Πώς διάολο, στα 80 του (πέρυσι που έγιναν τα γυρίσματα, 81άρισε πια) ο Χάρισον Φορντ θα υποδυθεί τον Indiana Jones; Τον ήρωα των παιδικών μας χρόνων, αυτόν που έκανε αμέτρητους (όπως και τον υπογράφοντα) να θέλουν να γίνουν αρχαιολόγοι όταν μεγαλώσουν;
Πώς θα υποδυθεί, μιας και το απαιτούσε το σενάριο, τον νεαρό Ιντι, ένας 80άρης;
Θα ήταν άραγε καλύτερος ο πέμπτος, και τελευταίος προφανώς, Ιντιάνα Τζόουνς καλύτερος ως ταινία από την άθλια τέταρτη εκδοχή με εκείνα τα απαίσια κρυστάλλινα κρανία και το γελοίο κόνσεπτ;
Προτού ρίξω τις απαντήσεις, κάντε το εικόνα. Διότι μπορεί να έπαιξε ρόλο ότι ύστερα από καιρό βρέθηκα σε θερινό σινεμά (με μωρό παιδί σπίτι, αν δεν αγγαρέψεις τη γιαγιά για μπέιμπι σίτινγκ, δεν παίζει έξοδος…), μπορεί να συνέβαλλε στην καλή αίσθηση η καλοκαιρινή αύρα – και φυσικά το ποπ κορν.
Ωστόσο ναι, ο τελευταίος Indiana Jones ήταν αντάξιος των προσδοκιών μας. Με πολλά κερασάκια στην τούρτα, όπως την εμφάνιση του Σαλάχ, του στρουμπουλού φίλου του Ιντι από τη Χαμένη Κιβωτό, τόσο αλλαγμένου που ομολογώ ότι γκούγκλαρα την ώρα της εμφάνισής του για να δω αν ήταν όντως ο ίδιος. Ήταν.
Με την αγωνία της επανεμφάνισης της Μάριον, έστω και στο τέλος. Συγχωράτε με, προσπαθώ πάντως να αποφύγω τα spoilers.
Ήταν ένας Χάρισον Φορντ που δεν βάζει κ@λο κάτω σε όλη την ταινία, που τρέχει, χτυπιέται, κυνηγιέται, κυνηγά. Ένας Χάρισον από τα παλιά, έστω και στην προχωρημένη ηλικία του Ιντιάνα Τζόουνς. Μαζί, πάντα (δεν αλλάζει αυτό) με το καπελάκι και το μαστίγιο. Ένας Ιντιάνα που αυτή τη φορά πέφτει ως τα έγκατα της θάλασσας, ένας Ιντιάνα που (επιτέλους) εμφανίζεται στην Ελλάδα – ασχέτως αν τα γυρίσματα έγιναν στη Σικελία, «Ελλάδα» γράφει η πινακίδα.
Ο μελαγχολικός Indiana Jones
Η απορία είναι γιατί ο Ιντι εμφανίζεται τόσο μελαγχολικός στην ταινία, δεν κάνει χιούμορ και πλακίτσες όπως παλιά, δεν έχει κίνητρο ως ρόλος και ως χαρακτήρας. Η απώλεια του παιδιού του, εν συγκρίσει με την τέταρτη ταινία όπου εμφανίζεται, μας δείχνει έναν Ιντιάνα λίγο πριν το τέλος, δίχως καμία όρεξη. Σταδιακά τη βρίσκει αλλά όχι πολύ.
Υπήρχε λόγος όμως. Μετά το… ταξίδι που γίνεται προς το τέλος (είπαμε, δεν κάνω spoiler) λέει «αφήστε με εδώ» ακριβώς επειδή δεν είχε κίνητρο να επιστρέψει από τόσο μακριά. Η Μάριον δεν του μιλούσε και ο γιος δεν υπήρχε πια.
Το τι ακολούθησε, είναι απλά το ιδεατό τέλος για τον Ιντι των παιδικών μας χρόνων. Τον Ιντιάνα που στο πέμπτο μέρος αναπολεί τα παλιά («μη μου λες εμένα, έχω πιει το αίμα της Κάλι» λέει σε μια αποστροφή).
Χάρισον, σε ευχαριστούμε που μας χάρισες το ιδανικό τέλος.
Ψιτ, και πού ‘στε; Δεν θέλουμε έκτο με άλλον πρωταγωνιστή, ο Ιντιάνα Τζόουνς δεν είναι Τζέιμς Μποντ. Αφήστε την… πεμπτολογία ως έχει. Να τη βλέπουμε ξανά και ξανά. Να τη βλέπουμε μαζί με τα παιδιά μας και να ξαναγινόμαστε παιδιά.
Όπως παιδί ξανάγινε ο Ιντιάνα και μας χάρισε άπλετα χαμόγελα…
Α, και μίλησε και στα ελληνικά! Σοβαρά.
