Η ταινία Ο Άνθρωπος των Δύο Αιώνων που μπορείς να επιλέξεις στο Ertflix βασίζεται σε μια ιστορία του Ισάακ Ασίμοφ, το Bicentennial Man, και προσθέτει μία ακόμη ταινία στη μακροχρόνια «γοητεία» του κινηματογράφου με πρωταγωνιστές τα ρομπότ και τα ανδροειδή που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1920 με το The Golem και το Metropolis.

Η ταινία ξεκινά το 2005 (για μας πλέον μακρινό παρελθόν εκείνη η χρονιά, αλλά για τη χρονιά που βγήκε η ταινία στα σινεμά ήταν μακρινό μέλλον), όταν μια πλούσια οικογένεια του Σαν Φρανσίσκο αντικαθιστά τον ντόπιο υπηρέτη της με ένα έξυπνο ρομπότ (Ρόμπιν Γουίλιαμς) ονόματι Άντριου που μοιάζει με εκείνο που έπαιξε ο Γούντι Άλεν στο Sleeper.

Υπάρχουν μερικές καλές πρώτες σκηνές μεταξύ του Άντριου και του αφεντικού του (Σαμ Νιλ) που φέρνουν στο μυαλό τη σχέση μεταξύ του Παρασκευά και του Κρουσό. Αλλά καθώς η ταινία προχωράει μετατρέπεται σε άλλη μια από εκείνες τις συγκινητικές ταινίες του Ρόμπιν Γουίλιαμς με το συνηθισμένο του θέμα της γήρανσης, της θνησιμότητας και των προοπτικών της μεταθανάτιας ζωής.

Όσο πιο φιλοσοφική και σοβαρή γίνεται η ταινία, τόσο περισσότερο γίνεται αμήχανη και ακούσια κωμική. Όταν τελικά ένας εξυπηρετικός επιστήμονας εξοπλίζει τον Άντριου με κεντρικό νευρικό σύστημα, σεξουαλικά μέρη, στομάχι και το πρόσωπο του Γουίλιαμς, συνειδητοποιείς πόσο πιο ενδιαφέρων ήταν ο χαρακτήρας ως ρομπότ με κεφάλι σαν το πίσω μέρος ενός iMac.

Ο Άνθρωπος των Δύο Αιώνων ξεκινάει με υποσχέσεις, προχωράει με αργούς ρυθμούς και τελικά βυθίζεται σε ένα πλήθος συναισθημάτων παρόμοιων με ευχετήριας κάρτας.

Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς περνάει το πρώτο μισό της ταινίας εγκλωβισμένος σε μια μεταλλική στολή ρομπότ, και όταν βγαίνει, το σενάριο γίνεται αντίθετα «ρομποτικό».

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ο Άντριου φτάνει μια μέρα μέσα σε ένα κιβώτιο συσκευασίας έξω από το σπίτι μιας οικογένειας που προορίζεται να τον μοιραστεί για τέσσερις γενιές, κάθε στιγμή της οποίας μοιάζει να καταγράφεται ανελέητα.

Ο πρώτος ιδιοκτήτης του είναι ο Σερ (Σαμ Νιλ), ο οποίος συστήνει στον Άντριου στην σύζυγο (Γουέντι Κρεουσον) και μια κόρη ονόματι Little Miss, την οποία μεγαλώνοντας υποδύεται η Έμπεθ Ντέιβιντζ (υποδύεται και τη δική της εγγονή).

Στην αρχή το ρομπότ υπάρχει μία κακή μεταχείριση απέναντι στο ρομπότ. «Είναι μια οικιακή συσκευή, αλλά εσείς του φέρεστε σαν να είναι άνθρωπος», λέει εκνευρισμένος ένας συνεργάτης στον Σερ. Είναι σαφές από την πρώτη στιγμή ότι ο Άντριου είναι ένα είδος παραλλαγής, πιο έξυπνο και πιο «ανθρώπινο» από το μέσο ρομπότ, αν και εξίσου κυριολεκτικό.

Στις πρώτες σκηνές, που έχουν δική τους ζωή, ο Άντριου πηδάει από ένα παράθυρο όταν του το λένε και δυσκολεύεται πολύ να κατανοήσει ένα αστείο. Επιδεικνύει επίσης διάφορες συνέπειες των Τριών Νόμων της Ρομποτικής, οι οποίοι προφανώς επινοήθηκαν από τον Ισαάκ Ασίμοφ, ώστε οι άνθρωποι του μέλλοντος να μπορούν να φωνάζουν στα ρομπότ τους «σε έπιασα!».

