Περιεχόμενα
Δεν προτείνονται όλες οι ταινίες τρόμου για να παρακολουθούνται στο Halloween. Αυτό μπορεί να φαίνεται αντιφατικό, ωστόσο έχει εξήγηση.
Ναι, η γιορτή του Halloween έχει να κάνει με την αντιμετώπιση των όποιων φόβων μας στοιχειώνουν, αλλά υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ του «διασκεδαστικού τρόμου» και του «ενοχλητικού τρόμου».
Μια ταινία όπως, ας πούμε, το Don’t Look Now του Nicolas Roeg: είναι μια εξαιρετική ταινία, αλλά όχι ακριβώς διασκεδαστική. Αλλά τα Creepshow; The Omen; Get Out; Είναι όλες τρομακτικές, αλλά και διασκεδαστικές συνάμα.
Ας γιορτάσουμε, λοιπόν, το Halloween με το είδος τρόμου που του αρμόζει…
The Texas Chain Saw Massacre (1974)
Ας είναι αυτή η χρονιά -αν δεν το έχετε κάνει ήδη- που θα βρείτε επιτέλους το κουράγιο να δείτε το εγκληματικά υποτιμημένο κλασικό έργο του Τομπ Χούπερ, μια κορυφαία σάτιρα του αμερικανικού ταξικού πολέμου (επιβίωση των πιο πεινασμένων), εφηβική περιπέτεια στην επαρχία και ένα από τα πιο σκοτεινά αριστουργήματα της δεκαετίας του ’70.
Αν και περιβάλλεται από μια φρικιαστική φήμη που δημιούργησε ο τίτλος αυτός, το Τέξας δεν είναι ιδιαίτερα αιματηρό. Είναι, ωστόσο, η πιο τρομακτική ταινία που γυρίστηκε ποτέ.
Suspiria (1977)
Το ζοφερό παραμύθι του Ντάριο Αρτζέντο δεν εντυπωσιάζει ίσως τόσο με την περιγραφή του: μια δειλή Αμερικανίδα χορεύτρια εγγράφεται σε μια τρομακτική ευρωπαϊκή ακαδημία μπαλέτου και σύντομα ανακαλύπτει ότι συμβαίνουν παράξενα φαινόμενα.
Όμως αυτή η απλή υπόθεση επιτρέπει στον μετρ του giallo να ξεδιπλωθεί, να γεμίσει την οθόνη με εξωπραγματικά χρώματα, να σκηνοθετήσει μερικές φρικιαστικές σκηνές θανάτου και να τινάξει τα τύμπανα στον αέρα με την πραγματικά τρομακτική μουσική των τρομακτικών Ιταλών prog rockers Goblin.
Η Λάμψη (1980)
Κλασική αξία! Αν δεν δείτε τη μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ τουλάχιστον μία φορά κάθε Οκτώβριο, τότε κάνετε λάθος στην εποχή του τρόμου.
Ο Τζακ Νίκολσον ξεπερνά με χαρά τον ρόλο του Τζακ Τόρανς, ενός συγγραφέα που συμφωνεί να μείνει στο σπίτι ενός ανατριχιαστικού παλιού ξενοδοχείου κατά τη διάρκεια της χειμερινής περιόδου, μαζί με τη γυναίκα και το παιδί του, και βρίσκεται να ταλαιπωρείται από τη χειρότερη περίπτωση πυρετού που έχει καταγραφεί ποτέ.
Μπορεί να γνωρίζετε όλες τις εμβληματικές σκηνές -το ασανσέρ γεμάτο αίμα, τα δίδυμα φαντάσματα, το «Heeeeeeere’s Johnny!»– αλλά η ταινία κρύβει μυστικά που αποκαλύπτονται συνεχώς, ακόμα και έπειτα από δεκάδες προβολές.
Ο Οιωνός (1976)
Κάθε μέλλουσα μητέρα, βαθιά μέσα της, ανησυχεί για τη σχέση που θα έχει με το παιδί της, αλλά καμία δεν περιμένει να μεγαλώσει τον κυριολεκτικό γιο του Σατανά -τουλάχιστον, δεν το περίμεναν, μέχρι την κυκλοφορία του blockbuster του Richard Donner, που για πάντα κάνει τους γονείς να ελέγχουν τα νέα τους μωρά για το σημάδι του θηρίου.
Δεν είναι τόσο έντεχνο όσο το Μωρό της Ρόζμαρι, αλλά είναι πολύ πιο εύκολο να το παρακολουθήσεις, και εξακολουθεί να ανατριχιάζει μέχρι το κόκαλο.
Ο Εξορκιστής (1973)
Τι συμβαίνει με αυτούς τους χίπηδες, που βρίζουν τους γονείς τους, γελούν με την εξουσία και ξερνούν το δείπνο τους; Σίγουρα θα τους χρειαζόταν να τους μιλήσει κάποιος ιερέας. (Μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας πει ότι ο τρόμος δεν εκφράζει τις ανησυχίες της στιγμής).
