Το Joker: Folie à Deux (θα το γράφω ως Joker 2 από δω και κάτω) είναι μια ταινία που όλοι θέλουν να δουν αν μπορεί να κάνει ότι και με το πρώτο φιλμ, πίσω στο 2019, που ήταν η πιο συζητημένη ταινία σε εκείνο το φθινόπωρο, αλλά και μέχρι τα Όσκαρ, όταν και ο Χοακίν Φοίνιξ κατέκτησε το Ά Ανδρικό. Η ταινία του Τοντ Φίλιπς προβλήθηκε στη Βενετία πριν από περίπου έναν μήνα και, παρά το χειροκρότημα – ολιγόλεπτο, είναι η αλήθεια – δεν έτυχε υποδοχής που θα μπορούσε να σημαίνει ότι ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις και τις προσδοκίες.
Είναι αρκετές οι φορές που το ζύγισμα σε φεστιβάλ όπως οι Κάννες ή η Βενετία, δεν είναι και ιδιαίτερα αξιόπιστο, διότι γίνεται από ανθρώπους που την έχουν ψωνίσει για τα καλά και νομίζουν ότι έχουν τη δύναμη να ορίζουν τα γούστα του κοινού ή ότι είναι πολυτιμότεροι από τους ηθοποιούς στα στούντιο παραγωγής.
Στην περίπτωση του Joker 2, δε θα έλεγα πως ισχύει κάτι τέτοιο. Σίγουρα, δε μιλάμε για μια ταινία που θα μπορούσε εύκολα κάποιος να υποστηρίξει ότι δεν είναι καλή, αλλά δεν έχει και στοιχεία για να υποστηρίξει κάποιος ότι είναι πολύ καλή και πρέπει να πας να την δεις.
Που, δηλαδή, να πας να την δεις, μα χωρίς πρέπει. Και χωρίς υψηλές απαιτήσεις θα σου έλεγα εγώ, διότι αυτές είναι που φέρνουν και μια ξενέρα, όταν κάπου στα μισά της διαδρομής, έχεις καταλάβει πως δεν υπάρχει δύναμη στην πλοκή.
Φυσικά, όταν μιλάμε για ένα κινηματογραφικό franchise, ένα σύμπαν, ενδέχεται αυτό που βλέπουμε να είναι επίτηδες έτσι, διότι θέλει να αποτελέσει τον προπομπό κάποιου άλλου πρότζεκτ, όπου έχει γραφτεί μια πολύ καλή ιστορία.
Τι διαδραματίζεται στο Joker: Folie à Deux
Βλέποντας το Joker 2, τον τρόπο που τελειώνει ιδίως, αυτό που σκέφτομαι είναι πως ίσως να μην πρόκειται για μία και καλή για τη Lady Gaga, στον ρόλο της Χάρλι Κουινζέλ, δηλαδή της Χάρλι Κουίν. Ίσως αυτή η ταινία να αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό για να δούμε τη Lady Gaga σε κάτι που για χρόνια επιθυμεί, μια δική της ταινία, να είναι αυτή πρωταγωνίστρια κι όχι να έχει πλάι της έναν έμπειρο άντρα ηθοποιό για να την καλύπτει. Και τι σημασία έχει που η Μάργκοτ Ρόμπι έκανε μόλις πρόπερσι την Χάρλι Κουίν; Στο κινηματογραφικό πολυσύμπαν, όλα μπορούν να επαναληφθούν.
Στα της ταινίας, βρισκόμαστε ένα σημαντικό χρονικό διάστημα μετά τη σύλληψη του Άρθουρ Φλεκ, ο οποίος ζει στο άσυλο Άρκαμ και φαίνεται να βρίσκεται σε μια κατάσταση αναζήτησης του αν είναι τελικά ο Τζόκερ ή ο Άρθουρ. Καθώς η συνήγορος υπεράσπισης τον προετοιμάζει για τη δίκη του, όπου θα υποστηριχθεί ότι πάσχει από διάσπαση προσωπικότητας, για να μην του επιβληθεί θανατική ποινή και να τον στείλουν σε κανονική ψυχιατρική κλινική, ο Άρθουρ γνωρίζει την Χάρλι, μια κρατούμενη στην πτέρυγα Β, όπου είναι πιο ήπιες περιπτώσεις εγκληματιών, και την ερωτεύεται.
Την ερωτεύεται διότι αυτή του τονώνει τον Τζόκερ εαυτό του και τον κοιτάζει με θαυμασμό για την τζοκερίστικη πλευρά του. Αυτή της η αγάπη για τον Τζόκερ, θα εξαφανίσει τον Άρθουρ Φλεκ, αλλά όταν τελικά επανέλθει ο Άρθουρ και στη δίκη «σβήσει» τον Τζόκερ, η Χάρλι θα φύγει από το πλευρό του.
