Η ταινία Εγκλήματα του Μέλλοντος ανέβηκε στο Ertflix μόλις πριν από λίγες μέρες και η αλήθεια είναι ότι μας… προβλημάτισε λίγο…
Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ για μία ακόμη φορά ασχολείται με Εγκλήματα του Μέλλοντος, μετά την πρώτη του σε στυλ amateur ταινία του 1970, με τον ίδιο τίτλο. Και ίσως αυτό που συμβαίνει στη νέα εκδοχή της ταινίας είναι το μέλλον που θα διέβλεπε κάποιος το 1970…
Επιστρέφει λοιπόν το 2022 σε μία παλαιότερη «σπουδή» του για να της δώσει μία άλλη οπτική προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα… Είναι όμως αυτή η δυστοπία ένα πιθανό μέλλον ή μήπως μία παράσταση μέσα στην παράσταση, που αποτυπώνει με μία πιο εξελιγμένη τεχνολογική αρωγή το ίδιο θέμα;
Επίκεντρο της κινηματογραφικής ταινίας Εγκλήματα του Μέλλοντος ουσιαστικά είναι μία περφόρμανς, μία θεατρική παράσταση που «πατάει» στο θέατρο της Σκληρότητας του Αντονέν Αρτό, τόσο ρεαλιστική αλλά και τόσο στιλιζαρισμένη, ώστε να μοιάζει ψεύτικη.
Προσπαθώντας να προκαλέσει σοκ και φρίκη ο Κρόνενμπεργκ με σκηνές άμεσης βίας, δημιουργεί μία ταινία που αποτελεί μία συρραφή απλώς εικόνων από ένα απευκταίο μέλλον, καθώς οι μορφές μοιάζουν μάλλον αλλοπρόσαλλα αρρωστημένες, χωρίς ίχνος ανθρώπινων στοιχείων, ενώ δεν υπάρχει εκείνο το δέσιμο των σκηνών που θα χαρακτηρίζαμε ελκυστική πλοκή.
Σίγουρα η Τεχνολογία που στην εποχή μας εισχωρεί όλο και πιο έντονα στη ζωή μας, λειτουργεί καταλυτικά για τους ήρωες που ζουν σε αυτό το δυστοπικό μέλλον και πλέον αποτελεί τρόπο ζωής καθώς εξαρτούν από αυτή την ύπαρξή τους, ωστόσο -και ίσως για αυτό η χρωματική παλέτα που έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης είναι κυρίως μουντή και άχρωμη- ποια είναι η ουσία μίας ζωής που ο πόνος και ο ακρωτηριασμός αποτελούν ηδονή;
Υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία, παραμένει ο άνθρωπος κοινωνικό ζώον όπως τον χαρακτήριζε ο Αριστοτέλης ή απορροφάται σε ένα διαταραγμένο ναρκισσισμό που δεν του επιτρέπει να χαρεί; Οι ήρωες είναι σαφώς σκοτεινοί… Όπως και οι φωτισμοί της ταινίας.
Η ταινία γυρίστηκε στην Αθήνα, είναι χολιγουντιανή παραγωγή με ελληνική συμπαραγωγή με την εταιρεία παραγωγής Αργοναύτες.
Ο Σολ Τένσερ (ερμηνευμένος από τον Βίγκο Μόρτενσεν) είναι ένας performance artist με φανατικούς θαυμαστές. Ο Σολ πονάει, ακόμη και όταν κοιμάται κι ας είναι κουρνισασμένος στα ειδικά προσαρμοσμένα οργανικά έπιπλα, τεχνολογικά κατασκευάσματα φουτουριστικής αισθητικής.
Το σώμα του χρησιμοποιεί ως καμβά για τα έργα τέχνης η σύντροφός του, Καπρίς, και οι δυο τους παρουσιάζουν στο φανατικό κοινό τους χειρουργικές επεμβάσεις live από σκελετόμορφα μεταλλικά εργαλεία, τις οποίες βιώνουν ως οργασμούς.
Ο Σολ και η Καπρίς καταδιώκονται από δυο δημοσίους υπαλλήλους της Υπηρεσίας Καταγραφής Νέων Οργάνων (η Κρίστεν Στιούαρτ κάπως υπερβολική στην ερμηνεία της), αλλά κι από έναν πατέρα που θέλει να χρησιμοποιηθεί το πτώμα του γιου του (ο οποίος τρέφεται με πλαστικά) σε μια παράσταση ανατομίας με κοινό.
Το φυσικό σκηνικό είναι η Αθήνα, σκηνές έχουν γυριστεί στο λιμάνι του Πειραιά, αλλά και στο Μπάγκειον που από μόνο του αποτελεί έναν ιδιαίτερο χώρο στην καρδιά της πόλης. Στην ταινία εμφανίζονται σε δύο σουρεαλιστικούς ρόλους η Αθηνά Τσιλίκα και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος.
Θα λέγαμε ότι ο Κρόνεμπεργκ είναι συνεπής στην σκηνοθετική του ταυτότητα και διατηρεί ατόφια τα προσωπικά του κινηματογραφικά στοιχεία και την εγκεφαλικότητα.
Ωστόσο σε ένα βαθμό η ταινία είναι παρωχημένη, τόσο που κάποιες στιγμές νομίζεις ότι βλέπεις καρικατούρες ή ένα φουτουριστικό φιλμ του μακρινού παρελθόντος.
Παρόλα αυτά, η μουσική του Χάουαρντ Σορ είναι αισθαντική και δημιουργεί ατμόσφαιρα νουάρ και σίγουρα οι εικόνες έχουν αισθητική, ωστόσο ψάχνουμε ακόμη το μέλλον που υπόσχεται ο τίτλος της ταινίας.
Δείτε τη στο Ertflix…