Η βιομηχανία της σούπας μπιζελιού δεν έχει ακόμη συνέλθει από το αξιομνημόνευτο «cameo» του προϊόντος της σε αυτή την ταινία. Η δύναμη του Χριστού σας υποχρεώνει να την ξαναδείτε.
Halloween (1978)
Δεν ήταν η πρώτη ταινία slasher per se, αλλά το έξυπνο μινιμαλιστικό κομμάτι του Τζον Κάρπεντερ με θέμα τους εφήβους των προαστίων και έναν ασταμάτητο δολοφόνο είναι εύκολα μια από τις πιο επιδραστικές ταινίες τρόμου όλων των εποχών -ειδικά για τη διεισδυτική συνθετική μουσική του, που ακούγεται μέχρι και πρόσφατα στο It Follows.
Η Τζάμιε Λι Κέρτις είναι ό,τι πιο προχωρημένο σε επιλογή και η τελευταία λέξη στα «τελευταία κορίτσια», και αυτή η ξεθωριασμένη λευκή μάσκα εξακολουθεί να μας προκαλεί κρύο ιδρώτα.
The Conjuring (2013)
Οι οπαδοί του τρόμου παλιάς σχολής χάρηκαν και συγχώρεσαν τον σκηνοθέτη Τζέιμς Γουάν για το Saw: Η καλοκαιρινή του αίσθηση απέδειξε ότι ορισμένα κόλπα και συσκευές δεν θα βγουν ποτέ από τη μόδα όταν χρησιμοποιούνται τόσο κομψά.
Σχεδιασμένο σαν ένα ξεχασμένο κλασικό έργο της εποχής του Νίξον και τοποθετημένο στο φθινόπωρο του 1971, το δαιμονισμένο έργο του Γουάν έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι καλύτερα είναι να μην σκαλίζουμε τα πράγματα, ακόμη και αν πρόκειται για το σπίτι μας.
Εφιάλτης στο δρόμο τις Λεύκες (1984)
Το είδα στην εφηβεία και ναι, το παραδέχομαι είχαν χάσει τον ύπνο μου από το φόβο και όμως τόσο εθιστικός φόβος που είδα και τα σίκουελ, φυσικά!!!
Ο Φρέντι Κρούγκερ είναι ο πιο απόλυτος κακός των ταινιών τρόμου, ένας παιδοκτόνος ουσιαστικά με ξυράφια στα χέρια του.
Όμως ο τύπος προσδίδει μια αναμφισβήτητη ζωηράδα στις ονειρικές δολοφονίες του, ειδικά στην πρωτότυπη ταινία του Γουές Κρέιβεν. Οι επόμενες συνέχειες θα τον έκαναν λίγο καρικατούρα, αλλά με το πνεύμα του παιχνιδιάρικου σαδισμού του να ζει σε ταινίες, όπως ο Art the Clown του Τεριφιέ.
Το μωρό της Ρόζμαρι (1968)
Μια θαυμάσια άσκηση κλιμακούμενης αγωνίας, η διασκευή του Ίρα Λέβιν στο νεογοτθικό μπεστ σέλερ του Πολάνσκι, παρακολουθεί την οδυνηρή εγκυμοσύνη της μέλλουσας μαμάς του Μανχάταν, Μία Φάροου, η οποία άθελά της κυοφορεί τον απόγονο του διαβόλου.
Δεν βρισκόμαστε ακριβώς σε ντοκιμαντέρ -ο Ρομάν Πολάνσκι είναι πολύ προσεκτικός με την κάμερά του- αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και ντοκιμαντέρ, καθώς διαδραματίζεται στην ίδια πτέρυγα με την κατοικία των Ντρέιπερ.
The Funhouse (1981)
Ο Τομπ Χούπερ σκηνοθετεί μία πολύ πιο τρομακτική ταινία αυτή τη φορά και το The Funhouse ανταποκρίνεται με το παραπάνω στην υπόσχεση του τίτλου του. Παγιδεύοντας μερικούς καυλωμένους εφήβους σε ένα αξιοθέατο καρναβαλιού που καταδιώκεται από έναν αιμοδιψή φρικιό, ο Χούπερ εξαπολύει τον τρόμο με την ανόητη ευχαρίστηση ενός καρναβαλιστή με μαχαίρι χασάπη.
Είναι ανόητο, ναι, αλλά το ίδιο ισχύει και για τα αξιοθέατα που ο Χούπερ με τόση επιδεξιότητα ανακαλεί δημιουργώντας ένα slasher που σε κάνει να χαχανίζεις ακόμα και όταν είσαι σε εγρήγορση σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής.
