Αν κοιτάξει κανείς σήμερα στο οικοσύστημα του Χόλιγουντ θα δει πως μάλλον ζούμε σε μια νέα χρυσή εποχή, μια εποχή που έχει ως έναν βασικό της πυλώνα την εικόνα και ως δεύτερο την ουσία. Αυτό υπήρχε και παλιότερα, κάπου στα 60s, απλά η ουσία ήταν πολύ μεγαλύτερος πυλώνας από την εικόνα. Σήμερα, η εικόνα, όσο κι αν δεν το θέλουμε, είναι ο κυρίαρχος. Και σε αυτή τη Χρυσή Εποχή 2.0, έχουμε και πρόσωπα που είναι «χρυσά» και έχουμε περισσότερα μέσα να τα καταγράψουμε για να τα βλέπουν στο μέλλον.
Ράιαν Γκόσλινγκ. Τιμοτέ Σαλαμέ. Zendaya. Φλόρενς Πιου. Όστιν Μπάτλερ. Έμιλι Μπλαντ. Μάργκοτ Ρόμπι. Σίντνεϊ Σουίνι. Άνα ντε Άρμας. Άνια Τέιλορ-Τζόι. Τζένα Ορτέγκα. Έμμα Στόουν.
Τα παραπάνω ονόματα είναι τα τελευταία χρόνια οι λεγόμενοι A-Listers. Με εξαίρεση τον Γκόσλινγκ τη Στόουν, τη Μπλαντ και τη Ρόμπι που δε θεωρούνται πια νέα γενιά, αφού είναι ο ένας 25 χρόνια, η άλλη 17-18 κι η άλλη 20 χρόνια και η Μάργκοτ 15 χρόνια στο Χόλιγουντ, αλλά είναι νέοι και στην πιο έντονη φάση της δημοφιλίας τους, όλοι οι υπόλοιποι αποτελούν τα enfants terribles της βιομηχανίας του θεάματος και κουβαλάνε πάνω τους γκλάμουρ, τεράστιο πλήθος κοινού που τους αγαπάει και, στο τέλος, υποκριτικό ταλέντο. Αυτό είναι ένα εξτραδάκι.
Αν δεν υπήρχε, πάλι θα μπορούσαν να γίνουν τα franchise ονόματα σε ταινίες, αλλά άλλου είδους, με λιγότερη εκτίμηση σε κριτικούς και σινεφίλ κοινό.
Στους παραπάνω, αν προστεθούν οι Πολ Μεσκάλ, Τζέικομπ Ελόρντι, Μπάρι Κίγκαν
Αν παρατηρήσει κανείς τις μεγάλες παραγωγές των τελευταίων ετών, θα δει πως αυτές που έχουν φέρει τα πολύ μεγάλα ποσά στα ταμεία, είτε συνδύαζαν τα έσοδα με υψηλή κινηματογραφική απόδοση είτε ήταν ταινίες πιο…ανάλαφρες, θα δει πως στην συντριπτική τους πλειοψηφία έπαιζαν κάποια από αυτά τα ονόματα. Κι όχι ένα ή δύο, αλλά ενωμένα με άλλα δυνατά ονόματα, της πιο παλιάς γενιάς ή με άλλους από τη δική τους δεξαμενή.
Πάντοτε υπήρχαν σκηνοθέτες που έφτιαχναν ένα καστ-dream team. Ο Ταραντίνο κι ο Γουές Άντερσον είναι οι δύο πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Ο Ταραντίνο βέβαια, δεν έβαλε ποτέ ένα νέο όνομα μόνο και μόνο χάρη στην τεράστια δημοφιλία του. Η Μάργκοτ Ρόμπι ήταν πρωταγωνίστρια στο Once Upon A Time In Hollywood γιατί την είχε δει ως Σάρον Τέιτ. Ο Άντερσον από την άλλη, έβαλε στο ρόστερ του The French Dispatch τον Τιμοτέ Σαλαμέ. Ο Τιμοτέ Σαλαμέ, για την ακρίβεια, βρίσκεται πια παντού.
Δεν μιλάω επομένως για τέτοια συγκέντρωση γιγάντων της αμερικανικής υποκριτικής σκηνής. Μιλάω για αυτή τη νέα φόρμα στο Χόλιγουντ, που παίρνει δύο μεγάλες δημοφιλίες, τις πληρώνει αδρά, τις ενώνει και ξέρει πως το μπάτζετ θα βγει.
Το Dune Part Two είναι η επιτομή
Το Dune είναι η πιο χαρακτηριστική παραγωγή στο Χόλιγουντ αυτού που επιχειρώ να πω. Δείτε το καστ. Σαλαμέ, Zendaya, Φλόρενς Πιου, Όστιν Μπάτλερ. Και Άνια Τέιλορ-Τζόι ως κρυφό χαρτί.
Οι δύο πρώτοι είναι τα δύο δημοφιλέστερα ονόματα νέων ηθοποιών στο Χόλιγουντ. Ο Σαλαμέ είναι διακαής πόθος όλων των σκηνοθετών, η Zendaya κουβαλάει κάτι το αριστοκρατικό και έχει τη στόφα της επόμενης Μπιγιόνσε. Η Πιου και ο Μπάτλερ είναι στο peak της δημοφιλίας τους και τους χτίζουν ως superstars οι γύρω τους.
