργός, έχει ζωή μέσα του.
Όταν επιστρέψει από το μανάβικο, με μια σακούλα γεμάτη σταφύλια, αισθάνεται μια αδιαθεσία και σωριάζεται στον δρόμο. Δεν είναι κάτι σοβαρό. Τον πηγαίνουν στο πεζοδρόμιο έξω από την πολυκατοικία του, μια γυναίκα κι ένας από τους μεταφορείς που πήγε να βοηθήσει. Κατεβαίνει και η γυναίκα του κάτω.
«Θα φωνάξω το ΕΚΑΒ να σε πάρει», του λέει ο μεταφορέας. «Όχι νοσοκομεία, δε θέλω. Δεν έχω τίποτα», λέει με πάθος και ενόχληση ο παππούς. Κάθεται σε μια παλιά πολυθρόνα στο πεζοδρόμιο, τρώει λίγο σταφύλι και η γυναίκα του κατεβαίνει μαζί με μια μικρή βαλίτσα με τα απαραίτητα για το νοσοκομείο. Εκείνη ντυμένη με τα καλά της, όρθια, να κρατά τη βαλίτσα. Εκείνος, καθιστός στην πολυθρόνα, σαν παιδί, να τρώει σταφύλι.
Δίπλα δίπλα. Εκείνη τον ρωτάει αν θυμάται πώς γνωρίστηκαν. Απόστρατος στρατηγός ο παππούς, ήταν τότε στην Ευελπίδων. Την ακολούθησε στο λεωφορείο και όταν κατέβηκαν, της είπε πως θα την παντρευτεί. Κι εκεί, η ταινία ρίχνει αυλαία.
Αυτό το τόσο απλό, αυτά τα 14 λεπτά, που μοιάζουν σαν κάποιος να έκοψε ένα κομμάτι μιας καθημερινότητας και να το έβαλε σε φιλμ, είναι από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχω δει. Η δημιουργός, Μαίρη Κολώνια, πετυχαίνει με την απόλυτη αλήθεια να διεισδύσει βαθιά μέσα μου και να κινήσει τις συναισθηματικές μου χορδές.
Βλέπω τον παππού και τη γιαγιά και σκέφτομαι τους δικούς μου. Σκέφτομαι τον παππού μου που είχε αρχίσει να τα χάνει στα τελευταία του και με πλήγωνε βαθιά η κατηφόρα της ανθρώπινης φύσης, η φθορά, το πώς διαλυόμαστε από μέσα προς τα έξω. Βλέποντας την ταινία στο Ertflix, έκανα προβολή μέχρι και τον ίδιο μου τον εαυτό σε 30-40 χρόνια. Άραγε θα έχω μια γυναίκα που να θέλει να είναι δίπλα μου ακόμα κι όταν θα είμαι πια αδύναμος και χαμένος; Άραγε θα μπορέσω να φτάσω αξιοπρεπώς σε εκείνη την ηλικία;
Η αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης και η αντίληψη του πόσο βάναυσο είναι το να ζεις, σε 14 λεπτά. Και, ταυτόχρονα, πόσο σπουδαίο να συναντάς την αγάπη, τον έρωτα, να ξεφεύγεις από τη γοητεία της ύλης και να συνθέτεις τα συναισθήματα με βάση τις μνήμες, τα βιώματα που σε ενώνουν με τον άλλον.
Ευχαριστώ κ. Κολώνια για αυτό και μπράβο στο Ertflix που ανεβάζει πολλές ελληνικές παραγωγές μικρού μήκους, για να τις αναδεικνύουμε από τη μεριά μας.
Μια Πολυθρόνα στο Πεζοδρόμιο στο Ertflix.