Από τη στιγμή της γνωριμίας, μέχρι τη στιγμή της απόσχισης, ο Άρθουρ ζει ξανά, όπως και στην πρώτη ταινία, μια φαντασίωση μέσα στο κεφάλι του, όπου τραγουδάει σε διάφορα είδη χώρων για σόου μαζί με την Χάρλι (έχω κάποια να με νοιάζεται, λέει κάποια στιγμή σε ένα τραγούδι) και πιστεύει πως έχει βρει τον άνθρωπο που η αγάπη του θα του δώσει ένα άλλο νόημα, χωρίς διάθεση να σκοτώνει, αλλά με διάθεση να προκαλεί κοινωνική αναταραχή.
Από τον χορό στο μιούζικαλ
Η ειδωλοποίηση του Τζόκερ, αρέσει στον Άρθουρ, που όμως δε μπορεί να διαχωρίσει αυτό, ότι δηλαδή ο κόσμος δεν αποθεώνει αυτόν, μα την περσόνα που του παρέδωσε.
Ό,τι ήταν ο χορός για τον Άρθουρ στην πρώτη ταινία, ένα όχημα απελευθέρωσης και έκφρασης του σκοτεινού του εαυτού, σε αυτή είναι ο χορός μαζί με το τραγούδι, το μιούζικαλ, με το Joker: Folie à Deux να είναι μια lunatic εκδοχή του La La Land, με παρόμοια εξέλιξη, αν το δει κανείς πιο σφαιρικά.
Το Joker: Folie à Deux φαίνεται να προσπαθεί να καλύψει την υποκριτική αδυναμία της Lady Gaga, βάζοντας περισσότερο τραγούδι ή, φαίνεται, να το πηγαίνει όλο στα μέτρα της. Υπάρχει και τρίτη εναλλακτική. Όσο ο Ντάνιελ Κρεγκ έκανε τον James Bond, πολλές φορές επέκρινε τα χαρακτηριστικά του 007, τοποθετώντας τον στη σφαίρα της πατριαρχίας και του σεξισμού.
Προσέχοντας αρκετά τον Χοακίν Φοίνιξ στο Joker: Folie à Deux, μου δόθηκε η εντύπωση πως στην προσέγγιση του ρόλου, ο Φοίνιξ, αν και ανοιχτά δεν θα το πει, επιχείρησε να μειώσει αυτό που είναι ο Τζόκερ ως χαρακτήρας. Και τον έκανε κάτι άλλο. Κι αυτό αφαιρεί δυναμική από το Joker: Folie à Deux.
Ο τρόπος που τελειώνει το Joker: Folie à Deux, δεν αφήνει περιθώρια για να υπάρξει συνέχεια της σχέσης του Φοίνιξ με τον ρόλο. Το Joker: Folie à Deux μοιάζει με ένα κύκνειο άσμα, με την δολοφονία του Τζόκερ από τον άνθρωπο που άλλαξε το υποκριτικό του στάτους το 2019 λόγω αυτού.
Κι αυτός ο εσωτερικός διχασμός του Φοίνιξ, επηρεάζει την πλοκή, το σενάριο, επηρεάζει την όλη αίσθηση που αποκομίζει ο θεατής. Ενώ σκηνοθετικά ο Τοντ Φίλιπς μας χαρίζει σε 138 λεπτά πολλά ωραία πράγματα, ειδικά κάποια πλάνα στο Άρκαμ ή έξω από το δικαστικό μέγαρο, είναι επίδειξη γεωμετρικής ευφράδειας (βλ. σκηνή με φύλακες του Άρκαμ και τις 4 ομπρέλες και στη μέση ο Τζόκερ να βρέχεται), καταθέτει έναν μοτιβισμό ο Φίλιπς, περισσότερο στο Joker: Folie à Deux, σε σχέση με την πρώτη ταινία, το κάνει και στις ψευδαισθήσεις μιούζικαλ που έχει ο Άρθουρ, αλλά η πλοκή και η μέτρια δυναμική της δεν επιτρέπουν στη σκηνογραφία και στην εικόνα να αναδειχθούν.
Ήταν μια δύσκολο αποστολή το Joker: Folie à Deux και αποδεικνύεται αυτό από το ότι υπάρχουν πολλά καλά στοιχεία, που δεν έχουν τρόπο να συγκολληθούν χωρίς να αποκολλούνται κάθε λίγο και λιγάκι. Με αυτό το σχήμα μπορώ να περιγράψω με μια κάποια σαφήνεια το Joker: Folie à Deux.
Δεν μπορώ να πω ότι είναι τόσο κατώτερη της πρώτης, όπως είπαν όσοι την είδαν στη Βενετία και έγραψαν σε ξένα μέσα, αν μπορώ όμως να μιλήσω με βαθμολογία, που συνήθως το θεωρώ άχαρο, θα πω ότι το Joker: Folie à Deux είναι, με γενναιοδωρία, στο 7/10.