Η Πιου για παράδειγμα, είχε ρόλο στην καλύτερη ταινία της χρονιάς στο Χόλιγουντ βάσει των Όσκαρ, το Oppenheimer, και στο Dune Part Two, μια επική ταινία που θα το θεωρήσω εγκληματικό λάθος να μην διεκδικήσει του χρόνου το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Και στις δύο ταινίες, ο ρόλος της δεν είχε διάρκεια πάνω από 15-20 λεπτά σε ταινίες 3ωρης διάρκειας.
Η παραπάνω τετράδα δεν είναι πως της λείπει το ταλέντο. Πολύ καλοί είναι υποκριτικά. Ο δε Μπάτλερ έχει και μια κατάκτηση Όσκαρ πέρσι, για τον ρόλο του Έλβις Πρίσλεϊ. Είναι όμως αναμφίβολο πως η εικόνα τους, πως το stardom τους, πως η λάμψη που έχουν ως πρόσωπα στο Χόλιγουντ, ως εμφάνιση, επισκιάζουν κάθε τους ρόλο.
Ο Τιμοτέ Σαλαμέ κλείνει στόματα στον ρόλο του Πολ Ατρίντις στο Dune. Πολλοί έλεγαν πως δεν έχει τον δυναμισμό που πρέπει, αλλά τον είδαμε, ειδικά στο 2ο μέρος, πόσο άρτιος είναι. Ακόμα όμως κι αν δεν ήταν, με αυτόν πρωταγωνιστή και με τη Zendaya μαζί, είναι η δική τους ισχυρή προσωπικότητα που καλουπώνει το franchise.
Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε να ξεχνάμε πως η Zendaya έχει σύντροφο, τον Τομ Χόλαντ, και να θεωρούμε πως είναι ένα power couple με τον Σαλαμέ. Ή ότι ο Σαλαμέ έχει σύντροφο μια εξίσου πολύ δημοφιλή και ισχυρή γυναίκα, την Κάιλι Τζένερ. Ακόμα κι αυτή, η Zendaya την «εξαφανίζει». Ο Σαλαμέ μάλιστα, είναι πρωταγωνιστής και στο Wonka, δηλαδή την 2η πιο εμπορική ταινία, μετά το Dune, των τελευταίων 8 μηνών.
Ας μη μείνουμε όμως μόνο στο Dune. Ας δούμε ένα νέο είδος action ταινιών που έχει αναδυθεί τα τελευταία χρόνια στο Χόλιγουντ και χτίζει όλο του το μάρκετινγκ πάνω στη σύμπραξη πολύ δυνατών και δημοφιλών ονομάτων, που τα συνοδεύει και η αρετή της καλοσύνης.
Δείτε το The Gray Man. Ράιαν Γκόσλινγκ, Άνα ντε Άρμας, Κρις Έβανς. Δύο 40 something ηθοποιοί που όλοι τους αγαπούν, μαζί με μια rising star που είναι η Άρμας. Δείτε το Painkillers. Κρις Έβανς και Έμιλι Μπλαντ. Το The Fall Guy που κυκλοφορεί τον Μάιο. Ράιαν Γκόσλινγκ και Έμιλι Μπλαντ. Είναι λες και κάποιος έχει ρίξει σε μια γυάλα χαρτάκια με τα ίδια ονόματα και κάθε φορά ανακατεύει και βγάζει διαφορετικούς συνδυασμούς. Η Barbie. Γκόσλινγκ και Ρόμπι. Τα παραδείγματα…ων ουκ έστιν αριθμός.
Το ανακάτεμα των αστέρων στο Χόλιγουντ
Το μοτίβο μάλιστα ρίχνει πλάι στα hot νέα πρόσωπα του Χόλιγουντ και κάποιους πιο boomers, που είναι όμως κι αυτοί στο ανώτερο σημείο της δημοφιλίας τους, όπως ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ή λειτουργούν λίγο σαν τους θείους που έχουν πλάκα και θέλουν να ταιριάξουν, όπως ο Τζος Μπρόλιν και ο Χαβιέ Μπαρδέμ στο Dune.
Αυτό που δίνεται ως εντύπωση, ως αίσθηση, είναι ότι οι παραγωγές στο Χόλιγουντ έχουν βρει τα χρυσωρυχεία τους και δεν έχουν σκοπό να τα αφήσουν. Θα τα επιλέγουν διαρκώς με διαφορετικούς συνδυασμούς.
Διάβασα σήμερα πως η Σίντνεϊ Σουίνι θέλει να κάνει ταινία με τη Μάργκοτ Ρόμπι. Ό,τι ταινία και να είναι, γνωρίζουμε όλοι πως θα πετύχει εμπορικά.
Η ένωση του Γκόσλινγκ και της Ρόμπι στη Barbie, δεν πρόκειται να μείνει στη μία ταινία. Ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν ψηθούν, θα γίνει κάθε προσπάθεια για να δούμε και part 2.
Καθότι οι παραγωγές στο Χόλιγουντ γίνονται πια με τα καλλιτεχνικά κριτήρια να μη βρίσκονται στην πρώτη ή τη δεύτερη θέση, τα πρόσωπα είναι πλέον το Νο1. Και, φυσικά, όταν τα περισσότερα πρόσωπα έχουν συνεργαστεί ξανά μεταξύ τους, το Χόλιγουντ θα πρέπει να βρίσκει κάθε φορά ένα διαφορετικό πειστήριο για αυτά τα ονόματα, ώστε να τα πείσει να ηγηθούν της ταινίας και, κατ’ επέκταση, να γίνουν κεντρικά πρόσωπα στη στρατηγική του μάρκετινγκ.
* Photo credits: Getty Images
