Πριν από αρκετά χρόνια, ένα βράδυ αϋπνίας, πέτυχα στο Star μία ταινία που κυριολεκτικά όταν κάποια στιγμή έκλεισα την τηλεόραση αναρωτήθηκα «Τι “κάψιμο” ήταν αυτό βραδιάτικα.
Τότε επειδή δεν την είδα από την αρχή δεν ήξερα τον τίτλο, ωστόσο το στόρι αρκετές φορές το ανέφερα γιατί ήταν τόσο σουρεάλ όσα έβλεπα, που μου εντυπώθηκε στο μυαλό.
Πέτυχα την ταινία στο Ertflix και έτσι έμαθα τον τίτλο αλλά και ότι ο πρωταγωνιστής είναι ο Ράιαν Γκόσλινγκ και η ταινία έχει τίτλο στα ελληνικά «Ο Λαρς και η κούκλα του» (Lars and the real girl). Είναι κωμωδία παραγωγής του 2007, αλλά ας δούμε πού είναι το σουρεάλ της κατάστασης…
Πώς θα σας φαινόταν αν ένας φίλος σας σας σύστηνε το κορίτσι του και ήταν μία κούκλα σιλικόνης;
Ο Λαρς (τον υποδύεται ο Ράιν Γκόσλινγκ) είναι ένας μοναχικός νέος άνδρας 27 ετών, που αποφεύγει τις πολλές κοινωνικές επαφές, ακόμη και τον αδερφό του και τη νύφη του, αποφεύγει επίσης τη συνάδελφό του που του την πέφτει στο γραφείο.
Θα λέγαμε ότι είναι ένας ανιαρός τύπος, χωρίς ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, πηγαίνει εκκλησία και ζει σε ένα γκαράζ που έχει μετατρέψει σε διαμέρισμα.
Μέχρι που μια μέρα μαθαίνει μέσω ενός συναδέλφου του στο γραφείο, ότι στο ίντερνετ διατίθενται κούκλες σιλικόνης που μπορείς να τις «μεταμορφώσεις» στην γυναίκα των ονείρων σου.
Λίγες μέρες αργότερα συστήνει το κορίτσι του, την Μπιάνκα, στον αδερφό του και στη νύφη του και είναι μία… κούκλα σιλικόνης.
Σύντομα η Μπιάνκα γίνεται μέρος της μικρής επαρχιακής κοινότητας που μένει, καθώς όλοι προσπαθούν να συμπεριφέρονται σαν να πρόκειται για μία αληθινή γυναίκα (ξέρουν ότι πρόκειται περί κούκλας αλλά το κάνουν για να τον βοηθήσουν), εκείνος επισκέπτεται μία ψυχολόγο που του την έχουν πλασάρει ως παθολόγο της Μπιάνκα που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας.
Η σχέση προχωρά σε όλα της τα στάδια, την φροντίζει, της αγοράζει ένα αναπηρικό καροτσάκι γιατί η Μπιάνκα δεν μπορεί να περπατήσει (λογικό, είναι κούκλα σε μέγεθος γυναίκας, πώς να την κουβαλά μαζί του παντού), της μιλάει, χορεύει παρέα της, την παίρνει μαζί του στα πάρτι, τη ζηλεύει, θεωρεί ότι τον αγνοεί λόγω των κοινωνικών της υποχρεώσεων (είναι στο συμβούλιο του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, εργάζεται ως μοντέλο σε μία μπουτίκ και συμμετέχει εθελοντικά ως νοσοκόμα στην κοινότητα, σας «έκαψα» έτσι;), βάζει τους πάντες να την περιποιούνται και να της κάνουν παρέα, ρομαντισμοί επίσης, πάρτι επίσης…
Φυσικά όλοι ανησυχούν για το αν είναι σε καλή κατάσταση ψυχολογικά, αλλά ο Λαρς δείχνει να ζει ένα έρωτα, που τελικά καταλήγει σε τσακωμούς, η υγεία της Μπιάνκα κλονίζεται και τελικά πεθαίνει και τότε ο Λαρς βρίσκει ένα πραγματικό κορίτσι και τέλος καλό όλα καλά.
Σε αυτή την ταινία λοιπόν βλέπουμε έναν άνθρωπο που έχει απογοητευτεί από τις σχέσεις και κάνει μία μάλλον εκκεντρική επιλογή. Βλέπουμε και κάτι υπολογιστές που πραγματικά έχουμε ξεχάσει ότι υπήρχαν ποτέ, κυριολεκτικά αρχαίους και διαφημίσεις για sex toys (αυτές έμειναν περίπου ίδιες).
Το θέμα είναι ότι η ταινία μάλλον έβλεπε στο μέλλον και ήταν για την εποχή που κυκλοφόρησε κάτι εντελώς σουρεάλ. Ακόμη και για τη χρονιά που την είχα δει πρώτη φορά στην τηλεόραση ήταν απίστευτη. Και όμως…
Στην εποχή μας μοιάζει κάτι τόσο σύγχρονο, αν σκεφτούμε ότι -όπως είδα σε ένα ντοκιμαντέρ για σύγχρονες ερωτικές συνήθειες στο ertflix επίσης- υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν κούκλες από σιλικόνη για συντρόφους ή ερωμένες, ένας στο ντοκιμαντέρ δηλαδή περιέγραφε την εξωσυζυγική του σχέση με μία κούκλα που μάλιστα της είχε και δικό της διαμέρισμα.
Με την βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης δε, δεν χρειάζεται να είναι κούκλα από καουτσούκ, αλλά μια «γυναίκα» που ζει μέσα σε μία οθόνη και στην Ιαπωνία είναι διαδεδομένο ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές να κάνουν «σχέσεις» με μία ΑΙ γυναίκα.
Είναι τόση η μοναξιά, οι άνθρωποι έχουμε θέμα στην επικοινωνία ή μήπως θέλουμε να έχουμε δίπλα μας ως σύντροφο κάτι (κάτι είναι) που κυριολεκτικά θα το ορίζουμε εμείς σύμφωνα με τις επιθυμίες μας;
Αυτό είναι προς διερεύνηση, γιατί αν φτάσουμε στο σημείο οι σχέσεις να πάψουν να είναι ανθρώπινες και αντικατασταθούν από οποιαδήποτε τεχνολογικά κατασκευάσματα, μάλλον τότε το πρόβλημα θα είναι τεράστιο και το κοινωνικό ζώον που έλεγε ο Αριστοτέλης, θα εξελιχθεί σε ένα μοναχικό ζώον περιτριγυρισμένο από κενότητα και έλλειψη συναισθημάτων… Και αυτή είναι μία εικόνα από το μέλλον που πρέπει να απευχόμαστε…
