Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου, έχω γίνει ένας εραστής των animation ταινιών. Δεν θυμάμαι να ενθουσιάζομαι περισσότερο με ταινία άλλου είδους από τις καινούργιες. Μόνο το Dune 2 μπορώ να θυμηθώ να μου αφήνει έντονο αποτύπωμα από μη animation. Αντιθέτως, με κινούμενα, μόνο το 2024 μπορώ να πω ότι απολαύσα το Inside Out 2, το Wild Robot, ακόμα και το Moana 2, κι ας ήταν λιγότερο καλό από το πρώτο. Και το Flow είναι μια ταινία που τυπικά ανήκει στο 2024, αφού στο εξωτερικό κυκλοφόρησε τότε και στην Αθήνα την είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας, όπου πήρε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας.
Θα γίνω κατευθείαν ενθουσιώδης και ορμητικός. Το Flow είναι αυτό που λέει ο τίτλος του, ένα ρέμα που σε παρασέρνει, χωρίς όμως να έχεις να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο ή κάποιο ρίσκο. Σε παρασέρνει στην περιπέτεια, στην εύρεση ενός άλλου εαυτού, στην ανακάλυψη του τι σημαίνει η συντροφιά στις δύσκολες στιγμές και στο πώς οι δύσκολες στιγμές είναι ο καλύτερος στρατός για να κατεδαφίσεις τα τείχη.
Αλήθεια, θυμηθείτε με ποιους ανθρώπους είστε περισσότερο δεμένοι στη ζωή σας και θα δείτε πως είναι οι πόνοι και τα βάσανα που σας έκαναν να πάτε μακριά. Αφού περάσαμε αυτό, δεν υπάρχει τίποτα να μας χωρίσει. Έτσι δε λένε; Αυτό ισχύει και στο Flow. Μια ταινία που καταφέρνει να σε πλημμυρίσει με συναισθήματα χωρίς να έχει ίχνος διαλόγων. Με τα ζώα στο επίκεντρο, κυρίως τη γάτα, την πρωταγωνίστρια.
Η πλοκή της ταινίας
Σε έναν κόσμο κάπου στο μέλλον, κοντινό ή μακρινό, δεν έχει σημασία, μια γάτα περιτριγυρίζεται από ένα κοπάδι με ελάφια και ταράνδους που τρέχουν γύρω γύρω ανεξέλεγκτα γιατί ξέρουν πως πλησιάζει κίνδυνος. Αυτός είναι μια ορμητική θάλασσα που καλύπτει τη στεριά και πνίγει τα πάντα. Η γάτα και κάθε ζώο, προσπαθεί να κρατηθεί στην επιφάνεια και αφήνεται στο ρεύμα να την οδηγήσει, με την ελπίδα να βρει ένα σταθερό έδαφος.
Μαζί με ένα Golden Retriever θα κολυμπήσουν μερικά χιλιόμετρα, μέχρι που θα καταλήξουν σε μια βαλτώδη στεριά. Εκεί υπάρχει ένα σπίτι, στο οποίο η γάτα μπορεί να σκαρφαλώσει και να μπει. Κοιμάται εκεί, ενώ ο σκύλος, πιστός της σύντροφος, μένει έξω και κοιμάται. Την επόμενη μέρα, μια βάρκα με σκυλιά περνάει και το Retriever μπαίνει μέσα. Η γάτα δεν προλαβαίνει. Καταλήγει στην κορυφή ενός γλυπτού γάτας, καθώς βλέπει τη θάλασσα να έρχεται και να ανεβαίνει η στάθμη, μέχρι που πνίγει το σπίτι, σιγά σιγά και το άγαλμα.
Δεν έχει άλλη επιλογή παρά να βουτήξει. Στο βάθος βλέπει μια βάρκα, πάει προς αυτή και πηδάει μέσα. Εκεί έχει βρει καταφύγιο ένα καπιμπάρα. Η γάτα δεν ξέρει αν διατρέχει κίνδυνο, μα το καπιμπάρα τη θέλει, χρειάζεται παρέα και κατανοεί πως έχει ανάγκη να ξεκουραστεί από το κολύμπι. Μαζί θα περιπλανηθούν, στην παρέα τους θα προστεθεί ένας λεμούριος, μετά κι ένα τεράστιο πουλί με πόδια γερανού και το πάνω μέρος του αετίσιο.
Το πουλί θα πάει κόντρα στο σμήνος του που θα επιτεθεί στη γάτα και τον σκύλο και θα γίνει ο καπετάνιος και προστάτης τους. Αυτή η ανομοιογενής αγέλη θα ταξιδέψει με τη βάρκα, στην παρέα τους θα προστεθούν άλλα 4 σκυλιά και θα πρέπει να επιβιώσουν σε έναν κόσμο όπου κάθε στεριά έχει εξαφανιστεί. Μέχρι που, κάποια στιγμή, αφού έχουν χωριστεί και χαθεί, το νερό θα πέσει και η στεριά θα επανέλθει. Κι η επανένωσή τους εκεί, θα έχει μια μεγάκη συνειδητοποίηση.
Προσωπικά είμαι ευάλωτος σε κάθε ταινία που περιλαμβάνει ζώα, τη συγκεκριμένη ταινία την έβλεπα και κάθε 5 λεπτά με έπιανε το στομάχι μου, ανησυχούσα πως θα πάθει κάτι η γάτα, όταν χωριζόταν με τον σκύλο ή το καπιμπάρα καθώς έπεφτε στο νερό, φοβόμουν πως θα χαθεί, πως θα γίνει κάτι κακό, ήμουν σε μια αγχώδη κατάσταση. Ακόμα και με αυτό το ψυχολογικό εμπόδιο, το Flow είναι μια ταινία που με κυρίευσε ψυχικά, συναισθηματικά. Και στο τέλος της, με αυτό που συμβαίνει, τα δάκρυά σου γίνονται το δικό σου Flow, η θάλασσα που ανεβάζει τη στάθμη των συναισθημάτων σου και καλύπτει κάθε ξερή και τσιμεντένια στεριά μέσα σου.
Εγώ αναζητώ το νόημα στην κλιματική κρίση, στην ανημπόρια των ζώων που δεν φταίνε σε τίποτα να φορτωθούν τα δικά μας εγκλήματα, αλλά αυτό είναι κάτι που ικανοποιεί εμένα να αναλύσω. Κάποιος άλλος θα βρει κάτι άλλο στην ταινία για να ψάξει το τέλος του ν(ο)ήματος.
Είναι φοβερή η σύνθεση των ζώων, είναι τρισδιάστατη χωρίς να είναι 3D, είναι ό,τι πιο αληθοφανές έχουμε δει σε animation ταινία με ζώα, μοναδική, δεν υπάρχει κάτι άλλο να τη συγκρίνεις. Πολλά τα εύσημα στον δημιουργό της, τον Λετονό Γκιντς Ζιμπαλόντις που έστειλε την ταινία με διπλή υποψηφιότητα στα Όσκαρ, Καλύτερου Animation και Ξενόγλωσσης, ενώ δεν κατανοώ γιατί δεν ήταν και για Καλύτερη Ταινία. Είναι καλύτερο το Emilia Perez, μάλλον!