Από την πρώτη στιγμή που βλέπουμε τον Άντριου, αναρωτιόμαστε, είναι όντως αυτός ο Ρόμπιν Γουίλιαμς μέσα στο γυαλισμένο κέλυφος από αλουμίνιο; Η γλώσσα του σώματος του ρομπότ είναι πειστική –έχει την ίδια διακριτική ευγένεια που χρησιμοποιεί συχνά ο ίδιος ο Γουίλιαμς. Ο Άντριου έχει επίσης καλό συγχρονισμό, κάτι που είναι ζωτικής σημασίας, καθώς πολλά από τα αποτελέσματα της ταινίας εξαρτώνται από το ρομπότ που εκφράζει τα συναισθήματά του μέσω της γλώσσας του σώματος.

(«Θα ήθελε κανείς να έχει περισσότερη έκφραση», παραπονιέται ο Άντριου σε ένα σημείο. «Έχει κανείς σκέψεις και συναισθήματα που προς το παρόν δεν τα δείχνει»).

Ωστόσο ενώ στην συγκεκριμένη ταινία είναι αστείο όταν ένας άνθρωπος γίνεται μηχανή, δεν ισχύει το ίδιο όταν μια μηχανή γίνεται άνθρωπος, επειδή η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου ανατρέπεται, ενώ η μηχανή δεν έχει καμία.

Η ιστορία βέβαια ασχολείται με την οδυνηρότητα ενός ανδροειδούς που έχει ανθρώπινα συναισθήματα και πρέπει να ζει επ’ αόριστον, ενώ όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή θα πεθάνουν. Ο Άντριου μάλιστα έχει τη δυνατότητα να βάζει σε τράπεζα το δικό του εισόδημα και ο ανατοκισμός μπορεί να κάνει θαύματα για ένα αθάνατο ον -τελικά γίνεται πλούσιος και ξεκινάει μια οδύσσεια για να βρει μια αδελφή ψυχή.

Η αναζήτησή του οδηγεί στο άθλιο εργαστήριο του Ρούπερτ Μπερνς (Όλιβερ Πλατ), ο οποίος ασχολείται με μεταχειρισμένα ρομπότ, και οι δυο τους δημιουργούν ένα νέο σώμα για τον Άντριου που μοιάζει πολύ με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς. Υπάρχει επίσης το πρόβλημα της εύρεσης μιας αδελφής ψυχής για τον Άντριου.

Θα είναι ένα προηγμένο ρομπότ ή η δική του πρόοδος θα τον κάνει να σκεφτεί εύλογα μια σχέση με έναν άνθρωπο; Ο Άντριου δεν μπορεί να αναπαραχθεί, φυσικά, αλλά η λογική υποδηλώνει ότι θα μπορούσε να αποτελέσει έναν ευέλικτο και ακούραστο εραστή.

Τα θαμμένα θέματα της ταινίας έχουν να κάνουν με την αυτοδιάθεση και τα δικαιώματα του ατόμου. Όπως πολλές από τις ιστορίες ρομπότ του Άσιμοφ, ασχολείται με το αίνιγμα του να έχεις τη νοημοσύνη του ανθρώπου, χωρίς τα δικαιώματα ή τα συναισθήματα.

Το «Bicentennial Man» θα μπορούσε να είναι μια έξυπνη, προκλητική ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά είναι πολύ άτολμο. Σταδιακά παρότι αρχικά είναι εξαιρετικά ευχάριστα, αναλώνεται σε μια σειρά από αργές, γλυκανάλατες σκηνές που αφορούν τον έρωτα και τον θάνατο.

Και επειδή η αγαπημένη γυναίκα είναι ουσιαστικά πάντα το ίδιο πρόσωπο (που υποδύεται η Ντέιβιντζ), η ταινία αρχίζει να μοιάζει πολύ μεγάλη και πολύ αργή, και στο τέλος, όταν ο Άντριου λέει με ελπίδα «Τα λέμε σύντομα», ελπίζουμε ότι προορίζεται για τον Παράδεισο των Οικιακών Συσκευών.

Αυτά…