Για πολλούς είναι το Inception. Για άλλους η τριλογία του Batman, ιδίως το The Dark Knight. Για άλλους το Memento. Για άλλους ίσως το Oppenheimer, αν και πολύ πρόσφατη για να εκτιμηθεί ως τέτοιο. Για μένα, η ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν που μου ανατέμνει το συναίσθημα, που ανακατεύει την ψυχή μου περισσότερο, είναι το Interstellar. Δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει φορά που να το είδα και να μην δάκρυσα. Και το έχω δει σίγουρα 20 φορές σε αυτά τα δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του. Πριν από 10 χρόνια κυκλοφόρησε, πλάκα πλάκα.
Ήταν Οκτώβριος του 2014 όταν βγήκε στις αίθουσες η ταινία και έγινε μια από τις αδικημένες, τόσο σε επίπεδο βραβεύσεων, όσο και σε επίπεδο αναγνώρισης. Στην επιστημονική κοινότητα πάντως, στους φυσικούς και αστροφυσικούς, είναι από τις ταινίες με τη μεγαλύτερη αποδοχή ως προς την επιστημονική της ακρίβεια, με όλους να της αναγνωρίζουν ότι έχει μια πολύ στέρεη βάση στη θεωρία της.
Ποια είναι η θεωρία του Interstellar; Ότι οι μαύρες τρύπες δεν είναι τελικά απλά μια χωματερή απορρόφησης του Σύμπαντος που καταπίνει τα πάντα και τα εξαφανίζει, εκτός από τα υλικά που κινούνται στον ορίζοντα γεγονότων και εκτοξεύονται και πάλι στο χάος. Αλλά ότι οι μαύρες τρύπες είναι μια τομή στον χωροχρόνο, μια παράκαμψη για να πάει κάποιος από ένα σημείο του γαλαξία στο άλλο, κερδίζοντας χρόνο.
Αυτή η θεωρία όμως, αφορά μόνο την επιστημονική ερμηνεία που δίνει η ταινία. Ως προς τη μυθοπλασία της, βλέπουμε τον Κούπερ, έναν από τους ικανότερους μηχανικούς διαστημικών σκαφών, ο οποίος καλείται να οδηγήσει μια ομάδα επιστημόνων σε ένα πλανητικό σύστημα όπου φαίνεται να έχουν εντοπιστεί στοιχεία για φιλοξενία ζωής, ώστε να μετακομίσει η ανθρωπότητα, αφήνοντας τη Γη καθώς καταρρέει και «πνίγει» σιγά σιγά κάθε μορφή ζωής.
Αν ο Κούπερ είναι νεκρός, έχουμε μια εντελώς άλλη ταινία και ερμηνεία
Αυτή είναι η προφανής ανάγνωση της ταινίας. Εσχάτως όμως, πριν από 2 μήνες, ένα βίντεο που κυκλοφόρησε στο Instagram, περιγράφει μια διαφορετική ανάγνωση για την ταινία, βασισμένη σε μια θεωρία που έχει σημαντικές πιθανότητες να ισχύει και ανατρέπει όλο το συναίσθημα και την αντίληψη της πλοκής.
Σύμφωνα με τη θεωρία, ο Κούπερ είναι εξ αρχής νεκρός. Και αυτό που βλέπουμε στην πρώτη σκηνή, με την πτώση του από ένα τμήμα της ανώτερης ατμόσφαιρας, είναι στην ουσία η στιγμή του θανάτου του, εκεί όπου η ζωή του χάνει όλα τα χρώματα και λίγο πριν έρθει το σκοτάδι, έρχεται ένα εκτυφλωτικό, λευκό φως, που δε σου επιτρέπει να δεις τίποτε άλλο.
Μόλις αυτό το φως τελειώσει, η ψυχή παραμένει για λίγο στην ενδιάμεση διάσταση, βλέποντας τη ζωή που έζησε να περνάει μπροστά από τα μάτια της. Κι αυτό είναι το Interstellar μέχρι τη στιγμή που ο Κούπερ μπαίνει στο διαστημόπλοιο για να πάει στα άλλα πλανητικά συστήματα. Βλέπει να περνάει χρόνο με τα παιδιά του, ειδικά με τη Μερφ που την υπεραγαπά και φεύγει για μια αποστολή ονόματι «Λάζαρος», που τον στέλνει στο απέραντο σκοτάδι. Ποιος λέει πως δε θα μπορούσε η ψυχή να κάνει ένα ταξίδι στο απέραντο μαύρο για να βρεθεί σε μια πολυδιάσταση κατασκευή όπου βλέπει τη ζωή σαν ένας μαριονετίστας και προσπαθεί να επέμβει σε αυτή;
Σε όλη την ταινία, η Μερφ μιλάει στον Κούπερ για ένα Φάντασμα στο δωμάτιό της. Πέφτουν πράγματα μόνα τους, υπάρχει μια γραμμή φωτός και σκόνης από το ταβάνι. Ίσως το Φάντασμα να μην είναι ο Κούπερ από το μέλλον σε μια κατάργηση του χωροχρόνου, αλλά ίσως να είναι όντως Φάντασμα.
Επίσης, μια από τις πιο εμβληματικές ατάκες στην ταινία, είναι όταν ο Κούπερ λέει στη Μερφ το εξής: «Όταν σας γεννήσαμε, η μητέρα σου μου είπε “ετοιμάσου να γίνουμε τα φαντάσματα του μέλλοντος των παιδιών μας”».
Κι αυτό είναι μια πραγματικότητα. Οι πρόγονοί μας, οι γονείς μας, οι παππούδες μας, μας στοιχειώνουν τα όνειρα, ακούμε περίεργους θορύβους και έχουμε την ανάγκη να τους αποδώσουμε στις ψυχές των ανθρώπων που χάσαμε, που δε φεύγουν, αλλά μένουν εδώ.
Σε συνέχεια αυτού, η συσκευή επικοινωνίας του Κούπερ με τα παιδιά του, όπου το μήνυμα φτάνει μήνες μετά, ίσως να είναι ο τάφος του πάνω από τον οποίο μιλάνε ο γιος του και η κόρη του.
Είναι, συνολικά, αρκετά τα στοιχεία στην ταινία που υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία και με αυτό ως δεδομένο, ότι δηλαδή ο Κούπερ πεθαίνει στην πρώτη σκηνή και το μετά που ακολουθεί, είναι μια αλληγορική αποτύπωση του ταξιδιού της ψυχής με βάση τα στοιχεία της ζωής που έζησε ο Κούπερ, η ταινία προσφέρει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα.
Ακόμα όμως και με αυτή την διαφοροποίηση, και στις δύο περιπτώσεις, είτε ο Κούπερ είναι νεκρός είτε έχουμε όντως μια αποστολή της ανθρωπότητας προς το μέλλον σε ένα άλλο αστρικό σύστημα, ο πυρήνας του Interstellar είναι αυτό που λέει η Μπραντ (Αν Χαθαγουέι) στον Κούπερ για να τον πείσει να πάνε να ερευνήσουν τον πλανήτη όπου πήγε ο άνθρωπος που αγαπάει.
«Η Αγάπη είναι το μόνο πράγμα που έχουμε την ικανότητα να αντιληφθούμε, το οποίο τέμνει τς διαστάσεις του χρόνου και του χώρου. Ίσως πρέπει να το εμπιστευτούμε αυτό, ακόμα κι αν δεν το κατανοούμε».
